Herinneringen

11 mei 2020

Nu wij helaas niet zeilen, kunnen we alleen nieuwtjes melden over het onderhoud. Daarom leek het ons leuk om met gasten en bemanning terug te blikken op de afgelopen jaren.

Vandaag trappen we deze reeks af met Alice Teekman. Alice is certificaathouder van de OOSTERSCHELDE en vaste gast. Haar eerste reis maakte ze in 2004, ondertussen heeft ze al 14 reizen gemaakt met de OOSTERSCHELDE. Alice vertelt ons over haar beste herinneringen aan boord:

Mijn beste herinnering aan de OOSTERSCHELDE?

Jazeker, ik heb mooie en bijzondere herinneringen aan de reizen met de OOSTERSCHELDE. Toch is het niet zo eenvoudig hierover iets te schrijven, want waar zal ik beginnen?

Ik denk allereerst aan prachtige wolkenluchten en zonsondergangen, aan zeilen bij heldere maan of onder een schitterende sterrenhemel.

Ik denk aan die nacht lang geleden, toen ik op de Middellandse Zee aan het roer stond en de stuurman zei: ‘Je redt het wel hè, de koers is …’, waarna hij de roef in ging om iets bij te werken. Het voelde fantastisch om alleen door de nacht te zeilen. Dat hij ook onderdeks de instrumenten kon aflezen en de koers in de gaten kon houden wist ik toen nog niet.

Ik denk aan al die keren dat ik dolfijnen voor de boeg zag spelen en springen in de golven, iedere keer weer even mooi. Aan walvissen (ver weg), stormvogels, albatrossen.

Ik denk aan ankerplaatsen in prachtige baaien en aan mooie wandelingen die we konden maken. Bijvoorbeeld op Santo Antão (Kaap Verdië), in de Saguenay-fjord (Oost-Canada), of op de Lofoten-eilanden. Aan alle bijzondere plekken waar we langs zijn gevaren. We zagen zeearenden, gletsjers en watervallen van dichtbij, en zelfs het privé-eiland van de superrijke Richard Branson.

Ik denk aan de gezellige sfeer aan boord en het lekkere eten. Maar ook aan het contact met de andere gastbemanningsleden, gedurende de wacht of in de ‘vrije’ uren. Het is altijd een bont, internationaal gezelschap en vooral tijdens langere reizen ontstaan er soms vriendschappen voor het leven.

Ik denk aan de altijd superaardige bemanningen, die elke keer weer geduldig en enthousiast uitleg geven en iedereen, ervaring of niet, een geweldige tijd bezorgen.

Ik denk aan de spanning en de enorme opluchting, tijdens oversteek naar Martinique, toen twee bemanningsleden erin slaagden een solozeiler te redden, in een pikdonkere nacht, met een dinghy midden op de woelige oceaan.

Ik denk aan de reis van Santos naar Kaapstad in 2013, een etappe van de tweede wereldomzeiling van de Oosterschelde. Voor het eerst maakte ik een zware storm mee. Troostvoedsel, dat woord kreeg opeens betekenis toen de kok ons daarna een bord pasta opschepte in de kombuis.

De meest bijzondere herinnering bewaar ik aan diezelfde reis, toen we tijdens de hondenwacht rond 03.30 u. opeens Tristan da Cunha zagen opdoemen. Even later was het 2060 m. hoge eiland weer in de mist verdwenen en het zou nog de hele dag duren voor we er aankwamen. Helaas konden we ook de volgende dag door de hoge oceaandeining niet aan land om de nederzetting te bezoeken op de smalle richel van de vulkaan waar zo’n 300 mensen wonen, voornamelijk afstammelingen van schipbreukelingen. Wel zeilden we helemaal rond het groene eiland, een soort circustent met een wolk rond de nok, met loodrechte kliffen en bijzondere vogels die alleen hier broeden. Dat te hebben gezien zal me altijd bijblijven.

Er is nog zoveel meer te vertellen over het leven aan boord van de OOSTERSCHELDE. Eigenlijk moet je het zelf ervaren. Hopelijk kan dit binnenkort weer en krijgen u en ik er mooie herinneringen bij!