São Nicolau

19 januari 2022

Nieuws

Er zijn een paar trucjes tegen zeeziekte: eten voor je honger hebt, rusten voor je moe wordt, zorgen dat je niet koud wordt en als niets werkt: aan het roer gaan staan. Er zijn mensen die zeggen dat je vooral naar de horizon moet staren, maar mijn ervaring is dat wanneer je misselijk naar een horizon tuurt, die horizon je ook niets meer gaat geven.

Op weg van São Vincent naar São Nicolau wordt er niemand zeeziek. Er is weinig wind en voor het eerst sinds het begin van deze trip is het volledig helder. Nadat we alle zeilen hebben gehesen wordt het stil aan boord.

Vanaf de boot zijn Santa Luzia, Illhéu Branco en Illhéu Raso goed te zien. Jan vertelt over het natuurreservaat op één van de eilanden. Het is onbewoond om de flora en fauna te beschermen, maar ‘s nachts zijn er soms vuurtjes te zien vanaf de boot.

Andere dingen die ik leerde op deze trip: een puts is een emmer met een zware onderkant, iedereen kan leren zeilen, ook in Zwitserland hebben ze fietslampjes. De vier verschillende talen die aan boord worden gesproken, vermengen langzaam tot een mengelmoes van Engels met Nederlandse, Franse en Duitse woorden er doorheen geweven. Gesprekken kabbelen langzaam voort. Niemand houdt de tijd in de gaten. De maaltijden aan boord geven de klok aan: ontbijt, lunch, avondeten. Wat voor dag is ‘t vandaag?

We komen sneller aan dan verwacht in Tarrafal. Terwijl de zon zakt wordt de touwladder uitgegooid voor een duik, we hangen de lampjes op en spannen de zonnetent over het dek. De kok oppert dat er koekjes zijn en dat ze koffie kan zetten, zoals ze altijd doet om deze tijd, maar de meeste hebben al een biertje in de hand. Ze haalt haar schouders op en neemt een koud flesje aan. “Ilha de Santiago” zingt Mayra Andrade uit het speakertje op het dek. Een ander eiland, maar geen haan die daar nog naar kraait.

Anne Dirks

Foto: Livia Naef