Batavia's ondergang en ons leven aan boord

9 augustus 2013

Verslag van Suzi Colpa, filmmaker en fotografe aan boord van de ‘Oosterschelde’:
“Onze reis wordt geleid door het stranden van de ‘Batavia’ in 1629 en de bijbehorende muiterij waarbij meer dan 120 mensen werden afgeslacht. Het verhaal is gruwelijk en de omstandigheden op de boot en op de Abrolhos-eilanden waar ze stranden waren, vreselijk. Door dezelfde reis te maken met de ‘Oosterschelde’ realiseer ik me hoever we toch ontwikkeld zijn in die tijd. Op dit schip hebben we een paleiselijke ruimte, heerlijk vers eten en een goede sfeer. Met alle technieken, kaarten en apparatuur hoeven we ons geen zorgen te maken dat we op een rif stranden. Maar bepaalde dingen veranderen niet. Het is immers een authentiek schip uit 1918. Ik heb gisteren de mast beklommen via netten waarbij ik mezelf moest zekeren. Dat is een uitdaging. De zeilen moeten gehesen worden en de zee in de gaten gehouden. En het is het behoud van deze authentieke elementen die de reis zo bijzonder en fotogeniek maken.
Ik ben nu zes dagen op de ‘Oosterschelde’ maar het voelt tijdloos. Het moment dat ik aan boord kwam was tevens mijn entree in een ander universum. Een microkosmos met eigen ritmes, regels en raadsels. De eerste dagen waren niet gemakkelijk. Minstens de helft van de passagiers hing regelmatig over de reling door de stevige noordwestelijke wind die de ‘Oosterschelde’ deed tollen en rollen. Daarbij sliepen we onregelmatig omdat we soms nachtwachten hadden van 12 tot 4 uur ‘s nachts. Maar het waren deze uurtjes die er ook voor zorgden dat er nieuwe interacties ontstonden. Mensen die je de dagen ervoor nog nooit had gezien, bekommerden zich nu om elkaar. We deelden ons gebrek aan zeebenen en omdat we allemaal even misselijk waren bleef iedereen aan dek om te helpen.
Het leven aan boord wordt geleid door een aantal basale behoeftes: eten, slapen en ervoor zorgen dat we op de plaats van bestemming aankomen. Deze versimpelde versie van het leven geeft ruimte voor nieuwe dingen. Tussen de misselijkheid door heb ik overdag en ‘s nachts vele uurtje op een stapel touwen hoog op het dek gelegen, kijkend naar het schuimende water en de eindeloze zee. De sterrenhemel is hier veel voller dan ik ooit eerder heb gezien en bij gebrek aan Google Maps weet ik nu het Zuiderkruis te vinden. Door de wachten gedurende de dag raak ik aan de praat met alle medepassagiers die ook het avontuur zijn aangegaan. De meesten komen uit Australië en zijn gepensioneerd. Maar er is ook een jong stel aanwezig met een passie voor zeilen en natuurlijk de gevarieerde en enthousiaste bemanning.”