Brief van grootvader Jan (2)

26 mei 2016

Dag Rosa, wil je een nieuw verhaal? Een paar nachten geleden besloot kapitein Arian dat het grote voorzeil naar beneden moest. Het waaide toen al stevig, en volgens de weerberichten zou het nog veel harder gaan waaien. En dan wil je liever niet zo’n karwei doen omdat dan de zee heel erg op en neer gaat, en het schip natuurlijk ook en het werk veel moeilijker is. Nou moet ik je eerst iets over dat zeil vertellen. Het zeil heeft een naam zoals alle zeilen en touwen en het is heeeeel groot. Ik denk wel 8 meter breed en 12 meter lang. Het heet Breefok en wordt ook wel BMF genoemd; dit betekent Big Mama Fok. Een fok is een voorzeil; dit zeil zit voor de voorste van de drie masten. Het zeil weegt zeggen ze hier 160 kilo, dat is evenveel als 10 Rosa’s samen. 
Het zeil is net zo rechthoekig als een blaadje uit een schrift. Het zit met touwen aan alle 4 de hoeken vast. Je moet je voorstellen dat het flink waait en dat het zeil bol staat van de wind. We waren met 10 of 12 mensen, die van mijn wacht en nog een paar van de wacht die na ons aan dek zou komen. Drie mensen moesten het touw linksboven bedienen, drie anderen het touw rechtsboven. De rest van de mensen werd verdeeld over de touwen links- en rechtsonder, en allemaal moesten we ons op het doek werpen en het naar beneden en naar binnen graaien. Het lawaai van de wind en van de zee en de geschreeuwde commando’s was oorverdovend. En het is donker op een paar lampen na in de mast. Er werd bij gezegd dat als we het zeil niet meer konden vasthouden dat we dan het zeil maar moesten loslaten, anders zou je door het zeil naar voren in de zee kunnen worden gegooid. Dit wilde niemand dus dat heeft iedereen goed onthouden! En toen begon het grote gevecht. Iedereen trok en graaide en probeerde op het bewegende schip niet te vallen, hield het zeil vast als het weer terug waaide. Een prachtig gezicht en het werkte. 
Maar toen…. Er moest nog veel meer gedaan worden. Je kunt zo’n zeil niet los op het dek laten liggen want dan gaat de wind er mee spelen. Op de plek op het voordek waar we aan het werk waren is niet genoeg ruimte om het netjes op te vouwen. Dus met zijn allen hebben we het zeil naar achteren gesleept waar meer ruimte is. Daar hebben we het zeil in een gangpad zonder plooien keurig opgevouwen tot een vierkant pakket en er een paar stevige touwen om gebonden zodat het niet uit elkaar kon vallen. Zes mensen sjouwden het daarna naar zijn vaste plek. 
En weet je wat zo leuk was? Toen we klaar waren ging er een gejuich op en gaven de mensen elkaar een high five. Iedereen was weer even heel gelukkig samen iets voor elkaar te hebben gekregen. Dat is zo leuk aan zeilen. Zo, dat was het weer. En nu naar bed.