Nieuws archief 2007

31 maart 2007

VAN DE REDERIJ (24.12.2007)
Namens alle bemanningsleden en medewerkers wenst de rederij u fijne feestdagen en een heel gelukkig Nieuwjaar.

VAN DE REDERIJ (21.12.2007)
Nog net voor de Kerstvakantie lukte het om de mast weer op zijn plaats te zetten. Het sluitstuk van al het werk van de afgelopen weken. Voordat het zover was werd de zilveren rijksdaalder weer onder in de mast geslagen en zetten we allemaal onze naam op de voet van de mast. (Wie weet wie ze ooit weer leest?) Alles was goed voorbereid dus daarna was het vooral het vakmanschap van de kraanmachinist van Mammoet waar het op aan kwam. Langzaam werd de mast eerst rechtop en daarna boven het schip gehesen. Relatief gemakkelijk lukte het de mast precies op zijn plek te zetten.
Vervolgens moesten we de nieuwe wanten monteren om de mast wat stabiliteit te geven. Dat ging minder makkelijk. Terwijl Roelof bovenin de mast de lussen van het stugge staaldraad een beetje in model probeerde te slaan trokken wij aan de onderkant met kettingtakels de wanten op spanning. Uiteindelijk lukte het toch de spanschroeven te monteren. We hebben de komende vrije dagen echt verdiend!

VAN DE REDERIJ (18.12.2007)
Na het vertrek van Joost is de rederij op zoek naar een kok. Als je zelf geïnteresseerd bent (of als je iemand kent die dat is), lees hier dan meer of neem direct contact op met de rederij.

VAN DE REDERIJ (15.12.2007)
Het werk schoot de afgelopen week goed op. Alle slechte plekjes of beschadigingen op de rondhouten zijn gerepareerd, al het beslag opgeknapt, gestraald en gespoten en de hoofdwanten zijn klaar. Door de plotselinge kou droogt de lak nauwelijks, maar gelukkig zitten er al weer een paar lagen op de mast en de steng. Volgende week beginnen Floris en Reinoud aan het voorstag. Wij kunnen dan de steng en al het beslag weer monteren en we hopen vrijdag de mast weer terug te plaatsen. 

VAN DE REDERIJ (5.12.2007)
We vorderen langzaam, maar gestaag. De steng is inmiddels helemaal kaal gekrabt en geschuurd en staat alweer opnieuw in de lak. We zijn nu bezig met de mast zelf. Het beslag ligt bij ‘straalbedrijf den Brinker’ om te worden opgeknapt. Het wachten is eigenlijk op de mannen die de staaldraden gaan splitsen. Volgens planning zouden we de mast nog voor de kerstdagen terug plaatsen, maar dat zal een race tegen de klok worden.

VAN DE REDERIJ (28.11.2007)
De ra’s, de mast en de steng liggen veilig op de wal en we zijn begonnen aan het losmaken van alle staalkabels weeflijnen en beslagringen die er nog af moesten. De spanschroeven en dergelijke liggen al bij de straler om te worden opgeknapt. De keuring, gisteren, bracht weinig bijzonderheden aan het licht. Hier en daar is een beschadiging die in de verf moet, hier en daar moeten wat nieuwe sluitingen en bindsels aangebracht worden, maar eigenlijk is alles in prima staat. Zeker als je bedenkt dat dit 15 jaar lang zwaar is belast op zee. We maken nu alles zo goed mogelijk schoon en behandelen de roestplekjes op het beslag, en de plekken waar we straks niet meer bij kunnen. Volgende week beginnen we aan de hoofdwanten. 

VAN DE REDERIJ (22.11.2007)
Eerder dan verwacht beginnen we aan het spannende werk. Morgen, vrijdag 23 november, zullen we de schoenermast van het schip halen. Om 12 uur ’s middags verwachten we de telekraan van Mammoet die de klus zal uitvoeren. Waarschijnlijk duurt het wel even voordat alles gereed is, maar in de loop van de middag hopen we de mast op de kade te kunnen leggen.

VAN DE REDERIJ (10.11.2007)
Afgelopen donderdag zijn we terug gevaren naar Rotterdam. In de haven van Stellendam leek het weer nog erg rustig, maar op zee stond al een flinke golfslag van de naderende storm die heel Nederland leek bezig te houden. Alle zeilen waren inmiddels afgeslagen, dus een beetje oncomfortabel was het wel, zo op de motor. Rond half vijf waren we bij de Veerhaven en niet lang daarna lagen we vast op ons vertrouwde plekje.

VAN DE REDERIJ (7.11.2007)
Inmiddels is de ‘Oosterschelde’ weer te water. Alle werkzaamheden aan het onderwaterschip verliepen gelukkig vlot en zonder tegenvallers. We liggen nu nog voor de wal bij de machinefabriek van Padmos. De ankerlier krijgt een grondige opknapbeurt. Enkele lagers worden vervangen, een tandwiel wordt bijgewerkt en de aandrijfas bleek wat krom en wordt vervangen. Vrijdag hopen we weer naar Rotterdam terug te komen.

31.10.2007 GMT
We liggen nu in Stellendam, of liever gezegd: we staan er droog in het dok. We zijn vrijdag aangekomen en maandagochtend in dok gegaan. Het onderwaterschip wordt schoongespoten. Verder is de schroef eraf gehaald voor reparatie van de kleine beschadigingen die deze op Spitsbergen heeft opgelopen. Het roer is eraf en de roerkoning is eruit gehaald; zij ondergaan eveneens kleine reparaties. De transducer van de nieuwe dieptemeter wordt op het onderwaterschip gemonteerd. En verder allemaal gebruikelijk onderhoud. We verwachten ergens rond het komend weekend te water te gaan. Dan blijven we nog een paar dagen om de grote beurt van de ankerlier af te maken; met name de schroefdraad voor het stuurboordanker is wat uitgelubberd. Volgende week komen we dan aan in de Leuvehaven en zullen we naast het rederijkantoor op de ‘Salvator’ afmeren.

VAN DE REDERIJ (30.10.2007)
Maandag is de ‘Oosterschelde’ in dok gegaan. Net als ieder jaar bij de Fa. Padmos in Stellendam. Behalve het schoonspuiten en schilderen besteden we dit jaar extra aandacht aan de schroef en het roer, waar vanwege het vastlopen deze zomer beschadigingen aan zijn ontstaan. Ook de ankerlier, die hard heeft moeten werken in Spitsbergen, krijgt een extra onderhoudsbeurt. 

VAN DE REDERIJ (24.10.2007)
Het seizoen zit er (bijna) op. De afgelopen week voer de ‘Oosterschelde’ nog een aantal dagtochten, maar na volgende week gaat het schip echt uit de vaart. In week 44 gaat het schip in dok en aansluitend staat een periode met alleen maar onderhoud gepland.

VAN DE REDERIJ (6.10.2007)
De ‘Oosterschelde’ is vandaag om 11:40 afgemeerd aan de Veerhaven. Schip en opvarenden werden opgewacht door tientallen afhalers.
Opvarende Guy van Hoek maakte onderweg een verslag met foto’s.

5.10.2007 07:00 GMT
54°06.61’N, 003°56.75’O. Kompas 183. Knopen 7,4.
Anthony vertelt nog één keer:
“Kanaalkoorts.
Het regende dus. Jip, met zijn betere zeilpak, werd toch nat. Toen ik de wacht overnam was de regen gestopt maar de wind ook, zoals verwacht. De motor werd gestart en daar gingen we door de nacht, lichtjes slingerend op de resterende golven. De hemel was vol sterren en het kotje was vol verhalen en koffie, tot de zonsopgang van vanochtend. Altijd wanneer je opstaat en er nog maar enkele dagen te gaan zijn, loop je meteen naar de kaart voor de positie en om een ETA te bepalen. Er zijn veel theorieën, boeken, computer-programma’s, tabellen etc. om de gok te verbeteren, maar uiteindelijk komt het neer op snelheid en afstand. De afstand kunnen we niet veranderen maar wel de snelheid.
Er stak een vriendelijk briesje uit het noorden op; we stopten de motor en hesen de zeilen, zo konden ze ook wat drogen na al die regen. Het grootzeil, de vierkante zeilen, kluivers, en…. de grootste in onze collectie (da da daaaaaa): de breefok, alles om wat wind te vangen. Zon, en een briesje om de laatste mijlen te maken, zo’n 150 nog. De snelheid is niet denderend maar wat maakt dat uit als je een mooie zeildag voor de boeg hebt; en daar gaat je ETA dan. Het is makkelijk om door te denderen met het Arabische topzeil (de motor) maar het zou zonde zijn om zo’n dag zo te verknallen.
We kunnen de Wadden-eilanden al bijna ruiken en ook de Kanaal-koorts begint op te steken. Kanaal-koorts komt altijd aan het einde van een reis; hoe dichter bij land hoe erger het wordt. De gesprekken gaan van weer en zeilen over naar werk en naar wat je gaat doen zodra je thuiskomt. “Wat is het eerste dat je gaat doen, wanneer je…..”. “Ga je meteen weer aan het werk?” Je wilt eigenlijk dat de reis niet eindigt, en tegelijk verlang je naar de aankomst. Maar goed, nu zijn we aan het zeilen en we genieten van de laatste uurtjes water, golven en wind. Morgen gaan de telefoons weer en dan ben je dat onbewoond-eiland-gevoel kwijt. Onze ETA is nog steeds zaterdagmorgen bij de paddestoelen en dan een paar uur de rivier op naar de stad. De Tovenaar van Oz zei het al: “There is no place like home”.
En dan nog iets:
Nu de paddestoelen dichterbij komen, komt ook het eind van mijn laatste reis op ‘mijn schip’. ‘Mijn schip’; dat gevoel krijg je wanneer je kort of veel langer aan boord bent. Zo’n 6 jaar zit erop. Ik prijs me gelukkig dat ik zoveel “unique observations of life on board a ship” heb kunnen delen, voor mij is het het leven van alledag en ik probeer het te vertellen zoals het is. De vreemde dingen zijn aan wal, de treinen, trams, klokken, auto’s, een tafel met een vlak blad, een bed dat niet beweegt, het nemen van een douche zonder dat je ronddanst als Elvis op een slechte dag; dat zijn dingen die je pas mist als ze er niet zijn. Vele, vele herinneringen zullen blijven, en na de honderden, duizenden mijlen aan boord op de mooiste plekken van de wereld, met ook duizenden ontmoetingen, en me bevinden in de vreemdste situaties; het is lastig me voor te stellen dat ik geen deel meer ben van deze merkwaardige familie. Maar het is ook een beetje zoals met de maffia: eens in de familie, altijd in de familie.
Ik wil graag deze gelegenheid nemen om iedereen met wie ik te maken had al die jaren, te bedanken voor iets dat ik zal bewaren als een schat. Herinneringen zijn…., nou weet ik voor het eerst even niet wat ik moet zeggen, o ja: ‘Memories are golden’.”

VAN DE REDERIJ (5.10.2007)
Met dit rustige herfstweer verloopt de terugreis volgens verwachting. De ETA ( Estimated Time of Arrival) van de ‘Oosterschelde’ in de Veerhaven is zaterdagmorgen 6 oktober om 11:00 uur.

4.10.2007 07:19 GMT
56°21.56’N, 004°04.64’O. Kompas 148. Knopen 3,8.
Anthony gaat door:
“Vier seizoenen op één dag.
Hoe snel kunnen de zaken veranderen. We waren dus aan het motoren langs de kust van Noorwegen met een volkomen windstille zee om ons heen, ter hoogte van Stavanger. De weersverwachting was dat de middag een gemeen zuidoostelijk windje zou brengen en na het ontbijt begonnen we examens af te nemen: wie had er goed opgelet toen we zeil zetten? De ochtendwacht kwam aan dek en kreeg de opdracht om alle zeilen te zetten en ze mochten maar één keer een vraag stellen. De zon was al op en de wind was nog rustig maar de opwindign aan dek was al groot, overal werd aan lijnen gewerkt, mensen in het boegsprietnet, in de mast, allemaal aan het werk om de hemel met zeilen te vullen. De bemanningsleden keken behoedzaam toe en alles ging als een geöliede machine, langzaam werkend maar goed gesmeerd. Kwaliteit heeft tijd nodig en tijd hadden we; wind hadden we niet maar dat maakte niet uit, we hadden er zon bij en de motor was uit, sommigen waren zo enthousiast dat ze nog een duik in zee namen (14 graden C). Tijd om te spelen dus, onze snelheid was 000000000,1 knopen in elke richting die je maar wilt, de rubberboot ging te water om foto’s te maken en voor de middag hadden we een waterski-show gepland, nou ja, gepland, het gebeurde gewoon. Met zijn atletische lijf in een oranje reddingvest werd onze waaghals (wij kennen hem als Rik maar sommigen onder u kennen hem als Wamel) door het water gesleept in een vertoon van elegantie, gratie en schoonheid, een dolfijn zou er jaloers van worden. Nee, het werkte amper maar we hadden lol. Na een lunch aan dek begon de viswedstrijd en die had meer succes. 11 makrelen, 3 rode ponen, 1 koffiekop en verscheidene grote knopen was de oogst. Langzaam kwam de wind op, de zeilen werden getrimd en langzaam begonnen we gang te maken in de juiste richting (erg belangrijk). Toen de bel voor het diner klonk, liepen we 7,5 knoop met een lichte helling over stuurboord en dit ging zo door tot vanochtend vroeg. De wind begon toen te draaien, zoals voorzien, en net na het ontbijt gingen we overstag om in een nog betere richting te gaan. Tijdens mijn wacht was de wind zodanig gedraaid dat we eerst 215 stuurden en uiteindelijk 300, het was dus echt tijd om overstag te gaan want anders zouden we in Aberdeen uitkomen. Volgens de weerrapporten zou de wind doordraaien naar W en wat afnemen, om vervolgens uit het NW te komen. Dat klonk dus prima. Ik vergat nog te vertellen dat het inmiddels regende, hard regende zelfs. Maar Jip heeft nu de wacht en die heeft een veel beter zeilpak dan ik en dus is het niet zo erg. In elk geval maken we goede voortgang en het zou best kunnen dat we de paddestoelen op zaterdagmorgen zullen zien. Nog 260 NM te gaan.”

2.10.2007 19:14 GMT
58°43.81’N, 005°18.28’O. Kompas 161. Knopen 7,6.
Anthony gaat door:
“We probeerden dus de hoek om de komen om in beter weer te geraken. Zoals de kaart laat zien, is het een grote bocht, maar het is ons gelukt. De wind is een beetje aan de zachte kant en niet echt uit een opwindende richting. Wanneer je aan zo’n reis begint, bekijk je alle weerrapporten, maar het gaat dan vaak niet over het weer van nu maar over het weer dat mogelijk komt, soms klopt dat en soms….., tja, je past je plannen dus voortdurend aan en wacht af wat komt.
De laatste dagen hebben 2 à 3 soorten wind die je hier kunt verwachten: ten eerste de wind uit de verkeerde richting, maar het lijkt wel of dat bij zeilen hoort dat de wind altijd daarvandaan komt waar je heen wilt; ten tweede wind die niet genoeg is, net genoeg om je hoop te geven op meer; ten derde te veel wind, op zich niet zo slecht maar helaas vaak in combinatie met de eerste. Wij hebben de eerste twee. Maar het kan erger want het regent niet, we hebben volle zon erbij, we hadden een prachtige zonsondergang met magische kleuren over de hele horizon en ook nog eens nachthemels vol met sterren en een maan die bijna zo helder was als de zon, een zonsopgang die zo uit een Hollywood-film kwam. En, we hadden ijs en pannekoeken als dessert zo’n 10 minuten geleden.
Vandaag was het een dag van actie, na een lange nacht gesprekken over bonuskaarten, politieauto’s, voetbal en andere belangrijke wereldproblemen. Het was tijd om het schip eens goed te reinigen. Slangen werden uitgerold, overal emmers, borstels en zeep, het koperen kompas werd gepoetst “to within an inch of its life” (Australisch voor blinkend), het kotje werd gepoetst, zeekaarten werden geordend en gecorrigeerd, aardappelen voor het diner werden geschild, overal was mensen bezig. Wat een team! De zon kwam erbij en iedereen deed zijn best. Er kwam nog een walvis op bezoek, wat voor een het was wordt nog bediscussieerd, maar we waren het er over eens dat het een walvis was; moeilijk te bepalen van welk soort, op de foto’s was te zien dat de rugvin beschadigd was, misschien door een beet, en dan is het lastig om goed te determineren. Het leek mij een van de vinvissen.
We hebben nu Stavanger dwars en we hopen dat de wind vannacht naar SE gaat draaien; we kunnen dan wat zeil zetten en naar de overkant van de Noordzee varen en dan naar beneden naar de paddestoelen (ingangslichten van de Nieuwe Waterweg). Wie weet wat er allemaal nog gaat gebeuren, de natuur is onvoorspelbaar. Nooit geschoten is altijd mis.”

30.09.2007 21:00 GMT
63°36.88’N, 005°58.22’O. Kompas 211. Knopen 8,6.
Anthony gaat verder:
“Cocktails en zon en wind.
Ons vertrek kwam wat later dan gepland, de ochtend kwam namelijk met een stevige SW 7 Bft en die zou volgens de plaatselijke loodsen in de loop van de middag gaan liggen. Na de lunch ging het anker eruit en voeren we naar open zee, helemaal klaar voor dat overbekende rollen en stampen op golven en wind, maar het was verrassend rustig, we hadden het juiste moment gekozen. De wind kwam van onze favoriete richting: recht van voren. Dus moest de motor ons een eind de zee op stoten, tussen het vaste land en de Lofoten door en dan echt naar buiten. Met de wachtswisseling van 02:00 kwamen vragen los over het noorderlicht en of het wel mogelijk zou zijn het in die nacht te zien of dat we al te ver van het noorden waren. Het antwoord kwam nog geen half uur later; langzaam vulde de hemel zich met een soort groene rook die heen en weer zwaaide, het leken wel dansende vlammen in de nachtelijke hemel. Het is een magisch gezicht. De verklaring maakt het misschien wat minder romantisch (zeelui zijn zo romantisch als wat, zoals u misschien weet), maar toch maar even: vanuit de zon gaat een stroom geladen deeltjes de ruimte in, het aardmagnetisch veld trekt alles wat hiernaartoe komt naar de polen en die deeltjes botsen dan met moleculen in de lucht en die gaan stralen. De kleur hangt af van de hoogte waarop het gebeurt. Heel simpel allemaal; ik ben niet zo slim hoor, ik heb het allemaal uit een boek, het is dus eigenlijk een soort kortsluiting.
We varen naar het zuiden en dan kom je vanaf het noorden over de poolcirkel. Zo verging het ons ook; geen lijn op het water, zelfs geen lijn in de kaart, en toch vonden we hem waar we hem op de heenweg hadden achtergelaten: 66⁰30.2′ N. We passeerden in de volle middagzon en genoten van de warmste dag in onze zomer tot nu toe: 16 graden C. We dronken er een cocktail op (zonder kleine parapluutjes helaas), alleen maar zonneschijn en ook een schitterende zonsondergang tot besluit van de dag.
De volgende dag kregen we redelijk goede wind en de kans om eindelijk eens goed door te zeilen; alles omhoog en gaan. In de nacht ging het nog steeds lekker, met snelheden van 9 à 10 knopen, soms wat wijzigingen in de zeilvoering vanwege windwisselingen. Snel zeilen is niet zo’n kunst, maar wel als je ook de gewenste richting op wilt gaan. Later in de nacht nam de wind verder toe en moesten we wat gaan reven, uiteindelijk was alles gereefd toen het daglicht kwam, precies op tijd voor de wachtswisseling. Het kon niet eeuwig duren en de wind zakte langzaam in maar de golven bleven nog en we zullen het maar niet hebben over de ‘gewenste richting’.
Op dit moment varen we richting van de NW-hoek van Noorwegen, in het gebied van Stattlandet, tegen het weer in. De verwachting is zuidwestelijke wind, maar we hopen om de hoek noordelijke wind te krijgen; het zou het heel wat makkelijker maken als we daarop langs de kust naar beneden konden komen, wie weet, het is altijd een gok met het weer en je moet het maar nemen zoals het komt. De stemming aan boord is puik, iedereen is gelukkig nu we zeilen en nog snel ook, de verhalen over afgelopen nacht worden nu al per minuut groter, wees dus niet verbaasd als ze het binnenkort al over een orkaan hebben en dat we meer dan 13 knopen voeren.”

28.09.2007 04:04 GMT
68°25.44’N, 016°00.11’O. Kompas 258. Knopen 0,0.
Anthony vervolgt:
“De hele dag hebben we door de fjorden en sonten gevaren. Als we een makelaar aan boord hadden gehad, had die goed geld kunnen verdienen; overal waar je keek stond wel een prachtig klein buitentje met een klein boothuis en een eigen pier, allemaal vacantiehuisjes van mensen die in de grotere plaatsen wonen. Het achterdek was vol potentiële huiseigenaren. “Oh, dat huisje wil ik graag”, “whow, moet je dat huisje zien”. Iedere plek zat vol met prachtige kleine weekendhuisjes, genesteld tegen de heuvels en bergen met hun toppen vol sneeuw. En ook overal BOMEN; die hebben we al lang niet meer gezien, de grootste boom op Spitsbergen is ongeveer 4 cm hoog, echt waar.
Goed, we deden in elk geval zo’n 120 NM de goede kant op en we liggen nu ten anker bij het stadje Lødingen, helemaal bovenin de Lofoten, waar de zee de fjorden ontmoet. We zijn van plan na het ontbijt te vertrekken en dan de open zee op te gaan, verder op weg naar het zuiden. Het weer is nogal grijs en het regent wat, de temperatuur is niet slecht, zo’n 8 graden Celsius. Maar als je van de warme zomer in dit koudere noorden aankomt, is het verschil toch nog wel groot; maar je raakt er snel aan gewend en we zien onze gasten al de eerste lagen uittrekken. De wind is niet onze beste vriend op dit moment maar de vooruitzichten zijn dat het beter wordt; we willen de 1000+ mijlen naar huis wel grotendeels zeilen; de passagiers zijn heel gretig maar de kansen om zich te bewijzen moeten nog komen. Ik denk dat er, zodra we zeilen gaan hijsen, 24 aan dezelfde lijn gaan trekken. Maar er is genoeg te doen voor iedereen als het zover is.”

26.09.2007 21:47 GMT
69°24.19’N, 018°03.45’O. Kompas 035. Knopen 0,1.
Anthony vertelt over de mijlenmaker van Tromsø naar Rotterdam:
“Het begin van het einde.
De laatste grote reis van het seizoen is begonnen. Geen ijs meer, geen ijsberen en walrussen, geen rendieren maar wel veel meer uit het dagelijkse drukke leven. Hoe dichter je bij de bewoonde wereld komt, hoe meer mensen op de klok kijken hoe laat het is, hoe meer telefoons er rinkelen, het ‘normale’ leven komt dichterbij ook al is het nog 1200 NM naar Nederland. We hebben nog wel wat kansen om van stilte, golven en wind te genieten terwijl we langs de kust zeilen. Het is trouwens mijn laatste reis; ik heb besloten om, na een lange tijd aan boord, te stoppen. Het klinkt dramatisch, het is meer het stoppen met zo lang achter elkaar aan boord te zijn.
Onze nieuwe gasten kwamen in de middag aan. De weersverwachtingen maakten dat we zo snel mogelijk wilden vertrekken en in het begin door de fjorden en sonten te gaan in plaats van over open zee, dit alles vanwege de verwachte zuidelijke wind. Beter om eerst wat makkelijker mijltjes binnendoor te maken en dan later naar buiten te gaan zodra wind en golven gunstiger zijn, misschien buitenom de Lofoten (iedereen de atlas bij de hand?). Met iedereen aan boord gingen de lijnen los en verlieten we dit Parijs van het hoge noorden en trokken we de fjorden in. Na zo’n 25 NM vonden we een mooie plek voor de nacht. De kop was eraf, we waren onderweg.
Het weer was niet zo fraai, zelfs niet in de fjorden. De beslissing om eerst wat binnendoor te gaan, lijkt ons wel prima. Net na het diner ging het anker erin, in een kleine baai met een grote naam. Misschien niet in de atlas te vinden, maar wel een prachtige plek. We zijn van plan om morgenvroeg, na een goede nachtrust, verder te gaan en te kijken hoever we komen. Misschien gaan we dan nog een nachtje ankeren.”

24.09.2007 01:42 GMT
70°04.74’N, 020°00.36’O. Kompas 224. Knopen 0,0.
Anthony vervolgt:
“De oversteek vanaf Spitsbergen was niet zo opwindend als we hadden gedacht, en erg vonden we dat niet. Bij het vertrek was de bemanning druk bezig om alles zeevast te maken; sommige gasten letten daar nauwelijks maar er waren er ook die het opmerkten en die zich afvroegen of wij iets wisten dat zij niet wisten. Maar ja, beter veilig dan te weinig.
Het weer tijdens de oversteek was prachtig, soms een beetje hobbelen en rollen maar verder niks bijzonders. De een noemt het geluk, de andere vaardigheid of vooruitzien of timing of zeeman’s intuïtie, van alles, maar het werkte!
In ons vorig bericht hadden we alle zeilen op, een lekker windje en een dikke gang naar het zuiden. Maar een draaiïng naar zuid werd verwacht en we wilden liever voor die tijd in de fjorden bij Tromsø zitten. De snelheid nam echter in de loop van de dag af: ’s morgen nog 7 à 8 knopen, ’s middag 6 à 7 en ’s avonds, om precies te zijn om 23:17, viel de wind opeens helemaal weg. We hadden zeker onze windbelasting niet voldaan, haha.
Het ‘arabische topzeil’ werd gestart en zo voeren we verder door de nacht en de volgende dag. Het rollen gaf toch wat dans op de duivelsvloer en we slingerden ons richting Fugløya, een eiland met enorme kliffen in een van de ingangen van het fjordengebied.
Timing is natuurlijk wel van belang, en we passeerden het eiland NET voordat het donker werd, en NET aan het eind van het eiland ging de bel voor het diner, en iedereen was NET beneden toen het begon te regenen, en NET na het diner kon iedereen het ankeren meemaken, en NET lang het anker erin en had iedereen een drankje toen het noorderlicht verscheen. There’s no business like show business.
We zijn van plan morgen vroeg te vertrekken en de laatste 40 NM door de fjorden naar Tromsø te gaan. Als we het netjes doen, komen we aan NET rond lunchtijd.
**
Nog even wat extra nieuws, want de bovenstaande tekst konden we pas in Tromsø versturen, waar we nu dus zijn aangekomen. Rond 06:00 ging het anker op en begonnen we aan de laatste mijlen van Spitsbergen-reis VI. Het was wat natjes maar het sneeuwde niet en er waren geen ijsbrokken op ons pad en de temperatuur had een recordhoogte van 8 C (bijna zo goed als de zomer in Nederland). We passeerden de hoge brug van 36,5 meter, onze wimpel moest voor de zekerheid worden gestreken en iedereen keek of we eronderdoor pasten. Het ziet er altijd uit als net wel en net niet, maar het lukte. Toen we waren afgemeerd kwamen de vragen los: “Hoe laat…”, “wanneer gaan we…”, “wat doen we met…”, “de taxi naar het vliegveld…”, “wat als…”. In elke haven hetzelfde. Onze gasten zijn nu aan de wal, naar de winkels, het museum, in het algemeen dompelen ze zich even onder in de drukte van de beschaving, na zoveel dagen aan boord.
Vanavond hebben we met zijn allen het afscheidsdiner, er zal heel wat afgepraat worden over de reis, de winden zullen 10 knopen harder worden, de golven 4 meter hoger en de temperaturen veel lager. Zoals ik altijd zeg: “Laat de waarheid nooit een mooi verhaal verstoren”. Alles bij elkaar een schitterende reis, met zoveel bijzondere, spectaculaire plekken, beesten en van alles, zowel aan de westkust als aan de voor ons nieuwe oostkust.
Een fraaie manier om ons verblijf in het hoge noorden af te sluiten. Iedereen die heeft deelgenomen: hartelijk bedankt. En tot volgend jaar.”

22.09.2007 16:00 GMT
73°02.07’N, 019°35.52’O. Kompas 170. Knopen 6,4.
Anthony gaat verder:
“Dance Floor Part II.
Op vrijdagmorgen hadden we de eerste blik op Bjørnøya. “Whow, wat een bizarre plek”, was dè zinsnede van de ochtend. We lagen in een kleine baai, omgeven door hoge kliffen met de top in de mist, scherpe, puntige rotsen, de golven die op de kust sloegen, er kwam nog een lekkere deinign binnen. Met de rubberboot werd naar een geschikte landingsplaats gezocht, meestal kun je wel aan wal komen maar in hoeveel stukken, en wil je ook terug. Het zag er hier niet gunstig uit, dus ging het anker op en voeren we een stukje verder langs de kust om een andere plek te vinden, alle camera’s aan bakboord. Rond de zuidkaap met haar enorm hoge torens hingen flarden zeemist, de zon kwam daar doorheen en dat maakte schitterende plaatjes, een digitaal snoepje. Aan de andere kant was het beter met de deining, en bij Kvalrossbukta vonden we goede plek om te ankeren. Het was een klein strandje met allerlei historische restanten, oude lieren, stoommachines, spullen van vroegere nederzettingen, Noorse walvisvaarders rond 1904. De boten gingen naar de wal en wij konden even genieten van de stilte aan boord terwijl onze gasten het eiland verkenden. Dat we hier in dit jaargetij aan wal konden komen en ook van het weer konden genieten, dat was werkelijk een geschenk. Het was de warmste dag van de laatste drie maanden, 6 graden Celsius, voor ons was het veel. Naar boven liepen ze en uiteindelijk verdwenen ze achter de heuvels, op weg naar het hart van het eiland, waar spiegelende meertjes zijn en rondom heuvels, niet zo groen meer, die leidden naar de hoge bergen daarachter. Er zat kennelijk vis in de meertjes, en we spraken erover hoe dat toch kon. Onze theorie was dat er met heftige stormen golven tegen de rotsen knalden en dat dan de (hoogst verbaasde) vissen soms over de kliffen werden geworpen en in het water daar terecht kwamen. Ja, waarom ook niet. De zalm springt ook over rotsen heen. Later horoden we dat het veel eenvoudiger lag. De eieren van de vissen kleven aan de poten van vogels en deze landen later in zo’n meertje.
De groep splitste zich wat op. Sommigen probeerden uit of je op het zachte gras lekker kon slapen, anderen speelden met hun camera in op de reflecties in het spiegelende water (op de kop zelfs, wie ziet het verschil), en weer anderen genoten van de natuur, de vogels, de vossen en zo. Een heerlijke dag met veel zon, een blauwe lucht, precies genoeg wolkjes voor de mooie foto, geen wind, en een stilte over het hele eiland. Wat een plek!
We besloten voor de nacht te ankeren in Sørhamna, een andere kleine baai aan de zuidkant, met goede bescherming tegen bijna alle weer. Voor de komende dagen werd oosten- en noordenwind verwacht en we hadden dus niet zoveel haast om te vertrekken. De volgende halte zou Tromsø zijn en we wilden nog even genieten van de rust.
De ankerwacht werd verdeeld. Na het diner gingen de gesprekken over het beroemde noorderlicht. Zullen we het zien? Nee, het is te koud. Nee, er zijn teveel wolken. En zo voorts. Rond 02:00 stond iedereen aan dek met het hoofd omhoog gericht te kijken naar de lichtshow, die zich over de hele hemel uitstrekte, en alle vragen waren opeens beantwoord.
Anker op was om 06:00. De zeilen werden gehesen en we doken deel II van de ‘Devil’s Dance Floor’ in. Met een lekkere gang van 8 à 9 knopen scheurden we naar het zuiden, met het gebruikelijke tafereel van dolfijnen, walvissen en vogels om ons heen. Alle zeilen stonden bij voor het laatste stuk, naar Tromsø (en naar de Burger King; sst, vertel het niet aan de kok). Dan nog even zigzaggen door de fjorden daar, wellicht een laatste ankerplek ergens daar; het avontuur is nog niet afgelopen.”

21.09.2007 03:35 GMT
74°22.65’N, 018°57.45’O. Kompas 246. Knopen 0,1.
Anthony gaat verder:
“The Drake vs. the Devil.
Het was ongeveer 185 NM naar Bjørnøya (Beren-eiland). “Was”, want we zijn er al. Dat was snel zou u zeggen. Ik zal vertellen waarom.
In het begin, toen we Edgeøya verlieten, was er een sprankje hoop dat we konden zeilen maar zelfs dat sprankje verdween toen we echt op open zee kwamen. De verwachting zag er ook al niet goed uit, met af en toe wat lichte noordenwindjes voor de komende dagen (beter dan niks) of zelfs harde zuidelijke wind. Ons plan was om tijdens de nacht te motoren om op die manier alvast een flink eind naar het zuiden te komen, en dan ’s ochtens wat verder te dobberen en eventueel met de rubberboot wat fotorondjes te maken.
Het werd ochtend maar er kwam geen wind. De zeilen klapperden wat en iedereen werd langzaam gek van het rollen want ergens in het oosten of westen zat genoeg wind om een flinke deining naar ons te sturen, het was lastig om uit te maken waarvandaan, maar het kwam wel. Enorme golven met een olieachtige gladde oppervlakte brachten het schip omhoog en weer omlaag, rollend van boord naar boord, de Noordse stormvogels zeilden over de toppen en gleden in de dalen zonder een vleugel te bewegen. Je bleef maar kijken of ze soms net eventjes een moment niet goed opletten en in een golf zouden komen maar dat gebeurde niet; als je geluk had maakte je een foto waarop ze net met een tipje van de vleugel het water raakten en waarop hun buik in het water spiegelde.
Het gesprek van de dag was de wind, en de vergelijking tussen deze oversteek en die van de Drake Passage (tussen Kaap Hoorn en Antarctica). Hier heet het de ‘Devil’s Dance Floor’. Het dansen kregen we wel, maar gelukkig was de duivel niet te zien alhoewel het hier heel anders kan zijn als de wind en de golven van de de verkeerde kant komen. Zeelui zijn niet bijgelovig, nou ja, een beetje dan, maar je wilt degene die de wind maakt niet beledigen, je neemt het zoals het komt en je klaagt niet.
Om het rollen wat te minderen, probeerden we van alles met de zeilen, maar teveel leidt alleen maar tot klappen en slaan, en te weinig doet niks. We hesen het gaffeltopzeil van de grootmast tussen de grootmast en de bezaan, een vreemd gezicht maar dat leek wel wat te helpen.
Rond middernacht kwam Bjørnøya in zicht, een silhouet aan de horizon. We voeren langs de westkust naar het zuiden, naar de kleine baai Landnørdingsvikka, tussen Kapp Kåre en Kapp Harry. Op de kaart zag het er goed uit om daar te ankeren en voor een plek om aan wal te gaan voor een wandeling langs de kust en naar de meertjes binnen. Het anker ging er om 03:00 in en we wachtten op de eersten die wakker zouden worden. Enorme kliffen van meer dan 400 meter hoog en torens en naalden die uit de zee omhoog staken, de zeemist hangt rond de toppen en de oceaan beukt er onder tegenaan. Wat een natuurkracht. We zullen zien hoe de rest van de dag gaat verlopen en we houden u op de hoogte.”

20.09.2007 04:07 GMT
76°41.13’N, 020°18.23’O. Kompas 189. Knopen 7,1.
Anthony vervolgt:
“Goodbye Spitsbergen.
De ochtend bracht nieuwe kansen om de omgeving te verkennen. Met de rubberboten aan wal om de ‘wetlands’ hier nog eens te bezoeken, met al die baaitjes en inhammetjes. Nog steeds geen ijsberen. Wel zagen we wat ze achterlieten, pootafdrukken, en je kon ook zien wat ze zoal de laatste dagen gegeten hadden.
Terug aan boord.
We maakten nog één stop op Spitsbergen, bij Andréetangen op de zuidoosthoek van Edgeøya. Weer geen beren onderweg gezien, wel indrukkende wanden met smeltwatervallen, en allerlei vogels kwamen buurten en wij bekeken hen op onze beurt.
Na het diner gingen we aan de noordkant van Andréetangen ten anker (’tangen’ is landtong) en voor de volgende ochtend stond het bezoek gepland. Bij het eerste licht (en de eerste koffie) konden we goed zien hoe ver van de kust we lagen, het water was er erg ondiep en de kust was meer dan 1 NM van ons vandaan en de wind stond verkeerd. Dus anker op en kijken of we aan de zuidkant een betere plek konden vinden. Onderweg daarnaartoe werden we begroet door een heleboel walrussen die in het water aan het spelen waren, deze plek staat er bekend om. We gingen ten anker in een ondiep baaitje ern makaten ons klaar om aan de wal te gaan (ook hier meer dan 1 NM). De rit zou zogezegd erg sportief worden, tegen de wind en de golven in. Het was tevens de laatste kans om nog op Spitsbergen aan de wal te gaan. het strand lag vol walrussen, wel zo’n honderd, boerend, scheten latend, snurkend, een enorme hoop blubber met grote tanden. Sommige waren te water, andere lagen op de wal, soms werd er om gunstige plekjes gevochten. De camera’s klikten volop en het laatste avontuur op de wal kwam ten einde met een hobbelig ritje terug naar de ‘Oosterschelde’.
Het schip was klaargemaakt voor de tocht over de ‘devil’s dancefloor’, zoals het zeegebied tussen hier en Tromsø soms wordt genoemd. Alles was vastgezet. Vlak voor het diner vertrokken we en de zeilen gingen snel daarna omhoog. Bjørnøya is de volgende stop, tenminste als het weer het toelaat. het ligt zo’n 185 NM zuidelijk van Spitsbergen.
Terwijl ik dit intyp, is de wind geleidelijk aan het verdwijnen; het zal dus wel een rollend ontbijt woren.
De East Zide Boyz zeggen vaarwel tegen Spitsbergen. Tot ziens en bedankt voor de herinneringen.”

18.09.2007 04:09 GMT
77°35.74’N, 021°00.67’O. Kompas 236. Knopen 0,1.
Anthony’s verslag van de laatste dagen op Spitsbergen:
“Ze lazt dayz in Zpitzbuuurg.
De ochtend bracht een herkansing voor Kapp Lee, de wind was in de nacht gaan liggen en ook de golven, dus ging om 07:00 het anker eruit en verlieten we de beschutte baai op Barentszøya en staken we Freemansundet over naar Edgeøya (vreemd dat ze een eiland naar de gitarist van U2 noemen), en naar een punt wat meer naar het zuiden, Dolerittneset. De wind was inmiddels zuid en dat maakte het in- en uitstappen van de rubberboten nogal opwindend, tja, je moet werken voor je foto’s, het is geen vacantie, het is Avontuur. Iedereen kwam veilig aan wal, een beetje nat wel, maar het regende en nat werd je dus toch wel. De groep ging de trappershutten bekijken die hier rond de baai stonden; rond die hutten lagen de resten van de jacht, de skeletten van honderden walrussen. Dat mag nu niet meer en die beenderen zullen dus wel oud zijn geweest, helemaal kaalgegeten door de vogels en witgebleekt door de ruige omstandigheden hier. Helaas was de aluminium onderzoekshut uit de late jaren 80 verdwenen. Wat ze hier onderzochten? De rendierpopulatie in het vlakbij gelegen Rosenbergdalen.
En dan het verhaal over de ijsbeeraanval (niet bij ons, hoor). Ergens in 1987 opende Piet Oosterveld, een bekende natuuronderzoeker, de deur van de hut om naar buiten te gaan. En daar stond een ijsbeer Aahhhh. De beer haalde uit naar onze onderzoeker en scalpeerde hem zowat. Hij deed snel de deur dicht ,want dat doe je nu eenmaal als er een beer buiten staat, en barricadeerde zichzelf en zijn maat. De maat besloot uit het achterraam te klimmen om te proberen de beer te verjagen, maar de beer was ook niet gek en was inmiddels rond gelopen. Ze ontmoeten elkaar toen de maat half uit het raam hing. De maat had een forse jaap op zijn schouder voordat hij terug naar binnen kon komen. Wat te doen? Twee behoorlijk gewonde mannen in een hut in de volkomen verlatenheid met een hongerige en misschien wel opgewonden beer buiten. “Pak het geweer”, hoor ik u zeggen. Maar vergeet niet dat het natuurliefhebbers waren en het doden van de beer stond niet hoog op de researchlijst daar op Spitsbergen, en bovendien, ze hadden helemaal geen geweer; als dat wel zo was geweest, zou dan misschien niet zo ethisch zijn maar wel zo handig. Enfin, ze zaten daar twee dagen en toen kwam het bevoorradingsschip langs. Die zagen de vlag ondersteboven hangen en begrepen dat er wat mis was. Met een helicopter ging een vertegenwoordiger van de Sysselman eropaf…. De beer was nog jarenlang tentoongesteld in het ziekenhuis van Longyearbyen maar waar die nu is, zou ik niet weten. De twee onderzoekers overleefden dit en kwamen het jaar daarop terug voor verder onderzoek. Piet zou volgens het verhaal altijd een hoed dragen om de littekens te verbergen, hij zegt zelf dat het is om de gaten in zijn hoofd dicht te houden want anders is het pijproken zo lastig. Tja, alleen de sterken overleven, en soms hebben de dwazen evenveel geluk.
We vertrokken na de lunch en gingen verder zuidwaarts. De temperatuur was +4 C (joepie). We voeren langs de kust, passeerden Diskobukta zonder te stoppen (“vanwege de wind” zei de kapitein, maar volgens mij was het omdat we niet de juiste schoenen hadden of dat het alleen voor leden was, misschien was het wel ladies’ night; dus geen flitsende lampen en harde muziek voor ons), we gingen verder naar Russebukta en daar ging het anker erin voor de nacht. In de ochtend zullen we een wandeling maken langs de kust van deze baai, misschien kunnen we een foto maken van Martinodden (voor onze andere kapitein, Martin), en dan de hoek van Edgeøya om naar Andréetangen.”

16.09.2007 16:52 GMT
78°17.38’N, 020°40.49’O. Kompas 097. Knopen 0,3.
Anthony’s vervolgverhaal:
“IJs, zon, wind en popcorn.
De gasten waren blij dat ze met een ochtendwandelingetje op dit kleine eiland even de benen konden strekken en we vertrokken vlak voor de lunch, de zeilen omhoog en op naar de grootste gletsjer van Spitsbergen. Bijna de hele zuidoostkust van Nordaustlandet bestaat uit één enorme ijskap van wel 200 km lang, en die gaan we zien. We gingen oostwaarts, naar het begin van deze ijzige kustlijn, de Bråsvellbreen. Toen we er aankwamen, brak de zon door de wolken en konden we goed zien hoe enorm het is, niet zozeer in hoogte (rond de 25 meter) als wel in de lengte en ook hoe de voorkant naar de zee toekwam. Achter de gletsjer kwam een gigantische, tamelijk gladde helling tussen de bergen als een trage rivier naar beneden, en de voorkant, zoals deze eruit zag naar het water toe, leek wel een groot afgebroken stuk chocola, steil en recht, met allemaal vormen en lijnen in de ijstong, met torens die elk moment kunnen omvallen en met diepe kloven op de waterlijn. Dit was duidelijk een ander type gletsjer dan op de westkust, geen brokken ijs in het water maar enorme, huizenhoge stukken, mijlen om ons heen lagen ze naar zee te drijven, er waren ook watervallen aan de rand, het water had er diepe groeven uitgesleten. We zigzagden een paar uur voor de muur heen en weer. We besloten niet al die 200 km te gaan bekijken (om te kijken of het klopte!) en wendden onze steven weer zuid, op weg naar Barentszøya en de Freemansundet. Op zee zagen we heel ver weg iets dat leek op een containerschip dat op ons afkwam, maar na een uur werd duidelijk dat het een geweldig groot stuk ijs was en erachter lag nog een en die zag er uit als een omgekeerde paddestoel. Toen we dichterbij kwamen (mooie plaatjes schieten) bleken er veel robben en vogels rondom de blokken aan het jagen te zijn, we zagen ook enkele Kleine alken en die hadden allang naar het zuiden moeten zijn.
Al verder zeilend gedurende de nacht kwamen we op onze geplande ETA van 07:00 aan bij de ingang, net na het ontbijt want dan is iedereen toch wakker, het heeft geen zin om allemaal mooie plekken te passeren als iedereen slaapt. Dankzij wat handig navigeren en een juiste dosis overstag en gijpen, werkten we ze allemaal de kooi uit, de wind ging tegen het tij in en het was bij de ingang ook niet diep meer en dat leverde lekkere golven op.
Nu kwam het lastige deel: hoe vinden we een ijsbeer? Volgens de boeken en de bemanning van andere schepen was dit de beste plek. Het duurde nogal wat uren om voorzichtig het 15 NM lange sont tussen de twee eilanden door te komen en we stonen allemaal op de kustlijnen te letten, behalve als het je even te koud werd of je even een sanitaire stop moest maken (veel koffie) of om even wat te eten te halen in de kombuis, we hebben echt heel goed gekeken. Maar niet dat het hielp. Geen wit, harig ding. Ze waren er natuurlijk wel maar met de verse sneeuw overal valt dat niet meer op en elke rots lijkt eventjes een beer. De kust was wel heel erg mooi. We passeerden ook nog de Freeman-gletsjer op onze weg door het sont. Ons plan (plannen zijn er om te worden veranderd) was om Kapp Lee op de NE-hoek van Edgeøya aan te lopen maar de wind en de golven maakten duidelijk dat dat nu niet zo’n beste keus meer was, we hadden graag even rond het Nederlandse station hier willen lopen. Een mooie plek, aldus onze gids Annemiek, die hier eerder is geweest. Boeiende verhalen over onderzoek, rendieren, ijsbeeraanvallen. Maar niet vandaag dus. Gauw een blik op de kaarten geworpen en een alternatief gevonden: Anderssonbukta, op de SW-hoek van Baretnszøya, een kleine, ondiepe (ongeveer 9 meter) baai met een prima ankergrond en bijna geen golven, een prima plek voor een koude, winterige zondagmiddag.
En wat doe je zoal thuis op een zondagmiddag. We maakten een alternatief programma. Wandelen zat er niet in, dus eerst maar eens een interessante diashow over de Kaap Hoorn-vaarders en na het diner toverden we de salon om in een bioscoop (deze keer wel met popcorn) en toen zagen we eindelijk de ijsberen, hartelijk dank aan National Geographic voor deze fantastische documentaire over het leven van deze verbazingwekkende dieren; de film wa sgemaakt op Kong Karls Land, een ijsbeerreservaat op Spitsbergen, nog een heel eind verder naar het oosten. Misschien dat we morgen andere omstandigheden hebben en dat we dan toch nog Kapp Lee en de kleine nederzetting kunnen bezoeken.
PS: E dan de vreemde namen die ik beloofde. Excuses voor mijn vreemde humor. En, alle namen zijn echt zo en het is nog maar een kleine greep:
Bjornborgen (tennis), Kapp Oetker (als in Dr…), Calypsobukta (not quite carribean), Discobukta, Pucklehamna, Dunderbukta, Good Enough Fjellet, Hedgehog Fjellet, Hoepstockbukta, Miskatodden, Middagskera (midday rocks?), Miseryfjellet, Purchasneset, Ureinskagen, Velkomstpynten, Zorgdragenfjorden,…de lijst gaat door maar dit geeft een idee.”

15.09.2007 05:22 GMT
79°14.53’N, 020°05.53’O. Kompas 063. Knopen 0,0.
Anthony vertelt voort:
“Exploring the unexplored. (Althans, zo voelt het.)
Om het ietsje duidelijker te maken voor de mensen thuis die geen kaart hebben, Spitsbergen lijkt op een driehoek op zijn punt, met de ‘vaste wal’ aan de westkant (het hoofdeiland West-Spitsbergen) en eilanden aan de oostkant. Als je de rechterbovenhoek eraf scheurt en een ietsje naar het noordoosten schuift, dan heb je Nordaustlandet, het grottste van die eilanden en in de opengevallen ruimte Hinlopen Straat. Iets verder naar onderen zitten er nog twee eilanden van enige omvang, Barentszøya van 25 bij 20 NM en Edgeøya van 35 bij 60 NM. En dan nog eens honderden eilandjes overal en er staan niet te veel dieptes op de kaart omdat op veel plekken nooit verkenningen zijn gedaan en dan vraag je jezelf wel eens af wat je hier eigenlijk komt doen en dan nog wel met een schip. Dat is het ongeveer. Nog vragen?
Hinlopen Straat is zo’n 100 NM lang en 20 NM breed, bovenin het het er smal en naar beneden wordt het steeds wijder. Dan heb je links van je de grootste gletsjer van Spitsbergen (200 km lang) en aan de andere kant de twee grotere eilanden en de zuidoostkust van West-Spitsbergen. We zijn ongeveer halverwege op deze weg naar het zuiden, en we liggen voor de nacht geankerd tussen Von Otterøyane (nog geen otter gezien, maar wie weet) en Sofiaøya.
Onze gasten zijn nu aan de wal na een volle dag zeilen gisteren, met wind en sneeuw van achteren en voortdurend het grootzeil gijpend, met een zeilend omweggetje langs de gletsjer van Augustabukta (mooie plaatjes gaf dat). Het was ook een goede dag qua dieren, op weg naar de gletsjer zagen we een grote kudde rendieren, wel 22, op een strandje bij de kleine kaap Torellneset, vlak voorbij Augustabukta, lagen 9 van onze vrienden met de lange tanden. Wat verderop naar het zuiden was een plek tussen twee kleine eilanden (Perthesøya en Behmøya) waar het vol lag met baardrobben, ze waren met zo’n 40 aan het jagen. Het grote harige beest met de grote klauwen en de scherpe tanden hebben we nog niet bespeurd (en ook niks gezien van de beroemde Spitsbergense giraffe). En dat alles met wat zon, een prima wind, hete koffie, niet al te veel sneeuw; al met al dus een geweldige dag.
Vandaag gaan we kijken bij die enorme gletsjer, say ‘cheese’, foto maken, en dan verder naar het zuiden en waarschijnlijk gaan we dan voor de nacht ankeren in de ingang van het Freemansundet, aan de zuidkant van Barentszøya.
De volgende keer zal ik u eens onthalen op merkwaardige plaatsnamen hier op Spitsbergen, er zijn er heel wat. Om maar eens een te noemen: Hamburgerbukta (snapt u ‘m? grapje. haha).”

13.09.2007 21:19 GMT
79°56.29’N, 016°43.32’O. Kompas 090. Knopen 0,0.
Anthony vervolgt:
“The real arctic, -3⁰C and snowing.
We waren de laatste keer in de Kongsfjorden, aan de kade van Ny Ålesund, we waren van plan te vertrekken rond lunchtijd. Maar het water is daar erg helder en die onderzoekers daar hebben apparatuur om foto’s onder water te maken en we besloten nog even de romp onder water te inspecteren op schade. We hebben dan meteen wat vacantieplaatjes voor de rederij. Terwijl we wachtten op de duikers, gingen we naar de overkant, naar Blomstrandhalvøya voor een wandeling langs de kust. Op tijd terug voor de onderwatershow.
Na het diner vertrokken we naar Smeerenburg. We namen afscheid van de havenmeester (die een turbo-aangedreven sneeuwscooter heeft die meer dan 200 km/u kan, zegt-ie) en langzaam zeilden we van de kade, die in de zonsondergang verdween. Op weg naar het noorden.
Met een schip vol Nederlanders moet je wel in Smeerenburg stoppen om een kijkje te nemen in dit vroegere Nederlandse walvisstation, met fantasieën over wat hier allemaal vroeger is gebeurd.
Op weg naar Moffen passeerden we de 80 Noorderbreedte, vlak voor het diner. Helaas waren niet al onze gasten daarover erg opgewonden want we speelden op dat moment een van mijn favoriete spelletjes: rollen stampen stampen rollen. Je hebt er grote golven en harde wind voor nodig. Met het restant maakten we een kleine plechtigheid en verder rolden en stampten we in de nacht op weg naar ons noordelijkste punt, waar we omheen moesten om weer zuidelijker te kunnen gaan naar de Hinlopen Straat. We passeerden nog 80⁰ 06.00′ N (het was in mijn wacht en ik ben even doorgevaren tot er een mooi afgerond getal uit kwam) rond 03:00, eventjes noord van Verlegenhuken (mooie naam, he), en vervolgens gingen we naar de ingang van Hinlopen Straat en nog wat verder zuid, om uiteindelijk te ankeren in de Murchison Baai. Eindelijk was het schip stil.
Bij het ontbijt was iedereen wat bijgekomen, na een interessante nacht van vasthouden aan je matras, het was eigenlijk niet zo erg maar als je niet zo bekend bent met schepen en hun bewegingen, dan staat je wereld op haar kopmet al die enorme golven die het schip doen rollen. Allemaal avontuur.
De rubberboten gingen te water voor de eerste wandeling aan de oostkant, voor het eerst niet op West-Spitsbergen maar op het eiland Nordaustlandet, en ook nog eens boven de 80 Noorderbreedte. Weinig mensen hebben boven de 80 voet aan land gezet, het is wel erg bizar, kijk maar eens in uw atlas, het is echt bovenop de bol, bijna helemaal. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat de zwaartekracht hier veel minder is en dat ze voorzichtig moesten zijn aan wal maar niemand geloofde me, snap ik niet, haha. We brachten een bezoekje aan de vele oude hutten hier, deze waren achtergebleven van een Zweedse expeditie rond 1970 en we konden bij enkele naar binnen kijken. Erg eenvoudig, maar met alles wat je nodig hebt, alleen het ‘huisje’ was wel 400 meter ver, stel je voor dat je net geweest bent en je ontmoet een ijsbeer.
Na de lunch vertrokken we naar de overkant van Hinlopen Straat, naar de Sorgfjorden, waar we voor de nacht ankerden in Krosshaugen. Morgen verder naar het zuiden, naar Augustabukta en Wilhelmøya.”

11.09.2007 05:09 GMT
78°55.72’N, 011°56.19’O. Kompas 090. Knopen 0,0.
Anthony gaat verder:
“Up and over.
Met iedereen aan boord ging het anker er in Longyearbyen voor het laatste uit dit jaar. De eerste stop was het souvenirwinkeltje in Ny Ålesund, uuuh, ik bedoel de historische, noordelijkste plaats ter wereld, vol magie en mysterie, omgeven door bergen met besneeuwde toppen en vol men mensen die belangwekkend onderzoek doen naar opwarming en zo. De winkel gaat om 09:00 open. Er is ook een webcam die over het plaatsje en de haven uitkijkt, we zullen allemaal even lachen.
Maar ik loop te ver vooruit. Toen we de Isfjorden uitkwamen en op weg gingen naar het Prins Karls Sundet, werden we vergast op een show van alles wat hier rondzwemt, nou ja, niet alles maar wel die grote vissen, ok ok, walvissen. We begonnen met twee gewone vinvissen aan de horizon maar naarmate we dichterbij kwamen werden het er meer en ze kwamen ook nog onze kant uit. De motor ging in zijn vrij en we draaiden wat rond om bij de groep te blijven. Op hetzelfde moment waren er ook nog dwergvinvissen die onze aandacht aan het andere boord probeerden te trekken. Misschien voelden ze zich wat achtergesteld omdat ze wat kleiner zijn dan gewone vinvissen. En toen kwamen er ook nog eens twee bultruggen kijken wat hier allemaal aan de hand was. Overal rond het schip kon je ruggen en vinnen zien, en overal spuiten, staarten de lucht in, en overal wat de deskundigen aan boord de voetafdruk noemen, de plek aan de oppervlakte die achterblijft door de beweging van een walvis onder water waneer deze niet bovenkomt maar wel een soort kolk achterlaat (kijk ma, ik leer hier echt wel wat).
Intussen was kok Sabine beneden bezig het diner te bereiden, ik zei dat we wellicht weinig klanten zou hebben vanavond want iedereen was aan het rondrennen van stuur- naar bakboord en terug, met videocamera’s en telelenzen zwaaiend in een wanhopige poging om de perfecte shot te maken. Timing is alles en sommige van die digitale camera’s zijn te langzaam en dan eindig je met allemaal golven en nog meer golven, todat toch een keer… BINGO… die heb ik.
Dit alles al op de eerste dag. Je vraagt je af wat morgen zal brengen.”

10.09.2007 02:14 GMT
78°13.88’N, 015°35.84’O. Kompas 090. Knopen 0,0.
Anthony vervolgt:
“De rust van de ankerplek bij Skansbukta werd verbroken met het binnenhalen van het anker de volgende ochtend rond 06:00, de laatste dag van reis 5 en de eerste dag van reis 6. Dan de Isfjorden door naar Longyearbyen en daar kwamen we net na het ontbijt aan. Onze gasten maakten hun bagage klaar en vervolgens hadden ze tijd om Longyearbyen te verkennen. Ze hadden er al iets van gezien, eerder dan gepland, toen ze hier een nacht doorbrachten, maar men wilde het museum nog zien en nog wat winkelen (de grote klapper voor de toeristen hier is de knuffel-ijsbeer, het t-shirt met ‘ Svalbard 78⁰ N’ en het nieuwste t-shirt met opschrift ‘ik heb reis 5 overleefd’ (grapje)). De taxis pikten onze gasten op om hen naar het vliegveldje te brengen en de thuisreis kon voor hen beginnen, naar de tijd om terug te zien op een bijzonder avontuur.
We konden net samen even een kop koffie nemen en daar waren de taxis weer, nu met de volgende groep. Ze waren allemaal heel benieuwd naar de avonturen van de zojuist beëindigde reis en ze werden enthousiast verwelkomd.
Dit wordt een speciale reis want we gaan West-Spitsbergen helemaal rond door de Hinlopen Straat en dan door naar Bjørnøya (Bereneiland) om de reis te eindigen in Tromsø. We willen vandaag vertrekken na de bevoorrading en zo. Ik ben benieuwd wat we aan de oostkant gaan aantreffen, dus reken op meer verhalen.”

8.09.2007 21:06 GMT
78°31.70’N, 016°01.84’O. Kompas 090. Knopen 0,0.
Anthony gaat rustig verder (en daarna volgt een verslag van onze ‘speciale verslaggever’ Matthijs):
“Spitsbergen meets the Waddenzee.
In het vorige bericht gingen we naar de buitenkant van Prins Karls Forland en dan door naar Barentszburg. We wilden naar walvissen kijken en ook de andere van het eiland zien, dat we alleen nog maar van de kaart kenden. We zagen enkele dwergvinvissen en enkele zadelrobben bij de noordpunt, maar misschien bent u inmiddels meer geïnteresseerd in wat er de volgende ochtend gebeurde….
Als je onze reisbeschrijvingen leest, dan staat er onderaan zoiets als “een reis met de ‘Oosterschelde’ is altijd vol avontuur”. Wel, we hadden er weer eens eentje. Rond 09:30 ronden we een kaapje te krap en we liepen helaas vast. We konden niet op eigen kracht wegkomen door het vallende water, we probeerden elke truc uit het boek (ik weet niet precies welk boek, maar het geeft een idee), de watertanks leeggepompt, de gieken en gaffels uitgezet aan één kant, ankers laten vallen, allemaal om haar een kant op te laten hellen en om haar lichter te maken, maar het werkte niet meer.
We maakten kontakt met een sleper en die kwam een kijkje nemen. Intussen begon het water verder te zakken en we begonnen langzaam wat over een kant te hellen tot zo’n 18 graden. De sleper zou met de sleeppoging wachten tot het volgende hoogwater. Het was erg lastig om met 18 graden aan boord te lopen en zo. Onder het zeilen maken we veel, veel meer slagzij maar dan komt het schip ook terug.
Het water kwam ’s avonds terug en de verbinding met de sleepboot werd gemaakt. Hun sleeplijn brak, we maakten die weer in orde, de lijn brak weer, en die ging een paar keer zo door, inmiddels viel het water weer en we besloten nog een tij te wachten. De sleper bracht intussen onze gasten naar Longyearbyen want met 18 graden continue slagzij is het erg oncomfortabel aan boord. ’s Morgens was het water weer gerezen en op de tweede poging draaide de kont en de boeg kwam los. Eindlijk weer vrij. Daarna hebben we alles beneden goed geïnspecteerd maar er was niets van schade te vinden. De enige schade was, uiteraard, aan onze trots en kapitein Jip had er wat grijze haren bij maar dat merkt toch niemand, haha. Met de rubberboot gingen we nog even naar de sleper om hen hartelijk te bedanken, en zij vonden het ook prachtig dat het was gelukt. Het is net zoiets als rijden met een auto: ooit maak je een keer een ongeluk. Een schip is net zoiets, dus ooit maak je een fout. De kunst is natuurlijk om het een kleintje te laten zijn.
We gingen naar Longyearbyen, maakten kontakt met de autoriteiten, de rederij en de passagiers. Iedereen opgelucht. En wij moesten door, eerst alles nog eens helemaal inspecteren, en ook moest het schip worden klaargemaakt voor de terugkomst van onze passagiers. Maar ja, al het drinkwater was overboord gegaan en dat moest eerst worden aangevuld, ook om het schip te kunnen schoonmaken. We gebruikten in eerste instantie maar wat gebotteld water, het duurt wat langer maar het werkt.
Er werd een plekje in de haven voor ons gevonden, de havenmeester had natuurlijk al van ons avontuur vernomen, hij noemde het “a small bump on the corner”. Onze gasten kwamen voor het diner terug aan boord en iedereen was blij dat alles goed was afgelopen.
We besloten om de nacht daar door te brengen en de volgende ochtend naar Skansbukta te gaan voor de laatste dag van deze reis. In de loop van de avond ankerden we in die kleine fjord en de rubberboten brachten de passagiers aan wal voor een wandeling door een Grand Canyon-achtige vallei. Uren later kwamen ze terug en ving het laatste diner aan. De salon werd omgetoverd tot bioscoop, met de beamer en het grote scherm en de audio-installatie (alleen de popcorn ontbrak). In de loop van de ochtend zullen we teruggaan naar Longyearbyen.
Deze laatste dagen waren wat merkwaardig, en we danken iedereen voor hun ondersteuning, geduld en begrip.

Van onze ‘speciale verslaggever’ Matthijs op de sleper ‘I. Beranov’ uit Barentszburg:
“Nadat ons mooie scheepje op de plaat vastliep en vanwege het zakkende water begon te hellen, leek het de bemanning wijzer dat de gasten om 13:20 van boord zouden gaan.
Dus na het pakken van wat noodzakelijke dingen (voor sommigen paspoorten en geld, voor andere gasten hun make-up) werden wij door de bijbootjes afgezet aan boord van de Russische sleper waar de bemanning vooral enthousiast reageerde op de komst van de vrouwelijke evacué’s, en toen deze ook nog russisch bleken te spreken, konden ze hun geluk niet op.
Aan boord van de sleepboot, model 1954, was de stemming ok. Toen bleek dat we tot ’s avonds 21:00 moesten wachten op het lostrekken bleef de stemming ok, vooral omdat de crew van de ‘Oosterschelde’ zich binnen no-time omschoolde tot een succesvol cateringsbedrijf per dinghy: de lunch werd met luid gejuich ontvangen, de borrel met een nog luider gejuich en het avondeten met een ovationeel applaus!
Om 21:00 werd het hoogwater en vol spanning volgden wij het lostrekgebeuren,maar na elke geknapte kabel knapte er bij ons ook iets. Een russische sleepboot (en hun WC) is namelijk niet cht ingericht op de opvang van ca. 17 gasten en zijn bemanning.
Om middernacht (dus na 13 uren) werd er besloten dat wij door de Russen naar Longyearbyen gebracht zouden worden. Om half vijf kwamen wij in het hotel waarna we hebben genoten van de warme douche en bedden, maar toen we de volgende dag te horen kregen dat de ‘Oosterschelde’ los waren we blij om 19:00 weer aan boord te kunnen om de reis samen met de crew af te kunnen sluiten.”

VAN DE REDERIJ (7.09.2007)
Het lukte gisteravond niet om de ‘Oosterschelde’ vlot te trekken. De Russische sleepboot had eigenlijk geen geschikt materiaal en hun aan elkaar geknoopte trossen, die als sleeptros dienst moesten doen, braken steeds. Na verschillende pogingen begon het water te zakken en was het goede moment alweer voorbij. Vanmorgen kwam de sleepboot met een betere tros aan en met hoogwater lukte het dit keer wel de ‘Oosterschelde’ los te krijgen.

VAN DE REDERIJ (6.09.2007)
Op weg naar Barentszburg, heeft de ‘Oosterschelde’ vanochtend ergens in de ingang van de Grønfjorden een kaapje te kort gerond en het schip is toen met de kiel vastgelopen in morene-grind. Pech was daarbij dat het op het moment van hoog water gebeurde en dus lag de ‘Oosterschelde’ korte tijd later door het zakkende water zo vast dat de motor haar er niet meer af kon krijgen. De bemanning wist dat er in Barentszburg bijna altijd een sleper voor de wal ligt en onze kapitein heeft de sleper gebeld voor assistentie. Maar het water was al te ver gezakt. De sleper ligt nu naast de ‘Oosterschelde’ en iedereen wacht op hoog water vanavond rond 19:00, en dan trekt de sleper het schip terug naar vrij water.

5.09.2007 14:12 GMT
78°59.08’N, 010°49.02’O. Kompas 234. Knopen 5,6.
Anthony vervolgt zijn verhaal:
“Sights, sounds and souvenirs.
Na de hele nacht te hebben doorgezeild in alle soorten van weer, streken we en gingen bij Smeerenburg ten anker om 07:00. Een klein groepje doorzetters ging aan wal om wat geschiedenis van deze plek op te snuiven. Het is geen Disneyland, waar alles voor je klaarligt; er zijn overblijfselen hier, maar je moet wat verbeelding gebruiken, met een vleugje historische romantiek, om enigzins aan te voelen wat zich hier lang geleden afspeelde. Hoe ze in deze omstandigheden leefden, met een primitieve uitrusting; dat waren kerels, een beetje gek maar wel hard. Ook het lezen van wat boeken helpt, vooral die waarin platen staan.
De volgende stop was de Magdalenefjorden. De laatste keren dat we hier waren, was er teveel ijs om de fjord binnen te gaan maar nu had de wind de zaak de zee op geblazen. We gingen ten anker in een erg kleine baai, een zandbank aan de ene kant en een klif aan de andere kant. Rubberboten te water, we konden tot vlak bij de gletsjer lopen, de Gullybreen genaamd. We gingen op een rots zitten te wachten op het afbrokkelen. ROMMEL ROMMEL KRAK KRUNCH KRAK, en uiteindelijk BOEM (het lijkt wel een gevechtsscène uit een Batman-strip maar ik weet niet hoe ik het anders moet vertellen) en de grote brokken vielen en de camera’s waren er klaar voor.
Na het avondeten vertrokken we naar Ny Ålesund (volgens Martin moet je die A als een soort O uitspreken want er staat zo’n heel klein Noors o-tje boven). In de ochtend ging men eerst nog even een wandeling maken langs de kust van Blomstrandhalvøya; we pikten de wandelaars bij London weer op, bij de oude marmergroeve. En toen even oversteken naar Neu Ooooollesund voor de nacht. Helaas was het souvenirwinkeltje dicht en we wilden de volgende ochtend vroeg vertrekken. Ter voorkoming van muiterij aan boord, besloten we met de vriendelijke mevrouw van de winkel te gaan praten en ze beloofde de volgende ochtend de winkel vroeg te openen. Ons vertrek werd dus ietsje later vanwege winkelen; dat had ik nog niet eerder meegemaakt.
Nu zijn we onder zeil op weg naar de buitenkant van Prins Karls Forland om eens te kijken of we daar walvissen vinden. We hebben zojuist een zadelrob gezien en een paar dwergvinvissen. In de ochtend komen we waarschijnlijk in Barentszburg aan.”

2.09.2007 18:55 GMT
79°55.86’N, 013°04.24’O. Kompas 268. Knopen 2,9.
Aldus Anthony:
“Zon, sneeuw, beesten en ijs.
We hebben het de laatste dagen erg druk gehad. De laatste keer waren we op weg naar het noorden, naar Virgohamna. De ochtend brak aan en toen de passagiers boven kwamen, stonden ze wederom versteld over de omgeving. Een kleine baai aan de voet van enorme heuvels helemaal rondom de ankerplek, een mooie beschutte plek. We brachten een kort bezoek aan wal, en toen gingen we alweer door, naar Ytre Norsk Øya, oftewel de Zeeuwse Uitkijk. Het wat mindere weer van de ochtend was vertrokken en de hemel was prachtig blauw, de zee leek wel bedekt met olie, als een spiegel zo glad zo ver het oog reikte, prima om walvissen te spotten maar niks om te zeilen.
Onderweg naar Moffen, boven de 80e breedtegraad, ontmoetten we een aantal walrussen die in zee zwommen. Wij het schip draaien en draaien om die ene foto te kunnen maken, dan was het licht weer beter van die kant en dan was het silhouet weer beter van de andere kant, we doen het graag, en bovendien gaf het de kans om een betere tijd voor de 80-party te bepalen want het moest goed worden afgestemd met het diner. Het gaat allemaal om timing, nietwaar.
Op de zuidpunt van Moffen zagen we onze vrienden met de slagtanden op de kust liggen, we kwamen zo dichtbij dat we hun adem in de koude avondlucht konden zien en we het snurken en blazen konden horen terwijl ze elk voor de beste plek op het strand gingen. Camera’s klaar, en klik.
In de ochtend maakten we een korte wandeling rond Reindeer Flakta en terug aan boord besteedden we de rest van de dag aan het zigzaggen tussen de ijsbrokken van de Liefdefjorden door om bij de Monaco-gletsjer te komen. Het is lastig hier een trip te plannen vanwege het grillige weer, maar ook de beesten en het ijs kunnen alle plannen in de war gooien. Als je dan zo met een snelheid van ten hoogste 2 à 3 knopen tussen brokken ijs ter grootte van een forse auto vaart, dan is het laatste dat je wilt horen: “Walvissen”, en zeker niet als dat achter je is. Ok ok ,we draaien rond en boksen ons langzaam in de richting van de walvissen, het zijn 4 of 5 potvissen, heel spectaculair. Dan weer verder en dan roept iemand: “Baardrob op het ijs over stuurboord”. Ok ok, we draaien wel weer. Een eindje verder: “IJsbeer, nee, twee ijsberen en in het water”. De hele dag waren we omringd door ijs en beesten, onder een blauwe lucht en zon. Geen slechte manier om je vacantie in het noorden te besteden.
De nacht brachten we door in Hornbæk Pollen, geheel ijsvrij. Vroeg in de ochtend naar Vulkanhamna en een korte wandeling naar de hete bronnen. Dat klinkt wel goed, denk ik maar….. nee, dat vertel ik een andere keer, hahaha.
Nu hebben we de Woodfjorden verlaten, we zitten op zee en zeilen (!) langs de kust naar Smeerenburg. Daar komen we ergens morgenvroeg aan. Het goede nieuws is dat we niet hard gaan, het slechte nieuws is dat we de verkeerde kant opgaan. Het sneeuwt ook nog; zeilen in de sneeuw is een van de vreemdste dingen die ik ooit deed.”

30.08.2007 19:54 GMT
79°17.57’N, 010°44.05’O. Kompas 349. Knopen 7,3.
Anthony gaat door:
“We verlieten Colesbukta vroeg in de ochtend en verlieten de Isfjorden op weg naar Poolepynten waar we na de lunch aankwamen. Wind en weer waren zoals gebruikelijk onvoorspelbaar, maar ondanks de kou besloten de verse avonturiers de wal op te gaan en wat te verkennen. We konden meteen wat hout voor de houtkachel verzamelen, en op zoek gaan naar onze getande vrienden, de walrussen. Het hout was zo gebeurd maar de walrussen waren nergens te vinden, alleen een skelet naast de Sysselman-hut was over. Maar goed, we konden onze benen strekken en genieten van de uitzichten en geluiden van Spitsbergen.
Verder naar het noorden door het Forlands Revet, die smalle en ondiepe passage in de engte tussen Prins Karls Forland en West-Spitsbergen. Het was de eerste echte kennismaking met Spitsbergen van aflossende kapitein Jip, een heel nauwe passage met de wind op de kop en om het compleet te maken ook nog wat sneeuw om het zicht te beperken. Welkom op de bovenkant van de aardkloot.
Vroeg in de ochtend, rond 02:00, voeren we de Krossfjorden in, op weg naar Signehamna, zigzaggend door het ijs naar onze kleine baai, om aldaar voor anker te gaan. In de ochtend konden we aan wal voor een bezoek aan het vroegere Duitse weerstation en na de lunch gingen we wat rondvaren in het ijs in de buurt van de gletsjertong. Volop zon en dat resulteerde in spectaculair licht op de gletsjer en op de ijsbrokken rondom ons. De rubberboten gingen te water, en we vonden zelfs nog een baardrob tussen de brokken, hij genoot ook van de zon en lag heerlijk te pitten. We konden zo’n 2 tot 3 meter erbij komen, hij keek niet eens op voor de camera’s. Terug op de ‘Oosterschelde’ hadden velen ‘a smile that goes twice around your face’, zoals ze het in Australië zeggen.
De nieuwe gasten hebben de tijd van hun leven, ze hebben nog maar amper een idee dat hen nog veel meer te wachten staat, het was slechts het begin.
Nu zijn we onderweg naar nog verder noordelijk. Het plan is dat we in de vroege ochtend bij Virgohamna of Smeerenburg aankomen.”

29.08.2007 04:02 GMT
78°06.99’N, 014°59.88’O. Kompas 221. Knopen 0,0.
Anthony gaat verder:
“De zon gaat onder!
De ochtend van de 28e gaf onze gasten nog wat gelegenheid om het stadje Longyearbyen te verkennen; vandaag zouden de nieuwe gasten komen. Nu iedereen aan wal was, hadden wij de kans om het schip helemaal schoon te maken, om de nieuwe voorraden voor de komende 12 dagen te stouwen, om onze administratie in orde te maken en om in het algemeen als een kip zonder kop rond te rennen (ja, ook Australiërs kennen deze uitdrukking; wij zeggen ‘run around like a chicken with its head cut off’).
Nadat de nieuwe gasten waren aangekomen (druk druk, oude uiteindelijk van boord om 13:55, nieuwe aan boord om 14:00) gingen al snel de lijnen los en gingen op een lichte bries de Isfjorden in, op weg naar Colesbukta, een kort tripje om de hoek. Het anker ging erin na het diner en men kreeg de eerste smaak van de aankomende avonturen. Boten naar de wal voor een korte wandeling en toen een welverdiende nachtrust voor anker voor iedereen die een lange dag had gemaakt, om aan boord te komen of om alles klaar te maken.
Het is duidelijk dat het langzaam echt nacht wordt tijdens de nacht; de zon was zo’n beetje aan het ondergaan, de maan stak net haar kopje boven de bergen uit toen de zon aan de andere kant er net even achter verdween. Het mooie is dat je allemaal prachtige kleuren ziet, en je bent dat al maanden niet meer gewend te zien.
Het plan voor vandaag is om naar Poolepynten te gaan en dan door naar Signehamna in de avond of vroege ochtend. Stay tuned for more…”

29.08.2007 04:02 GMT
78°06.99’N, 014°59.88’O. Kompas 221. Knopen 0,0.
Anthony gaat nog steeds verder:
“We ankerden op mijn favoriete plek op maandag, net na het diner. Waarom favoriet? De baai is vrij groot, ongeveer 1 NM in doorsnee maar zij lijkt klein omdat de enorme bergen aan beide kanten je het gevoel geven dat je in de lokale pub zit, een gevoel van rust en vredigheid (het lijkt wel of ik mijn hoofd een keer te vaak heb gestoten, maar het is echt waar). Aan het eind van de baai zie je de Isfjorden in een panoramisch uitzicht, besneeuwde bergen en ijs. Aan het andere einde, waar het water ophoudt, is een moerasachtig gebied, de toendra, met aan beide zijden ervan iets dat doet denken aan de Grand Canyon. Het nodigt uit om eens te gaan kijken wat er om het hoekje van de heuvels is maar het is al gauw 4 NM (ruim 7 km) naar de eerste hoek in de vallei. Het lijkt erg dichtbij, een kort wandelingetje, dat je zo even je nek kan uitsteken om te kijken wat erachter ligt. Het is hier erg lastig om afstanden goed in te schatten, zeker als je geen referentiepunt hebt. Pas als je met de rubberboot bent geland, begint duidelijke te worden hoe ver alles is en hoe groot.
Goed. Na het diner gingen we aan wal met de nodige vloeistof mee en we begonnen hout te verzamelen voor een kampvuur. De houthakkers onder ons begonnen de stammen die hier overal langs de vloedlijn liggen, te zagen. Ze zeggen wel eens dat een vuur je drie maal verwarmt: verzamelen, zagen en uiteindelijk branden. En het klopt. Tot diep in de nacht (of vroeg in de ochtend, afhankelijk van wie je het vraagt) zaten we bijeen rond het warme vuur, met al die bergen om ons heen en op mijn favoriete plek.
De stilte van de baai werd verbroken toen in de ochtend het anker eruit ging en we naar Pyramiden voeren. Een korte verkenning van dit spookstadje, heel merkwaardig in vergelijking met de andere plekken op Spitsbergen. En toen nog een laatste rukje over de Isfjorden naar de bewoonde wereld van Longyearbyen. Het laatste avondmaal aan boord werd opgeluisterd door warme toespraken van onze gasten en van de bemanning, en nog lang werden de grote en kleine verhalen van deze reis uitgewisseld. Een prachtig besluit van een prachtige reis.”

25.08.2007 14:50 GMT
78°16.46’N, 013°57.53’O. Kompas 090. Knopen 0,0.
Anthony vertelt verder:
“In het vorige bericht waren we net vertrokken van Ny Ålesund en we hadden het briljante plan om naar de buitenkant van Prins Karls Forland te gaan om twee redenen: het weer was erg rustig (eigenlijk gewoon windstil) en we wilden graag walvissen zien, die ons tot nu toe wisten te ontgaan. We waren nog geen 200 meter van de kade toen er een kreet over het dek ging: “Walvissen aan stuurboord”. De motor uit en de camera’s aan, heen een weer lopen voor de beste shot. Het weer was prima want de zee was als een spiegel zodat we alle bewegingen goed konden zien van deze ‘grote vissen’ (ik weet wel dat het geen vissen zijn, maar ik wil de gidsen even plagen; die paarse strandloper is trouwens ook niet eens paars, ha ha ha). Hoe dan ook, we dreven wat rond bij de ingang van de Krossfjorden, genietend van het gezelschap van deze enorme zwemmende vrienden, ze waren net zo geïnteresseerd in het schip als wij in hen. Uiteindelijk verdwenen ze uit het zicht en in de lichte bries die opkwam, hesen wij de zeilen en voeren we het Forlandsundet in, dus toch maar niet buitenom.
Het plan was om in de nacht naar Barentszburg te varen. De wachten rood, wit en blauw, losten elkaar af, en de wind en de zeilen bleven ook veranderen, iedereen was lekker druk bezig en we konden tegelijk genieten van het spectaculaire uitzicht aan beide zijden, met enorme bergen en gletsjers en de zon die langzaam naar de horizon zakte, nog niet ondergaand maar wel een gouden gloed over alles werpend. Terwijl we door het water gleden en de prachtig belichte wolken achter ons hadden, zetten we een rubberboot te water en dat leverde een aantal prachtige foto’s op. Wat een mooie avond.
’s Ochtends kwamen bij het oude en nog steeds levende Russische mijnstadje aan. We konden wat rondkijken op deze merkwaardige plek. Een groot kontrast met de ongerepte natuur van Spitsbergen. Na de lunch gingen we naar de noordkant van de Isfjorden, naar Ymerbukta en we zochten wat naar fossielen aan de voet van de gletsjer daar. Langzaam begin een briesje op te steken, de zeilen gingen omhoog en we voeren verder de fjord in, door naar de Tempelfjorden en onze ankerplek bij Bjonahamna. Eerst een ochtendwandeling langs de kust, en toen door naar de gletsjer achterin. Deze gletsjer is ongeveer een halve mijl de fjord verder ingekomen. We konden redelijk dicht bij de gletsjerwand van 60 à 70 meter hoogte komen; aan de voet ervan lagen zo’n 5 baardrobben op schotsen te rusten. Camera’s tevoorschijn en klik klik klik.
Nu zijn we op weg naar een van mijn favoriete plekken, Skansbukta. Daar willen de nacht ten anker doorbrengen en dan gaan we morgen verder, misschien naar Pyramiden.”

24.08.2007 06:11 GMT
78°55.72’N, 011°56.05’O. Kompas 090. Knopen 0,0.
Anthony gaat verder:
“De winter is voorbij, de zomer is terug.
Het weer de laatste dagen leek op het begin van de winter, maa ja, je weet nooit. De volgende dag al zaten we lekker in een zonnetje en alle sneeuw was verdwenen of van het dek geveegd door onze hulpgrage gasten. Er was één vraag die aan het begin van de reis vreemd zou hebben geleken maar nu niet meer: “Is er een sneeuwschuif aan boord?” Misschien moeten we er volgend jaar toch maar eentje meenemen.
De Liefdefjorden en de Woodfjorden zijn twee van de mooiste plekken hier in het noorden, met enorme gletsjers, veel robben, ijsberen, rendieren en vogels, en natuurlijk ook nog eens allerlei soorten van bergen om ons heen. We maakten een stop bij Vulkanhamna, waar we een tocht naar de hete bronnen maakten. We gingen naar Mushamna voor een bezoek aan de trappershut, en toen gingen we de zee op naar het eiland Moffen, onderweg de befaamde 80e breedtegraad overschrijdend, vlak voor middernacht. Champagne en een kleine ceremonie (een nautische doop) volgden want je hebt uiteraard wel de toestemming van de god der zee nodig om zo’n grens te overschrijden, maar alles was op tijd geregeld, je wilt hem niet boos maken immers.
In de nacht voeren we terug, op weg naar enkele historische Nederlandse plaatsen op Spitsbergen, de bekende Zeeuwse Uitkijk en Smeerenburg.
Toen we de Kongsfjorden binnenvoeren werden we verrast omdat het volledig vol met ijs lag. De wind was overwegend westelijk geweest en het ijs was steeds teruggeduwd naar de gletsjer. Nu er geen wind was kwam het allemaal naar buiten, ook geholpen door de getijdestroming. Een prachtig gezicht met de volle zon erop, het schip omringd door ijsbrokken, het water glad als een spiegel en in de achtergrond bergen en gletsjers bedekt met verse sneeuw. Van de genomen foto’s kon je bijna niet zien of deze op de kop stonden of rechtop.
Bij Blomstrandhalvøya maakten we een ochtendwandeling, en ’s avonds legden we aan bij Ny Ålesund. Daar konden we even rustig rondwandelen, ansichtkaarten versturen, wat kletsen met localen en van het prachtige uitzicht genieten. Vandaag vertrokken we daar heel vroeg in de ochtend; we hebben besloten naar het zuiden te gaan voor een tocht langs de westzijde van Prins Karls Forland, in de hoop daar ook walvissen te zien. We hebben geen idee wat ons daar nou weer te wachten staat want het is allemaal erg onvoorspelbaar.”

21.08.2007 14:54 GMT
Mooi weer nog steeds maar dan met sneeuw, wel heel heel erg mooi.

21.08.2007 08:32 GMT
79°27.63’N, 013°17.86’O. Kompas 090. Knopen 0,0.
In Worsleyhamna besloten we na een wandeling in de jagende sneeuw te wachten op beter weer. Na een interessante lezing van gids Jan en een film over Spitsbergen zag de wereld buiten er weer een stuk vriendelijker uit. Anker op en naar onze volgende bestemming, Monacobreen, een zeer indrukwekkende gigantische gletsjer in de Liefdefjorden. Daar werden we rijkelijk beloond. Prachtige blauwe ijswallen, die af en toe met een donderend geraas in zee stortten. Het hoogtepunt was natuurlijk wel een ijsbeer met een baardrob als prooi op een van de ijsschotsen. Deze liet zich niet zo graag benaderen en vertrok tot twee keer toe met prooi en al naar een iets verder gelegen schots. Gewapend met verrekijker en telelens was het smullen geblazen. Afgelopen nacht lagen we voor anker in het kleine baaitje Hornbæk en vanmorgen vroeg vertokken we naar Vulkanhamna. Onze onvermoeibare gastbemanning stond na het ontbijt weer te trappelen voor een nieuwe wandeling en een nieuw avontuur.

18.08.2007 15:33 GMT
79°16.25’N, 011°31.86’O. Kompas 018. Knopen 0,1.
Anthony vertelt verder:
“Onze nieuwe gasten kwamen vroeg in de ochtend aan, om 02:00. Ze werden rondgeleid in hun huis voor de komende weken, enkele bekende gezichten en veel nieuwe, maar allemaal opgewonden door het avontuur in het bevroren noorden.
Na het ontbijt ging het anker op, de Isfjorden in en op weg naar Poolepynten. Een fraaite wind en we konden meteen buiten Longyearbyen al zeilen. We scheurden de fjord door naar de uitgang, de open zee op, een prachtig begin van de reis. De eerste indrukken van Spitsbergen zijn altijd goed om te vernemen, de bergen, de gletsjers, al die dieren, de temperatuur, alles is nieuw en opwindend. De toon is gezet.
In de fjorden is de wind onbetrouwbaar; als je kunt zeilen, moet je dat altijd doen want je weet nooit wanneer het zal veranderen. Zo ging het dus. Net in de uitgang besloot de wind zijn eigen gang te gaan… Maar we hadden in elk geval de hele ochtend mooi gezeild, goede snelheid en in de juiste richting.
We gingen de hoek om naar Poolepynten, en daar hoopten we walrussen te zien. Hoe dichter we bij de kust kwamen en bij onze beoogde ankerplek, hoe duidelijker het werd dat er zo’n 6 à 7 van onze grote bruine vrienden lagen. De rubberboten gingen naar de wal om dit wat beter te bekijken, het gebeurt je niet elke dag dat je een walrus ziet. Nadat iedereen terugwas, gingen we verder naar het noorden, het liep tegen middernacht (het is nog steeds alle uren licht). Door het Forlandsundet en dan de Krossfjorden in en vervolgens Lilliehookfjorden, waar we vroeg in de ochtend aankwamen. In de ingang van de Krossfjorden kwamen we de eerste grote ijsbrokken van de reis tegen. Dus ging de vaart eruit en we voeren verder in de zigzag-koers tussen de blokken door, sommige zo groot als een voetbal en andere zo groot als een kleine bus. Achterin Lilliehookfjorden is een zeer actieve gletsjer en hier gingen we met de rubberboten wat nader rondkijken. In zo’n kleine rubberboot is de ervaring heel anders, het gekraak, de verandering in temperatuur zodra je dichterbij komt, al die kleuren en natuurlijk ook de omvang. Na een aantal uren hier te hebben rondgedreven, gingen we op weg naar Signehamna, zo’n 2 NM verder. Hier zullen we de rest van de dag op de wal gaan rondkijken en ook bij het vroegere Duitse weerstation in de heuvels.
Wordt vervolgd.”

VAN DE REDERIJ (17.08.2007)
Een kaart van westelijk West-Spitsbergen kunt u hier downloaden.
Webcams in het gebied, waarop de ‘Oosterschelde’ soms te zien is, vindt u hier. Kies bovenaan ‘Svalbard’, in het menu View region.
De
plekken waar de ‘Oosterschelde’ stops maakt, zijn zoals altijd op deze
site te vinden in het submenu Log in het menu Het Schip.

16.08.2007 08:33 GMT
78°13.92’N, 015°35.27’O. Kompas 233. Knopen 0,1.
Anthony gaat verder:
“De volgende morgen gingen we aan wal, een aantal overwoog om naar de gletsjer te lopen, maar ja, mensen schatten de afstanden hier in het algemeen helemaal verkeerd in en de enorme gletsjer was 6 à 7 km bij ons vandaan. Alternatief was het afzoeken van de kustlijn naar fossielen, en met succes.
Het anker ging weer omhoog, we voeren de Isfjorden in en langzaam zetten we de zeilen. Een kalm briesje uit NW en met zo’n 2 à 3 knopen voeren we rustig naar Skansbukta. Onderweg gingen de rubberboten te water en de camera’s gingen tekeer met het schip en de achtergrond van Spitsbergen, alles verlicht met een mooie avondzon. Prachtig.
Gedurende de nacht bleven we voor anker liggen, en de volgende dag gingen we de vroegere gipsmijn verkennen. Na de lunch vertrokken, op weg naar de ‘stad’ Longyearbyen. De middag kon worden besteed aan rondwandelen en wat inkoopjes, en ’s avonds genoten we van het laatste diner, met een speciale videopresentatie van allerlei beelden van deze eis.
Terwijl ik dit schrijf, verlaten de laatste gasten het schip. We hopen dat ze vertrekken met het hoofd vol indrukken (en de camera’s met volle geheugenkaartjes) van deze prachtige reis, op zo’n speciale plek en met zo’n speciaal schip. Vanavond zal een nieuwe groep arriveren; we verwachten dat ze net zo gretig zullen zijn om dit indrukwekkende en ongerepte gebied te verkennen en te ondergaan.”

14.08.2007 06:04 GMT
78°16.47’N, 013°57.73’O. Kompas 122. Knopen 0,0.
Anthony vertelt verder:
“Nadat we ’s nachts hadden doorgezeild, was iedereen ’s morgens verbaasd het schip te zien afgemeerd aan de kade van Ny Ålesund. Dit was een stukje beschaving dat de mensen toch wel wat hadden gemist na de wildernis van de noordelijke fjorden. Het noordelijkste stadje van de wereld kwam, net zo langzaam als wij, tot leven; een voor een staken onze gasten hun hoofd bovendeks om te zien waar we waren, wat voor weer het was, het is de dagelijkse routine, de een altijd wat eerder dan de andere. Een wandeling door het stadje deed ons de sfeer hier proeven, een mix van historie en wetenschap. En natuurlijk even de noordelijkste winkel van de wereld om wat kaarten te kopen, die dan weer in het noordelijkste postkantoortje van de wereld konden worden gepost, en dan kunnen ze thuis goed zien hoe dicht we bij de Noordpool zijn geweest (de kaarten komen over een dag of 3, 4 in de bus).
De volgende stop was de overkant van de fjord, een sprongetje van 3 NM. De rubberboten gingen te water om de gasten naar London te brengen; hier is een vroegere marmergroeve en er staan nog allerlei machines, kranen en hutten uit de tijd dat die hier werden gebracht voor de exploitatie. Het mijnen duurde niet lang, want toen de blokken de rest van de wereld bereikten en waren ontdooid, bleken ze vol met scheuren te zitten, volkomen waardeloos, tijd en geld voor niks geïnvesteerd.
We liepen langs de kust, over de heuvels, en kwamen terug bij het schip. We zagen een poolvos van dichtbij, rendieren met enorme geweien (je kunt volgens mij wel 20 jassen eraan ophangen), en we zagen de gebruikelijke luchtgevechten tussen de vogels, met grote jagers en drieteenmeeuwen in gevecht over voedsel.
Na het diner ging het anker op; op weg naar Barentszburg. We keken eerst nog even bij Blomstrandhalvøya; de gletsjer is hier zover teruggelopen dat er allerlei kleine baaitjes en eilandjes tevoorschijn zijn gekomen; prachtig. Laat in de ochtend kwamen we bij de Russische mijnnederzetting aan. Sommigen bezochten het hotel om de lokale wodka en koffie uit te proberen, anderen liepen rond te verkennen. Aan de overkant van deze fjord (Grønfjorden, in de Isfjorden) doet een ploeg van de Groningse universiteit onder leiding van Louwrens Haquebord een archeologische opgraving; Louwrens leidde ook de opgravingen in Smeerenburg en Ytre Norskøya (‘Zeeuwse Uitkijk’). Nu zijn ze een vroegere Russische trappershut uit de 19e eeuw aan het blootleggen; we zijn er even geweest en het was verbazingwekkend. Terwijl vlak voor de kust zo’n 5 à 6 witte walvissen zwommen, keken de opgravers er niet van op: “O ja, die komen hier elke dag”. In elk geval konden wij witte walvissen zien, en de camera’s klikten. Het anker ging eruit en we volgden ze langzaam nog een tijdje langs de kust. Toen ze verdwenen, draaiden wij om om naar onze plek voor de nacht te gaan, Ymerbukta. Het anker ging er vlak na het diner in. Hier gaan we morgenvroeg wat verkennen.”

12.08.2007 05:11 GMT
78°55.72’N, 011°56.13’O. Kompas 090. Knopen 0,0.
Anthony vertelt verder:
“De kleine inham van Hornbækpollen was inderdaad een schitterende plek om de nacht door te brengen. In de vroege ochtend gingen we de omgeving verkennen. De groep landde op het kleine strandje en ging vervolgens omhoog naar de kliffen, die vol zaten met vogels, namen foto’s en keken door kijkers, en ging vervolgens verder omhoog over de heuvels naar de ‘Texas Bar’. De naam alleen al was voldoende om de fantasie te voeden, maar het ging hier niet om de noordelijkste disco maar om een kleine hut voor de vertegenwoordigers van de Sysselman, die hier alles wat komt en gaat observeren.
Daarna gingen we de Liefdefjorden uit en verder naar de trappershut in de Woodfjorden bij Mushamna, waar we een stop maakten. Daarna gingen we verder noordwaarts naar het eiland Moffen, het noordelijkste punt van onze reis, en hierbij werd om 22:20 de 80e breedtegraad gepasseerd (op 014 30.0 E). De champagnekurken knalden omhoog en alle camera’s probeerden tegelijk de GPS in het kotje te fotograferen op het moment suprème. De lage atol van Moffen kwam daarna in zicht en er waren ook walrussen rond het schip en op de kust.
Vanaf nu was het zuidwaarts.
Op naar Ytre Norskøya, het uitkijkpunt. In de vroege ochtend viel het anker en meteen gingen de rubberboten te water voor de volgende ochtendgymnastiek. Alhoewel, deze verkenning van een stuk Nederlandse geschiedenis kreeg een voortijdig einde tengevolge van…, u raadt het al, een ijsbeer. Hij keek van de andere kant van de heuvel over de rotsen naar ons, misschien wakker geworden door onze geluiden in deze verder doodstille omgeving. De rubberboten haalden vervolgens iedereen op. Toen we het eiland verlieten, deed de beer dat ook; hij zwom naar het volgende eiland. Maar ja, voor hoe lang. We bleven dus maar aan boord. De beren wonen hier en wij niet.
Op naar Virgohamna. Prachtige zon erbij. Vandaag zijn we windgoden ons goed gezind en we hebben heerlijk kunnen zeilen, geen snelheidsrecords, maar iedereen lekker actief aan dek en in de masten. De motor ging uit en we genoten van de prachtige stilte. In de ochtend Ny Ålesund.”

10.08.2007 05:23 GMT
79°36.34’N, 012°39.02’O. Kompas 000. Knopen 0,0.
Anthony vervolgt:
“Nadat iedereen weer aan boord was, verlieten we de Magdalenefjorden en gingen we de zee op. Inderdaad, we moesten de plannen bijstellen in verband met het weer. Vanwege het slechte zicht konden we niet de smalle doorgang naar Smeerenburg gebruiken; je moet dan een peillijn kunnen trekken tussen twee stenen en dat zou niet gaan lukken. Wat een respect heb ik voor de mensen die dit gebied voor het eerst verkenden; ze waren ofwel heel goed ofwel heel gek.
We gingen vlak na de lunch ten anker en meteen gingen de rubberboten overboord om alle gasten aan de wal te brengen. Astrid en Caroline gingen wat voorbeelden van zeeleven verzamelen: mosselen, kwallen en slakken. Wat leven hier toch een merkwaardige beesten.
De wandeling op dit plekje Nederlandse historie eindigde abrupt toen de mensen op de wal hun eerste blik konden werpen op een dier waarvoor veel mensen hiernaartoe komen. Ik zal een hint geven: het is geen vogel en het is geen walvis; het is een groot wit harig ding met 4 poten en het doet GGRRRRR. Enfin, hij was nog ver weg maar op de wal wil je geen risico nemen en dus werd de terugtocht aanvaard. Het anker ging eruit en we voeren verder noordwaarts.
Eenmaal op open water kregen we de windgoden mee, de zeilen gingen omhoog en we voeren tijdens de nacht langs de kust verder, naar de Woodfjorden en naar de ankerplek van Worsleyhamna. Terwijl we de zeilen streken, ontmoeten we (afhankelijk van wie je het vraagt) meerdere walvissen of steeds dezelfde. We hebben er wel een uur achteraan gevaren; langzaam kwam stroomde het dek vol met fototoestellen en verrekijkers en iedereen liep heen en weer van stuurboord naar bakboord en terug. Uiteindelijk dook het/doken ze en we gingen weer op koers naar de ankerplek. Nog geen 5 minuten later zagen de camera’s en verrekijkers weer zo’n wit harig ding op de wal, weer een beer. Hij ging het water in en zwom naar een eilandje. Het was dus een fraaie start van de dag.
Na de lunch verlieten we Worsleyhamna en voeren we naar de Monaco-gletsjer, en ja hoor, weer een beer. Enkele honderden foto’s later zaten we tussen de brokken ijs voor de gletsjertong, zo’n 70 meter hoog en 4 km breed en vandaag heel erg actief met grote brokken en torens van ijs die in het water donderden; de ‘Oosterschelde’ rolde op de dikke deining. Vervolgens moesten alle batterijen van alle camera’s opgeladen worden en voeren we de Liefdefjorden uit, om een nieuwe ankerplek te verkennen: Hornbækpollen. Het is een kleine, ingesloten baai met een nauwe ingang van 20 m breed en 9 m diep. Als je eenmaal binnen bent, ben je geheel omsloten. Het is een prachtig plekje. We zullen hier de nacht doorbrengen en morgen gaan we verder verkennen.”

8.08.2007 04:28 GMT
79°33.55’N, 011°02.39’O. Kompas 090. Knopen 0,0.

Anthony meldt:
“Na zo lang te zijn weggeweest, kost het enkele dagen om om te schakelen naar het leven aan boord. (Gelukkig was ik al gewend aan de kou door het typisch Nederlandse weer.) Zoals op elke vacantie, begint het avontuur zodra je het warme thuisnest verlaat en op weg gaat naar het vliegveld, je bagage incheckt en instapt, het aardoppervlak verlaat en door de wolken reist, op weg naar een vreemde plek op de top van de bol.
Maandagavond verlieten we Longyearbyen voor de tweede keer, maar nu met alles en iedereen aan boord, en we voeren naar de uitgang van de Isfjorden. In de loop van de nacht deden we meerdere pogingen om te gaan zeilen en uiteindelijk, vlak voor het ontbijt, kregen we een constante oostelijke wind van 3 à 4 Bft en konden we de rest tot Poolepynten zeilen. Nadat we het anker hadden laten vallen, zetten we de rubberboten overboord om een kijkje te gaan nemen bij onze vrienden met de grote tanden. We troffen ze vlak bij het strand aan, ronddobberend in het water. De rest van de dag gingen we verder naar het noorden, door de smalle doorgang tussen Prins Karls Forlandet en het hoofdeiland en vervolgens de Krossfjorden in, en uiteindelijk naar de ankerplek in Signehamna, waar we later op de avond aankwamen. Hier zagen we de eerste grote brokken die van de gletsjer waren afgekomen; iedereen zag allerlei dieren in de vormen. We konden de verleiding niet weerstaan om een brokje op te halen met de rubberboot, voor de whisky; het was wat groter dan we hadden gedacht maar na wat moeite kregen we het stuk aan boord en er kon zelfs nog een kleine sculptuur uit worden gemaakt.
De volgende morgen bracht een korte wandeling; daarna maakten we een foto-sessie bij de Lilliehook-gletsjer, met de ‘Oosterschelde’ voor de muur van ijs en de rubberboten rondvarend, met ook nog veel brokken ijs, robben en allerlei vogels.
Nu, de volgende dag, woensdagochtend vroeg, liggen we nog verder noordelijk ten anker, in Trinityhamna in de Magdalenefjorden. De gasten zijn op de wal naar een van de weinige plekken waar je veilig dicht bij een gletsjertong kunt komen. Het weer is omgeslagen en voor de eerste keer hebben we mist; misschien moeten we de plannen voor de middag omgooien.”

5.08.2007 21:48 GMT
78°13.96’N, 015°35.11’O. Kompas 006. Knopen 0,0.
Onze gasten van de afgelopen reis vertrokken zaterdag vroeg in de ochtend. Die avond kwamen de nieuwe gasten aan boord. Althans, de meesten. Vier van hen hadden vertraging opgelopen en op dit moment, zondagavond, zijn we opnieuw ten anker bij Longyearbyen in verband met hun aankomst. We hopen dan ook de zoekgeraakte bagage van drie nieuwkomers op te pikken en we zijn hopelijk rond 1 uur in de nacht compleet.
Deze verstoringen weerhouden ons niet alvast wat rond te reizen. Gisteravond gingen we een eind verder, om de hoek, naar een rustig ankerplekje bij Colesbukta, voor een goede nachtrust. Na het ontbijt maakten we hier de eerste wandeling en vanmiddag zijn we ook nog doorgezeild naar Tryghamna, om een wandeling naar de indrukkende vogelkliffen van Alkhornet te maken. Zodra we compleet zijn, gaat het anker eruit en zeilen we in de (klaarlichte) nacht naar onze volgende bestemming, bij Poolepynten, alwaar we onze luie, getande vrienden, de walrussen, hopen te zien.

2.08.2007 01:27 GMT
78°32.00’N, 016°03.00’O.
Enkele gedachten over het weer op Spitsbergen.
In het vorige nieuwsbericht vertelden we over de pogingen om Ytre Norskøya te bereiken en hoe de mist ons verhinderde te landen. Maar mist is niet het enige dat je hier kan lastigvallen. Het is een erg afgelegen gebied met bijna geen scheepvaartverkeer en hierdoor zijn er ook weinig weerberichten beschikbaar. We hebben hier op onze Navtex pas 5 berichten ontvangen, en dat is niet veel in 3 weken. Maar het is nog altijd 5 meer dan vorig jaar, toen we tijdens het hele verblijf hier geen enkel bericht op de Navtex ontvingen.
En dan het verschil tussen theorie en werkelijkheid. Overal langs deze bergachtige kusten steken grote fjorden diep het land in en aan het eind komen enorme gletsjers uit de dalen naar beneden naar het zee-oppervlak. Dit alles heeft een dramatische invloed op het weer langs de kust. We hebben het volgende geleerd: zodra je een hoek omgaat, verandert het weer, je weet alleen nooit tevoren wat voor verandering je te wachten staat. Vaak zie je aan een scherpe lijn in het water al dat er een windverandering aankomt, de ene kant ervan windstil, de andere kant met een bries. Terwijl ik dit schrijf, zijn we van 2 Bft naar 6 gegaan, en weer naar 2. Zo hadden gisteren de hele dag veel wind, hadden we moeite een ankerplek te vinden, kostte het ons veel moeite om de gasten van de kust op te pikken, en moesten we wel tien keer onze plannen veranderen.
Het ijs is een andere variabele. De ene reis is een ankerplek ijsvrij, de andere keer ligt er zoveel ijs dat je er niet eens kunt komen.
En nu verheugen we ons op een rustige nacht ten anker in Skansbukta. Als het weer het tenminste toelaat….

30.07.2007 09:36 GMT
78°58.21’N, 012°09.90’O. Kompas 333. Knopen 0,0.
Liggen nu ten anker bij Blomstrandhalvøya. Er is heel veel ijs hier deze keer. Spitsbergen blijft verrassen – de ene keer niks, de andere keer helemaal vol.

29.07.2007 23:06 GMT
79°17.40’N, 010°32.79’O. Kompas 157. Knopen 7,4.
We zijn nu onderweg naar Kongsfjorden.
Het volgende verslag is geschreven door onze gast (en voormalig bemanningslid) Bridget Wicinski:
“Veel is gebeurd sinds het vorige nieuws. Waar zal ik beginnen… We verlieten Lilliehookfjorden en gingen op weg naar het noorden, naar Ytre Norskøya. Er was een probleem: onze bestemming was opgeslokt door dikke mist. We gingen daarom om Amsterdamøya heen om het vroegere Nederlandse walvisstation Smeerenburg te bezoeken., alwaar 400 jaar geleden de walvissen aan wal werden gebracht om hun kostbare blubber te oogsten. De grote pootafdrukken van ijsberen brachten ons in herinnering waarom het zo belangrijk is om in de buurt van (de gidsen met) de geweren te blijven.
Ytre Norskøya kwam toch nog uit de mist tevoorschijn en we deden opnieuw een poging. De weergoden hadden besloten dat het onze dag niet zou zijn, en binnen enkele minuten was onze bestemming wederom verdwenen in dikke mist; onze geplande wandeling naar de Zeeuwse Uitkijk, destijds een uitkijkpost om walvissen te zien, ging dus niet door. Flexibel als we zijn, wijzigden we onze route en gingen we naar de Liefdefjord. Vele ogen keken de wal af, op zoek naar ijsberen, die hier vaak voorkomen. Is dat lichte vlekje daar een beer? Nee, het is toch een rotsblok. Hola, dat andere rotsblok ziet er toch wat harig uit. IJsbeer! Stationnair ernaartoe, de lunch beneden werd even verlaten, iedereen met camera’s en verrekijkers naar boven. Een moeder met twee jongen tilden even hun koppen op tijdens hun middagdutje, misschien om de eerste driemasttopzeilschoener van hun leven te zien. Nog een andere beer lag er te doezelen; ook die tilde even de kop op. Het is moeilijk om te geloven dat deze aardige, wollige beesten, een van de grootste beren ter wereld, zo gevaarlijk en woeste jagers zijn. Terwijl we verder de fjord invoeren, stond Astrid op de boegspriet om aanwijzingen naar achteren te geven in verband met de grote, prachtig gevormde brokken ijs die van de Monacobreen (Monaco-gletsjer) waren afgebrokkeld. Terwijl we dichter naar de 4,6 km brede gletsjerwand voeren, daalde de temperatuur, en we ontvingen een donderende show van neervallende stukken. Vaak zagen we diervormen in de langzaam wegsmeltende stukken in het water: een zwaan, een walvisstaart, een alligator met open bek. Het is net een Arctische safari. Op de weg naar buiten zag een van de brokken er wat merkwaardig uit, het leek wel een zwemmende ijsbeer te zijn.
In de Bockfjord zagen we veel rode, ijzerhoudende bergen en ook lichte vulkanische activiteit. Later, tijdens ons bezoek aan Mushamna, konden we van veraf een blik werpen op de hut van een der laatste trappers. Op zaterdagavond verlieten we de Woodfjord en gingen we nog veel verder naar het noorden, naar het eilanden Moffen, boven de 80e breedtegraad. We vierden dit noordelijkste punt met een glas champagne en we kregen van Neptunus een diploma ter bevestiging. We bleven ver van dit beschermed eiland, we zagen wel walrussen in en uit het water. Æolus, de god van de wind, blies voor ons een gunstige NE en we hesen de zeilen. Merkwaardig om om 2 uur ’s nachts uit bed te komen voor de wacht en dan een warme zon op je gezicht te voelen. En dan krijg je onderweg nog gezelschap van jagers, papegaaiduikers, zwarte zeekoeten en een dwergvinvis. Onze derde poging om Ytre Norskøya te bezoeken leek te mislukken want weer was er mist, maar terwijl het anker lieten vallen, brandde de zon de mist weg. We maakten een wandeling naar de Zeeuwse Uitkijk, een prachtig uitzicht hadden we daar. Vroeger moeten vanhieruit overal de spuiten van de Groenlandse walvissen te zien zijn geweest.
Het is een verbazingwekkend gebied. Ik kan haast niet wachten tot morgen en wat er dan weer te zien is.”

25.07.2007 21:23 GMT
79°39.56’N, 011°01.46’O. Kompas 070. Knopen 0,0.

Weer onderweg na een zeer drukke gastenwisseling op maandagochtend; ze kwamen aan boord terwijl we voor anker lagen voor Longyeabyen, in de Adventfjorden. Nadat we onze voorraden met verse spullen hadden aangevuld, konden we vertrekken. Wat motregen, lage bewolking, grijs. Maar de wind was gunstig. Het grootzeil ging omhoog, het anker ging op en de fok ging bak om de goede kant op te vallen. Toen we halfwind lagen. ging de fok over, het topzeil ging bij en terwijl de zeilen zich met wind vulden, zeilden we geluidloos de fjord uit. ’s Nachts werd doorgezeild en zo kwamen we aan bij onze eerste bestemming: de luie, stinkende walrussen op Poolepynten. In het water, zo konden we zien, zijn het elegante, gracieuze zwemmers, maar op de wal zijn het logge hopen blubber.
Terwijl de wolken braken, voeren we verder naar het noorden, naar Lilliehookfjorden, de zee glad als glas. Het prachtige avondlicht verlichtte de indrukkende gletsjer aan het eind. We manoeuvreerden tussen de brokken ijs door en tenslotte gingen de rubberboten te water voor een blik dichterbij; er waren ook enkele baardrobben op de brokken ijs te zien. De motor ging uit en we luisterden naar het donderend geluid van het afkalven en het krakelen van het smeltende ijs.
Uiteindelijk lieten we dinsdagavond het anker vallen in Signehamna en daar, op die spectaculaire plek, genoten we van een glas whisky met helder ijs met belletjes. Eigenlijk hadden we in de Magdalenefjorden willen ankeren, maar daar bleek een groot Russisch cruise-schip te liggen en er liepen wel 300 mensen op de wal. Het is wat minder rustig als vorig jaar.

VAN DE REDERIJ (23.07.2007)
Een kaart van westelijk West-Spitsbergen kunt u hier downloaden.
Webcams in het gebied, waarop de ‘Oosterschelde’ soms te zien is, vindt u hier. Kies bovenaan ‘Svalbard’, in het menu View region.
De plekken waar de ‘Oosterschelde’ stops maakt, zijn zoals altijd op deze site te vinden in het submenu Log in het menu Het Schip.

22.07.2007 12:58 GMT
De ‘Oosterschelde’ is aangekomen in Longyearbyen en vannacht vliegt onze gasten terug naar het warme zuiden. De laatste paar dagen hebben wij doorgebracht in Isfjorden, met een bezoek aan Barentszburg, vogelkliffen bij Alkhornet en de mooie ankerplek Skansbukta. Er was ook tijd om alle zeilen te hijsen en overstag te oefenen. Morgen (maandag) komen onze gasten aan voor de tweede tocht dit jaar hier op Spitsbergen.
Gast Susanne Duin schrijft:
“Vrijdag, 20 juli, 2007, aankomst Barentszburg, de naam van een plaatje op Spitsbergen dat iedereen eigenlijk wel kent. Het is een Russische nederzetting liggend aan de belangrijkste fjord, waar nog op beperkte schaal kolen worden gewonnen. De ontluistering was groot toen de motoren langzamer gingen draaien en hoofden bovendeks kwamen om een handje te helpen. De ‘Oosterschelde’ voer richting een ijzerdumpplaats, waar alles zwart zag van het kolengruis. Hier stonden Russische mannen ons op te wachten in grauwe donkere kleding. De lijnen werden aangenomen en over de grond getrokken, git zwart zouden ze later terugkomen aan boord.
Het plaatsje zelf is een stap terug in de tijd. Hier waan je je aan het eind van de negentiende eeuw, waarin zware industrie de hoofdrol speelt. Mannen die voorbij sloffen in werkkleding en een enkele vrouw op naaldhakken met een grote boodschappentas in de hand in de hoop dat er weer iets te krijgen is in een van de afhaalwinkels. Een hotel met bar, een postkantoor, een orthodox kerkje en een sportcomplex sieren het straatbeeld. Achthonderd mensen wonen hier permanent in een ijzige kou.
Na een rondje langs de bezienswaardigheden wilden we een blik werpen in het sportcomplex. Eigenlijk best een aardig gebouw, net iets ouder dan dertig jaar ,maar de trappen van beton waren al zodanig versleten dat je over de bewapening van staal moest lopen. Bij de ingang hing een bord met “please take off your shoes” en twee kinderen wezen ons naar een bankje. Vanuit de hal leiden een trap naar boven alwaar een blik in het troebele, groene water van het zwembad mogelijk was. Er waren geen badgasten en in stilte keken we rond. Wie zwommen hier in dit wedstrijdbad met zijn groene algen?
Een naast gelegen sporthal bood de mogelijkheid voor allerlei sporten en natuurlijk kan je het dan niet laten om een balletje te schieten. Onze voeten lieten het parket kraken, wat de twee kinderen nieuwsgierig maakte. Voordat we het wisten speelden we een partij voetbal. Twee om twee werd er fanatiek op het doel geschoten, waarbij al snel de lagen kleding werden uitgedaan. De Russen wonnen met gemak maar de stemming zonk snel toen een Russische dame de kinderen terecht wees. Op ons heeft ze geen blik geworpen en de glimlach van de kinderen was verdwenen. Dit is Rusland zoals wij dat niet kunnen bevatten.
‘s Avonds voeren we naar zo’n vertrouwde baai met witte bergtoppen en daar lieten we het anker vallen, ver weg van een wereld die wij niet meer kennen.”

18.07.2007 20:59 GMT
78°55.72’N, 011°56.13’O. Kompas 199. Knopen 0,0.
Na ons bezoek aan het Bellsund gingen we langs de kust verder noordwaarts, door het sont tussen het eiland Prins Karls Forland en de vaste wal van West-Spitsbergen. Onderweg stopten we bij Poolepynten om een wandeling te maken en om de walrussen hier te bekijken. Daarna naar Lilliehookfjorden waar we laat in de avond het anker lieten vallen in Signehamna. De wandeling de volgende ochtend bracht ons naar enkele indrukkende kliffen vol met duizenden vogelnesten; op de restanten van een Duits weerstation uit de Tweede Wereldoorlog was nog duidelijk “Kriegsmarine” te lezen. Op de motor gingen we nog even dichterbij de enorm Lilliehook-gletsjer, wat tevens het noordelijkste punt van deze reis was (79.20⁰ 2’N op 011.38⁰ 0’E, 1186 km van de Noordpool). Met een bakstagwindje voeren we de fjord uit, voortdurend gijpend en dus iedereen druk met de zeilen. In de avond kwamen we aan bij het noordelijkste stadje van de wereld, Ny Ålesund, ooit een rustig plekje bij een kolenmijn en nu een modern arctisch onderzoeksstation met zo’n 150 onderzoekers uit de hele wereld.
Twee jonge passagiers vertellen over hun avonturen.
Christian (11):
“Ik vind de reis naar Spitsbergen heel leuk want ik heb al veel dingen gezien en gezocht, wandelingen gemaakt. Ik ben ook in de mast geweest waar een prachtig uitzicht was, en ik heb ook een ijsbeer gezien die een dode walvis at.”
Arthur (15):
“Wat erg mooi was, was dat er opeens heel veel walvissen te zien waren. Die kon je ook erg goed vanaf de mast zien wat superleuk was. Maar het mooiste was wel de ijsbeer die een potvis aan het eten was op zo’n 150 m.”
Een PS van hen beiden luidt: “Groetjes aan oma.”

16.07.2007 13:30 GMT
77°37.10’N, 014°54.91’O. Kompas 018. Knopen 0,1.
Op zaterdag 14 juli beleefden de ‘Oosterschelde’ en haar opvarenden, na een flinke oversteek vanuit Noorwegen, de eerste ochtend op Spitsbergen. De dag begon met de verjaardag van onze beide gidsen Hans en Cor (tweelingbroers). Na de felicitaties haalden we het anker op om de Hornsund te verkennen. De ‘spitse bergen’ staken in een dikke wolkenlaag en lieten zich maar af en toe zien. Die dag werd al snel duidelijk hoe anders en veranderlijk de afzonderlijke fjorden en gletsjers zijn. De eerste fjord is volledig ijsvrij en stil, met een enorme, lange gletsjerwand zo ver het oog kan zien. De tweede fjord (Paierlbreen) lag zo vol met ijs dat het schip maar halverwege kon komen. De ‘Oosterschelde’ bleef wat ronddrijven terwijl we met de rubberboten het ijs eens van dichtbij gingen bekijken. Zo veranderlijk als de de gletsjers bleek ook het weer. Door de plotseling opstekende harde wind werd ankeren onmogelijk en besloten we verder te varen richting de Bellsund. Zodra we op open zee waren klaarde het plotseling op, brak de zon door en de wind ging volledig liggen. Alle voorbereidingen om zeil te zetten werden gestaakt en iedereen warmde zich aan de zon en genoot van het weidse uitzicht. Doel voor de nacht is Fridtjovhamna.
Vroeg in de ochtend of nacht (wat noem je het wanneer de zon niet meer onder gaat?) laten we het anker vallen recht voor de Fridtjovbreen. De eerste wandeling op Spitsbergen is een stevige (modderig), en biedt een fantastisch uitzicht op de gletsjer en het schijnbaar miniscule scheepje dat daarvoor ligt. Na de lunch halen we het anker (en een flinke kluit van de modderige bodem) omhoog; wanneer we door de nauwe ingang van de fjord varen steken 5 nieuwsgierige walrussen hun kop boven water om te zien wat daar nu weer voorbij vaart. Na een nacht in de Recherchefjord zetten we koers naar Bourbonhamna. Een baaitje ‘net om de hoek’, maar toch wel ruim twee uur varen. Vorig jaar was op deze plek een dode potvis aangespoeld en waren er bijna altijd ijsberen te zien die zich tegoed deden aan die heerlijke blubber. Maar goed, dat is een jaar geleden, dus we stellen ons in op een wandeling op de groene, glooiende hellingen. Wanneer we de baai naderen wordt de wandeling meteen afgelast. Niet vanwege teveel wind maar omdat we twee ijsberen zien. Even later telt het totaal vijf als we ook een berin met twee jongen zien weglopen. De beer die het best te zien is, loopt heen en weer op het strand, verstoord door ons onverwacht bezoek. Verstoord, zo blijkt als je door een verrekijker kijkt, bij het eten van potvis-blubber die door de strenge winter bewaard is gebleven. Van de herkenbare vorm van de walvis is niets meer over, er ligt alleen nog een groot stuk blubber en de ruggegraat. Na een paar uur turen door kijkers vertrekken we, om toch nog te kunnen wandelen, naar Van Keulenhamna waar de vertegenwoordigers van de Sysselman (Noorse gouverneur) even aan boord komen. Deels om hun controlerende functie uit te voeren maar toch vooral om hun nieuwsgierigheid naar de ‘Oosterschelde’ te bevredigen.
We liggen nu in de Van Keulenfjord, klaar om te vertrekken richting Prins Karls Forland.

14.07.2007 00:56 GMT
77°00.98’N, 016°15.23’O. Kompas 129. Knopen 0,1.
Onze 250 NM-oversteek over de Barentszzee naar Bjørnøya ging prima. Dit gebied heeft de bijnaam ‘dansvloer van de duivel’ maar we werden redelijk behandeld. Halverwege viel de wind weg maar de zee bleef onaangenaam, kort en steil. Zonder druk in de zeilen is het dan stevig rollen. Een dichte mist bedekte Bjørnøya; zelfs op een halve mijl was er nog niets van de steile, 44 meter hoge rotsen te zien. Op die kliffen zitten duizenden nesten en we konden het eiland eerder ruiken dan zien. Dichterbij komend zagen we eerst de brekers op de kust en toen pas de kliffen. Spectaculair en mysterieus. We voeren langs de westkust en lieten het anker vallen in een baai, om vanhieruit wat te gaan rondkijken op deze verlaten plek. Na een stevige wandeling, en voor sommigen een welkome ontmoeting met de vaste grond, gingen we anker op en door naar Spitsbergen. De wind werd NE en al snel waren we onder vol zeil zo’n 9 à 10 knopen aan het varen, in een rustige zee. Het werd duidelijk dat we het arctische gebied invoeren toen de temperatuur daalde naar het nulpunt. Twee dagen geleden, in Tromsø hadden we nog 25 C. Iedereen was op de uitkijk voor walvissen, want het is hier een gebied waar ze veel fourageren. Soms kwam er mist over en dan weer was het helder.
Toen we na mooi zeilen in de buurt van Spitsbergen kwamen, hadden we alleen een paar keer witsnuitdolfijnen gezien. Op 45 NM zagen de witte glans van de gletsjers al, en hier begon de walvissen-show. In de verte zagen we duidelijk de krachtige spuit van een Gewone vinvis en al snel zaten er acht om ons heen. Iedereen kwam aan dek en het was rennen van bakboord naar stuurboord, van voor naar achteren, om ze goed te kunnen zien. Voordat de ene groep verdwenen was, was er al een volgende, en zo ging het de hele dag door. We zagen ook nog drie Bultruggen en minstens één Dwergvinvis. Het gebeurt niet elke dag dat je drie soorten walvissen ziet. Vlakbij onze bestemming Hornsund, het zuidelijkste fjord, viel de wind weg en de laatste mijlen deden we op de motor. Laat in de avond kwamen we aan, en na een rustige nacht gaan we morgen de omgeving hier verkennen.

10.07.2007 21:00 GMT
En weer gaan de meerlijnen los en beginnen we aan een nieuwe reis.
Onze gasten zijn gisteravond laat aangekomen en na een goede nachtrust zijn we vanochtend (dinsdag) vertrokken uit Tromsø; door de fjorden varend bereikten we open zee. We gingen vlak langs het vogeleiland Fugloy, dat zijn naam geheel eer aandeed. Duizenden papegaaiduikers, zwarte zeekoeten etc. en ook nog eens 6 majestueuze zeearenden.
Nu zitten we op open zee met nog 230 NM te gaan naar Bjørnøya (Beren-eiland) en dan nog 340 NM naar de zuidpunt van Spitsbergen. Op Bjørnøya hopen we een stop te maken. We hebben wat motregen en een wat hobbelige zee maar de voortgang is prima met alle zeilen bij in een oostelijke wind.
De Spitsbergen-reizen zijn nu echt begonnen. We maken in totaal 6 reizen in het gebied voordat we in oktober terugkomen in Rotterdam.

9.07.2007 15:00 GMT
69°39.11’N, 018°57.69’O.
Na een kort bezoek aan Svolvær in de ochtend van donderdag 5 juli zetten we onze reis voor in de richting van het beroemde Trollfjord. ’s Middags voeren we langzaam in een van de ruime fjorden van Noorwegen, wetende dat in de bergen links van ons een smalle indrukwekkende opening zich zou openbaren. Op de kaart was het te zien en op de radar was de doorgang al te zien maar wanneer je vooruit keek zag je alleen een lagere en een hogere berg, daartussen moet je dus kunnen varen. Indrukwekkend was het. Links en rechts twee bijna verticale bergwanden. Langzaam voeren we binnen, Met de motor uit dreven we langzaam de fjord in. De rust werd even verstoord door een van de vele cruiseschepen die langs de Noorse kust varen. “Oosterschelde”, klonk het over de radio, terwijl wij bijna roerloos in het midden van de smalle fjord lagen. Of we wilden doorvaren en wel met 9 knopen, ze konden ons daar natuurlijk niet passeren. Rustig voeren we naar het einde van de fjord om daar een beetje in het hoekje te gaan liggen wachten tot ze weg waren. De door deze schepen gehanteerde methode voor dit soort bezoeken is: vol gas naar binnen en dan weer vol gas eruit en afturven waar je bent geweest. Wij vervolgden met onze methode: motor uit, beetje zeilend op het tuig, rubberbootje overboord voor fotorondjes en het bekijken van al dit schoon op aanraakafstand en er werd zelfs gezwommen en naar mosselen gezocht.
Langzaam drijven we de fjord weer uit en we besluiten, aan de overkant van de ingang, op een van de mooiste plekjes van Noorwegen voor anker te gaan. ’s Avonds maken we op een keienstrandje een kampvuur, er wordt gedronken en gezongen, gast Theo (bijna vast bemanningslid) is maar één keer jarig en dat moet worden gevierd. De gasten houden ’s nachts de wacht over het schip en om 05:00 uur is het tijd voor vertrek. Onze eindbestemming komt lanzaam in zicht: Tromsø, nog 150 mijl te gaan. Intussen krijgen we uit Nederland de berichten door over aanhoudend slecht weer. Wij voelen ons rijkelijk bedeeld met de al dagen, dag en nacht schijnende zon. Zelfs tijdens het varen is het t-shirtjes-weer. Volgens de lokalen een zeer uitzonderlijke situatie. Het enige dat een beetje tegenzit is de aanhoudende noordoostenwind dus wordt er weinig gezeild. Onderweg naar Tromsø zit alles redelijk mee waardoor we nog de kans krijgen om twee keer een paar uurtjes te ankeren en een bezoekje te brengen aan ‘zomaar een Noors plaatsje’. Zaterdagmiddag, na de lunch arriveren we in Tromsø. Na zo’n 1340 zeemijlen hebben we er met elkaar weer een fantastische reis van kunnen maken. Iedereen heeft er met volle teugen van genoten. Tijd voor een rondje in de stad en een borrel op dek. Het laatste diner van de reis wordt feestelijk aangekleed en compleet met een ‘Norsk Meny’ serveert kok Joost de ene gang na de andere. Twee mooie speeches sluiten het geheel af, en dan wordt er tot diep in de lichte nacht nog gedronken en gelachen. ’s Ochtends nemen we afscheid van de meesten, een aantal vaart nog mee naar Spitsbergen.

4.07.2007 23:31 GMT
67°42.55’N, 013°14.64’O. Kompas 044. Knopen 6,1.
Passagier Theo schrijft:
“Passeren van de Poolcirkel; Lofoten here we come.
Na het bezoek aan de mondaine stad Bergen stortte bemanning en passagiers van het kloeke schip zich weer geheel op de veilige en optimale vaart met als voorlopig doel de eilandengroep Lofoten. Een fors aantal mijlen lag voor de boeg en op op dinsdag 3 juli kon de ochtendwacht de zeilen om 04:30 uur al hijsen waarna we een voortgang maakten van pakweg 6 à 7 knopen. Weldadige rust aan boord en na het ontbijt om half acht hielden de meesten van ons zich bezig met het lezen van boekjes van allerlei soort en het doen van klusjes aan het schip zoals het schilderen van de sloep en het repareren van het grootzeil. Onze schipper Maarten richtte zich op de voorbereiding van het bezoek aan de Lofoten en bestudeerde de nodige almanaks, pilots en folders. Intussen passeerden we in het holst van de nacht een geweldig groot gaswinningplatform, de ‘Draugen’ van Shell, met een door ons gemeten maximale geschatte hoogte van 104,5 meter. Veel foto’s werden gemaakt want het was nog licht. Aan stuurboord lagen de besneeuwde bergen van het vasteland van Noorwegen. In de nacht zagen we voor het eerst deze reis een tweetal walvissen, welke na enig overleg en nazoekwerk werden bestempeld tot het type Griend en Noordse vinvis. Intussen snelde het schip noordwaarts richting poolcirkel met een ETA (estimated time of arrival) van half 1, woensdag 4 juli. Eerst, om middernacht, werd de verjaardag van Johan stevig gevierd met een lied en flinke borrel daarbij. Deze nacht was voor de Tromsø-ploeg de laatste op volle zee en gelegenheid om de middernachtzon te bewonderen maar daarvoor moet eerst de poolcirkel worden genomen. En dat was tegelijk ’the thrilling moment of the day’: iedereen aan dek en aftellen tot het moment van het passeren van de 66 graden 30 minuten Noorderbreedte werd bereikt. We hadden een beetje het gevoel van pakjesavond. Champagne werd ingeschonken en een toast op het behalen van deze mijlpaal werd uitgebracht. Volgens een geheim ritueel werden alle aanwezigen gelouterd. Een eervolle vermelding verdienden daarbij onze stuur Roelof en meesterkok Joost vanwege hun bijzondere creatieve assistentie van de kapitein. Tot diep in de nacht kon het klinken van de glazen aan dek worden gehoord.
Het aanlopen van de Lofoten was een eitje: onder welhaast Caraïbische omstandigheden voeren we langs de eilandengroep Rust, wat rotsblokken, en daarna meerden we op 4 juli om 13:15 omzichtig af in het haventje van Værøy; ‘central but out in the Ocean’. Zowel de locale politieman als de burgemeester/havenmeester kwamen aan boord en vonden het allemaal erg bijzonder: er was in jaren niet zo’n groot zeilschip op bezoek geweest. Værøy is een aardig stadje met winkel, stokvis, kerk en kroeg, een radiostation op 400 meter hoogte (pff), fietsen te huur, prachtige uitzichten over de Lofoten en het vasteland van Noorwegen etc. We spotten vanmiddag een grote zeearend. Klokslag half acht waren de toeristen weer aan boord voor een overheerlijk (lams)maal met heerlijke torte van Annemarie als toetje aan dek. Terwijl ik dit schrijf, worden de bakstagen alweer naar voren gebracht: de zeilen worden aanstonds gehezen en we varen dan uit voor een volgende stop, waarover later meer. Groet uit een zonnig noorden. Schip en opvarenden maken het zeer wel.”
Kapitein Maarten voegt hieraan toe: Intussen is de ‘Oosterschelde’ onderweg naar Svolvær, de grootste plaats op de Lofoten. Onder zeil vertrokken we uit Værøy en we hebben tot een uur of 1 ’s nachts gekruist, met een zonnetje erbij. Het is nog steeds rustig en stralend weer. Om toch bijtijds in de ochtend aan te komen varen we nu rustig op de motor.

2.07.2007 19:23 GMT
63°53.56’N, 007°10.91’O. Kompas 030. Knopen 7,2.
De dag van vandaag begon adembenemend, alhoewel er niet veel verschil meer tussen dag en nacht valt te bemerken. Met een volle maan achter ons en een fantastisch mooie zonsopgang bijna in het noorden begon weer een zonovergoten dag. De tegenwind van gisteren werd langzaam minder en rond de middag stak er een rustig zuidwestelijk windje op. Alles erbij, inclusief breefok en zo konden we tot een uur of zeven rustig zeilen. Nu is de wind weer op en maken we goede voortgang op de motor. Het is het langste stuk dat we in één keer moeten afleggen maar ergens woensdagmiddag hopen we de Lofoten aan te lopen, toch wel het hoogtepunt van de reis. Daar hebben we dan nog tijd genoeg om langzaam naar Tromsø te scharrelen.

1.07.2007 06:44 GMT
61°04.96’N, 004°20.78’O. Kompas 359. Knopen 7,6.
’s Avonds werd het al rustiger boven Lonestranda. De volgende ochtend (vrijdag) gingen we ankerop. Het uitvaren bij dit rustige weer en zelfs een zonnetje erbij was heel wat eenvoudiger dan het binnenvaren. Ons volgende reisdoel: Bergen. Langzaam begon de bewolking boven ons weer de overhand te nemen en rond de middag was het regen, regen en regen. De wind en stroom waren overigens zeer gunstig zodat we met hoge snelheid richting Bergen vlogen. We hadden ook wel wat in te halen. Zaterdagochtend om 05:40 liepen we de Korsfjorden aan en zo varen we tussen de fjorden en onder hoge bruggen naar onze bestemming. Inmiddels is het prachtig weer geworden en om 10:00 legden we aan in Bergen, op de plaats waar normaal de ‘Staatsrat Lehmkuhl’ ligt.
Het is een warme zonnige dag, waarin iedereen de oude (houten) stad bezoekt en met de nodige souvenirs terugkomt. Na een diner op dek, met vis natuurlijk, vervolgen we onze reis. Onder zeil verlaten we de haven en stapvoets zeilen we door de fjorden, zo’n 30 mijl, richting zee. Gasten Wim en Willy zijn druk aan het vissen op het achterdek en zorgen voor de makreel. Ook hier zijn weer enkele spannende nauwe passages. Inmiddels bevinden we ons ruim van de kust op zee. De afstanden die we moeten afleggen zijn groot. De wind is afgenomen tot zo goed als niets en we varen nu pal noord op de motor. Het is fantastisch weer en buiten zijn we bezig met schuren en lakken. Nu kan het nog. In het kouderem hoge noorden is dat afgelopen. Het volgende reisdoel, de Lofoten, is nog zo’n 500 mijl te gaan.

VAN DE REDERIJ (28.06.2007)
Hans Semeijns, binnenkort weer een keer natuurgids op de ‘Oosterschelde’, ontmoette ons schip onlangs in zijn hoedanigheid als stuurman van de tanker ‘Jo Cedar’. Hier zijn verhaal:
“Het is gelukt hoor. Eindelijk heb ik de ‘Oosterschelde’ gezien, ergens rondzwervend op het ruime sop. Met m’n dikke chemicaliën-tanker van 182 meter lang (waterverplaatsing 44600 ton) zat ik de ‘Oosterschelde’ al twee weken op de hielen. Op 9 juni zijn wij aangekomen in Antwerpen vol met chemicaliën uit Houston en New Orleans. Volgens geruchten is de ‘Oosterschelde’ zondag 10 juni vertrokken richting Kiel. Maandagochtend vroeg kwam de ‘Jo Cedar’ de Nieuwe Waterweg op denderen. Net mis gepeild. Lang bleef onze volgende bestemming onbekend maar na het leeg lossen zijn we naar de Noordzee vertrokken om de tanken te wassen. Tegelijkertijd kregen we te horen dat we naar Ventspils, Letland moesten om gasolie te laden voor Argentinië. Na een week Rotterdam zijn we vertrokken en afgelopen zondag zat de lading er in, in Ventspils: 32500 ton diesel in de tanken (40 stuks). Vandaag 26.6 werd ik om 16:30 in mijn kantoortje gebeld door de maroff, die op wacht stond: “Dit geloof je niet: je boot zit hier vlak voor ons”. Dat was een sprint naar de brug en hijgend naar de VHF. De maroff had de ‘Oosterschelde’ al visueel gezien en min of meer per ongeluk kwam hij er via de AIS achter dat het de ‘Oosterschelde’ was. Ik kreeg vrijwel onmiddelijk Roelof te pakken op kanaal 16. Het regende zachtjes en er stond geen wind dus de zeilen waren net weggehaald. Iedereen stond waarschijnlijk te schuilen achterop in het kotje. Op kanaal 13 nog even verder gebabbeld en de groeten gedaan: tot ziens over 13 dagen in Tromsø. Met 6,1 knoop voer de ‘Oosterschelde’ pal west in afwachting van de wind, die zeker komen gaat. Wij voeren 15 knopen en volgden het voorbeeld van de ‘Oosterschelde’: eerst een stuk west en als de wind komt (later vanavond) gaan we richting het zuidwesten varen om de wind meer van achter in te krijgen. Windkracht 9 uit het noordwesten wordt voorspeld voor de Duitse Bocht en de Noordzee. Alles staat steviggesjord aan dek. Met zo’n grote boot vaar je gewoon door maar golven van 5 meter zijn toch aanzienlijk. We hebben een vrijboord van 3,5 meter nu we afgeladen zijn tot bijna op ons zomermerk (diepgang is 10,55m). Ook bij ons spoelen dan de golven over het dek maar het blijft een stuk meer comfortabel dan op de ‘Oosterschelde’ met zo veel wind. Voor de volledigheid: de positie van onze ontmoetings plaats was 57 48’N  009 56’E, of wel 18 NM ten westen van Skagen.
Donderdagochtend 28.6 om een uur of 02:00 doen we heel even Scheveningen aan. Net buiten de haven komt mijn aflosser met een bootje aan boord en mag ik naar huis: Cor heeft beloofd me op te komen halen in het holst van de nacht. Mooi op tijd naar huis om over twee weken richting Noorwegen af te reizen. Ondanks het druilerige en grijze weer heb ik toch maar enkele foto’s genomen (met 600 mm).
Tot horens en of ziens binnenkort,
Hans Semeins, nu nog even 1ste stuurman op de ‘Jo Cedar’.”

28.06.2007 09:54 GMT
58°02.88’N, 007°14.97’O. Kompas 028. Knopen 0,1.
Na het diner, waarbij uitgebreid de verjaardag van Boudewijn werd gevierd, besloten we om Mandal te verlaten. Bekend was dat de windrichting en -kracht niet gunstig voor ons zouden zijn maar in een rustige haven is dat moeilijk voor te stellen. Met de noordwestenwind zitten we betrekkelijk onder de hoge wal maar er stond buiten toch een danige zee dat onze voortgang minimaal was. Bij het zetten van het grootzeil scheurde het zeil bij een van de zeillatten waardoor het op dat moment op zijn minst onbruikbaar werd. Zo besloten we weer de fjorden in te duiken op zoek naar een mooie beschutte ankerplek. Een mooie kans voor het ontdekken van een nieuwe plek. We liggen nu bij Lonestranda, een klein, pittoresk baaitje bij een heel klein dorpje. Met de rubberboot zijn de meesten vertokken naar de wal voor een mooie wandeling en aan dek wordt druk aan het grootzeil gewerkt. Het zonnetje schijnt en hier is het stil, boven ons jagen de wolken nog voorbij.

27.06.2007 08:38 GMT
58°01.66’N, 007°27.45’O. Kompas 090. Knopen 0,0.
Vanmorgen om 06:15 hebben we aangelegd in het kleine en zuidelijkste stadje van Noorwegen: Mandal. Vandaag gaan we de omgeving verkennen. We blijven zeker tot en met het avondeten en afhankelijk van de weerberichten zullen we dan onze reis vervolgen.

26.06.2007 21:12 GMT
57°52.09’N, 008°31.63’O. Kompas 280. Knopen 7,6.
Vanmorgen rond negen uur konden we de kaap bij Skagen ronden, het noordelijkste puntje van Denemarken, en voeren we het Skagerrak op. Ondanks vele windrichting- en windsterkteveranderingen en de grote bakken water die op ons neerdalen, is het relatief rustig. Af en toe een stukje zeilen en dan weer een eind de motor bij. We bevinden ons precies middenin een groot lagedrukgebied en uit de weerberichten blijkt het overal om ons heen stormachtig te zijn. We voelen ons begenadigd er zo doorheen te komen. Ons eerste reisdoel Mandal is reeds binnen handbereik en ergens halverwege deze nacht zullen we daar aanlopen. Dan zullen we in ieder geval even aan de zuidkust blijven om te wachten tot het in het westen is uitgewoed.

25.06.2007 09:44 GMT
55°24.00’N, 011°01.29’O. Kompas 338. Knopen 4,9.
De Kieler Woche, het tiendaagse maritieme festival, een van de grootste ter wereld, is weer voorbij. Het was een fantastische tijd, waarin we elke dag in de Kieler Forde onze zeilen zetten. Honderden grote zeilschepen vinden elk jaar hun weg naar dit festival en zo komen wij collega’s tegen die we normaal zelden zien. Ondanks een enkel buitje was het mooi weer en konden we zo nu en dan ook op een echte wind rekenen. Het was elke dag varen met grote gezelschappen en we hadden ook een aantal avondtochten. De samenwerking met Edelhoff die al jaren met de ‘Oosterschelde’ samen de Kieler Woche doet, net zoals de vaste catering, liep op rolletjes en zo maakte iedereen er, met veel inzet, een succes van.
Nu leven we plots in een heel andere wereld. Gisterenavond scheepte de nieuwe gastbemanning in voor onze Noorse kustreis naar Tromsø. Om een uur of tien vertrokken wij terwijl de Kieler Woche nog haar laatste avond beleefde. Zodoende kwamen we in eerste instantie ook niet ver. De haven was halverwege afgesloten in verband met het grote afsluitende vuurwerk. Het was dan ook een daverend vuurwerk dat we van dichtbij konden bewonderen. Een bijzondere manier om de reis te beginnen. Het wegvaren tussen de honderden of duizenden bootjes in het donker was nog oppassen geblazen maar verder volgde een rustige nacht, zonder wind. Vanmorgen stak er een rustig SE-windje op en we zijn sindsdien onder zeil. Nog geen uur geleden zeilden we rustig onder de brug over de Grote Belt door. Onderweg naar Noorwegen.

15.06.2007 16:13 GMT
54°19.26’N, 010°08.58’O. Kompas 090. Knopen 0,0.
Anthony vertelt verder:
“We kwamen dus aan op Helgoland net na 2 uur in de nacht, en we genoten nog wat na met een drankje en de verhalen van de afgelopen dagen. na het ontbijt ging iedereen de wal op om wat rond te kijken, daarna een vroege lunch en het vertrek. De wind was toegenomen, het was nu 4-5 Bft uit westelijke richting, de golven en de wind achterin. We scheurden met een goede gang naar de Elbe-monding, volle zon en het tij mee. De wind werd later minder en rond zonsondergang gingen we op de motor langs Cuxhaven. Rond middernacht kwamen we bij de sluizen van Brünsbüttel, de ingang van het kanaal. 100 km verder, rond 08:00, kwamen we aan de andere kant naar buiten in het Kieler fjord, ons gebied voor de komende 10 dagen. Met wat pretklapjes kwamen we in Kiel aan. We gingen daar maar meteen naar toe want het weer zou minder worden. Dat klopte wel want ’s morgens hadden we een forse wolkbreuk, het dek hoefden we niet meer te spoelen. De gasten verlieten ons rond 10:00, met natte voeten en mooie herinneringen gingen ze naar het station. Altijd interessant om te zien hoe een groep losse individuen na een reis een gesmeerd lopende groep is geworden.
“There is no rest for the wicked”, zeggen ze wel eens. Het schip werd nu omgetoverd tot een dagtochten-boot, de Kieler Woche begint (hierin Kiel is de week 10 dagen). De kombuis is leeg, de bar ook, hutten zijn nu opslagruimtes, en de salon heeft nu buffettafels aan één kant en de andere tafels zijn ook allemaal verplaatst, alles volgeladen met bier, voedsel, koffie, glazen, borden, vorken, messen, enzovoorts enzovoorts. Het is altijd heel druk, deze week, maar ook een genoegen om aan zo’n groot festival met zoveel schepen mee te doen. Terwijl ik dit schrijf, worden de lijnen losgegooid en begint de eerste trip. Laten we hopen dat het weer meewerkt en dat we een prachtige week tegemoet gaan.”

13.06.2007 11:34 GMT
54°10.46’N, 007°53.61’O. Kompas 090. Knopen 0,0.
Na een prachtige zeiltocht met ruime winden konden we afgelopen nacht Helgoland aanlopen. Om 02:15 lagen we vast op deze vreemde rots in de Noordzee. Het weer is er inmiddels alleen maar beter op geworden. Het zonnetje is er bij komen kijken en de wind is aangewakkerd tot een kleine WSW 5 Bft. Deze ochtend heeft iedereen de tijd om het eiland te verkennen en ons vertrek staat kort na de lunch voorzien. Een stukje serieus zeilen hebben we in het vooruitzicht. Het is altijd avontuurlijk de drukke Elbe op te zeilen. We verwachten aan het einde van de avond of begin van de nacht bij Brünsbüttel te zijn, het begin van het Nord-Ostsee Kanal.

13.06.2007 08:55 GMT

Anthony vertelt:
“Op naar het noorden. Via de evenementen in Kiel gaan we naar het bevroren noorden, waar we de rest van de zomer zullen doorbrengen tussen ijsbergen en ijsberen. Zomer en ijs in één zin; de winters moeten daar wel erg koud zijn dan. Toen we na de laatste reis in Rotterdam waren, stond de kade in de Veerhaven vol met provisie voor de komende maanden. Drie pallets vol met soft drinks en bier, 250 trays oftewel 6000 blikjes. Laten we hopen dat het genoeg is. Alles is aan boord geladen en toen was het op naar Scheveningen voor vlaggetjesdag. De volgende 4 dagen zigzagden we voor de kust daar in de buurt, soms in de mist, soms in de zon, normaal Nederlands weer dus. (“Als het weer niks voor je is, wacht je 5 minuten en dan is het anders.”)
Meestal varen we dagtochten voor bedrijven en hun klanten of hun personeel, of voor trouwpartijen, verjaardagen en zo. Maar de dagtochten vanuit Scheveningen zijn voor individuelen, zoals we dat elk jaar proberen te doen. 2 dagen varen we met hen. Mensen die voor het eerst eens meegaan om te kijken hoe dat is op zo’n groot zeilschip, mensen die komen proberen in verband met een langere reis, en ook de vaste bezoekers, mensen die elk jaar komen en soms zelfs vaker binnen hetzelfde seizoen. Allemaal enthousiast voor het schip, en we konden dat goed gebrui8ken bij het zetten van alle zeilen. Leuk om al die mensen te ontmoeten en soms te horen deat iemand alle nieuws leest dat je hebt geschreven voor de site, en ja hoor, alles is waar gebeurd.
We zijn nu op weg naar Kiel, de wind werkt niet best mee, we hopen dat de wind wat draait naar W en dan wat SW want dan kunnen we mooi naar Helgoland. Vannacht hadden we dikke mist met een zicht van hooguit 200 meter, maar vanochtend doet de zon goed zijn best om erdoorheen te komen. Volgens mij wordt het een fraaie dag, goede wind, goed voedsel en een goede atmosfeer aan boord.”

VAN DE REDERIJ (11.06.2007)

De afgelopen dagen voer de ‘Oosterschelde’ vanuit Scheveningen. Het weer was goed. Warm, meestal was er net genoeg wind en er was niet al te veel zeegang. Op sommige dagen was er wat nevel of zeemist. Onder andere waren er twee dagtochten met ondersteuners, donateurs en certificaathouders. Het was leuk voor de bemanning om zoveel bekenden te zien aan boord. Ook voeren we twee tochten met genodigden van DNV. Een ervan afgelopen zaterdag, Vlaggetjesdag. Toevallig was juist die dag wat minder mooi weer, maar de haring smaakte er niet minder om.

Tussen de bedrijven door proviandeerden we het schip. Vandaag vertrekken we Kiel en daarna gaat de reis door naar Spitsbergen. Pas in oktober is de Oosterschelde terug in Nederland.
 

5.06.2007 19:23 GMT
51°54.40’N, 004°28.70’O. Kompas 180. Knopen 0,0.
Zaterdag een dagtocht gevaren met de heer en mevrouw Vink, oudgedienden van de ‘Oosterschelde’ kan je wel zeggen. Zij vierden hier aan boord hun 50-jarig huwelijk. Niet lang daarna stond de volgende gastbemanning alweer aan dek ter ere van de verjaardag van de heer Loman, ook een oudgediende, om op een prachtige zaterdagavond zeilen te zetten en tegen de ondergaande zon in de zee op te gaan. De volgende ochtend deden we kort het remmingwerk voor de sluis in Vlissingen aan om een nakomende gast op te pikken. Koers Oostende. Aan het einde van de middag liepen we Oostende binnen voor een kort bezoek.’s Avonds werd het alweer tijd om de thuisreis te aanvaarden. Na een nacht rustig tegen de wind in gemotord te hebben werden ’s ochtends de zeilen gezet. Helaas liet de wind het wat afweten zodat we na een aantal uur met wat hulp van de motor verder moesten. Eerst hebben we met het grote aantal jeugdigen nog een aantal snelle rondjes om het schip gedaan met de rubberboot. Aan het einde van deze maandagmiddag arriveerden we in onze thuishaven zodat we rustig konden genieten van het overheerlijke Indische buffet van Jan.
Vandaaag hadden we weer een heerlijke vaardag met New Horizon Cruises. Onderwijl maken we alles klaar voor het vertrek voor lange tijd uit Nederland en onze expedities naar Spitsbergen.

30.05.2007 08:45 GMT
51°54.41’N, 004°28.72’O. Kompas 090. Knopen 0,0.
Anthony vervolgt:
“De thuisreis begon rond 19:30 bij vertrek uit Boulogne-sur-Mer. Het weer was niet zo behulpzaam op onze reis naar het noorden. Onze passagiers konden wat aan de bewegingen van het schp wennen, terwijl we het Nauw van Calais door voeren en naar de overkant gingen. De keuze is hier beperkt: Franse kant of Engelse kant. Omdat de wind N tot NW zou zijn, kozen we de Engelse kant. Vanuit Ipswich zouden we een goed vertrekpunt voor Rotterdam hebben.
De rivier Orwell op, en daar was de Engelse zomer (hoe weet je dat het zomer is in Engeland? dan is de reen warm). We brachten de nacht door in Ipswich en gingen ’s avonds het stadje in. Ook de pub in, met de bekende slechte verlichting, plakkerige kleden, grote glazen warm bier zonder bubbels en vol tot aan de rand. We waren aangekomen.
De volgende dag was er keuze tussen een wandeling naar Pinmill of een luie dag met een goed boek aan boord. Na een vroeg diner vertrokken we over de rivier naar zee. Riffen werden gezet en alles werd op zeevastheid gecontroleerd; we verwachtten een bobbelige oversteek. Buiten was het een krachtige NW rond 6-7 Bft. Met snelheden van 8-9 knopen kwamen we om 12:00 bij de ‘paddestoelen’ bij de ingang van de Nieuwe Waterweg; we konden blijven zeilen, bijna tot de Veerhaven, wind en tij mee. Weer een avontuur ten einde.
We maken nu hets chip klaar voor de zomerreizen. Na een paar dagen Rotterdam gaan we eerst wat dagtochten maken vanuit Scheveningen en dan is het naar Kiel en daarna naar het hoge noorden van Noordkaap en Spitsbergen, met ijs, sneeuw, walvissen, walrussen en ijsberen.”

26.05.2007 09:03 GMT
50°43.40’N, 001°35.74’O. Kompas 023. Knopen 0,0.
Op dit moment ligt de ‘Oosterschelde’ afgemeerd in het Napoleon-dok in Boulogne-sur-Mer. We kwamen hier gisterochtend aan, nogal eerder dan voorzien. Na onze stop op Alderney zag het Engelse Kanaal er totaal anders uit dan op de heenreis: lichte wind en de zee zo glad als een spiegel. We genoten van de rustige, gestage voortgang en de heerlijke zon. Er was tijd om de dinghy te water te laten en de kok, een matroos en een Frans sprekende gast op pad te sturen. In ruil voor het internationale ruilmiddel Schotse whisky kregen we een hele emmer vol krab van een visser in de buurt. Onze kok Joost bouwde hiervan, met de hulp van een aantal gasten, een heerlijk avondmaal.
Onze gasten zijn nu vertrokken. We zijn schoonschip aan het maken en bereiden ons voor op de volgende reis. We gaan nu naar Rotterdam, met wellicht een stop in Engeland.

24.05.2007 09:49 GMT
49°50.37’N, 001°49.43’W. Kompas 073. Knopen 6,4.
Voormalig Oosterschelde-kapitein Eliane vaart een reis mee:
“Bij Île aux Moines lag het schip, na de drukke feestweek van Morbihan, aan een meerboei in zachte grijze regen te wachten op mij en de groep franse ‘vrienden van Tall Ships’ om naar Boulogne-sur-Mer te varen. In de vroege ochtend kwam de loods aan boord om te helpen een weg te vinden tussen de prachtige, nog steeds in grijs gehulde eilandjes die omgeven waren door kolkende stromingen waar deze golf bekend om staat. Soms kan deze stroom oplopen tot 9 knopen. Buiten gekomen ging de loods, die echt liever aan boord was gebleven, terug naar huis en konden wij de zeilen hijsen. Met een noordelijke wind va 3 Bft zeilde we de eerste nacht in, voor iedereen een perfecte gelegenheid het schip, de tuigage en elkaar te leren kennen. In de nacht hield de wind er geleidelijk mee op en dat wat over was draaide tegen ons, dus met de motor erbij voeren we om Ouessant. Door de nog steeds noordelijke wind konden we hier weer vol tuig zeilen richting Alderney. Niet hard maar wel erg mooi en relaxed ook omdat het grijs plaats had gemaakt voor strak blauwe lucht met felle zon wat je op ieders gezicht kon zien, goed gekleurd.
Langzaam nam de wind nog verder af tot er echt alleen nog een rimpeling was, dus het laatste stukje naar Alderney op de motor. Met het schip midden in de baai voor anker, klom iedereen de heuvel op naar het kleine Engelse stadje, omgeven door de geur van lente, lekker op een terrasje ijs eten en postkaarten schrijven. Door de windstilte en de zon was het goed warm, na terugkomst stond aan dek het avondeten klaar met vooraf witte wijn en oesters. Zo rustig in de baai werd het voor sommigen erg laat. De volgende ochtend, nog steeds zonder wind maar met strakblauwe lucht, ging het anker op. Terwijl de ruige rotskust van het eiland in de nevel verdween, hebben we bij een Franse krabbenvisser een pan vol kingcrabs opgehaald met de dinghy. Vanavond weer lekker eten
Ontzettend leuk voor mij om zo’n lange tijd eens als ‘gast’ mee te mogen en te zien dat het schip er hier en daar grondig verbouwd maar nog steeds zo goed uitziet en de bemanning nog steeds net zo gemotiveerd als altijd. Ik ga dit zeker nog een keer doen.”

21.05.2007 16:03 GMT
47°32.23’N, 003°53.22’W. Kompas 268. Knopen 1,9.
Anthony vertelt:
“Onze week in de Golfe de Morbihan ging snel voorbij. Het was zo’n typisch sail-festival, met elke dag tripjes in de baai en dan weer terug naar de meerboei in de middag voor een avondprogramma met cocktail-party’s. Maar dat was ongeveer het enige dat standaard was aan ons verblijf hier.
Het festival is pas een paar jaar oud en het is gespecialiseerd in vooral kleine traditionele boten uit het gebied hier. Als je zegt “kleine boten” dan lijkt dat niet zo indrukwekkend, maar stop maar eens 1000 ervan in dit doolhof van eilandjes en doorgangen, voeg daar zo’n 7 knopen stroom bij, en honderden kayaks en roeibootjes, duizenden kijkers op motorboten, zo’n 80 politieboten en dan ook nog de veerboten die er dwars doorheen varen, en temidden hiervan dat ene grote zwartwitte schip met drie masten en een paar andere grote schepen, dan heb je wel een festival. En dan heb ik nog niet eens alle plastic jachten genoemd die een kijkje kwamen nemen.
De mensen hier zijn helemaal gek van alles dat drijft en vooral als er een zeil op staat. Ik zag een Optimist (een klein bootje voor kleine kinderen) met twee masten, 2 kluivers, een grootzeil en een bezaan met vier tamelijk grote Franse heren erin geperst, en ook een enorme race-catamaran die ons voorbijvloog.
Zaterdag was druk. We voeren de baai in en kwamen terug in een grote parade. In onze parade-groep zaten 400 boten (de kijker-boten niet meegerekend). We zigzagden door de vloot en kwamen aan bij de meerboei en begonnen het schip klaar te maken voor het avondprogramma. Ik heb veel gekke dingen meegemaakt aan boord, maar wat er nu ging gebeuren, verbaasde me stevig.
We hadden eerder in de week met de artiesten gesproken die zouden optreden, en we hadden een plan gemaakt om aan de grootste ra een trapeze te bevestigen, ongeveer 10 meter boven het water. Daaraan hingen twee mensen, gehuld in een lang, rood gordijn en ze draaiden en deden allemaal merkwaardige dingen in de lucht. Intussen speelde op het dek een gitarist en weer een ander balanceerde een vrouw op zijn hoofd en speelde tegelijk contrabas. Een fantastische manier om de week te eindigen. We willen allemaal graag nog eens terugkomen hier en dan wat langer; wat een vriendelijke mensen en wat een adembenemend mooie omgeving.
De nieuwe gasten kwamen zondag net voor het diner aan boord, allemaal gretig om de reis te beginnen. We vertrokken vanochtend om 09:00 en we werden door de getijdestromen de baai uit gesleurd, door het rif en de open zee op. De zeilen gingen omhoog en we hebben een noordelijke koers uitgezet. Een volgend avontuur met de oude dame.”

15.05.2007 08:55 GMT
47°36.29’N, 002°51.09’W. Kompas 045. Knopen 0,1.
Op zondagochtend maakten we vast aan een meerboei bij onze eindbestemming in de Golf van Morbihan, en daarmee was onze lastige reis vanaf Oostende ten einde. Onze tocht van 590 NM van de Noordzee door het Nauw van Calais en het Engelse Kanaal naar de Golf van Biskaje kosste ons 6,5 dag, met een gemiddelde snelheid van 3,6 knopen. Het was natuurlijk wel spectaculair allemaal maar we zijn toch blij dat reizen met zo’n ongunstige wind niet te vaak voorkomen. Deze oude dame uit Rotterdam bewees weer eens dat ze taai en stevig is, en ze bevestigde een gezegde hier aan boord: “Als je goed voor haar zorgt, zorgt ze goed voor jou.”
De reis bleef zo tot het allerlaatste eind: twee van onze gasten kregen nog een snuif avontuur bij hun vertrek, in de dinghy nog buiten de Golf vertrokken ze om nog op tijd te zijn voor hun vlucht. Wij pikten een loods op en met soms wel 7 knopen stroom vlogen we door het labyrinth van meer dan 350 eilanden, ondieptes en doorgangen. Heel spectaculair. Na aankomst kwamen we aan dek bijeen om van een welverdiend glas champagne te genieten. De weergoden waren nog niet met ons klaar: voordat iemand een toost kon uitbrengen, kwam er een zware bui, de helft van de glazen ging om en de regen spoelde de champagne weg. Een tactische terugtocht naar de salon leek ons toen het verstandigste. De regen en wind ging verder de hele nacht door en het stopte pas de volgende ochtend. In de eerste zonnestraaltjes gingen onze gasten met de dinghy naar de wal voor de thuisreis; net toen ze wegvoeren, ging de hemel nog een keer open als natte afscheidsgroet.
Hier in de Golf van Morbihan nemen we deel aan een groot Sail-festival, met honderden boten en schepen. We verwachten rond dit moment onze eerste gasten. In de komende dagen hebben we een druk programma met dagtochten en avond-arrangementen. Als het grootste zeilschip hier zullen we zaterdag heel trots de parade aanvoeren.

VAN DE REDERIJ (13.05.2007)
De reis naar Vannes (Bretagne) was niet gemakkelijk. Door de harde (zuid)westelijke wind kostte het erg veel moeite om de Noordzee en vervolgens het Engels Kanaal uit te komen. Voor de bemanning en de opstappers een zware reis. Toen het schip gisterenmorgen Île D’ Ouessant rondde dreigde de wind te draaien naar het zuiden en toe te nemen tot stormachtig. Gelukkig bleek dat weerbericht niet helemaal te kloppen. De wind bleef zuidwest en het laatste traject werd snel afgelegd. Vanmorgen ging de ‘Oosterschelde’ veilig ten anker bij de monding van de ‘Golfe de Morbihan’. Vanmiddag om drie uur is het getij het gunstigst om de Golf op te varen.

12.05.2007 11:38 GMT
48°23.83’N, 005°11.71’W. Kompas 180. Knopen 4,7.
Passagier Wim Brok schrijft:
“Zaterdag 13:00 uur aan boord van de ‘Oosterschelde’. Zondag vertrokken vanuit Oostende met bestemming Vannes in Frankrijk. Nu varend ten westen van het eiland Île d’Ouessant. Direct na afvaart geen gunstige berichten met betrekking tot weer en wind. Ingedeeld in wachtsysteem: 6 op, 6 af. In een week bijna alles meegemaakt wat er te beleven valt op een driemaster, behalve mooi zeilen! Sturen, overstag, navigeren, slapen, eten en vooral veel indrukken opnemen en verwerken. Als je aan het roer staat bij 7-8 Bft met wind pal tegen, alleen gereefd grootzeil en de motor bij is dat een belevenis die je echt nooit meer vergeet. Een onvergetelijke en prachtige week om als passagier dit te mogen beleven. De bemanning altijd rustig en alles onder controle. De conclusie na een heftige maar geweldige week op de ‘Oosterschelde’: niet twijfelen maar doen, zeker de moeite waard.”

10.05.2007 03:45 GMT
49°56.37’N, 001°10.74’W. Kompas 293. Knopen 2,3.
Anthony schrijft:
“Zware mijlen. Het is rond 5 uur in de ochtend, ik weet niet meer welke dag, ik moet daarvoor in het logboek kijken, sommige zaken zijn niet zo belangrijk op zee. Wanneer je nu over bakboord kijkt, dan kun je de vuurtoren van Barfleur zien. Die is al een tijdje ongeveer op dezelfde positie. Waardoor, zul je je afvragen. We knokken tegen 3 knopen tij en een toenemende SW en golven, en onze snelheid is rond 0.5 knoop. Dat noemen we zware mijlen.
We hebben redelijk voortgang geboekt sinds de passage van Calais, langs de kust. Zojuist zijn we de Baie de Seine overgestoken, met Cherbourg nog zo’n 25 NM naar het zuidwesten. Het tij zal spoedig kenteren en dan zal alles met ons meelopen. Laten we er maar een positieve draai aan geven, want de weersverwachting ziet er niet best uit: SW 8 Bft, met windstoten. Wat een lol. Het mag normale mensen afschrikken, maar ons niet, we zijn nu experts in tegenwind en dikke zee tegen, want dat is wat we tot nu toe hebben gekregen, en iedereen is nu wel ingeslingerd: stampen, rollen, neerstorten en weer omhoog, slaan, hakken, op en neer,  rammen, slingeren, allemaal oncomfortabele, onaangename bewegingen. Toch gaat alles aan boord rustig door, wacht na wacht doen we gewoon wat we moeten doen, en we zijn blij dat we niet meer tussen de zandbanken aan het kruisen zijn want dat was pas echt zwaar; hier hebben tenminste de ruimte voor onze manoeuvres.”

8.05.2007 10:02 GMT
50°31.90’N, 001°20.55’O. Kompas 197. Knopen 6,6.
Sinds ons laatste bericht hebben we drie landen bezocht, een groep uitgezwaaid, een andere verwelkomd en zijn we een nieuwe reis begonnen. Op de ‘Oosterschelde’ is het nooit saai.Vrijdag arriveerden we in Ipswich in Engeland, een eind de rivier Orwell op.We zeilden langs de grote industriehavens van Felixstowe de Orwell op, steeds smaller werd het en allemaal bochten; we waren omringd door prachtige beboste heuvels. ’s Avons naar de pub en toen een goede nachtrust, wel verdiend na onze snelle, rollende oversteek. Op zaterdagmorgen zeilden we naar het Nauw van Calais, mooi zeilweer met noordwestelijke winden. Door de koersveranderingen waren de gasten druk bezig met zeilwijzigingen. Vroeg in de nacht staken we het Nauw over en we meerden af in de haven van Calais in Frankrijk.
Op zondag deden we het derde land in drie dagen aan, toen we na een tocht langs de zandbanken voor de kust het Belgische Oostende aanliepen. Hier vertrokken onze gasten in de avond, goed moe en vol met indrukken.
Diezelfde avond nog kwam een nieuwe groep aan boord voor de delivery naar Vannes, en we vertrokken al snel. Het stabiele hogedruk-gebied boven het noordwesten van Europa, dat ons de NW had gebracht, was nu veranderd. We kijken nu tegen een sterke SW aan voor de komende dagen, en dat is precies weer de kant waar we nu juist naar toe willen. De eerste dag bracht ons winden tot op 8 Bft en we kwamen maar amper vooruit. In één wacht deden we 11 NM in 6 uren; in de volgende, toen ook nog het tij tegen stond, zeilden we 6 NM achteruit in 6 uren. (Niet zo leuk op dat moment, maar een mooi verhaal achteraf!)
Op dit moment profiteren we zoveel mogelijk van de lichtere wind en we maken weer wat voortgang. We zijn zojuist het smalste deel van het Nauw van Calais door en we zeilen nu onder de Franse kust.

4.05.2007 11:00 GMT
52°04.19’N, 001°46.77’O. Kompas 264. Knopen 8,0.
In Chatham hebben we het maritiem musuem bezocht en we werden terug in de tijd gezet, naar het jaar 1897, in de indrukwekkende touwslagerij, en ook bezochten we een onderzeeër. ’s Avonds vierden we Koninginnedag, met oranje versiering en een hippe jump-dans. De bemanning stond wat verward naar te kijken naar alle athletische bewegingen.
Het stabiele hogedruk-gebied boven NW-Europa bracht ons makkelijk naar Chatham, maar terug hadden we dat tegen. Op de motor de Medway uit, vervolgens de Thames-monding uit, en in de nacht naar het noroden, opdat we de volgende dag in stijl, op zeil, zouden kunnen oversteken. Vele handen hielpen mee, en velen gingen naar boven voor een mooie blik op het schip.
Woensdagochtend waren we terug in de Veerhaven en de Flexus-reis van 2007 was ten einde. De dagen vlogen voorbij. We hopen dat het volgend jaar weer een vervolg krijgt.
Op dit moment is de “Oosterschelde’ alweer onderweg. We varen richting Engeland met een groep van het Belgische amusementspark Plopsaland. Noordelijke winden van nog steeds datzelfde hogedruk-gebied maken het heerlijk zeilen, in een 5-6 Bft. We verwachten ergens vanavond bij Ipswich aan te komen.

29.04.2007 04:43 GMT
51°23.54’N, 000°31.42’O. Kompas 090. Knopen 0,0.
De ‘Oosterschelde’ is na een week Rotterdam en de laatste klusjes van de grote winterverbouwing weer onderweg. Een schip is natuurlijk nooit klaar, en eigenlijk is het voortdurend werken aan ‘de laatste afwerkingen’.
De Flexus-groep kwam vrijdag om 19:00 aan boord, een groep van 16 jongeren en 3 begeleiders. De energie die uit de groep spatte, was overweldigend. Dit is de derde keer dat we zo’n project met Flexus doen, en onze verwachtingen zijn hooggespannen na het succes van de vorige reizen. Veel organisatorische zaken gaan al behoorlijk vanzelf.
We gingen meteen weg, een grote groep familie en vrienden op de kade zwaaide ons uit, en daar gingen we, op weg naar Engeland. Een gunstig weerbericht, een NE van 3-4 Bft, een mooie richting om de Noordzee over te steken. Over de Nieuwe Maas en de zee op. De vragen van onze nieuwe en gretige gasten kwamen in een grote stroom, groter nog dan het tij dat ons naar buiten trok. Maar eenmaal buiten de paddestoelen, de lichten aan de monding, veranderde dat, en we hotsten en botsten naar buiten. Steeds minder handen waren beschikbaar om te helpen hijsen en de een na de ander verdween in de zeeziekte. Zo werd het nog een rustig nachtje.
Bij zonsopgang gingen ook de humeuren wat omhoog, na een goede nachtrust waren de energieniveaus weer als tevoren en de rust van de nacht was voorbij. Met de hervonden energie werden zeilen bijgezet, en alle ogen gingen naar de horizon, op zoek naar de eerste tekenen van land, alsof ze al dagen op zee zaten. We gingen de Thames-monding rond 15:00 binnen en gingen vervolgens de Medway-rivier op, en toen naar het museum bij de Chatham Historic Dockyards. We hebben bijna alles gezeild, maar toen de zon laag kwam en de wind wegviel, hebben we de zeilen ingepakt, en op de motor kwamen we om 22:30 aan. We ankerden en namen achterop een meerboei; er is daar namelijk te weinig water om bij de kentering op het anker te draaien.
Het programma voor morgen is een bezoek aan de Dockyards.

VAN DE REDERIJ (28.04.2007)
Weer een paar dagen ‘verbouwen’. Sommige bemanningsleden hebben er zo langzamerhand genoeg van dat elk moment dat het schip voor de wal ligt het meteen wordt overgenomen door electriciens, timmerlieden en monteurs. Toch is het erg fijn dat we de afgelopen dagen de kans hebben gehad weer wat rest-klussen te doen. Met name in het kombuis is veel gebeurd en met alle nieuwe laden en kastplankjes kan Joost zijn spullen veel beter kwijt. Dit was ook wel de laatste kans om te werken. Vanaf nu is de ‘Oosterschelde’ bijna zonder vrije dag in gebruik tot half oktober en zal het schip niet veel meer in de Veerhaven te zien zijn. Gisteravond verliet de ‘Oosterschelde’ de haven met aan boord een groep jongeren in het kader van het sociaal project ‘Op eigen (zee)benen’. Dit project wordt uitgevoerd in samenwerking met de ‘Stichting Flexus’, die de jongeren begeleidt. De tocht voert, met een knipoog naar Michiel de Ruyter, naar de stad Chatham in Engeland.

VAN DE REDERIJ (24.04.2007)
Vandaag ondergaat de ‘Oosterschelde’ een hellingproef (slingerproef). Bij zo’n proef wordt een groot gewicht van de ene kant van het schip naar de andere kant gezet. Het gewicht is precies bekend en ook de plaats waar het wordt neergezet (ten opzichte van de kiellijn van het schip) wordt precies gemeten. De helling die het schip krijgt wordt gemeten met een lange slinger. Met de zo verkregen meting, het verplaatste gewicht en de waterverplaatsing van het schip, kunnen de definitieve stabiliteitsberekeningen worden gemaakt. We doen dit bij scheepswerf De Haas in Maassluis onder toeziend oog van het Klassebureau. Aan het eind van de middag is de ‘Oosterschelde’ weer terug in de Veerhaven.

VAN DE REDERIJ (22.04.2007)
Inderdaad meerde de ‘Oosterschelde’ donderdagavond rond 22:00 af in de Veerhaven. Dit weekeinde doen we het een beetje rustig aan en daarna hebben we nog een paar dagen voor wat onderhoud. Vanaf vrijdag zijn er geen vrije dagen meer en is de ‘Oosterschelde’ permanent in gebruik tot half oktober.

VAN DE REDERIJ (19.04.2007)
Blijkbaar is niet alleen de wind, maar ook de stroom gunstig. Zojuist gaf de kapitein aan de rederij door dat de verwachtte aankomsttijd in de Veerhaven vanavond 22:00 uur is.

VAN DE REDERIJ (19.04.2007)
Zoals ook in bovenstaand nieuwsbericht is te lezen verwacht de kapitein al vrijdagmorgen aan te komen in Rotterdam.

19.04.2007 GMT
51°56.35’N, 002°15.37’O. Kompas 037. Knopen 4,9.
We zijn Dover inmiddels gepasseerd. Na Dover zijn we het verkeersscheidingstelsel over gestoken en de koers verlegd naar het Noorden. We hadden gisteren een prachtige zonsondergang bij een spiegelgladde zee. Later op de avond stak er een zacht briesje op, net genoeg om te kunnen zeilen. We zeilen nu heerlijk richting Rotterdam waar we vrijdag al vroeg in de morgen verwachten aan te komen.

VAN DE REDERIJ (18.04.2007)
De ‘Oosterschelde’ maakt een voorspoedige reis. Vrijdagmiddag aanstaande, rond 13:00 uur, zal het schip afmeren in de Veerhaven, Rotterdam.

17.04.2007 23:51 GMT
49°51.03’N, 000°29.59’W. Kompas 033. Knopen 6,9.
Jan ten Dam vertelt:
“Maandag was een heerlijke zeildag. Wat er aan wind staat kunnen we maximaal benutten. Onder invloed van de stroom is de snelheid wisselend maar we maken goede voorgang. Er staat een waterig zonnetje wat het aan dek aangenaam maakt. Tot in in de nacht varen we onder zeil verder tot de stroom zo sterk wordt dat de snelheid over de grond nul wordt en we zelfs even achteruit varen. Dan starten we de motor. We hebben inmiddels zoveel voortgang gemaakt dat het aanvankelijke plan om naar Alderney te gaan verandert in het plan om op de rede van St. Vaast la Hogue voor anker te gaan. Alle gasten maken van de gelegenheid gebruik van boord te gaan en de benen te strekken. De haven van St. Vaast valt droog, daardoor wordt er nog net voor het droogvallen een groep gasten weer aan boord gehaald terwijl de andere groep drie uur moet wachten tot er weer voldoende water in de haven staat. Inmiddels zijn we weer onderweg. De wind laat het weer afweten dus varen we op de motor richting het Nauw van Calais.

16.04.2007 02:25 GMT
49°01.39’N, 004°17.81’W. Kompas 060. Knopen 6.
In plaats van wind krijgen we mist. Al drie dagen zien we geen horizon. Het zicht is nu ongeveer 5 mijl maar was gisteren tijdelijk niet meer dan 100 meter. Een Spaanse tjiftjaf moet de weg zijn kwijtgeraakt en reist met ons mee naar Bretagne. Hij zit graag op de hand van onze jongste matroos, zelfs als die hand lengteminuten afpast op de kaart of verf roert met een stokje. Na de grijze oversteek van Biskaje meren we aan in Camaret-sur-Mer, voor nieuwe melk, verse sla, wat vaste grond onder de voeten en wat vaste vorm voor de ogen. Ook het 36-jarig stormeloze huwelijk van onze Vlaamse gasten moet gevierd met champagne, een diner aan wal en dansen aan dek toe. Voor sommigen blijft er weinig over van de welverdiende boerennacht. Vandaag zeilen we weer. Hoog aan de zwakke noordelijke wind, met het sterke tij nu verlijerend naar oost dan weer verloeverend naar noord, het Kanaal op. Nog steeds geen horizon.

12.04.2007 12:00 GMT
44°55.65’N, 010°35.48’W. Kompas 059. Knopen 6.
Jan ten Dam vervolgt:
“Woensdagochtend zijn we ter hoogte van Kaap Finisterre en varen we de Golf van Biskaje in. We varen met de motor aan en bezaan, grootzeil, schoener en fok gehesen. Door de golven en zeegang lijkt het wel of we in een storm varen terwijl er eigenlijk niet veel wind staat. Het sturen is een lastig karwei. Temeer omdat je een hand nodig hebt om je staande te houden. Aan het eind van de ochtend gaan we weer zeilen. De kluivers worden erbij gezet evenals het topzeil en de bram. Inmiddels haast een routineklusje voor de gastbemanning. Ook het bezaangaffeltopzeil wordt gehesen. Doordat de wind precies uit de hoek komt waar we heen willen moeten we gaan kruisen. Dit betekent dat we enkele malen overstag gaan. Hierbij helpt iedereen die beschikbaar is mee. Zelfs de kok wordt als roerganger ingezet. Elke maal dat we overstag gaan, verloopt dit soepeler. De positie op de kaart laat zien dat we niet echt opschieten. Wanneer de wind dan ook nog verder afneemt, besluiten we om motorzeilend verder te gaan. Gelukkig kunnen we wel blijven genieten van een aangenaam zonnetje.”

10.04.2007 08:15 GMT
40°33.36’N, 009°22.25’W. Kompas 008. Knopen 8.
We varen dicht onder de Portugese kust. Helaas is er maar weinig wind, en de wind die er is is veelal uit het noorden. Toch is het tot nu toe nog iedere dag gelukt om een deel van de dag te zeilen, maar de meeste mijlen maken we toch op de motor. Verder is het heerlijk weer, we genieten van de zon en de rustige zee. We hebben dus rustige paasdagen gehad met, op eerste paasdag, een heerlijk paas-ontbijt.

6.04.2007 16:00 GMT
36°07.90’N, 004°43.33’W. Kompas 268. Knopen 5,4.
Jan ten Dam schrijft:
“Lekker zeilend, met de breefok op, komen we donderdag laat in de middag bij Cabo de Gata. Vandaar wordt het een westelijke koers richting straat van Gibraltar. Tijdens de avondwacht wordt de wind, zowel qua richting als sterkte, zeer wisselend. Dit samen met een vervelende deining maakt dat het schip weinig vaart houdt en lastig te sturen is. Met tegenzin wordt besloten om de zeilen te strijken. op de motor gaan we verder. De volgende dag brengt niet de oostelijke wind waarop we gehoopt hadden, sterker nog, er is vrijwel geen wind. Terwijl gasten bij toerbeurt aan het roer staan, houdt de bemanning, geholpen door enkele gasten, zich bezig met onderhoud. Joost beloont al deze inspanning met een extra lekkere lunch aan dek. Hoewel de ingang van de Straat van Gibraltar al in zicht is, zal het nog tot tegen middernacht duren eer we de passage gaan maken.”

5.04.2007 09:35 GMT
37°08.90’N, 001°26.70’O. Kompas 238. Knopen 6,7.
Ibiza lag achter ons, de volle maan wees ons de weg door de nacht naar het vaste land van Spanje. Onder vol tuig stonden wij te genieten van een prachtige nacht. De weersvoorspellingen zagen er niet gunstig uit en dus besloten we de haven van Torrevieja aan te lopen. Daar zorgde we voor een kleine verrassing, want de havenmeester had begrepen dat we 15 in plaats van 50 meter lang waren. Toch kregen we een prachtige plek in de jachthaven. Na 3 dagen zeewacht was er nu tijd om gezamenlijk aan een lange en mooi gedekte tafel van het eten van Joost te genieten.
De volgende dag was er tijd om het stadje te verkennen en tegen de avond zijn we weer uit Torrevieja vertrokken. Door de veranderlijke wind hebben we afgelopen nacht veel zeilwisselingen gehad. Nu varen we voor de wind richting Cabo de Gata.

3.04.2007 20:30 GMT
39°06.70’N, 001°19.54’O. Kompas 273. Knopen 6,5.
We hebben sinds ons vertrek zo’n anderhalve dag heerlijk kunnen zeilen, vol tuig en snelheden boven de 10 knopen. Maar helaas, toen we vanmorgen Mallorca bereikten, viel de wind weg en draaide deze naar het westen. Alle zeilen zijn gestreken en we zijn op de motor dicht langs de ruige noordkust van Mallorca verder gevaren. Nu varen we langs de kust van Ibiza, die prachtig door de volle maan wordt verlicht.

1.04.2007 17:00 GMT
41°54.00’N, 05°12.00’O. Kompas 211. Knopen 9.
Rond vijf uur zijn onze gasten in de stromende regen gearriveerd; dat hadden ze zich toch anders voor gesteld. We hebben besloten om direkt te vertrekken, dus na een lekker kopje soep hebben we de haven van Cannes verlaten. Gelukkig was het gestopt met regenen. We konden direkt zeil zetten. Nu zeilen we lekker rustig met het grootzeil, fok en topzeil met zo’n 6 knopen richting de Straat van Gibraltar.
Van een van de gasten:
“Om in 2007 in Cannes het anker te hieuwen is een echte duiker nodig. Tussen de glanzende staatsiejachten is onze grote schoener slechts een tussenmaatje. Wel keurig, net als de buren, op 2 ankers gemeerd. Dat geeft problemen. Gezagvoerder Jip wenste, namens 6 bemanning en 11 passagiers, nog dezelfde avond van hun late aankomst en vóór duisternis te vertrekken. Hij meende hiermee 1 dag te winnen en dus hebben wij nu twee 1 aprils. Na een woelige nacht met onbestemde zeeën en een bakstagswind NE 3-5 Bft, stuiven wij op de eerste 1 april onder 3 groot- en vóórzeilen en 2 topzeilen met een dikke “bone in her cheek” halfwinds op Menorca af om bovenwinds de Balearen te ronden aan stuurboord. Het wordt zomer want vele zwaluwen komen ons tegemoet.”

VAN DE REDERIJ (30.03.2007)
Vanaf woensdag ligt de ‘Oosterschelde’ weer in de haven van Cannes. Strak afgemeerd tussen twee grote motorjachten met, zoals in de Med gebruikelijk, de kont naar de wal. Het schip ziet er keurig uit. De afgelopen weken is hard doorgewerkt aan het onderhoud en dat is goed te zien. Gisteren en vandaag kwam een aantal locale agenten het schip bezichtigen en een groot deel van de bemanning werd gewisseld. Jaap, Sep en Joost nemen het van hier over van Martin, Anthony, Sabine en Jules. Astrid en Dana waren al eerder gekomen zodat de bemanning compleet is. Vandaag maken we het schip verder af voor de gasten die we verwachten en dan zullen we zondag waarschijnlijk vertrekken richting Rotterdam.

21.03.2007 19:18 GMT
43°32.86’N, 007°00.95’O. Kompas 013. Knopen 0,0.
Meer verhaal van Anthony:
“Big boats and big boys…….
Vrijdag was het festival afgelopen en binnen een paar uur waren de standbouwers alles aan het afbreken. Wat een enorme berg afval. Kleden waarmee dekken waren bedekt, en duizenden folders en pamfletten van alle vertegenwoordigde bedrijven. Maar het was net zo snel weer weg. De volgende dag was het net of er niets was geweest. Onze ING-gasten vertrokken ook vrijdag, en ze waren tevreden. Het grootste compliment ging naar het schip, iedereen vond het schitterend dat een Nederlands bedrijf een Nederlands schip had gecharterd, en dat het zo aards was in vergelijking met de andere schepen. Een groot succes alles bij elkaar.
We besloten nog even hier te blijven, en vanwege het mooie weer zetten we de sloep buiten boord, om wat rond te zeilen. Tot onze verbazing kregen we hiervoor een staande ovatie vanaf de andere schepen. Zelfs de scheepsleverancier wist ervan, we waren de mensen van “that small wooden boat”. We zijn uiteraard druk bezig met van alles, maar ik wil nog even zeggen dat we rondzeilden met een fraaie zonsondergang en een temperatuur van 20 C, terwijl iedereen thuis in de regen zit en zelfs in de sneeuw. Tja, soms gaat het goed en soms gaat het slechter.
We vertrekken hier morgen, en dan gaan we ergens ankeren, waarschijnlijk op dezelfde plek bij Théoule-sur-Mer. We blijven daar dan een week en dan gaan we terug naar Cannes.
Alles is prima, en we genieten nog steeds van het zachte weer.”

14.03.2007 10:51 GMT
43°32.86’N, 007°00.95’O. Kompas 090.
Anthony vertelt verder:
“Let the games begin….
Onze ING-gasten kwamen maandagavond om de laatste voorbereidingen voor hun conferentie te doen. Zo’n 140 uit de hele wereld komen hiernaartoe; er slapen er maar 7 aan boord en dat is dus rustig. De ‘Oosterschelde’ is multifunctioneel ingezet voor de komende dagen, we veranderen steeds van rol: hotel, kantine, kantoor, cocktail-bar, restaurant, en aan het eind van de dag gaan ze naar hun hotel. Het is een snelle wereld, en we moeten snel van de ene rol in de andere overgaan. Het kotje is veranderd in hun kantoor, met fax, computers, telefoons, scanners, alles dat nodig is voor een normale business-dag. Het is daar nu heel anders in het kotje, normaal gesproken een plek van navigatie en het besturen van een schip op zee. Het gekraak van radio’s en het piepen van de GPS is vervangen door de toontjes van allerlei telefoons en het zoemen van faxen die het ene na het andere belangwekkende document uitspuwen. Normaal heb je de geur van diesel en een zweterige, geurige zeeman, nu zijn er fijne geurtjes van parfums van de gastvrouwen, waarvan de hoge hakken klikken en klakken op het stalen dek.
Het weer is fraai, zo’n 20 C met een zachte bries door de haven, net genoeg om de sponsorvlaggen zo te laten wapperen dat ze leesbaar zijn. We liggen aan het eind van de haven; achter ons is een stuk kade waar mensen rustig in de zon kunnen zitten, met een prachtig uitzicht op Cannes. Maar in hun donkere pakken, met stropdas, hebben de mensen eerder telefoons aan het oor, heen en weer ijsberend terwijl ze hun zaken regelen. Af en toe laten ze de telefoons even zakken, en dan kijken ze rond naar de schepen en dan genieten ze van het mooie weer.
Alles gaat prima. Goeie catering, enthousiaste gastvrouwen die de mensen verwelkomen aan de gangway. De salon en hoofdingang hebben hun laatste lik verf gehad, en het hele schip is schoongemaakt. Niemand ziet meer dat we nog maar een paar weken geleden met een grote verbouwing bezig waren. Iedereen reageert heel positief op het schip, alhoewel ze wat verbaasd opkijken als je vertelt dat je 2400 NM gevaren hebt om hier te komen.”

VAN DE REDERIJ (13.03.2007)
De afgelopen week is er weer hard gewerkt aan de ‘Oosterschelde’. Binnen is al het nieuwe timmerwerk geschuurd en voorzien van enkele lagen lak, de nieuwe hutten zijn verder afgetimmerd en ingericht en alle losse rommel is opgeborgen. In de keuken zijn wat kleine storingen verholpen en hier en daar zijn lampjes opgehangen en aangesloten. Ook aan dek ziet het schip er fantastisch uit: al het houtwerk staat vers in de lak en de witte opbouwen en het dek zijn geschilderd. Gisteren was het officiële begin van de vastgoedbeurs tijdens welke de ‘Oosterschelde’ is ingehuurd, maar was het nog relatief rustig aan boord. Vanaf vandaag wordt het ook voor de bemanning druk, met meerdere recepties en ontvangsten per dag.

7.03.2007 14:24 GMT
43°32.86’N, 007°00.95’O. Kompas 090.
Anthony vervolgt:
“Na die winderige dagen voor anker, konden we zondag eindelijk naar binnen in de haven van Cannes. Het innemen van de ankers was nog een heel gedoe, zo vroeg in de morgen. Tengevolge van het gieren van het schip waren de kettingen wel 5 mijl heen en weer gegaan, althans volgens het log van de GPS. Het bakboordanker nam de ketting van het stuurboordanker me omhoog, de ketting moest worden vastgezet met een afmeerlijn en het anker werd opnieuw neergelaten om het vrij te maken. Het stuurboordanker kwam omhoog met een enorme knoop in de ketting. Alles bij elkaar waren zo’n anderhalf uur bezig, rubberboot erbij, staalkabels, grote schakels, blokken, en de bemanning. Een goede start van de dag.
Dat we niet eerder naar binnen konden, was bij de invaart wel duidelijk. De havenmeester bracht ons vanuit een klein bootje naar de plek waar we moesten ankeren en waar we met de kont tegen de pier moesten liggen.
Cannes is natuurlijk beroemd als speelterrein van de ‘rich and famous’. Een koffie kost hier 4 euro en een biertje nog wel meer. Een casino op de hoek, een parkeerplaats met Ferrari’s en Porsche’s, grote motorjachten bedekt met antennes en radarbollen, jetski’s, powerboten en een hele rits ander speelgoed (wij hebben alleen maar een groene vouwfiets), bemanningen in uniform, zonnebril en allemaal hetzelfde kapsel, ze doen hun schoenen uit wanneer ze aan boord komen, het is een heel andere wereld. Ook zijn er enkele klassieke zeiljachten à la de J-klasse in een hoek van de haven, maar ook die zijn speelgoed voor de rijken. Mensen zeggen wel eens: “Geld is ook niet alles”, maar meestal zijn het de mensen met geld die zoiets zeggen…
De ‘Oosterschelde’ trekt veel bekijks. We liggen vlakbij de ingang en alles wat  in en uit vaart kijkt naar ons. Je ziet ze kijken en dromen over grote oceaanreizen, woeste stormen, romantische zonsondergangen en jeugddromen over avontuur als piraat op de zeven zeeën. Een schip als dit opent de fantasie. Je kunt onze masten overal in de stad zien uitsteken boven de gebouwen, met de groenwitte wimpel in top. De andere schepen zien er ook wel indrukwekkend uit, maar het lijkt er op dat die niet zo gebruikt worden, meer zoals de huizen in een tijdschrift: mooi om naar te kijken maar wie woont daar nou.
We hebben wat gewisseld. Max heeft vrij, en Gerben en Jules zijn gekomen om te helpen met de laatste stukken van de grote verbouwingen. Erné is gekomen om de electra af te maken, en Alex en ‘Meppa’, de timmerlui, zijn ook gekomen, ze bedekken nu de hele haven met zaagsel. Maandag begint de conferentie waarvoor we kwamen, en dan moet hets chip in topvorm zijn. Nu zijn we nog allemaal druk bezig, binnen en buiten.”

3.03.2007 07:07 GMT
43°30.68’N, 006°56.45’O. Kompas 132.
Anthony vervolgt:
“Als je op zee bent is het simpel, en dat is wel handig want een zeeman is niet zo slim. Er zijn maar enkele kwesties dan: hoe is het weer, wat gaan we eten, hoe snel gaan we, en in welke richting. Maar dat wordt anders als je dichter bij land komt; dan groeit het aantal vragen snel: waar gaan we naartoe, wanneer komen we daar aan, wat gaan we doen wanneer we er zijn, wanneer gaan we weer weg, en alle mogelijke variaties hierop. Als je dan ook nog je gewone werk wilt doen, dan word je stapelgek. Tja, het is maar een excuus voor het niet eerder sturen van nieuws. Het is veel makkelijker om midden in de nacht op zee even te gaan zitten en wat interessante dingen in te tikken, dan in de haven met van alles gaande om je heen. Voor ons, eenvoudige zeelieden, is het altijd weer moeilijk om ons aan het ‘normale’ leven aan te passen.
Anyway…. We waren dus de Golfe du Lyon aan het oversteken, een klein en open gebied dat vaak ten prooi is aan winden die vanaf de bergen naar beneden komen razen en dan over zee trekken. We lagen een dag verwaaid in Palmos en we maakten daarna goed voortgang. In de nacht waren de winden tegen of niet genoeg voor een leuke snelheid, typisch zeilschip-weer, maar ’s morgens begon de wind aan te trekken en uiteindelijk zeilden we tussen wat eilandjes door, vlak bij Toulon. Daarna passeerden we nog Cap Camarat, Saint Tropez en Saint Raphael, en toen voeren we de Golfe de La Napoule in. Een kleine baai, met Cannes aan de ene kant en een kleine plaats, Théoule-sur-Mer, aan de andere kant, zo’n 4 Nm ertussen. Hier ankerden we; de havenmeester van Cannes vertelde ons dat de valwinden in Cannes veel zwaarder waren: NW 6-7 Bft, met uitschieters naar 8 Bft. Niet geschikt om naar binnen te varen.
We vonden een enigszins beschut plekje, en daar zijn we gebleven tot nu toe, heen en weer gaand op de rukwinden. Het log laat zien dat we, al heen en weer gaand, al 4 zeemijl hebben afgelegd! ’s Nachts begon het anker wat te krabben. We hebben het anker opgehaald en opnieuw uitgebracht, en het tweede anker erbij gezet, elk met 3 schakels ketting (1 schakel is 27.75 meter), om te voorkomen dat we zo heen en weer zouden gaan.
Vandaag is het zaterdag. De eerste gasten zijn vertrokken, en de rest volgt snel. Iedereen vond het een puike reis en ze hebben thuis heel wat om te vertellen. Het was een lange reis, 18 dagen en zo’n 2376 NM, met alle soorten wind, golven en weer. Een reis met de ‘Oosterschelde’ is altijd een avontuur….
Tot slot: het ziet ernaaruit dat we hier nog wel een dag liggen, want in Cannes loeit de wind nog. Morgen zou de wind gaan liggen en dan kunnen we waarschijnlijk naar binnen. Tot dan is ieder druk bezig met verven en schuren en genieten van de zon, in 20 C. Afgezien van het water dat af en toe aan dek wordt geblazen, is het hier prachtig. Of zoals Martin zegt: “Het gaat zo goed als een Hans en Grietje”, maar dan op zijn Deens.”

1.03.2007 08:51 GMT
Wij liggen nu ten anker in de Baai van Cannes. Het waait nog best hard en de havenmeester wil graag dat het rustig is als wij binnenvaren. Misschien later vandaag, misschien morgen…

28.02.2007 02:24 GMT
42°40.52’N, 005°18.67’O. Kompas 064. Knopen 7,4.
Nearly there…..
We voeren dus langs de kust richting Barcelona, de wind begon toe te nemen en de zeilen stonden er netjes bij, voor 10 minuten. De winden hier langs de kust zijn erg onvoorspelbaar en de zaken veranderen snel. Rond de wachtwisseling bij de lunch hadden we alles op. Binnen 5 minuten veranderde het van NW-lijk 3 Bft naar SW-lijk 5-6 Bft, zeilen snel naar beneden terwijl de snelheid toenam van 5 naar 10+ knopen, de lunch schoof heen en weer op tafel en kopjes en borden werden gelanceerd. Toen de zeilen waren opgebonden veranderde de wind weer, naar niets!! Op de motor voeren we verder naar Barcelona. De rest van de dag was een mix van zeilen, motoren en alles ertussenin. Tegen het avondeten voeren we voor de haven van Barcelona, onder zeil. We spraken wat over alle veranderingen van die dag, en toen ging de wind van W-lijk 3 Bft naar SE-lijk,, dus overstag, alles aan de andere kant, en daar ging de wind naar NE-lijk, weer overstag, de wind naar oost, weer overstag, en toen langzaam windstil. In één dag hebben we alle graden op het kompas gezien en bijna alle punten op de Beaufort-schaal. Wees voorbereid op alles, zo kun je de les van die dag wel noemen.
’s Nachts voeren we verder langs de kust, de hemel was helder en de halfvolle maan verlichtte ons. Rond 05:00 kwamen we bij Palmos aan. We kregen geen contact met de havenmeester, al waren al uren aan het proberen. Dus maar voor anker. Rond 07:00 voer de hele vissersvloot uit, van 40 meter lange schepen met wel 10 man aan boord tot kleintjes van 4 meter met 1. De optocht duurde 10 minuten en toen was alles weer stil.
Spaanse havens zijn een interessante combinatie van totale chaos en veel ‘red tape’, regels zijn regels, niemand weet waarom, maar het is nu eenmaal zo en dus moeten we het maar zo doen. Rond 09:30 kwam er contact met de havenmeester. We moesten eerst toestemming gaan vragen om erin te mogen, het was tegen de regels om te ankeren, we hadden tevoren moeten bellen voor een loods en een plekje, maar vooruit, we mochten naar binnen maar wel met een loods (voor die 50 meter naar de kade). Op zulke momenten zeggen we tegen elkaar dat het leven van een kapitein niet bestaat uit zeilen.
Goed, afmeren, de gangway uit en verkennen: de Costa Brava. De rest van de dag was een mix van werken aan hets chip, toerist spelen, relaxen in de zon (22 C), een terrasje met tapas, diner aan boord, en weer het stadje in voor een kop koffie en een bier.
We vertrokken vandaag om 11:00 (met een loods!) en nu varen de Golfe du Lyon over naar Cannes. Als alles goed gaat komen we daar vanavond aan.

VAN DE REDERIJ (27.02.2007)
Eigenlijk al vanaf Cabo São Vicente zijn de weergoden de ‘Oosterschelde’ wat beter gezind. Het overgrote deel van de reis vanaf dat punt kon lekker worden gezeild. Soms met een straffe bries, dan weer met heel rustig weer. Het is echt opvallend hoe snel het weer op de Middellandse Zee kan veranderen. Maandag werd een dagje geschuild bij Palomas. De Mistral zorgde voor een krachtige Noordwester (7-8 Bft) in de Golf van Lyon. Vandaag is de wind tijdelijk wat afgenomen en vanmorgen begon de ‘Oosterschelde’ aan het laatste deel van de reis, de 220 mijl lange oversteek naar Cannes. Naar verwachting komt het schip daar donderdag aan.

25.02.2007 02:14 GMT
39°51.14’N, 000°51.57’O. Kompas 006. Knopen 7,7.
Anthony vervolgt:
“Het gaat allemaal voorspoedig. We varen nu in de Golfo de Valencia, op dezelfde breedte als de Islotes Columbretes, een klein maritiem reservaat, en we gaan nu in noordelijke richting, richting Taragona (80 NM), en dat ligt ongeveer 45 NM van Barcelona. Op dit moment (plannen veranderen hier nogal eens door het weer) willen we langs de kust richting Palamo varen en dan een baaitje zoeken om te ankeren, of misschien doorvaren en oversteken naar de Golfe du Lyon. De wind wordt verwacht uit het NW rond 7 en misschien 8 Bft. De richting is niert slecht, maar de kracht en de mogelijke golven spreken minder aan. Misschien wachten we dus een dag of zo, tot het afzwakt, om dan de oversteek van 200+ NM naar Saint Raphael te maken.
Ok, genoeg technische gebabbel. Als je gewend bent aan 10 C en regen, harde wind en hoge zeeën, dan is dit het paradijs: rond 18 C, veel zon, en ’s nachts koelt het slechts tot 15 C af. Onder de heldere hemel geven de sterren genoeg licht om aan dek je weg te vinden. (Het is toch niet te koud bij jullie, he? Hahaha.)
Door de dag is iedereen druk bezig met werk aan dek, en met het genieten vande zon en de fraaie vergezichten, met de hoge bergen op de Spaanse kust, en uiteraard de kans om even naar huis te bellen wanneer er soms verbinding is. Dan gaan de kwasten naar beneden, en dan dan staan ze met de telefoontjes hoog in de lucht, zoekend naar signaal, een vreemde moderne dans is dat.
Nog iets verbazingwekkends is het water. Er zitten nu algen in en als je die beroert geven ze een groene gloed af. Het zog is wel over 100 meter zichtbaar, de boeggolf is hypnotisch mooi, maar het meest bizarre zijn de dolfijnen, die als groene torpedo’s van stuur- naar bakboord racen en uit het water springen. Heel vreemd.
De zeeman heeft een kort geheugen. Een paar dagen geleden rolden we heen en weer over het dek, met volle waterdichte uitrusting aan, regen en wind, en dan vraag je je af wat we onszelf aandoen. Dan stopt de harde wind, de golven verdwijnen en de zon komt erbij, en dan vergeet je alles en dan denk je: “Ik heb de beste baan ter wereld”. Totdat het weer gaat waaien en dan denk je weer: “O ja, dat was het”. Maar niemand van ons zou het willen ruilen voot anders…. het is altijd een avontuur.”

22.02.2007 16:35 GMT
36°03.00’N, 004°39.36’W. Kompas 095. Knopen 6,7.
Anthony vertelt verder:
“The long home stretch…..
Bij het vorige bericht waren we aan het genieten van de weerovergang, de luiken werden vrijgemaakt en alle ramen gingen open voor de frisse lucht. Het grootzeil was gerepareerd en gehesen en iedereen die had meegewerkt stond klaar om te genieten van dit resultaat van alle handwerk. Toen het stond, moest je wel even goed kijken om te zien waar de reparatie zat, beneden in de salon heb je nauwelijks overzicht en is het een onafzienbare lap stugge stof, maar gehesen is het een stuk kleiner. Verschillende keren zwom er een school dolfijnen mee, en vlak voor het diner kwamen er zelfs drie grienden langs. Het fraaie weer liep door in de nacht, sommigen kozen er voor om het diner mee naar dek te nemen en te genieten van de zonsondergang. De verwachting was van westelijke wind. In de vroege ochtend, met een koers voor Straat Gibraltar, werd het S en SW 5-6 en soms 7 Bft. Halve wind scheurden we verder, meerdere riffen in de zeilen, en toch liepen we nog 11.3 knopen. De kleine kustvaartuigen in de buurt deden hooguit 10, en vele bemanningsleden zullen verbaasd uit de ramen hebben gekeken naar dat zeilschip dat door de Straat vloog. In 6 uur deden we 58.5 NM. Niet slecht. (Ik wil toevoegen dat het Martin’s wacht was.)
Nu zijn we in de ‘Med’, de Middellandse Zee. Misschien is het inbeelding maar het lijkt warmer. Zeker is het relaxter dan toen de hele Atlantische Oceaan ons heen en weer gooide.. We hebben nu een mooie westelijke wind voor de komende 3 tot 4 dagen en misschien kunnen we wat aan dek werken.
Mensen thuis: een mooie gelegenheid om de atlas te voorschijn te halen. We zitten 40 NM (1 NM = 1.85 km) onder Malaga en we gaan richting Cabo de Gata, zo’n 120 NM, en dan noordwestelijk langs Catagena naar Ibiza, met Alicante tussendoor, maar dan zijn we al een heel eind verder. We hebben het allemaal goed, de sfeer is prima en we genieten allemaal enorm van de dolfijnen die steeds langskomen.”

20.02.2007 16:10 GMT
38°45.71’N, 010°21.59’W. Kompas 179. Knopen 7,4.
Bij het vorige bericht waren we aan het wachten op de zuidenwind. Die kwam, maar wel wat later. Rond 08:00 maandagmorgen begon de wind op te bouwen naar 6-7 Bft, met regen die horizontaal over het dek vloog. Rond 12:00 had het grootzeil er genoeg van: het scheurde langs een naad over 2,5 meter. Snel gestreken en een dubbelgereefd schoenerzeil ervoor in de plaats gezet. Bij de wisseling van de wacht gingen we overstag om wat meer de ruimte in te steken. Beneden waren ze toen met een acrobatisch ontbijt bezig. De wind ging toen liggen, van 6-7 naar 2-3 Bft, en dat betekende dus heftig rollen. Het grootzeil ging naar de salon voor reparatie. Morgenvroeg zou die weer in orde moeten zijn, het duurt met deze bewegingen op de 4 meter hoge deining wel twee maal zo lang. Stilstaan kost al veel moeite, laat staan als je ook nog het zware zeildoek aan het naaien bent. We zijn nu een week op zee en je zou verwachten dat alles nu wel zeevast staat. Toch worden er vele uurtjes besteed aan het bij elkaar rapen van rondslingerende dingetjes. Terwijl ik dit intik, besluiten de laatste boeken boven me naar beneden te komen. Je moet er lol om maken, anders word je gek.
Terug naar de belangrijke informatie: voortgang is goed, we zijn ter hoogte van Lissabon, zo’n 40 NM uit de kust en we hopen morgenvroeg Cabo de São Vicente te bereiken. Dan nog zo’n 180 NM en we zijn bij Gibraltar. De wind is nu NW, zal veranderen in SW en dan S morgenavond. Dan weer naar W voor het stuk naar Gibraltar. De sfeer aan boord is prima. Beneden wordt gewerkt aan het zeil, en boven wordt genoten vand e zon. Het is de warmste dag tot nu toe, 16 C.

VAN DE REDERIJ (20.02.2007)
Inmiddels is de ‘Oosterschelde’ de zuidkaap van Portugal, Cabo São Vicente, tot op 150 mijl genaderd. De wind is tussen west en noord en af en toe hard (7 Bft). Dat levert de nodige probleempjes op: een stiksel van het grootzeil scheurde over 2,5 meter en iedereen heeft moeite op de been te blijven vanwege het heftige rollen van het schip. Slapen is moeilijk in die situatie zodat iedereen moe is en verlangt naar wat rustiger weer. Een troost is misschien dat men goed op schema ligt. Hopenlijk kan de ‘Oosterschelde’ binnenkort een tussenstop maken zodat iedereen op adem kan komen.

18.02.2007 16:20 GMT
43°09.80’N, 010°36.91’W. Kompas 175. Knopen 7,1.
Het verhaal gaat verder op 45 (zee)mijlen van de kust bij Kaap Finisterre, we gaan naar het zuiden met zeilen en motor, tegen de langzaam opbouwende wind en golven in. Toch typisch dat het aan boord van een zeilschip zo vaak lijkt dat de wind altijd tegen is. Misschien hebben ze daarom ooit de motor uitgevonden. Tot onze verbazing veranderde het weer midden in de nacht. Eesrt viel de wind weg, maar de golven bleven. Terwijl het schip rolde en de zeilen heen en weer sloegen, kwamen wij op een heel technische discussie uit: hoeveel is een liter melk in vierkante meters? (Het antwoord kan bij kok Sabine verkregen worden.) Toen namen we toch maar de zeilen weg en de motor moest het verder maar doen. Uiteindelijk werden de golven lager en er bleef een uitzonderlijk kalme zee over, in een prachtige nacht met een even zo fraaie sterrenhemel. We wisten dat het mooie weer zou veranderen en daarom gingen we zo snel mogelijk zuidwaarts, we probeerden tussen de fronten door te komen. Nu is het wachten op de nieuwe wind….

17.02.2007 14:17 GMT
46°18.24’N, 009°20.76’W. Kompas 202. Knopen 8,2.
Anthony vervolgt:
“Let the games begin….
Onze reis door de beroemde Golf van Biskaje is heel interessant, zowel van de mentale als van de fysieke kant. De wind is hard, N tot NW 6-8 Bft. Dat is een prima richting want we willen naar het zuidwesten en rond Kaap Finisterre. De spelen beginnen met de eerste maaltijd in dikke wind en hoge oceaandeining (3-4 meter). Het is eigenlijk geen spel maar meer een EXTREME sport, als een sport zoals die door Red Bull worden gesponsored, om je staande te houden, van de tafel en terug naar de tafel. Je moet tijdens die manoeuvres ook nog je maaltijd op je bord zien te houden. En dan zijn er ook nog de andere passagiers die aan alle kanten om je heen zwalken, en van kant naar kant laveren met elke roller onder het schip. Heel vermakelijk als je zo rondkijkt. Tja, als je er niet om kan lachen, heb je er veel last van. Dan doen we ook nog aan EXTREEM slapen. Je zult denken dat slapen niet zo moeilijk is als je eenmaal ligt, maar de truuk is om erin te blijven. Iedereen weet nu wel van de slingerzeiltjes en van het reddingvest onder het matras.
Alles bij elkaar hebben we een prima gang erin (max. 10.3 knopen) en in de goede richting. Het leven aan boord gaat zijn prima gangetje….
PS: Ik bedenk net een nieuwe sport: extreem typen, met één hand aan het bureautje hangen en met de andere de toetsen zien te raken.”

16.02.2007 14:48 GMT
49°04.88’N, 006°36.20’W. Kompas 230. Knopen 7,0.
Zoals beloofd vertrokken we ’s ochtends uit Dover en zetten we een koers uit om het Engelse Kanaal uit te komen. De wind was ietsje gunstiger, NW 2-3 Bft, maar verder was het weer matig: regen, mist en koud. Een beetje motor bij de zeilen om de verloren tijd wat in te halen. De motor was hersteld, het probeem zat ‘m inderdaad in een verstopping in het brandstofsysteem. De wind begon al snel op te bouwen en het werd S 5-7 Bft. Onze snelheid nam dus ook toe en we raceten door het Kanaal lang het eiland Wight in de richting van de beroemde Start Point en Lizard Rock. Het einde van het Kanaal kwam eindelijk in zicht. Onderweg hadden we nog een probleem met de binnenkluiver. In de toenemende wind was een oog losgeraakt en dat flapperde maar in het rond. Met wat mensen hebben we de kluiver naar beneden gehaald en op dezelfde plek een stormkluiver gehesen. Nogal een gedoe in de forse zeegang, de boegspriet ging nogal eens onder water, en nat en moet vervolgden we onze weg. De kluiver hebben we ’s nachts gerepareerd en bij het krieken van de dag op zijn plek gehesen. We waren toen ongeveer het Kanaal uit, en we doken de Golf van Biskaje in. De afgelopen twee dagen heeft het geregend, het schip is lekker schoon alhoewel we soms nog zaagsel vinden onder een bundel touw of onder een zeildoek. Er wordt voor de komende dagen een NW 4-5 Bft verwacht, maar helaas gaat het daarna naar het zuiden. We zullen wel zien. Iedereen is een beetje nat, maar allemaal hebben we het naar de zin, en we genieten van de lange oceaandeining die onder ons door loopt, zo’n 3 tot 4 meter hoog en een golflengte van 10 seconden. Tot de volgende keer…..
PS: Vanochtend hadden we een grote school dolfijnen om ons heen.

13.02.2007 16:37 GMT
51°07.03’N, 001°19.77’O. Kompas 304.
Een gek gevoel om weer op zee te zijn met de ‘Oosterschelde’, na zo lang in de haven gelegen te hebben, met alle werk voor de verbouwing van de salon, de voorste hutten, de kombuis, het waterdichte schot, de hoofdingang en alle technische dingen onder de vloer. Een klein legertje mensen was er mee bezig om het allemaal in korte tijd mogelijk te maken, en we zijn hen allen dankbaar voor de vele, lange dagen en het harde werken.
Als je daar allemaal mee bezig bent, is het lastig om overzicht van het hele project te krijgen, overal mensen, machines en herrie, in een beperkte ruimte. Pas na het vertrek zondagmorgen konden we goed zien wat er allemaal is veranderd. Bij het eerste avondmaal keken we eens goed om ons heen om te genieten van het resultaat.
Na vertrek waren we druk bezig met het verder voorbereiden van onze tocht van 2200 mijl naar Cannes, over de Maas, de Noordzee op en dan richting het Engelse Kanaal. Het weer was niet bepaald behulpzaam, en de motor moest assisteren bij het kruisen van de verkeersaders en de gang richting Dover. De wind was zuidwest, tussen 5 en 8 Bft; de voortgang was daarom gering en soms hadden we ook nog stroom tegen. Dinsdagmorgen besloten we de beschutting van Dover op te zoeken in verband met de verwachte weersverslechtering. Een paar mijl voor de ingang hield de motor ermee op. We zaten in het gebied dat bewaakt wordt door Dover Coast Guard, we riepen hen op en een kleine boot bood aan ons naar binnen te slepen, met een snelheid van 2 knopen tegen de stroom in. Net voor we naar binnen gingen, was de motor weer in orde. We gingen ten anker binnen de golfbrekers.
De gasten zijn nu aan de wal om Dover te verkennen, sommigen zijn erg blij dat het schip niet meer beweegt en dat ze hun trek in eten terug hebben. Vannacht blijven we voor anker liggen en waarschijnlijk gaan we morgen met het tij weg.

VAN DE REDERIJ (13.02.2007)
Een lange nacht werd het zeker. Eerst lagen we uren op dezelfde plek tegen stroom, golven en wind in te hakken zonder vooruit te komen. Later nam de wind gelukkig iets af, maar om vijf uur vanmorgen, ongeveer 12 mijl van Dover, stopte de hoofdmotor er plotseling mee. Onder zeil zochten we naar een geschikte plek om het anker te laten vallen, maar die konden we niet vinden. Vandaar dat we de assistentie van de reddingboot hebben gevraagd om ons naar de haven te brengen. Gevaarlijk is het niet geweest, maar al met al leverde het wel veel stress op. Op dit moment varen we naast de witte rotsen en Dover is in zicht. In de tussentijd proberen we het probleem met de machine te vinden. Het lijkt erop dat het eigenlijk een klein probleem is: de motor krijgt niet voldoende diesel omdat er blijkbaar een verstopping zit in het filterhuis of in de leiding tussen de filters. We hebben goede hoop dat we dit probleem zelf snel kunnen oplossen. Gelukkig is het weer een stuk beter geworden.

12.02.2007 GMT
De ‘Oosterschelde’ is inmiddels op de Noordzee. Varend op de motor met klein zeil maken we weinig voortgang tegen de wind en golven in. De wind is zuidwest van richting en inmiddels toegenomen tot kracht 7 a 8. Stormachtig dus. Niemand heeft daar nu zin in, maar juist vanuit deze positie zijn er eigenlijk geen geschikte havens om aan te lopen. Waarschijnlijk wordt het dus een lange nacht…

VAN DE REDERIJ (11.02.2007)
Zojuist, om half elf, voer de ‘Oosterschelde’ de Leuvehaven uit. Een periode afgesloten. Op naar Cannes.

VAN DE REDERIJ (10.02.2007)
Klaar is het niet. Ondanks alle inspanningen van iedereen. Want werkelijk iedereen heeft als een paard gewerkt. De laatste dagen tot diep in de nacht. De afwerking kost veel meer tijd dan we wel zouden willen. (Maar eigenlijk wisten we dat wel tevoren.) Toch zijn we blij, want het is erg mooi geworden en we kunnen varen. Op deze laatste dag is het een enorme chaos aan boord. Timmerlieden, electriciëns, bemanning, vrijwilligers en leveranciers. Iedereen loopt door elkaar om alle materialen en proviand van en aan boord te brengen, de laatste dingen vast te zetten of nog een stopcontact te monteren. Vanavond willen we het schoon en opgeruimd hebben.
Morgenochtend om ± half elf zal de ‘Oosterschelde’ uit de Leuvehaven vertrekken om dan om 11 uur de Erasmusbrug te passeren. Indien iedereen dan aan boord is varen we meteen door. Mochten er laatkomers zijn, dan meren we nog even af in de Veerhaven.

VAN DE REDERIJ (6.02.2007)
De laatste loodjes wegen inderdaad zwaar. Iedereen is nu moe van al die maanden werken en natuurlijk krijgen we ook een paar tegenslagen te verwerken. De nieuwe hydraulische deur bijvoorbeeld wil maar niet goed functioneren. Omdat in eerste instantie de verkeerde cylinder was geleverd konden we deze niet eerder testen. Na veel proberen en na bezoek van een monteur van een ander bedrijf liet fabrikant Winel nu weten dat de verkeerde ventielen zijn geleverd. Om die te vervangen moet een deel van de intimmering weer ‘gesloopt’ worden….. Ook het plaatsen van de nieuwe keuken stuit op problemen. De stelvoeten, speciaal bedacht om alles zeevast te kunnen zetten, passen niet goed. En omdat de keukenwand een beetje schuin loopt past ook het fornuis niet op de daarvoor bedachte plek. Zo kort voor vertrek kunnen we dit er allemaal eigenlijk niet goed bij hebben, maar we blijven hoopvol dat alles af komt. Met de eindstreep in zicht houden we het nog even vol.

VAN DE REDERIJ (1.02.2007)
Terwijl de keukenvloer inmiddels is gevoegd maken we in de salon alles zo goed mogelijk schoon. De stofwand is afgebroken en voor het eerst kunnen we zien hoe het nieuwe gedeelte aansluit bij het oude. De eerste indruk is gelukkig heel goed. Manfred maakt aan boord van de Salvator de glas-in-lood ramen voor de kastdeurtjes en de deuren naar de salon. Voordat die geplaatst kunnen worden moet alles eerst een aantal malen worden gelakt. Het is jammer dat we het haast te druk hebben om te genieten van wat we aan het maken zijn, want het is echt heel mooi aan het worden. Of we het allemaal op tijd af krijgen blijft de grote vraag. 

VAN DE REDERIJ (30.01.2007)
Het is bijna niet te geloven hoeveel materiaal er in zo’n verbouwing gaat zitten. Vele liters verf en lijm, tientallen strekkende meters leidingwerk, duizenden schroeven en meer dan tweehonderd vierkante meter (onbrandbaar) plaatmateriaal en drie kubieke meter eikenhout zijn al verwerkt, en het eind is nog steeds niet in zicht. Frans den Adel, die we altijd graag vragen voor ons tegelwerk, is op dit moment bezig met de vloeren en wanden in keuken en toiletten. Zo’n ruimte ziet er dan in een keer prachtig uit. Lastig is wel dat we er even niet op mogen lopen. Dat maakt de ruimte, die toch al beperkt is voor zoveel mensen, nog kleiner. Voor de electriciens wordt het nu ook heel erg druk. Nu er steeds meer ruimtes af komen moeten alle stopcontacten, schakelaars, lampen, brandmelders, alarmen etc, etc weer worden afgemonteerd. En ook daarvoor is weinig tijd. Gelukkig blijft Erné er opgewekt onder.

VAN DE REDERIJ (28.01.2007)
We werken allemaal nog steeds erg hard, maar de vermoeidheid slaat wel een beetje toe. De laatste loodjes… Nog maar twee weken te gaan en dan kunnen we uitrusten. Het wordt ons helaas duidelijk dat we niet alles zo kunnen afwerken als we zouden willen in de tijd die ons rest. Dat betekent dat we ons concentreren op de meest belangrijke plekken zoals de entree en de salon en dat we een van de hutten wellicht later zullen moeten afmaken. Het wordt gelukkig allemaal wel heel erg mooi.

VAN DE REDERIJ (24.01.2007)
Iedere dag zien we het schip nu veranderen en langzaam wordt duidelijk hoe het er uit komt te zien. Bovendien hebben we weer een mijlpaal bereikt: sinds gisteren werkt de centrale verwarming en vanaf vandaag kunnen we weer douchen.

VAN DE REDERIJ (22.01.2007)
Ook dit weekeinde is er hard gewerkt aan boord. De houten vloeren in de gangen en in de entree zijn gelegd en de naden gerubberd. Vandaag brandde de nieuwe cv-kachel voor het eerst. Het is nog niet helemaal zoals we het willen, maar met de kou van vandaag wel heel welkom. In de hutjes schilderen we alvast de wanden en eind deze week zullen de sanitaire ruimtes betegeld worden. 

VAN DE REDERIJ (20.01.2007)
De tijdsdruk wordt steeds groter, want nog maar drie weken voordat alles klaar moet zijn is er nog veel, erg veel te doen. We denken er nu over om in twee groepen te gaan werken. Met zo veel mensen in een kleine ruimte staan we elkaar regelmatig in de weg. Gelukkig gebeurt er ook erg veel. Het is nog steeds gezellig en zo langzamerhand kunnen er wat klusjes van de lijst worden weggestreept.

VAN DE REDERIJ (16.01.2007)
Het begint nu allemaal toch wel spannend te worden of we het op tijd gaan halen. In sommige kleine klusjes gaat veel meer tijd zitten dan we wel zouden willen en er zijn er nog zoveel van. Aan de andere kant hebben we ook weer veel besluiten genomen waardoor we kunnen doorwerken; hoe hoog en hoe diep moet de zitting van de bank en hoe schuin de rugleuning, waar komt een radiator en waar niet, hoe ver loopt de lambrizering door, etc, etc. Nu dat allemaal duidelijk is kunnen de timmerlui weer verder. Onder de vloeren gaat het goed. Veel leidingen zijn nu al aangesloten en ook de rest zal wel lukken. Begin volgende week hopen we weer warm water te hebben.

VAN DE REDERIJ (14.01.2007)
Deze week moeten veel dingen op hun plaats vallen. Maandag komen er weer twee timmerlieden bij. Zij zullen zich vooral bezighouden met het maken van alle kastdeurtjes en frames in de werkplaats. In het schip moeten nog de laatste leidingen in de muren maar dan kunnen ook die beplaat worden. Ook dit weekeinde hebben we gewerkt. Deels aan het leidingwerk onder de vloeren en deels aan het uitzetten en bedenken van de lijnen van alle aftimmerlatten straks.

VAN DE REDERIJ (11.01.2007)
Twee stappen vooruit en dan weer een terug. Geregeld gaat er iets mis in het werk. Een verkeerd uitgemeten leiding, een kozijn dat niet blijkt te passen of een vergissing in de planning. Niet iedere timmerman weet precies waar nog een waterleiding of
stroomkabel moet komen en als de electricien dus niet snel genoeg zijn
kabels heeft getrokken is de wand alweer dicht getimmerd. Met een betere werkvoorbereiding zou een deel van deze foutjes misschien te ondervangen zijn geweest. Aan de andere kant is het onontkoombaar als je alles in zo’n korte tijd voor elkaar wilt krijgen. We hebben nu nog een maand en dat is niet zo lang als je ziet wat er allemaal nog moet gebeuren. Maar we houden goede moed.

VAN DE REDERIJ (6.01.2007)
Aan iedereen die ons tevergeefs probeerde te bereiken:
Lenny is gelukkig aan de beterende hand, maar ook de komende dagen nog niet op kantoor. Hierdoor en door de grote drukte rond de verbouwing, is de rederij de afgelopen dagen niet altijd goed bereikbaar geweest. Ook komende week kan het voorkomen dat de telefoon niet wordt opgenomen. Onze excuses hiervoor. Indien u in de gelegenheid bent, stuurt u ons dan een emailbericht of probeer het later gewoon nog eens.
mvgrt, Gerben

VAN DE REDERIJ (6.01.2007)
Ook vrijdag was een goede dag. Langzaam maar zeker worden alle stukje kaal staal weer bedekt. Nu we met de grote vlakken bezig zijn zie je veel veranderen. Straks, wanneer we gaan afwerken, zal dat wel minder worden. Voorzover er al problemen zijn is dat zijn bij het leidingwerk. Dat gaat nu net niet snel genoeg om de timmerlieden voor te blijven. Ook moet de keukenvloer zo snel mogelijk gestort worden om het cement de kans te geven uit te harden. Maar ook in de keuken moeten eerst de leidingen worden gelegd.
Gelukkig heeft iedereen het goed naar zijn zin. Er wordt veel gelachen en met plezier gewerkt.

VAN DE REDERIJ (3.01.2007)
We moesten wel even in het ritme komen, maar met zo’n grote groep werkers gebeurt er wel erg veel in een dag. De vloeren liggen er grotendeels in, de boiler en de kachel zijn geplaatst en worden aangesloten, de afvoerleidingen van de toiletgroepen zijn aangesloten en de stroomverdeelkast is gedeeltelijk weer in werking. Dat laatste is erg fijn want op steeds meer plaatsen in het schip kun je nu gewoon weer het licht aandoen in plaats van met een zaklantaarn te moeten rommelen. In de Salvator is Philip druk bezig met de bar en in de salon is nu al het grondhout gezet en de isolatie geheel aangebracht. De gang zit er al aardig in!

VAN DE REDERIJ (1.01.2007)
We hebben de afgelopen week nog een paar dagen gewerkt aan het schip. Voornamelijk aan dingen die niet zo zichtbaar zijn zoals de electrische leidingen en het overige installatiewerk. Morgen willen we de vloeren leggen zodat de timmerlieden woensdag kunnen beginnen. Het zal een race tegen de klok worden om alles af te krijgen voordat de ‘Oosterschelde’ naar Cannes zal vertrekken. Het nieuwe jaar begint zoals het oude eindigde: erg druk.