Aangekomen

10 maart 2013

Om 19:10 lieten we het anker vallen voor de jachtclub van Bahia. Het was al donker en tussen de vele kleine bootjes en meerboeien was het nog even zoeken om een ankerplekje te vinden waar we met het draaien van de stroom zouden kunnen rondzwaaien. Nu het licht wordt, zien we het beter: we liggen dicht onder de wal, met uitzicht op een strand en een oude kerk, die hoog op een rots over de baai (en de gelovigen) uitkijkt. De begroeiïing op de steile rots is weelderig, zoals je je ook voorstelt van Brazilië. Enkele hoge palmbomen naast de kerk maken het plaatje af. Daarachter hoge gebouwen, ‘wolkenkrabbers’. Dichterbij zee zie je een andere bekende kant van Brazilië. Een kluitje krotwoningen bij elkaar op een steil stukje van de rots vormen een mini-favela. Achter ons de strekt de Baai de Todos os Santos zich uit. In de baai, waarin meerder grote eilanden liggen, liggen tientallen grote schepen tussen de eilanden te wachten om geladen of gelost te worden. Een grote ijsvogel zit vanuit onze tuigage uit te kijken naar zijn ontbijt.
Na ons ontbijt ga ik kijken of we kunnen inklaren. De eerste mails en gesprekken met een agent zijn weinig belovend. Ondanks de hoge tarieven die hij rekent, kan ook hij er waarschijnlijk niet voor zorgen dat er op zondag iemand werkt bij de immigratie-dienst. Je kunt het je haast niet voorstellen in zo’n miljoenenstad. Maar met een beetje pech zou het betekenen dat we tot maandag moeten wachten voordat we aan land kunnen.