Vervolg Aruba

9 maart 2016

Als je van de beschutte zuidkust met zijn prachtige zandstranden over het eiland naar de noordkust gaat, zie je bijna geen toeristen meer. Het binnenland van Aruba is woestijnachtig. Een beetje zoals je dat misschien kent uit de stripboeken van Lucky Luke: kale rotsachtige vlaktes, af en toe stapels grote rotsblokken, geelbruin stof in je ogen, neus en haar en natuurlijk het stekelige struikgewas en de cactussen. Zonder goede bescherming tegen de zon is het overdag veel te warm om hier te zijn. De kust zelf is ruig. Hier beukt de zee dag na dag tegen de rotsen, die heel grillig van vorm zijn. Er groeit niets. Te stenig, te zout en te heet.
Af en toe zie je een groep toeristen in buggies of in een soort ‘monstertrucks’ een ritje maken door dit maanlandschap. Ander soort vervoer is hier onmogelijk. Een van de plekken waar ze heen gaan is de ruïne van de goudmolen. Hier bouwden de Nederlanders lang geleden een molen die de erts moest vrijmalen uit het goudhoudende gesteente dat verderop werd gevonden. Het alles verterende klimaat echter maakte dat de molen al snel buiten gebruik raakte. Wat nu rest is de bijna als fort opgetrokken stenen onderbouw. 
Iets verderop, in het nationaal (natuur)park Arikok is de ‘Conchi’. Een soort grote kom in de rotsen die steeds met nieuw zeewater wordt gevuld door de golven en waar je veilig kunt zwemmen. Vroeger bewaarden de lokale visserlui hier de schildpadden die ze vingen, zodat ze vers bleven. In het park zijn ook de oudste tekenen van bewoning van het eiland te vinden. Eeuwenoude rotstekeningen gemaakt door de oorspronkelijk indiaanse bevolking.