Zwaar weer

31 januari 2025

Zwaar weer

Tijdens een lange oceaanreis als deze ontkom je er niet aan: vroeg of laat krijg je te maken met zwaar weer. Begin deze week passeerde een depressie, waarvan de voorspellingen uitgingen van zo’n 30 knopen wind. Geen probleem voor ons, dus we voeren er met vertrouwen in. Al snel bleek dat 30 knopen wat onderschat was: tijdens buien tikte de wind zeker 40 knopen aan, maar ook dat was met een klein tuig goed te doen. We kwamen er dan ook zonder problemen doorheen.

Kort daarna doemde het volgende lagedrukgebied op, met een verwachting van nog meer wind. Nog steeds onder de 40 knopen, dus in principe geen probleem voor ons. Toch besloten we, met de vorige depressie in gedachten, te kijken of we eromheen konden zeilen. Dat bleek lastig zonder veel tijd te verliezen en daarna in een windstil gebied te belanden. Dus we kozen ervoor om deze depressie gewoon te nemen – maar wél goed voorbereid op meer wind dan de voorspelde 8 Bft!

Daarom dekten we de luiken af met persenningen, spanden we lifelines over dek en zetten de stormkluiver klaar. Zo bleef het schip goed beschermd, waren de mensen veilig en hadden we een klein, beheersbaar zeil paraat als dat nodig zou zijn. Gisteravond begon de wind aan te trekken, en bij zonsopkomst zaten we al op 40 knopen. Toen kwamen de buien…Dikke hagelbuien, met een flinke schep extra wind.

We begonnen de dag met alleen de stagfok, ruime wind sturend. Inmiddels had de deining zich flink opgebouwd, met golven van acht tot negen meter hoog. Omdat het dek, zeker tijdens de buien, regelmatig onder water liep, vroegen we de gastbemanning om binnen te blijven. Toch hadden we tussen de buien door een prachtige ochtend. De glasheldere golftoppen werden door de wind weggeblazen en veranderden in regenbogen in het lage zonlicht. Een Southern Royal albatros hing minutenlang stil naast het achterdek, nieuwsgierig naar wat voor vreemde vogels wij waren. Dolfijnen surften speels mee op de hoge deining. Een paar onvergetelijke momenten.

Maar de realiteit was nooit ver weg. Bij iedere bui moesten we scherp blijven. De wind draaide grillig en haalde uit tot dik in de 10 Bft. Het zicht werd slecht – en met het schip surfend op de golven was sturen een uitdaging die opperste concentratie vergde. Aan het einde van de middag, toen de buien iets minder frequent werden en het dek weer begaanbaar was, haalden we de gasten in groepjes naar het achterdek. Zo kon iedereen zelf ervaren hoe het is om in zwaar weer te zitten. Voor sommigen een openbaring, een enkeling was zelfs opgelucht om weer naar binnen te kunnen. Het bevestigde maar weer: de enigen die storm op zee willen meemaken, zijn de mensen die nog nooit storm op zee hebben meegemaakt. Inmiddels is de wind flink afgenomen, al komen er af en toe nog venijnige buien voorbij. Voorlopig laten we ons stormtuig staan. Tegen de ochtend zullen de buien verder afnemen en kunnen we langzaam meer zeil zetten. Achter deze depressie ligt namelijk een gebied met hele lichte wind, en dat willen we voorblijven. Maar: deze reis is een marathon, geen sprint. Behoudendheid staat voorop. Van een paar uur wat langzamer varen verliezen we de wedstrijd niet.