Rode Wacht

19 februari 2014

Het dek is nat, zoals al het andere binnen handbereik. Geen overkomend water maar alles is zout bedekt en voelt klam aan. Alles is grijs, meer dan vijftig tinten. De Zuid-Atlantische Oceaan klotst wat. De resten van een deining van een lang vergeten storm? We varen in de luwte van de Falklands over stuurboord, aan de wind naar het NO. Hoewel luwte? Pieter heeft net het natuurlijk geweld gekwantificeerd: 7 à 8 Bft. De waterdiepte en de hogerwal lijken de ontwikkeling van reguliere golven in de weg te staan. Ik zit op een bankje op de laatste bolder stuurboord achter, geleund tegen de reling met een reddingsboei als ruggensteun, de blik vooruit. Niet oncomfortabel. Het lijkt erop dat ik eindelijk voldoende lagen heb aangetrokken: Michelin-mannetje. Capuchon over de ijsmuts. Creëer je geen luwte, dan hebben kleren geen zin.
De maan is een lichte plek in de wolken over stuurboordboeg, iets hoger dan de fokkenmast. Een paar lijnen met slack vormen door wind en beweging van het schip dansende, zwarte silhouetten tegen de grijze wolken en wedijveren met elkaar welke de meeste gebogen lijnen kan vormen. Onder mij ruist het water voorbij. Onder mij want we hangen scheef. Rechts van mij glooit de zee zwartig naar boven, naar de horizon. Meer naar voren wordt de horizon vager, recht vooruit zie ik geen horizon. De zee gaat in de wolken over, of is het mist? Hiervan hebben we net anderhalve dag genoten. Door de onregelmatige zee snijdt de ‘Oosterschelde’ soms zonder enig spektakel door het water, dan weer gooit ze een golf met schuim meters ver weg, schuim dat dan als een veer van het schip af staat. Maar ook komt het voor dat de golven elkaar snel opvolgen en er een schuimtapijt aan het schip voorbij trekt. Een patroon dat zich blijft herhalen, het meest witte grijs in een grijze wereld.
Dan breekt de maan door.
Een baan van gestampt ijs, bleek goudkleurig, lijkt zich voor ons uit te strekken en er is geen overgang tussen dit gestampte ijs en ons eigen schuim. De contrasten tussen de tinten grijs van de wolken zijn scherper, de loshangende lijnen nog scherper afgetekend. Ik heb dit eerder gezien maar waar?
Dan heb ik het: een videoclip van Caspar David Friedrich.
De wolken schuiven weer voor de maan, het moment is voorbij. Het grootzeil moet worden weggenomen, we varen te snel, de bedoeling is bij dageraad de nauwe toegangswateren van de haven te passeren. Onder omstandigheden blijkt dat het schoenerzeil de betere keuze was geweest. We helpen de opkomende Witte wacht het grootzeil weer te zetten. Dan wacht de kooi.