Ankergedoe

4 maart 2019

Met een nieuwe groep mensen aan boord zijn we begonnen aan weer een nieuwe reis, een reis die voorlopig in het teken van ankeren staat.

In Palmeira woei het erg hard en omdat we door kleine ruimte weinig ketting konden steken rukte het schip steeds los van zijn ankers. Tot wel 4 keer toe moesten we ankerop en opnieuw ten anker achter twee ankers. Twee keer bleek bij het ankerop gaan een van de ankers achter een rots vast te zitten zodat we de nodige moeite hadden dit los te krijgen en de derde keer bleef de boegschroef vol aan staan naar stuurboord zodat de manoeuvre ook al geen schoonheidsprijs won. Al met al waren we er helemaal klaar mee en toen iedereen in de namiddag aan boord was besloten we te vertrekken naar een baai iets verder naar het zuiden waar meer ruimte is. Bij het ankerop gaan bleek er dit keer een stalen frame aan het stuurboordanker te hangen. Dit hebben we later in diep water maar een zeemansgraf gegeven. Door al het gedoe was het al 20:00 uur toen we eindelijk ten anker gingen bij Murdeira.

Het verhaal werd nog langer, want de volgende morgen, bij het ankerop gaan, bleken de twee kettingen op onverklaarbare wijze in de knoop te zijn geraakt. Door de nog steeds erg harde wind was het weer een heel gevecht ze te ontwarren, maar daarna zeilden we dan eindelijk, volgens plan, naar Tarrafal, op Santiago.