Maandag 6 januari

9 januari 2014

Update door Arno: “Een nieuwe werkweek, zomaar een maandag. Tenminste voor de meeste mensen op de aardbol. Behalve als je, zoals wij, hier in Antarctica vertoeft. Een dag in deze fantastische, adembenemende, altijd veranderende omgeving is altijd weer verrassend. Laat ik eens een voorbeeld geven.
Toen ik vanochtend buiten kwam lagen we geankerd bij Trinity Island, op een plek die bekend staat als ijsberg-kerkhof, waar een dinghy-tour op het programma stond. Een ieder kon zo gedurende twee adembenemende uren zich vergapen aan de prachtige ijssculpturen die moeder natuur heeft gevormd en die hier ‘geankerd’ liggen. Helaas, voor de laatste groep, was er een klein koelprobleempje met de motor van de dinghy. Na een inspectie en reiniging hiervan, besloot men om na de lunch de tour te doen, maar…!
Zoals gezegd; een dag op Antarctica is altijd verrassend. De wind begon de kop op te steken en het anker begon te krabben. Snel werd er besloten om de dinghy’s aan boord te brengen en het anker te lichten, enkele ijsbergen begonnen al aardig dichtbij te komen, en als dan ook de ankerlier niet meteen doet wat het zou moeten doen, dan zie je sommige mensen al met een bezorgd gezicht over het dek heen en weer lopen. Eenmaal het anker boven water en motorzeilend met de fok, zijn we rustig naar Mikkelsen Harbour (ook op Trinity Island) gevaren om te kijken of er daar betere condities waren.
Dat was gelukkig ook zo en voor de mensen die niet met de dinghy mee konden naar de eerste stop op Trinity Island was er de gelegenheid om nog voor het diner voet aan wal te zetten. Bewapend met foto- en filmapparatuur, voor zowel boven als onder water, werden we vakkundig aan land gezet. Hier geen ijsbergen maar wel Weddell-zeehonden en pinguïns die ons verbaasd aankeken maar verder ongestoord verder gingen met waar ze mee bezig waren. Iets verderop lagen nog de botten van een walvis langszij de restanten van een houten bootje. Na het (wederom lekkere) diner was er voor de liefhebbers gelegenheid om ook nog even aan land te gaan.
Na het bekijken van de foto’s en het vertellen van hoe mooi deze dag wel niet was, ging bijna iedereen moe maar voldaan de hut opzoeken om uitgerust aan een nieuwe dag te beginnen. Maar…!
Zoals gezegd: een dag op Antarctica is altijd verrassend. Toen ik nog bezig was om mijn foto’s en film over te zetten naar de pc werd mij medegedeeld dat het buiten nu wel erg mooi was. Nu is het hier altijd erg mooi, maar ik ging toch maar een kijkje nemen. De zon ging langzaam onder en de lucht werd langzaam geeloranje tot paars-rood. De reflecties hiervan op het water en op de ijsbergen zijn niet gewoon ‘erg mooi’ maar schitterend te noemen. Rond middernacht, onder het genot van een biertje, was ik wederom bezig om de foto’s te downloaden en om daarna het bed op te zoeken. Maar…!
Zoals gezegd: een dag op Antarctica is altijd verrassend. De dag was blijkbaar nog niet voorbij want er was een walvis gespot. Daar ik toch nog wakker was, heb ik maar weer mijn pak aangetrokken en ben ik naar dek gegaan. Wat blijkt, we waren blijkbaar midden in een foerageergebied aangekomen met vele, vele bultruggen om ons heen. Staande op de voorpiek wist ik niet waar ik moest kijken. Als ik naar stuurboord keek kreeg ik te horen dat er aan bakboord nog twee walvissen waren en vice versa. Het aantal ‘staarten’ van bultruggen die ik boven water heb gezien, zijn er minstens 40 geweest. Ze kwamen op een gegeven moment zo dichtbij dat ik, vanuit het kluivernet naar beneden kijkend, twee walvissen bijna kon aanraken en deze doken vervolgens vlak voor de boeg onder met de staart omhoog. Op de achtergrond hoor ik Gerben, toch wel een beetje bezorgd, zeggen dat hij maar hoopt dat ze niet onder het schip naar boven komen.
Uiteindelijk zaten we, wederom met een biertje, om twee uur nog uitgelaten te praten over hoe gelukkig wij wel niet zijn dat we dit hebben kunnen aanschouwen. Ben kwam ons om half drie nog even een bakje warme bami brengen en toen het drie uur in de morgen was ben ik met een grote tevreden glimlach op mijn gezicht toch maar gaan slapen.
Zomaar een dag…
Ik hoop dat er nog vele zullen volgen maar voorlopig pakken ze me dit niet meer af.
Een welterusten en tot de volgende episode.”