Maio

20 januari 2017

We gaan als de brandweer!, zoals ze wel eens zeggen. We zijn niet heel snel tevreden met het weer, wij zeilers, maar soms zijn de windkracht, windrichting en temperatuur zo dat we echt niet mogen klagen. Dit is zo’n nacht. We gaan met dik 8 knopen, soms zelfs 10, naar het noordwesten, precies waar we naartoe willen om west van São Nicolau en noord van Santa Luzia en São Vicente uiteindelijk Porto Grande (Mindelo) in te zeilen. We zijn vanaf Maio vertrokken gisteren in de namiddag na een excursie op het eiland. Maio is in de laatste jaren dat wij in de wintermaanden in deze archipel rondvaren in de vergetelheid geraakt. In ieders herinnering (alleen kapitein Maarten was hier een keer eerder geweest) is er niets te beleven op Maio. Dat schrijven ook de boeken. Misschien dat daarom onze verwachtingen niet te hoog waren en het alleen maar kon meevallen, maar we hebben echt een super dag gehad! Zeer ontspannen sfeer op het eiland, niemand die zich druk schijnt te maken en behalve de bemanning van de ‘Oosterschelde’ slechts anderhalve toerist te bekennen. Kilometers lange witte stranden, helemaal voor ons alleen, net als de eindeloze zandduinen waar je een adembenemend uitzicht hebt als je de hoogste top bereikt hebt. Een uitzicht over het eindeloze niets. We hebben een aantal kleine, zeer pittoreske dorpjes bezocht, waar het leven duidelijk erg langzaam gaat en wij, tot groot vermaak van de lokale groepen kinderen, de attractie van de dag waren, misschien wel van de week.
Nu ben ik met de gastbemanning tot de conclusie gekomen dat het erg jammer zou zijn als dit alles zou veranderen, dus heb ik ze beloofd te vertellen: “Niet naar Maio gaan, niets te beleven daar”.