Preguiça

27 maart 2023

Nieuws

Vanaf Tarrafal, São Nicolau, vertrekken we meestal heel vroeg in de ochtend om de zuidpunt van het eiland vast voorbij te zijn als de gasten wakken worden. Dan kunnen, na het ontbijt, meteen de zeilen erop en zijn we lekker onderweg. Het nadeel hiervan is dat de bemanning iets minder rust krijgt.

Omdat het heel mooi rustig weer is, hebben we het plan gevat om ’s avonds vast te vertrekken, de zuidpunt te ronden en bij Preguiça voor anker te gaan. Dan hoeven we niet zo vroeg op én zijn we ook daar eens geweest.

Het ankeren in deze baai is best ’tricky’, omdat de bodem erg steil wegloopt. Volgens de kaart is er een klein, relatief vlak stukje, waar je je anker kan laten vallen. En om dat te doen, voor het eerst, in het donker was vooral vooraf wel een beetje spannend. Het is toch een gok die we nemen, want als er andere boten liggen, wordt het wel heel lastig een andere ankerplaats te vinden. Maar er lagen geen andere boten, het was zo goed als windstil en het water was mooi vlak. Dus het waren zorgen om niets 😉

In het donker hadden we nog geen idee hoe het er uit zou zien, maar toen we ’s ochtends wakker werden, werden we verrast door een prachtig uitzicht over een slaperig dorpje tegen de heuvels. Het plan werd meteen duidelijk, we moeten de tijd nemen om hier aan land te gaan en alles te verkennen! Dus de dinghy overboord en iedereen de kant op.

Er is een kleine inham, waar een pier is gebouwd en de gasten makkelijk aan land konden. Prachtig helder water waar al vrij snel een schildpad werd gespot, een kiezelstrand(je), overhangende rotsen en hele relaxte mensen die een beetje verbaasd keken naar onze ‘invasie’, maar niemand leek zich ergens druk over te maken.

Dat is ook niet zo raar, want de naam Preguiça (luiheid) schijnt te zijn ontstaan doordat, toen een Portugese Heer de opdracht gaf om een waterput te slaan, de lokale bevolking dit zo uitermate langzaam deed, dat hij dit dorp daar naar genoemd heeft.

Buiten een paar huisjes en, zo zag het eruit, één hotelletje, zijn er nog de restanten van een oud fort. Of nou ja, fort.. Een muur met 4 kanonnen die op de baai gericht zijn, waarvan er eentje precies op de enige goeie ankerplek. In het dorpje zag het er, op een paar verlaten en vervallen huisjes na, erg verzorgd uit. Een prima plek om een paar uurtjes te vertoeven en vanaf het strand lekker te snorkelen. Maar ook dit is zo’n plek waar je het weer mee moet hebben; met wind en golven moet je hier niet willen liggen!

Toen iedereen weer terug aan boord was, hebben we onze reis vervolgd richting Boa Vista en inmiddels zijn we aan de oostkant van Sal beland. Net als vorige reis staat er een deining uit het noordwesten, wat het perfect maakt om bij Pedra de Lume te gaan liggen. Hier in het vlakke, waanzinnig heldere water zijn de eerste schildpadden en zandhaaien ook alweer gezien. Nu zijn de meesten de kant op om te ‘badderen’ in de zoutpannen en na de lunch zullen we het kleine zuchtje wind dat er staat, gebruiken om naar Santa Maria te zeilen, waar we alweer de laatste-avond-BBQ van deze laatste Kaapverdië-reis gaan hebben.