Weekijzers

20 mei 2016

Met de Azoren in het vooruitzicht zeilen we mijl na mijl de oceaan over. Zeeschildpadden komen zo nu en dan voorbij dobberen, die halsreikend worden nagekeken door ons. Groepen dolfijnen zoeken ons regelmatig op en spelen met het schip en de boeggolf als acrobaten in het water. Gistermiddag hebben we voor het eerst bezoek gekregen van een grote groep Witlipdolfijnen. En in de avond, terwijl het merendeel van de gasten onder luid gezang de ‘afterparty’ van Tim’s verjaardag aan het vieren was in het schip en wij de wacht liepen, hoorden we het geluid van een grote walvis. Prachtig! Over stuurboord zagen we in het bleke maanlicht en het donkere zeewater de zwarte rug van een grote walvis. Wat voor een het precies was, weten we niet. Het dier haalde nog een paar keer adem en verdween toen de diepte in. 
Tijdens de reis zorgt de bemanning voor het onderhoud van het schip. Als wij als gasten zin hebben om mee te helpen, mag dat van harte. Op sommige dagen zitten we dan met z’n allen op het dek klusjes te doen. Van lak afkrabben tot het splitsen van touw. Sinds ons vertrek uit Bermuda heb ik de taak op mij genomen de weekijzers opnieuw te verven. Weekijzers zijn ijzeren bollen die aan weerszijden van het kompas bevestigd zijn en die het kompas op een gunstige manier beïnvloeden. Ze waren hier en daar roestig en de verf bladderde af. Op een middag ben ik op het dek op een tros touw gaan zitten en heb ik ze ontdaan van verf en roest. Daarna heb ik twee lagen primer aangebracht en tussendoor flink geschuurd om ze zo glad mogelijk te krijgen. Intussen zit de tweede laag gekleurde verf er op en drogen ze in de machinekamer. Tot slot komt er een derde laag op, moeten ze goed uitharden en kunnen ze uiteindelijk het kompas weer vergezellen. Wanneer ik over een maand van boord stap en een laatste blik op de bollen werp, weet ik: ik heb mijn sporen op de ‘Oosterschelde’ achtergelaten!”