Ik wilde meer

4 juni 2020

Sinds een paar weken delen wij herinneringen van reizigers aan boord van de OOSTERSCHELDE. Zo deelde wij al de verhalen van Alice, Liz, Richard en Richard Down. Vandaag vertelt Jan ten Dam meer over zijn ervaringen aan boord van de OOSTERSCHELDE. Hij is een ervaren gastbemanning, hij maakte maar liefst 21 reizen met de OOSTERSCHELDE sinds 2003.

In 2003 kreeg ik een fantastisch cadeau van mijn vrouw: een dagtocht met de Oosterschelde vanuit Scheveningen. Zij weet dat ik vroeger graag naar zee had gegaan. Deze dagtocht was mijn eerste kennismaking met dit mooie schip. Wat een ervaring was dat! Ik keek mijn ogen uit en kapitein Jip moet gek geworden zijn van al mijn vragen.

Prompt wilde ik meer, oftewel een zeilreis op volle zee maken. Dagen achtereen op zee aan boord van de Oosterschelde dat werd mijn doel. Om dat uit te proberen boekte ik de reis Amsterdam – Brest in juli 2004.

Mede door de zeer wisselende weersomstandigheden werd het een mooie reis, die echter ook snel een teleurstelling bracht. Net lekker onderweg gingen we bij Dover al voor een dag de haven in. Daar was ik niet voor aan boord gekomen, en ik was dan ook met geen stok van boord te slaan.

De ‘mijlenmaker’ bleek het ware type reis voor mij. Dagenlang alleen water, water en water, kijken hoe het weer zich ontwikkelt en af toe een vrachtschip in zicht. Zo heb ik meerdere langere reizen van of naar de Middellandse Zee gemaakt, en heb ik twee reizen van Tromsø naar Rotterdam in oktober gedaan.

Die laatste waren zeer mooie reizen, met als speciale toegift het noorderlicht. De eerste keer nog een gedwongen stop in Aberdeen, maar de tweede keer non-stop. Tien dagen achtereen op zee en veel kunnen zeilen, dat is wat ik zocht.

Vanaf 2012 heb ik meerdere malen de reis van of naar de Kaapverdische Eilanden (Sal) gemaakt. Dat is een reis die twee langere trajecten kent. Ideaal dus voor mij. Genieten van het onregelmatige ritme van wachtlopen, op geregelde tijden eten en je slaap pakken wanneer het kan.

Een gedenkwaardige reis was de eerste keer (februari 2012), omdat er toen maar een zeer beperkt aantal gasten/trainees meegingen. We werden dan ook ingedeeld in de wachten van de bemanning, zes uur op, zes uur af. Dat was even wennen en in het begin heel vermoeiend. Maar ook dit wende. Heel veel tijd om aan het roer te kunnen staan (mijn favoriete stek).

Nu ben ik in afwachting van het programma voor komende winter. Mocht de Oosterschelde weer naar de Kaapverdische Eilanden kunnen, dan wil ik de heen- of retourreis weer graag mee. Zoals altijd zal mijn vrouw mijn ‘sponsor’ zijn om dat mogelijk te maken. En stiekem hoop ik toch nog eens een lange oceaanoversteek te maken.

Tot ziens aan boord van de Oosterschelde!