Raso, Branco en Santa Luzia

30 december 2014

Na vertrek uit Tarrafal de Santiago hebben we de hele dag heerlijk gezeild. De wind kwam uit een wat oostelijker richting dan normaal, dus we konden goed hoogte houden. In de nacht begon het zelfs een beetje door te waaien, waardoor we de bram en buitenkluiver hebben laten zakken. Zonder deze twee zeilen liepen we nog makkelijk 7 knopen en zouden we wel erg vroeg aankomen in Mindelo. Maar niet veel later ging de wind langzaam liggen en tegen de ochtend zelfs helemaal uit.
Doordat we steeds zo hoog mogelijk gestuurd hadden waren we nu vlak onder Raso. Dit is een onbewoond eilandje van zeven vierkante kilometer met een vogelsoort die alleen hier voorkomt. En na de puperreiger… je weet maar nooit, straks zien we ook de Raso-leeuwerik nog.
Maar nee, zo’n feest werd het niet voor de vogelliefhebbers, maar wel een feestje voor iedereen. Vlak onder de kust langsvarend werden we bedolven onder honderden mussen. Op dek, in de masten, op de zeilen, overal zaten mussen, mussen en nog eens mussen. En vlogen er bruine genten en roodsnavelkeerkringvogels rond het schip. Na Raso koers gezeten naar Branco, een nog kleiner onbewoond eiland en Santa Luzia, weer wat groter. Tussen Santa Luzia en São Vicente omhoog gestoken en daar liet een ander stukje natuur van zich horen. Met een heel snelle hoge ratel liet de hengel weten een vis gevonden te hebben. En wat voor een! Na een gevecht van 20 minuten kwam er een dorado van een kleine 20 kilo aan boord!! De dag kon al niet meer stuk, maar er kwam ook nog een beetje wind noord van de eilanden, dus konden we het laatste stuk weer onder zeil doen.
Nagenietend van een mooie dag zijn we vroeg naar bed gegaan, want de volgende dag stond de wandeling op Santo Antão op het programma. Dit betekende dat de pannenkoeken voor het ontbijt om kwart voor zes al klaar stonden.
Bijna iedereen de wandelschoenen aan en klaar voor weer een waanzinnig mooie dag. Bovenaan de krater hingen er wolken in het dal, dus je kon het groen nog niet zien, alleen maar ruiken in de wind. Iedereen genoot van de prachtige afdaling en daarna van een heerlijke lunch aan de zee. Eenmaal aan boord was iedereen voldaan van de indrukken van de dag, maar die werd nog even opgetopt met de vis die we gisteren vingen.
Vandaag even een beetje uitgeslapen en na het ontbijt ons klaar gemaakt voor het eiland São Vicente, vernoemd naar de beschermheilige van Lissabon. Eerst langs het graf van Cesária Évora, de diva op blote voeten. Hierna de Monte Verde op voor een prachtig uitzicht en vervolgens naar Baia de Gata voor een frisse duik. Toen weer teruggegaan naar het schip voor de lunch, want daarna stond een tour door Mindelo op het programma. Een leuke wandeling langs de verschillende gebouwen met elk hun eigen verhaal.
Morgen gaan we op weg naar São Nicolau, wat zal dat ons gaan brengen?