Vulkaan op Santo Antão

31 januari 2016

Gisteren, vrijdag 28 januari, was er een prachtige excursie voor ons georganiseerd. Tegen 07:00 worden we met zijn twintigen in drie groepen met de dinghy afgezet in de buurt van de veerbootsteiger. Daar staat Amandio, een plaatselijke gids/reisorganisator, ons op te wachten. Het is een ontzettend aardige man die 6 talen blijkt te spreken. Indrukwekkend! Dat is een van de kenmerken van de Kaapverdianen, de meesten spreken naast Portugees meestal wel een mondje Frans, Spaans of Italiaans als ze geen Engels spreken. Donderdagmiddag trof ik al gelijk iemand die Nederlands en Duits sprak toen ik iets kocht bij een straatverkoper. Veel mensen hebben jarenlang in het buitenland gewerkt.
De veerboot vertrekt stipt om 08:00. Na drie kwartier zijn we aan de overkant, op Santo Antão, waar twee busjes klaarstaan die ons naar de vulkaankrater zullen brengen. We rijden door een desolaat, droog maanlandschap omhoog. De wegen zijn overal opvallend goed, helemaal bestraat met natuursteen, een soort kinderkopjes maar dan glad. Om erosie tegen te gaan zijn er terrassen aangelegd, niet om iets te verbouwen, hiervoor is het veel te warm en te droog. Wel staan er wat struiken, iets dat lijkt op mimosa en p[ olijfbomen maar dan zonder olijven.
Wanneer we hoger komen, begint het groener te worden. Uiteindelijk komen we aan op de top van de vulkaan en we rijden omlaag de krater in. Hier zijn percelen aangelegd, het lijkt nog steeds erg droog, ergens staat een eenzame koe. We stoppen bij een paar eenvoudige huisjes waar wat kippen rondscharrelen. Amandio vertelt dat hij hier de eerste 15 jaar van zijn leven heeft gewoond. Vanaf hier vertrekken de mensen die de lange wandeling naar beneden willen maken. De anderen gaan met de busjes een mooie route rijden en zullen een korte wandeling maken. We gaan met zijn twaalven langs een soort ezelpad uit de krater omhoog. Het is alsmaar rechtdoor, dus dat kunnen we zonder gids doen. De klim is behoorlijk steil en het is warm, maar al snel worden we beloond met een schaduwplek op de kraterrand vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over de groene kant van het eiland. Het is heiïg, toch zien we in de verte de zee. Dan gaan we via een smal, slingerend pad met veel haarspeldbochten naar beneden. Geleidelijk aan wordt het pad minder steil en komen we in de buurt van vruchtbare landbouwgrond. Prachtig groene terassen die via een ingenieus stelsel van waterloopjes worden bevloeid. Er is suikerriet, op de veldjes staan witte kool, aardappelen, maïs en veel planten die we niet herkennen. Bij een huisje met een dak van suikerriet zit een oude mevrouw onder een mangoboom. We rusten even bij haar uit, ze blijkt wat Frans te spreken. Ze biedt ons appeltjes aan, heel kleine appeltjes, in Nederland zou dat helemaal onverkoopbaar zijn, maar ze zijn erg smakelijk. Het maakt je bewust van onze wegwerpmaatschappij en ook van de vriendelijkheid van deze mensen die zo weinig hebben.
We lopen verder door een soort paradijselijke tuin met bananen-, mango- en papayabomen, met koffiestruiken en met allerlei kamerplanten, maar dan meer dan manshoog. Na ongeveer tweeëneenhalf uur zijn we bij het punt waar de busjes met de anderen ons opwachten. We rijden verder naar een plaats aan de kust voor de lunch. Op een dakterras –met rietmatten die voor welkome schaduw zorgen– worden we hartelijk ontvangen door de restauranthoudster. Ze heeft in Rotterdam gewoond en spreekt dus ook Nederlands. Eerst krijgen we een klein glaasje grog, de plaatselijke sterke drank met Maracuasap. Er is heerlijk eten voor ons gemaakt, o.a. vis, kip en allerlei lekkere salades.
Rest ons nog een prachtige tocht in het hobbelende busje terug naar de veerboot. De rotsige westkust van Santo Antão is werkelijk schitterend met ruige branding, kleine plaatsjes, en nauwelijks of geen toerisme. We gaan door een adembenemend berglandschap met steile, ruige pieken weer omhoog richting de krater en dalen hierna aan de dorre oostkant naar beneden. Tegen 19:00 komen we met stramme spieren weer terug aan boord in de baai van Mindelo. Het blijft nog lang gezellig aan dek op de ‘Oosterschelde’. Het einde van een perfecte dag!