Nieuws archief 2006

31 december 2006

VAN DE REDERIJ (29.12.2006)
Namens de bemanning en medewerkers van de rederij wens ik u een heel gelukkig 2007!
Gerben Nab

VAN DE REDERIJ (23.12.2006)
Vandaag hebben we de ‘Oosterschelde’ overgevaren naar Rotterdam. ‘We’ dat zijn: Gerben met zoontje Mattias, Maarten en Bregje, Roelof en Cor. Rond een uur ’s middags gingen we door de sluis bij Goedereede. De wind was Noordoost en de zee dus kalm. Het was koud maar goed te doen. Tijdens de vaart konden we binnen een beetje schoonmaken. Om 18:00 meerden we af aan de Westerkade om te wachten op de opening van de Erasmusbrug. Die draaide een uurtje later en om 20:00 lagen we veilig en wel langszij de ‘Salvator’ in de Leuvehaven. De ‘Helena’ ligt daar ook, direct achter de ‘Oosterschelde’. De hele vloot van de rederij ligt nu dus voor het eerst bijeen. Wij houden nu een paar dagen rust en wensen u allemaal fijne feestdagen toe en (alvast) een heel gelukkig Nieuwjaar.

VAN DE REDERIJ (21.12.2006)
De laatste loodjes.. Met man en macht werken we om alles vrijdag af te krijgen. Wij willen graag terug naar Rotterdam en de mannen van Padmos willen graag rustig Kerst kunnen vieren. De inspanningen zijn niet voor niets want op wat kleine dingen na is al het ijzerwerk af. Als er niks geks gebeurt varen we zaterdag terug.

VAN DE REDERIJ (17.12.2006)
Zo langzamerhand zouden we graag willen beginnen met het timmerwerk. Dat lukt nog niet echt. Er zijn overal nog losse eindjes. Daarom hebben we dit weekeinde ook aan boord gewerkt om de werkplek helemaal op te ruimen en schoon te maken (en dat was heel hard nodig) en tegelijkertijd een lijst te maken van alle restpunten die deze week nog moeten gebeuren.  In de salon is inmiddels een nieuwe stof-wand gebouwd zodat de timmerlieden beter de ruimte hebben hun werk te doen en de rest van de salon leefbaar blijft. Helaas zijn er ook tegenslagen. Zo blijkt de cilinder die bij de waterdichte deur geleverd is er helemaal niet bij te horen. Voor we daar achter waren duurde even maar het vervelendst is dat we niet van de ene naar de andere kant kunnen lopen nu de deur hermetisch gesloten is. Een nieuwe cilinder laat nog een paar weken op zich wachten.

VAN DE REDERIJ (15.12.2006)
Het zware ijzerwerk is zo goed als gedaan. Hier en daar moet nog een steuntje worden gemaakt of wat vloerspanten worden gelegd. Het waterdichte schot staat erin, de deur is afgelast en de tanks en keukenwanden zijn geplaatst. Toch lopen we inmiddels iets achter op het gewenste schema. Er moet nog veel leidingwerk gedaan worden en ook moet er nog een nieuw luik naar het dek gemaakt worden in een van de hutten. Dat werk is allemaal aan de voorzijde van het schip. Aan de andere kant van het schot, in de salon, is de ondervloer inmiddels aangeheeld, de vloerverwarming teruggelegd en daar kan het timmerwerk beginnen. We hopen nog steeds aan het eind van de komende week terug te kunnen naar de Leuvehaven.

VAN DE REDERIJ (10.12.2006)
Vandaag was het dan zover. Het rederijkantoor is verhuisd van de Veerhaven naar de Leuvehaven. Vanaf vandaag zijn we te vinden aan boord van het schip de ‘Salvator’. Natuurlijk bracht de verhuizing meer werk met zich mee dan vooraf gedacht (of gehoopt). Het is niet alleen een kwestie van het verplaatsen van de vele dozen, maar ook alle apparatuur moet worden verplaatst en opnieuw worden aangesloten. Maar met hulp van bemanningslid Roelof en ex-kapitein Jaap van Bommel was de klus redelijk snel geklaard. Enkele verhuisdozen moeten nog worden uitgepakt en uiteraard moet alles nog een plekje krijgen. Maar de nieuwe werkplekken zijn inmiddels ingedeeld en vooralsnog werkt (bijna) alles weer.  Een werkplaats om trots op te zijn! Wanneer u eens in de buurt bent, kom dan gerust een kijkje nemen.

VAN DE REDERIJ (6.12.2006)
Het werk lijkt ineens weer wat harder op te schieten. Het waterdichte schot is afgelast en werd vandaag geïnspecteerd door het klassebureau. De stalen wandjes van de keuken groeien en zo komt er weer wat meer duidelijkheid in de wanorde die aan boord heerste. Morgen gaan we proberen de hydraulische deur op zijn plek te hijsen.

VAN DE REDERIJ (2.12.2006)
Donderdag zijn we inderdaad weer te water gegaan. We hebben erg geluk gehad met het mooie weer en het schip staat weer netjes in de verf, ook onder water. Toen het dok langzaam vol liep leek het nog wel even of de waterlijn verkeerd was. Door al het sloopwerk is er zoveel gewicht uit het voorschip gehaald dat de ‘Oosterschelde’ veel meer achterover is gaan liggen. Achter zit de waterlijn nog onder water terwijl deze bij de voorsteven 40 cm boven water uit steekt. Gedurende het intimmeren komt dat allemaal vanzelf weer goed. Alleen de nieuwe waterdichte deur weegt al 1500 kilo.
Of we nog op schema liggen is moeilijk te zeggen. Zo goed als alle sloopwerk is gedaan. Maandag en dinsdag wordt het nieuwe schot afgelast. Maar er zijn toch nog wel erg veel kleine hoekjes af te werken. Het aanleggen en veranderen van het leidingwerk zal nog veel tijd vragen de komende weken. We werken er in ieder geval allemaal hard aan om met de kerstdagen gewoon weer in Rotterdam te zijn.

VAN DE REDERIJ (29.11.2006)
‘Oosterschelde’ is in drydock and we are painting the hull now that the weather is fine. Inside the ship, the new bulkhead is growing steadily. The new office is almost finished. Shippping company Bark ‘Europa’ moved in last weekend. We will follow soon.

VAN DE REDERIJ (29.11.2006)
Op alle fronten gaat het werk door. Het kantoor aan boord van de ‘Salvator’ is nu bijna af. Afgelopen weekeinde zijn onze collega’s van de bark ‘Europa’ verhuisd. De rederij ‘Oosterschelde’ zal binnenkort volgen. Aan boord van de ‘Oosterschelde’ vordert de bouw van het nieuwe schot gestaag en aan de buitenkant wordt geschilderd nu het schip droog staat. Donderdag gaan we weer te water. De najaars-nieuwsbrief is uit. mensen die hem niet ontvangen maar wel willen lezen kunnen hem in digitale versie vinden op de pagina ‘downloads’. 

VAN DE REDERIJ (26.11.2006)
Dat we aan het verbouwen zijn betekent niet dat het ‘gewone werk’ stil ligt. Ieder jaar  moet de Oosterschelde in dok. Om schoongespoten en om opnieuw geschilderd te worden, maar vooral ook voor de jaarlijkse inspectie van het onderwaterschip. Maandag 27 november wordt het schip drooggezet. Vorig jaar hebben we veel onderhoud en reparaties gedaan aan het onderwaterschip. Zo werd de roerlagering gecontroleerd, de schroefas vernieuwd, werd steekproefsgewijs de huiddikte nagemeten en werd een deel van de ankerkettingen vernieuwd. Dit jaar hopen we te volstaan met ‘knippen en scheren’. Als het weer goed blijft zijn we in een week weer te water. Het werk in het schip gaat natuurlijk gewoon door.

VAN DE REDERIJ (24.11.2006)
Voorzichtig beginnen we weer aan de opbouw. De nieuwe gasolietanks waren al eerder gemaakt en staan inmiddels op hun plaats in het schip. Op de plaats van het nieuwe schot stellen we nu de spanten.

VAN DE REDERIJ (17.11.2006)
Rijdend bij de Haringvlietsluis richting Stellendam zie je de hoge masten van de ‘Oosterschelde’ al snel. Zo op het eerste gezicht ligt het schip er netjes bij. Binnen is het de laatste dagen echter veranderd in een waar inferno. Een ploeg van 5 man is de hele dag bezig om met snijbranders alles wat 15 jaar geleden zo zorgvuldig is opgebouwd weer af te breken. Wanneerw je binnenkomt staat daar alleen nog de cv-kachel in een hoekje. De rest is onherkenbaar. De trap is ontdaan van de houten treden en eindigt in een zwart gat, waar begin deze week nog de vloer lag. Daar beneden zie je, als de rook tenminste niet te dik is, mannen die onherkenbaar door petten, maskers en brillen, temidden van de vonken en vlammen hun werk doen.
De oude vuilwatertanks zijn van staal en worden met snijbranders in kleine stukken gesneden. Die stukken worden met de hand naar buiten gebracht. Ze zijn niet alleen roestig, maar er is ook een dikke laag vuil aan de binnenkant aangekoekt. Behalve veel vonken onstaat er dus ook veel rook en stank tijdens het branden. In het waterdichte schot zijn grote openingen gemaakt en ook de tanks zijn inmiddels al grotendeels weg. Het werk vordert nog steeds volgens planning. Als het een beetje mee zit zal volgende week het meeste sloopwerk gedaan zijn en kunnen we weer voorzichtig gaan opbouwen. Een klus waar we allemaal nu al zin in hebben.

VAN DE REDERIJ (14.11.2006)
Inmiddels is de ‘Oosterschelde’ aangekomen in Stellendam. Het werk is doorgesproken met de werf en vanaf vandaag zal een ploeg van 5 mensen zich bezighouden met het ijzerwerk.

VAN DE REDERIJ (11.11.2006)
De eerste fase van de verbouwing, het slopen, is bijna voorbij. Met verwondering hebben we allemaal staan kijken hoeveel afval we hebben moeten afvoeren. Het voorschip is nu bijna kaal. Hier en daar hebben we nog een wandje laten zitten ter bescherming van de isolatie, en om het niet al te onaangenaam te maken voor onszelf lopen er ook nog wat verwarmings- en warmwaterleidingen. Zondag vertrekt de ‘Oosterschelde’ uit de Leuvehaven. Eerst naar Willemstad en dan, wanneer maandagochtend de Haringvlietbrug draait, door naar Stellendam. We gaan binnendoor omdat we met de verwachte hardere Noordwestenwind liever niet over zee en via het Slijkgat naar binnen willen. In Stellendam, bij de werf Padmos, zullen de oude tanks en schotten verwijderd worden en zal het nieuwe waterdichte schot worden gemaakt. We hopen aan het eind van het jaar weer terug te kunnen naar Rotterdam.
Ook op de ‘Salvator’ vordert het werk. Het timmerwerk is af. Alles staat al twee maal in de grondverf en moet alleen nog worden afgelakt. Alle bedrading is getrokken en de nieuwe vloer moet alleen nog geschuurd en gelakt worden. Het gaat allemaal misschien niet vanzelf, maar we liggen nog goed op schema.

VAN DE REDERIJ (6.11.2006)
Het gaat goed. Al is dat misschien wat vreemd om te zeggen als je bezig bent alles te slopen. In ieder geval voeren we container na container vuilnis af. Een weg terug is er niet meer… Het voorschip wordt ruimer en ruimer en we hopen eind deze week klaar te zijn voor het ijzerwerk.

VAN DE REDERIJ (2.11.2006)
Na een paar dagen demonteren en slopen ziet het voorschip er al heel anders uit….

VAN DE REDERIJ (31.10.2006)
Vandaag was Charlotte Meijer van TV Rijnmond aan boord van de ‘Oosterschelde’. Charlotte maakt voor haar programma ‘Ik ziet de haven al…’ een reportage over de verbouwing van de ‘Oosterschelde’. Charlotte maakt de reportage op haar eigen bijzondere wijze: typisch Rotterdams, ze stelt directe vragen en steekt haar handen uit de mouwen bij de eerste verbouwingswerkzaamheden. Op donderdag 2 november om 17:40 uur is de eerste uitzending op TV Rijnmond. Diezelfde avond en de volgende dag wordt het programma nog een aantal keren herhaald. Ook is de reportage op internet te bekijken via de site van TV Rijnmond. Tijdens een gezellige lunch met Charlotte en haar cameraman en de 6-koppige bemanning van de ‘Oosterschelde’ beloofde Charlotte om in februari terug te komen om het eindresultaat te bekijken.

VAN DE REDERIJ (28.10.2006)
Afgelopen donderdag was het dus zo ver. De definitieve audit van het ISM systeem door Bureau Veritas. Het grootste gedeelte van de zeescheepvaart moet al jaren voldoen aan deze regels rond veiligheid en milieubescherming, de zeezeilvaart moet er binnenkort ook aan voldoen. (NB: dit in aanvulling op de al veel langer geldende regels voor de constructie en uitrusting van het schip). Het ISM-systeem is vooral gericht op de procedures. Elk schip heeft een handboek opgesteld waarin staat welke maatregelen en procedures worden gehanteerd ter voorkoming van onveilige situaties en milieuvervuiling. Dit in de ruimste zin van het woord; hoe wordt de bemanning voldoende opgeleid en getraind, het trainen van noodsituaties aan boord, de communicatie met de walorganisatie, het onderhoud van het schip en de documentatie daarvan etc, etc. De Oosterschelde werkt al jaren vrijwillig met het systeem en dit heeft nu geresulteerd in een betrekkelijk eenvoudig gelopen officiële certificering (het is een beetje te vergelijken met een ISO certificering). We zijn er blij mee.

27.10.2006 15:39 GMT
51°54.40’N, 004°28.70’O.
Op maandag varen we nog een dagtocht en dan gaat dinsdag de grote verbouwing beginnen.

VAN DE REDERIJ (22.10.2006)
Deze week heerst er betrekkelijke rust aan boord. De agenda is bewust leeg gehouden om ons goed te kunnen voorbereiden op de verbouwing. Alle spullen die voorlopig niet nodig zijn worden verpakt en opgeslagen in dozen. Ook zal donderdag de audit vanwege het ISM worden afgenomen door Bureau Veritas. Zo’n audit is een controle van alle procedures door een onafhankelijke deskundige. Deels bestaat de audit uit het critisch bekijken van alle onderhoudslijsten, checklists, verslagen van oefeningen, dagboeken etc, maar ook moet de hele bemanning present zijn om bepaalde oefeningen uit te voeren voor de ogen van deze surveyor. 

16.10.2006 11:04 GMT
51°54.41’N, 004°28.72’O. Kompas 090.
We zijn zoals gezegd gistermiddag vertrokken richting Rotterdam. Vannacht om 01:40 lagen wij weer vast in de Veerhaven. En nu voor wat langere tijd.

VAN DE REDERIJ (16.10.2006)
De ‘Oosterschelde’ is zondagmiddag samen met de andere deelnemers aan de race aangekomen in Amsterdam. De race is heel goed verlopen. De bemanning en de deelnemers waren erg enthousiast en hebben hun uiterste best gedaan. Door de oostenwind was er niet veel zeegang en daardoor kon de ‘Oosterschelde’ zelfs hoog aan de wind goed meekomen. (Omdat het schip zo vol is kruist het niet zo goed als er veel zeegang is). Terwijl het eindfeest in Amsterdam nog in volle gang was, vertrok het schip alweer naar zee; terug naar Rotterdam. Voor de kust bij Scheveningen kregen we een telefoontje: we zijn tweede geworden in het ‘overall’ klassement!
In Rotterdam werd ook hard gewerkt. Het ruim van de ‘Salvator’ begint inmiddels aardig op een timmerwerkplaats te lijken, nu de zware machines in het schip zijn gehesen. Aan het kantoorgedeelte wordt nog hard gewerkt, maar ook daar komt steeds meer voortgang in.

15.10.2006 09:59 GMT
52°27.87’N, 004°37.36’O. Kompas 094. Knopen 2,9.
Het ROTC-team vervolgt:
"Vrijdagavond 14 oktober. Rond een uur of 18:00 kwamen we dan aan op Texel, de alternatieve locatie waar we met alle deelnemers zouden gaan feesten. Na een overheerlijke spaghetti-maaltijd, klaargemaakt door Wil, werd het bier aangesloten, waar menigeen smachtend naar had uitgekeken. Immers, wat is een zeilweekend zonder een avond goed doorhalen. Om 21:00 uur zou de bus vertrekken richting een strandtent op Texel en omdat het kort dag was om nog iets van de vier fusten bier te legen, werd er een zeer professioneel bierspel bedacht, waar zelfs deelnemers van andere schepen voor langs kwamen. Zoals gezegd stonden om 21:00 uur de bussen klaar om iedereen naar het feest te vervoeren. Het zal voor het personeel van de strandtent een bijzondere ervaring geweest zijn om half oktober ongeveer 200 gasten binnen te hebben. Het werd een leuke avond en hier en daar werd zelfs gedanst. Eenmaal weer terug bij de schepen aangekomen, hadden de jongens van ABN nog hun best gedaan om een goede after-party te organiseren waar de liefhebbers nog tot vroeg in de morgen terecht konden.
Zaterdag 14 oktober. Iedereen werd vandaag wat later wakker, maar wel blij verrast door alle mooie vlaggen die de ontbijttafel sierden. De feestavond had blijkbaar de nodige input geleverd voor een ludieke actie. Na het ontbijt begonnen we aan een volgende race-etappe. Doel was om uiteindelijk een heel stuk noordelijk boven Texel voorbij een boei te gaan om vervolgens te keren en de reis voort te zetten richting IJmuiden. We naderden de boei op een afstand van ongeveer 30-40 meter wat heel knap werk was van onze kapitein, die de hele middag en avond bezig was geweest een zo strak mogelijke koers uit te zetten. Na overstag voeren we dus richting IJmuiden terug en dit gaf voor sommigen (die geen wacht hadden) de gelegenheid om wat kaartspellen te doen of een film te kijken in de salon. Met behulp van veel koffie en sigaretten moest de nachtploeg zich tot 05:00 uur ’s morgens wakker zien te houden tot de aankomst in IJmuiden. Wij kwamen als tweede van alle tien deelnemers aan, wat wederom een zeer goed resultaat was.
Zondag 15 oktober. Vanmorgen begon het laatste deel van de reis, door de sluizen van IJmuiden richting Amsterdam. Alle schepen naast elkaar in de sluis was een mooi gezicht. Het is wat mistig nu en wat fris, maar dit neemt niet weg dat er genoeg energie over is om de reis tot een goed einde te brengen. Over ongeveer anderhalf uur komen we aan in Amsterdam en zullen we wellicht een mooie positie op de ranglijst innemen. Intussen is men bezig het schip op te ruimen en schoon te poetsen, zodat als we straks aankomen de kapitein met de bemanning snel weer naar Rotterdam kunnen terugkeren. Zij zullen vast ook wel moe zijn.
Een ding staat vast; het is een mooie race geweest (ook al is Engeland nooit in zicht geweest) en volgens mij heeft iedereen het naar zijn zin gehad. En voor de ‘Oosterschelde’; het mooiste maar ook moeilijkst bestuurbare schip heeft goed gepresteerd en laten zien waar het na bijna 90 jaar nog allemaal toe in staat is."

14.10.2006 07:38 GMT
53°02.56’N, 004°51.31’O. Kompas 090.
De ‘Oosterschelde’ is gisteravond om 19:00 Oudeschild op Texel binnengelopen. De eerste twee etappes van de ROTC Young Professionals zijn beide ingekort, vooral door gebrek aan wind. De ‘Oosterschelde’ heeft het er (zonder naar de ratings te kijken) aardig vanaf gebracht. Om half twaalf is de meeting van de team-captains en dan zullen we het verdere verloop van de race te horen krijgen. Er staat in ieder geval een stevig oostelijk windje en dat belooft veel goeds. Zeker is dat we maandag in Amsterdam zullen eindigen.

13.10.2006 12:39 GMT
52°43.24’N, 004°33.23’O. Kompas 018. Knopen 6,0.
Een van de gasten schrijft:
"12 oktober: Vanmorgen vroeg zijn we vertrokken vanuit verzamelpunt KPMG Amstelveen richting de Veerhaven in Rotterdam om deel uit te gaan maken van de eerste editie van de Race Of The Classics for Young Professionals.  Doel van de race, waar 10 teams aan meedoen, is om de ‘race-trajecten’ tussen Rotterdam en Lowestoft en Lowestoft en Amsterdam zo snel mogelijk af te leggen. Na het inladen van de nodige proviand (lees: onder andere ontzettend veel broden, spaghetti, boerenkool en vier fusten bier) zijn we omstreeks 13:00 richting de Noordzee vertrokken waar om 18:00 de race startte. In de tussentijd had iedereen de inmiddels welbesproken ‘zeeziekte-pillen’ geslikt en had eenieder het schip verkend. Het mag duidelijk zijn dat wij het geluk hebben om op het mooiste schip deel te nemen: de ‘Oosterschelde’.
De uren verstreken en zo ook de afgelegde mijlen. In die tijd diverse uitleg gekregen over het schip, de veiligheid aan boord, de zeilen en de overige wetenswaardigheden. De zeilen gehesen, vervolgens weer laten zakken, touwen opgeschoten (voor de leken: het oprollen van de touwen; wij hebben inmiddels al het nodige geleerd) en heel wat afgeknoopt. Enkele waaghalzen zijn zelfs naar de ra’s geklommen of naar de kluiver. Respect! Dit alles echter met zeer matige wind en dus deels met behulp van de motor. Het gevolg hiervan was dat een aantal andere schepen niet op tijd in Lowestoft zou kunnen arriveren, waardoor de wedstrijdcommissie heeft besloten niet naar Engeland te varen. Dit werd vannacht bekend. Helaas, het ligt tenslotte niet aan ons.
13 oktober: Iedereen is weer bij de mensen en gelukkig hebben we vrijwel geen zieken aan boord. Er zijn gisteravond en vannacht drie shifts gedraaid, waarbij de bezigheden wisselden van vooral veel wachten, lopen en wakker zien te blijven, tot het hijsen van de zeilen, het opruimen ervan, het opvouwen van lakens en de dankbare taak van het poetsen van koper totdat het je tegemoet glimt. Dit geldt ook voor de tap, die tot dusver echter onbenut is gebleven.
Wat betreft onze stand in de race staan we er volgens de schipper goed voor. Gisteren een top-drie positie, vandaag winst. Nu op naar Texel voor een ouderwets ‘schuurfeest’. Ondanks het feit dat we het geplande diner en feest in Lowestoft gaan missen is ons iets anders moois beloofd. We zijn benieuwd.
Anthony vindt ons de beste crew sinds tijden. Houden zo, nog twee dagen te gaan."

VAN DE REDERIJ (12.10.2006)
De organisatie van de Race of the Classics (ROTC) organiseert voor het eerst en bij wijze van proef de ROTC Young Professionals. Het concept is hetzelfde als bij de Race of the Classics, maar nu dus niet met studenten, maar met ex-studenten die vroeger aan de ROTC meededen en nu veelal voor grote bedrijven werken. De ‘Oosterschelde’ doet mee aan de race. De start is vandaag in de Veerhaven te Rotterdam en de finish is zondag in Amsterdam, rond 15:30. De race voert naar Engeland en terug.

9.10.2006 18:34 GMT
51°54.40’N, 004°28.70’O. Kompas 270.
De ‘Oosterschelde’ is rond 19:20 LT aangekomen in Rotterdam.

9.10.2006 14:15 GMT
We zitten op dit moment (16:15 Nederlandse tijd) tussen de pieren van Hoek van Holland. ETA Veerhaven is tussen 18:30 en 19:00 Nederlandse tijd.

VAN DE REDERIJ (9.10.2006)
Gisteravond is de ‘Oosterschelde’ begonnen aan de laatste oversteek voor deze reis. Van de Engelse Oostkust richting Rotterdam. De verwachte aankomsttijd in de Veerhaven is maandagavond 9 oktober, rond 19:30 uur.

8.10.2006 06:54 GMT
54°14.94’N, 000°10.06’W. Kompas 132. Knopen 8,3.
Anthony vertelt verder:
"We waren van plan om zaterdagmorgen om 06:00 op te staan maar alles nam een beetje meer tijd, met de gebruikelijke ochtendrituelen rond koffie, weerrapporten, motoren, generatoren, zeilen. En toen gingen we naar buiten, op weg naar het weer dat ons daar wachtte. Nog voor de uitgang kwamen er verscheidene dolfijnen met ons meezwemmen, surfend op de boeggolven, en dat was bepaald onverwacht, zo vroeg op de ochtend. Dubbelgereefd gingen we op weg naar het zuiden. De weerrapporten waren niet zo gunstig, met een stormachtige noordwester die later naar het zuidwesten zou draaien. We besloten dicht onder de Schotse en Engelse kust te blijven, voor wat beschutting. Na een tijdje raak je weer gewend aan de bewegingen van het schip en het gieren van de wind door het want. We maakten goede voortgang, en alle passagiers waren onder de indruk van zowel de kracht van de harde wind als de reactie van het schip hierop. Uiteindelijk zakte de wind wat in en de golven werden ook wat minder. We vervolgden onze weg langs de kust, met allerlei lichtjes van stadjes langs de kust en de volle maan die alles verlichtte. We moeten nog zo’n 200 NM en wellicht wordt het dinsdagmorgen dat we aankomen. We laten het weten wanneer we een betere ETA hebben."

VAN DE REDERIJ (6.10.2006)
Afgelopen nacht, rond twee uur, is de ‘Oosterschelde’ de haven van Aberdeen binnengelopen. Het eerste deel van de reis verliep erg voorspoedig en snel en met slechte weer in het vooruitzicht leek het een goed idee een korte stop te maken. Zaterdag, vroeg in de morgen, zal het schip weer vertrekken voor de laatste etappe naar Rotterdam. De ETA hangt sterk af van het weer, maar we verwachten de ‘Oosterschelde’ maandag terug in de Veerhaven. Zodra we een meer exacte tijd hebben zullen we die hier aankondigen.

6.10.2006 19:58 GMT
57°08.60’N, 002°05.42’O. Kompas 090.

Anthony vertelt verder:
"Het kan snel veranderen op zee. ’s Morgens scheur je over het water met alles gereefd and ’s middags moet je alle riffen er uit halen want de wind zakt snel in. Onze ETA verandert van veel te vroeg naar dagen te laat, het was nog honderden mijlen te gaan en het weer is zo lastig te voorspellen. Gewoon een normale Noordzee-reis dus, waar van alles kan gebeuren. Van dinsdagochtend tot donderdagmorgen veranderde het zeilplan net zo vaak als het weer. Het schip en iedereen aan boord druk bezig met zeilen, regen, wind, golven, vissersschepen, olieplatforms en al die andere zaken die normaal zijn tijdens zo’n reis. Het laatste weerrapport was helemaal niet waarop we zaten te wachten: wind vanuit het zuidwesten en zuiden, en veel ook. We besloten aan de Britse kust te schuilen voordat het slechte weer zou losbarsten. Donderdagochtend besloten we naar Aberdeen te gaan, in Schotland, we verwachtten ’s avonds of vroeg in de ochtend aan te komen. We kwamen om 02:45 aan. Het is altijd een lastige beslissing om in een haven te gaan schuilen, en het is nog lastiger om te bepalen wanneer je weer kunt gaan als je eenmaal binnen bent. Binnen zie je wel de wolken voorbij gaan maar het is er betrekkelijk windstil; het is dan moeilijk te zeggen hoe het er buiten uitziet. Enfin, de gasten maken er het beste van en verkennen de stad en genieten van het feit dat niet alles om je heen beweegt, en dat je een kop koffie op tafel kunt zetten en dat die dan blijft staan. Onze weerfax maakt overuren en er komen wat gunstger rapporten binnen. We hebben besloten om vroeg in de ochtend te vertrekken voor de laatste ruim 380 mijlen naar Rotterdam. Een betere ETA komt wel als we wat dichterbij zijn."

3.10.2006 00:44 GMT
64°05.74’N, 005°09.43’O. Kompas 195. Knopen 6,6.
Maandagochtend vroeg passeerden we de poolcirkel. De wind komt nog steeds uit het noorden, 6 tot 7 Bft, en we scheuren dus over het water met gereefde zeilen en soms gaan we meer dan 10 knopen. We zitten zowat halverwege deze reis; velen komen er nu pas goed achter hoe enorm groot de kust van Noorwegen is. Sommigen beginnen de bomen te missen en het gras en de drukte van een grote stad, maar de sfeer is uitstekend en idereen geniet van de enorme macht van de oceaan. Golven komen van achteren, tillen het schip een eind de lucht in en zetten het meters verder weer neer. Overal camera’s aan dek, iedereen probeert het gevoel van het schip op de oceaan te pakken te krijgen en de afmetingen van de golven. Maar het valt niet mee, het blijft een gevoel dat nauwelijks op de grijzige foto’s is terug te vinden. Vannacht zijn we zo’n beetje ter hoogte van Ålesund en Bergen (dat geeft de mensen thuis een aanknopingspunt) en dan gaan we ietsje meer zuid draaien, in de richting van Rotterdam.

1.10.2006 20:22 GMT
66°49.48’N, 008°24.02’O. Kompas 219. Knopen 5,8.
Vanaf gisteren 12:10 zijn we onder zeil. De NNE-wind houdt aan en varieert tussen de 3 en 5 Bft. Af en toe draait de wind wat en gijpen we om zo de gunstigste koers te varen. De wachten zijn druk bezet en voor elke zeilhandeling zijn voldoende handen beschikbaar. Ook zij die gisteren nog een beetje ingeslingerd moesten raken, waren er vandaag bij. Voor de nieuwkomers is het misschien wat fris maar voor bemanning, die uit Spitsbergen komt, is het met 9 graden heerlijk warm. Vannacht om een uur of 1 zullen we de poolcirkel oversteken.

1.10.2006 06:26 GMT
67°45.20’N, 010°30.97’O. Kompas 213. Knopen 7,4.
De wind die we zochten hebben we gevonden. Gisteren in het begin nog wat weinig maar langzaam is er een mooi doorstaand windje opgestoken zodat we de afgelopen 24 uur onder zeil goede voortgang maken. De Lofoten zijn wij voorbij.

30.09.2006 07:05 GMT
69°18.56’N, 015°38.03’O. Kompas 232. Knopen 6,5.
De laatste nacht voordat we in Tromsø zouden aankomen zochten we een rustig plekje voor de nacht, bij Ytre Kaaruk. Helaas ging het harder en harder en bleken we net na het avondeten (dat was dus wel goed getimed) van het anker af te gaan. Het is moeilijk in een vaargebied als dit om te bepalen of zo’n harde wind nou een lokaal verschijnsel is of dat het gewoon even hard waait. Niet veel later gaan we in ieder geval ankerop naar een mooie rustige plek, Rackfjorden. Vroeg in de volgende ochtend gaan we ankerop voor de laatste mijlen van deze reis. Een voor ons zomers aandoende dag met een prachtig windje brengt ons tot bijna in Tromsø. Het laatste stukje doen we op de motor. De brug waar we onderdoor moeten heeft een doorvaarthoogte van min. 36,5 meter. Het is ook net na laag water, dit moet makkelijk kunnen. Toch doen we het even langzaam aan en wordt het even heel stil aan dek. Dan, aan kade 8 in Tromsø, is Spitsbergen VI, de laatste van het seizoen, ten einde. Overdag bekijken we Tromsø en dan, stipt om half acht natuurlijk, samen aan een feestelijk afscheidsdiner.
De volgende dag is de wisseldag. ’s Ochtends vertreken onze gasten richting vliegveld en in de middag en avond arriveren de ’thuisbrengers’.
Zodra iedereen aan boord is nemen, stellen wij ons aan elkaar voor en nemen we het leven aan boord en de voorgenomen reis door. Met de gunstige weersvoorspellingen willen we direct vertrekken (never waist a fair wind). Vertrek Tromsø vrijdag 29 september 21:36 met bestemming thuishaven Rotterdam.
Wij bereikten afgelopen nacht om 02:00 volle zee en varen langzaam van het Noorse vasteland af, op zoek naar wind en diepte want van beide hebben we op dit moment niet veel.

27.09.2006 07:30 GMT
69°50.17’N, 019°38.58’O. Kompas 245. Knopen 3,9.
Inmiddels zeilend tussen de fjorden richting Tromsø. De harde wind belette ons op Bereneiland te landen. De oversteek naar Noorwegen liep verder voorspoedig. Met een bakstagwind hebben we gemiddeld zo’n 7 à 8 knopen gelopen. Vanavond de laatste nacht voor anker, dichtbij Tromsø. Morgenochtend zullen we de laatste mijlen afleggen.

24.09.2006 07:15 GMT
75°42.01’N, 016°43.28’O. Kompas 140. Knopen 6,9.
Gisteren, zaterdag, werd het na een grijzige sneeuwochtend weer een mooie dag. Na om een uur of tien anker op te zijn gegaan zochten wij de gletsjers in de Hornsund op om deze van dichterbij te gaan bekijken. Tussen de mistflarden en sneeuwbuien door knalde af en toe het zonlicht over ons en de horizon. Met een heel licht briesje besloten wij er een fotogelegenheid van te maken en we lieten de rubberboot te water. Dit leverde een aantal mooie foto’s op maar toen roerde Spitsbergen haar staart: van bijna niets tot een 6 Bft in 20 seconden. Even werd het druk aan dek, brassen, schoten aan, bram strijken enz. De fotografen kwamen natuurlijk nat maar zeer tevreden weer aan boord.
Aan het eind van de middag werd een bezoek gebracht aan het Poolse onderzoeksstation. Ook hier was de winter begonnen. Er waren niet veel onderzoekers meer over. De laatsten waren tijdens onze aankomst per schip opgehaald en de basis had zojuist de laatste stores voor de winter ontvangen.
Nu zijn we onderweg naar Bereneiland. Met een noordelijke tot noordwestelijke wind lopen we gemiddeld 7 à 8 knopen recht op het volgende reisdoel af. De reeds lang aanhoudende noordelijke wind en de deining die zich daarbij heeft opgebouwd sluiten een landing aan de noordkant van het eiland, bij het radiostation, bij voorbaat al uit. Maar we zullen natuurlijk zeker proberen ergens voet aan wal te zetten. De baai in het zuidoosten, Sørhamna, lijkt een ideale en beschutte ankerplek en is voorlopig ons doel.

23.09.2006 05:26 GMT
77°00.97’N, 016°15.25’O. Kompas 090.
Anthony vertelt verder:
"Het was maar een kort tripje van onze ankerplek in Van Keulenhamna naar de andere kant van de fjord, naar Fleur de Lyshamna. Dit is de plek waar we eerder een dode walvis ontdekten toen we op Spitsbergen aankwamen, en we hebben het kadaver elke reis verder zien vervallen. De eerste keer zat er een ijsbeer bovenop die probeerde door de blubberlaag heen bij het vlees te komen, en elke keer dat we hier waren, was er wel eentje of soms meerdere. Behlave de laatste keer helaas. Volgens mij lag dat voor de hand; geen beer met enig zelfrespect zou deze geur nog aankunnen; we lagen nog onder de wind ook. Het was nog maar amper te zien dat dit ooit een walvis van pakweg 10 meter was geweest. Vanwege de beren hier gingen we hier op eerdere reizen niet aan wal om de vele beenderen te bekijken die zijn overgebleven van de jacht op de witte walvissen. Maar nu leek de kans beter omdat de we laatste keer geen beren meer hadden gezien. Maar moeder natuur verraste ons wederom. Op een heuvel lag beer no. 1, hij tilde alleen zijn kop even op om te zien wat dat ankerlawaai te betekenen had. Beer no. 2 liep rond, in de richting van beer no. 3, tenminste het leek een beer, dat witte vlkeje ver weg in de heuvels. Tja, het is niet moeilijk: als je beren ziet, dan ga je niet aan wal; je gaat geen moeilijkheden zoeken met zo’n agressief en krachtig beest. Dus beperkten we ons tot foto’s maken en kijken. Bij het ophalen van het anker de volgende ochtend zagen we tot ons genoegen beer no. 1 aan het ontbijt, en de walvis was weer een stukje kleiner geworden. In de verte kwam beer no. 2 (of was het no. 3) ook al aan voor een ontbijt. En wij konden het allemaal van dichtbij bekijken. Iedereen was nu wakker en aan dek om het allemaal te bekijken en om die ‘ene foto’ te schieten.
We gingen verder, de fjord uit en linksaf verder naar het zuiden, naar het Hornsund. De zee was nog steeds wat ruw en de wind kwam uit het noorden. We raceten langs de kust en vervolgens naar binnen in de laatste fjord aan de zuidwest-kust van Spitsbergen. Met alle zeilen op kwamen we bij onze ankerplek, geen motor nodig. Een goed team gidste het schip tussen de ijsblokken door en in de kleine inham, waar we inmiddels de nacht hebben doorgebracht."

21.09.2006 07:19 GMT
77°37.12’N, 014°54.70’O. Kompas 185.
Anthony vertelt verder:
"Ook al ligt het gletsjerijs in de hele fjord, we proberen toch wat dichterbij dat grote rommelende monster te komen; het lawaai hield ons de hele nacht uit de slaap (een beetje overdreven, maar je snapt wat ik bedoel). We zijn er maar druk mee, de wind komt van alle kanten en we moeten voortdurend om grote brokken heen. Mensen klimmen de mast in voor de beste plaatjes en anderen kijken naar de stukken ijs naast het schip. Wanneer vanaf het voordek wordt geroepen "ijsbeer aan stuurboord" denken we eerst dat er "ijsberg" wordt geroepen maar dat klopt niet want er zijn alleen maar ijsbergen om ons heen. Maar het is inderdaad een ijsbeer; hij staat op een stuk ijs. Iedere keer verrast de natuur ons hier. We passeren de beer terwijl het tij ons naar buiten brengt, door de nauwe passage van Askeløya. Zeilen omhoog en verder naar het zuiden.
En weer gaat het hard, met weinig zeil op. De 14 NM naar de volgende stop zijn snel afgelegd. We zijn op weg naar een kleine baai aan de noordkant van de Van Keukenfjorden, net voorbij de ingang. Ondanks de kou en de sneeuw aan dek, zijn er veel helpende handen voor het strijken van de zeilen. Er zijn zelfs 4 naar boven om de vierkante zeilen te bergen. We ronden Snekkevika-eiland en lopen wat noordelijk naar onze plek voor de nacht. Langs de kust zien we een groep witte walvissen. Het anker gaat erin, de houtkachel is aan en het diner is klaar. Weer een prachtige dag in dit arctische paradijs."

20.09.2006 06:46 GMT
77°46.37’N, 014°37.08’O. Kompas 073. Knopen 0,1.
Anthony vertelt verder:
"Ons idee om nog eens naar het noorden te gaan alvorens naar huis te varen, is weggeblazen door de sterke noordelijke wind. We besloten om de nacht door te brengen in Ymerbukta en de volgende ochtend te vertrekken. Na een goede nachtrust en een vroeg ontbijt gingen de zeilen omhoog gelijk met het anker. Langzaam voeren we de zee op. In de beschutting van de bergen is het toch lastig te zien wat je buiten te wachten staat. We hadden de zeilen maar vast gereefd en dat was maar goed ook. Naar mate we verder de zee opgingen, name de snelheid toe. We raceten over de oceaandeining die de laatste dagen was opgebouwd, langs de kust naar de ingang van het Bellsund en uiteindelijk het Van Mijenfjorden in, waar we ankerden in Fridtjovhamna. De gemiddelde snelheid was 8 knopen, soms gingen we 10. Fridtjovhamna is een klein en nauw fjord met een actieve gletsjer aan het eind, een lastige ingang en vol met grote brokken ijs; maar ja, zo is het hier vaak. De hele nacht hoorden we het rommelen en grommen van het stokoude ijs, dat langzaam richting het water schuift en uiteindelijk spectaculair uiteenvalt, en iedere keer loopt de deining ervan de hele fjord door als een trage schokgolf. Onze gasten lopen nu op de wal, ze proberen dichter bij de gletsjer te komen en dat ene moment mee te maken waarop de natuur iedere keer laat zien hoeveel kracht er verscholen zit in zoiets moois. De zon schijnt volop en het is ongeveer -4 graden."

18.09.2006 08:37 GMT
78°16.49’N, 013°57.66’O. Kompas 115. Knopen 0,1.
Bemanningslid Anthony:
"Zondagmorgen bij het wakker worden is het inderdaad wit in Colesbukta, de thermometer deed moeite boven de 0 uit te komen. Ik moest denken aan mijn moeder in Australië; ze klaagde over het weer omdat hun winter erg koud werd, met wel 10 tot 15 graden. Alles is zo relatief. Na het ontbijt nam iedereen de kans om de benen aan wal te strekken, en er werd nog meer gestrekt want het werd sneeuwballen gooien, een gevecht van Nederland tegen Engeland en België. Daarna vertrokken we naar Barentszburg, de kleine Russische mijnnederzetting. Ze zijn daar inmiddels wel gewend aan rondlopende toeristen. Ze hebben een souvenirwinkel, zwembad, postkantoor, een bar, een museum en diverse winkeltjes. Na aanschaf van de bontmutsen en het verzenden van de ansichtkaarten, namen we afscheid van Barentszburg, voor de laatste maal deze seizoen. Op naar het noorden. Dus de Isfjorden uit en dan noordwaarts het Forlandsundet in. Achter ons, ver weg, de sneeuwbedekte bergen en onderaan klein de schoorsteen van Barentszburg’s centrale met pikzwarte rook van de steenkolen. Wel tegenwind maar men had gezegd dat het hooguit 10 knopen zou zijn; we rekenden op aankomst in de Kossfjorden de volgende ochtend. Het werd echter steeds meer, zoveel dat we besloten om te draaien en een ankerplek te zoeken. Dat werd het kleine Ymerbukta in de Isjorden, maar 10 NM noord van Barentszburg. Het is hier een prachtige plek, bergen rondom en op een halve mijl een gletsjer. De gasten zijn nu aan de wal om dit winterlandschap te verkennen, met sneeuw, ijs en enkele rendieren. Het is hier schitterend…."

17.09.2006 09:27 GMT
78°06.94’N, 015°00.04’O. Kompas 090.
En inderdaad, de winter is begonnen. Gisterenavond tijdens de aanloop van Colesbukta begon het serieus met sneeuwen. En dat doet het nu nog… Vanmorgen had de ‘Oosterschelde’ haar winterkleed aan. We liggen nog in Colesbukta. De gasten en de gidsen banjeren ergens door de sneeuw. Bij hun terugkeer vertrekken we naar Barentszburg om ons russische weekend af te sluiten. Dan naar het noorden. Brrr.

16.09.2006 19:25 GMT
78°12.23’N, 015°02.17’O. Kompas 217. Knopen 8,5.
Gids Hans meldt:
"Het is zaterdagavond en de schemering duurt op Spitsbergen nog steeds eindeloos. Officieel duurt het nog 5 dagen maar hier is de winter al begonnen. Vergeet ik de herfst? Nee, het is vijf minuten geleden begonnen met sneeuwen en dat hoort bij de winter. Al weken zien de blaadjes van de miniboompjes hier bruin: dat is herfst. De bladeren zullen ook dit jaar niet ver vallen; meestal groeien ze toch niet meer dan een centimeter van de grond.
12 uur geleden was het nog prachtig herfstweer, zal ik dan maar zeggen. De nieuwe reis is begonnen, de laatste van het seizoen en warempel, de zon scheen vanochtend volop. Een mooier begin van je vakantie op Spitsbergen kun je niet wensen: ten anker liggend ergens in de Isfjorden met prachtig gekleurde bergen om je heen. -2 wees de thermometer aan en tijdens de eerste wandeling kwamen we al geregeld de sporen van nachtvorst tegen. Verse sneeuw lag er op de bergtoppen. Wat een temperatuurschok voor de mensen die twee dagen geleden nog tropische temperaturen hebben meegemaakt in Nederland. Het viel ook lang niet mee om deze overgang te verwerken. Onderling werden nog tips uitgewisseld hoe je het beste warm kunt blijven en vergeten (winter)kledingstukken werden spontaan uitgeleend. Een hele opluchting als dan de eerste dag de zon schijnt en er nauwelijks wind staat. "Ik had nooit gedacht dat het nog zulk mooi weer kon zijn hier in deze tijd van het jaar", was een van de reacties. Ok, dat was vandaag: geen wind en zon, een mooie herfstdag. Vanaf nu is het dus winter. Het zondagochtendprogramma: sneeuwballen gooien en baggeren door de verse sneeuw? Wie zal het zeggen. De weersverwachting voor de komende dagen: inderdaad, ’s nachts -18 en overdag -10. Kunnen we het vertrouwen? Niemand die het weet; we moeten afwachten. We houden jullie op de hoogte."

15.09.2006 14:35 GMT
78°14.58’N, 015°32.55’O. Kompas 090.
Vannacht om 3 uur stonden de taxi’s klaar om onze gasten op te halen voor hun thuisreis. Tussen het zeulen met zware tassen door werd afscheid genomen van de bemanning. Inmiddels zit iedereen weer lekker thuis bij de kachel met een warme chocolademelk in de hand (zo ga je denken hier op Spitsbergen). Vanaf een uur of 2 vanmiddag druppelen de nieuwkomers binnen. Iedereen heeft zijn hut gevonden en na het avondeten gaan de trossen los voor onze laatste Spitsbergenreis dit jaar. De winter is hier begonnen en het decor wordt witter. Nog even een paar dagen noordwaarts en dan alleen nog maar zuid. Nog niet overigens want er waait een harde noordoostenwind. Daarom gaan we eerst nog de Isfjorden in en zoeken we daar de beschutting in Skansbukta, een mooi bezeilde koers zodra we hier de Adventfjorden verlaten.

14.09.2006 16:20 GMT
78°14.58’N, 015°32.56’O. Kompas 090.
We verlieten de baai Bjonahamna vroeg in de ochtend. We passeerden het schip met de sterren en we hoopten nog een beroemd iemand te zien, in volle ‘ochtendglorie’ zonder make-up en kapsel. We zagen alleen maar twee bemanningsleden ,die op het achterdek koffie dronken en een sigaret rookten.
Onze motor deed zijn best want er was weer eens geen wind. Het schip werd langzaam wakker, op deze laatste dag in het noorden voor hen. Bij binnenkomst in het Isfjorden rond 08:00 kwam er wat wind en de zeilen gingen omhoog. Het kwam van alle kanten en we moesten evenzo dikwijls de zeilen wijzigen. We kwamen net na de lunch aan in Longyearbyen. Onze gasten hadden de middag nog om de ‘big city’ te verkennen en weer een vleug beschaving op te doen. Na onze laatste maaltijd aan boord (rendier) begon het weer te veranderen en er kwam lichte sneeuw. De winter begint duidelijk te naderen. De taxi’s komen rond 03:00 en die nemen iedereen mee naar de warmte van Nederland.

14.09.2006 05:10 GMT
78°22.58’N, 016°19.65’O. Kompas 272. Knopen 7,8.
Passagier Willem gaat verder:
"Een oudere vrouw sjouwt, gekromd in een iets te dunne winterjas, met een grote boodschappentas over straat. Ze passeert een vervallen gebouw met stoffige ramen en een flard vitrage erachter. De straat is zwart van kolengruis.
Barentszburg. Ooit gesticht door Nederlanders. Nederzetting voor mijnwerkers. In 1920 aan de Russen overgedaan. Inmiddels een verzameling troosteloze gebouwen, lang geleden enthousiast geschilderd maar inmiddels overtrokken met een grijs-zwarte laag. De betonnen straten zijn zwart, het kale voetbalveld bedekt met een gruislaag, een enkele smerige vrachtwagen die voorbij hoest. De ooit trotse sporthal met olympische ringen op de gevel heeft zijn beste tijd gehad. De tropische planten in het zwembad zijn verpieterd. Dan zien we ineens een meisje van een jaar of twintig met een zwarte paardenstaart de weg oversteken. Ze lacht. De eerste en naar later blijkt de enige die niet gelaten het leven aanstaart.
Ons goed in de verf zittende schip met zijn frisse, weldoorvoede opvarenden is een vreemde eend in deze Russisch-Oekraïense bijt. We komen even langs, kopen souvenirs, proberen de wodka en fotograferen hun troosteloosheid.
Terug aan boord spreken we over geluk. Internationaal onderzoek laat zien dat mensen, ondanks vaak barre omstandigheden, net zo gelukkig kunnen zijn als mensen in een veel gunstiger situatie. Desondanks lijkt het erop dat wij geluk dichter onder handbereik hebben. We kunnen een reis als deze betalen, krijgen dagelijks een forse hoeveelheid natuurschoon en frisse lucht, zijn een groep van redelijk gelijkgestemden en kunnen weer weg uit de grauwheid. Straks als we terug zijn, zijn we andere mensen. We zijn trappers geworden, willen natuur. Geen Hollandse Vinexwijken, files of lawaai. We gaan voor fisse lucht, nevelige wolken, technicolor zonsop- en ondergangen, zuiver water, de strakke lijn van een fjord en stilte. Oorverdovende stilte.
De Deutz 6-cylinder dreunt door de salon, de borden trillen in hun vakken. In de kombuis, Sabine’s kook- en muziekpaleis, doen Jan en Tjitske de afwas. Leo, Jan, Peter en Tom filosoferen over het kampvuur gisteravond, Hilaire en Monique lezen, Wim maakt notities. De salon is de sociëteit van het schip, het dek dient als dorpsplein. Altijd wel iemand voor een praatje.
Bj flinke deining zie je er krijtwitte standbeelden, starend naar de horizon. Door diepe misselijkheid bevangen groepsleden die hun maag proberen te controleren. Het dek is ook de werkplaats: zeilen hijsen, zodiacs in het water takelen, zwemvesten aan, laarzen schrobben na de wandeling. Bij kalme zee loop je kuierend langs de gangboorden, bij ruw weer drie stappen vooruit, vijf weer terug.
We vinden dat we geluk hebben met de groep. Niemand valt er buiten, geen hanengedrag, niemand is echt truttig of irritant in het algemeen. We lachen veel, bespreken de wereld, het onderwijs, persoonlijke levens en lasten. Staan op de brug met de zeebonken die deze grande dame over de wateren voeren.
Het is bijna voorbij, eindpunt Longie Bongie Bear (Anthony’s voor Longyearbyen) komt in zicht. We roepen luid hoera voor de bemanning en danken de koene gidsen, de broers Hans en Cor. En leggen de ganzenveer naast het graf van Willem Barentsz, de stoere ontdekker van deze fascinerende klomp rots en ijs."

13.09.2006 19:49 GMT
78°23.64’N, 016°50.73’O. Kompas 339.
Bemanningslid Anthony:
"Pyramiden is een bizarre plek. We hebben een fantastisch uitzocht over de fjord aan de ene kant, en aan de andere kant een gigantische scheur in de natuur, helemaal tot de top van de berg en diep de vallei in. Het is eigenlijk ondoenlijk om te beschrijven wat je hier ziet en welke fantasieën dat oproept. Overal vind je de overblijfselen van iets dat er echt russisch uitziet. Grote gebouwen, bestand tegen de tijd, keurig en politiek correct op rij geplaatst rondom een enorm groot dorpsplein, het enige dat je mist is het geroezemoes van mensen die hun dagelijkse gang gaan. Grote woonblokken, kantoren, een school, een bioscoop, een ziekenhuis, een sporthal, een zwembad en nog veel meer. Ook een soort gesticht (?), vreemd genoeg een van de grootste gebouwen. De enige mensen die we zagen waren bij de kade aan het werk, ze laadden oud ijzer in een schip. De Russen hadden beloofd de zaak op te ruimen, maar het lijkt erop dat ze alleen weghaalden wat ze konden hergebruiken in Barentszburg of wat ze voor snel geld konden verkopen. Ze waren niet verbaasd ons te zien, ze waren heel blij met een tree cola en zo onderhielden we de internationale verhoudingen. Ze gaven ons ook wat, een boek over piramides, uiteraard in het russisch; ik vroeg ze om het te signeren. Aardige mensen op een erg merkwaardige plek.
Voor de lunch vertrokken we, op weg naar Bjornahamna, een kleine baai in de ingang van de Tempelfjorden. Er lag een schip ten anker; er kwam een rubberboot naar ons toe en ze vertelden dat ze daar een film aan het maken waren tot ongeveer 21:00. We zochten dus een andere plek. Uiteindelijk besloten we onze eigen film te maken, de ‘Oosterschelde’ onder vol tuig, er was helaas niet zoveel wind maar het was de moeite waard. Langzamerhand kwamen we dichterbij de Hollywood-ploeg en hun fotocamera’s flitsten en flitsten, en zo hebben we hen laten zien dat ook wij van showbizz weten. Het anker ging er kort na 21:00 in en enkele enthousiaste gasten gingen meteen aan wal, voor de laatste keer in de echte wildernis van het noorden. Morgen vertrekken we op weg naar Longie longie bear…."

13.09.2006 10:30 GMT
78°39.16’N, 016°23.74’O. Kompas 158. Knopen 0,1.
Gisteren waren we onderweg van Barentszburg naar Bjonahamna. Vanwege de wind kozen we voor Skansbukta. Hier zochten we op het strand een luw plekje voor een mooi kampvuur. Deze reis zijn er voor het eerst echt donkere nachten. Met de rubberboot zochten we de strandjes in de directe omgeving af om brandhout te zoeken. Een prachtig groot kampvuur volgt. Om het vuur zitten we op stammetjes ondanks de koude wind
tot in de kleine uurtjes. Vanaf het schip is alleen een flauw, warm schijnsel te zien aan de voet van een Grand Canyon-achtig gebergte. De heldere halve maan komt net boven de bergtoppen uit. Het zijn plaatjes waarvan je telkens opnieuw niet gelooft dat ze echt zijn.
Deze ochtend lijkt het rustig weer geworden. Het bezoek aan het arme mijnwerkersstadje Barentszburg heeft tot veel gespreksstof geleid en de interesse voor de geschiedenis en het russische doen besluiten om Pyramiden te bezoeken. Pyramiden is een sinds 1998 verlaten russische mijn waar alles plots is achtergelaten. De ‘Oosterschelde’ is hier nog niet geweest. Op dit moment zijn de gasten met de gidsen ergens in deze spookstad ‘op onderzoek’. We zijn benieuwd…

12.09.2006 13:54 GMT
78°11.59’N, 014°33.43’O. Kompas 029. Knopen 4,5.
We zijn nu net een uurtje geleden vertrokken uit Barentszburg. We varen in de Isfjorden, helaas met een stevige tegenwind. Ons doel: Bjonahamna. Tijd om te wandelen hebben we vanavond niet meer maar het plan is om een mooi kampvuur te maken in dat beschutte baaitje. In de poolnacht bij het kampvuur met een Gluehwein in de hand…..

12.09.2006 11:54 GMT
78°03.83’N, 014°11.99’O. Kompas 090.
Passagier Bregje schrijft:
"Zaterdagnacht. We zijn op weg naar Ny Ålesund in de Kongsfjorden. De bedoeling is om hier zondag aan wal te gaan maar verschillende pogingen en manieren om in de buurt te ankeren of aan de kade af te meren worden bij voorbaat afgekeurd. Ny Ålesund heeft een kade, maar van een min of meer afgesloten haven kun je niet spreken en de deining is te hoog om af te meren. Ook verderop in de Kongsfjorden vinden we geen geschikte ankerplek, de wind gaat alle kanten op. Twee wachtwissels later is besloten om ons heil elders te zoeken.
Wat noordelijker vinden we een mooie plek in de Krossfjorden, een buitenkansje want hier kunnen we een onverwachte en prachtige wandeling maken tot vlakbij de gletsjer. ’s Avonds wagen we met goede moed een nieuwe poging om in de buurt van Ny Ålesund te overnachten. Helaas, ook dit keer lukt het niet.
Terug de Kongsfjorden in, op naar Signehamna, een mooi stil en vooral groen baaitje waar we eerder al waren. Dit keer ligt Signehamna vol met een laagje ijs, waar wij ons voorzichtig een weg door heen banen. Na een uurtje ontdekken we dat de ‘Oosterschelde’ draait en in haar draai het hele ijspak intact meeneemt. De baan door het ijs die wij bij aankomst maakten, komt nu regelrecht uit een hoge bergwand. Binnen bij de houtkachel horen we het ijs zachtjes tegen de boot aan zuchten en kraken. Een paar uur later draait de wind en besluit het ijs de baai te verlaten. De ‘Oosterschelde’ ligt echter stevig achter haar anker en zo varen wij stilligend door het wegwaaiende, krakende ijs.
Wanneer we de volgende ochtend Signehamna uit varen is de zee beduidend rustiger geworden. Op naar Blomstrand, tegenover Ny Ålesund. De bloemen zijn al uitgebloeid maar wel treffen we voor het eerst ijseenden aan. In de verte zien we rendieren grazen en terwijl we turen staan er plotseling enkele vlak voor ons. Het schip en zijn bemanning is intussen om het eiland heen gevaren om ons aan de andere kant op te pikken. Door de wind van de voorgaande dagen is het strand overspoeld met grote stukken gletsjerijs. We wandelen over het strand als door een galerie; elk stuk ijs is uniek van vorm en kleur en de moeite waard om even bij stil te staan.
Die middag (maandag) meren we af aan de kade van Ny Ålesund, het meest noordelijke dorp ter wereld. Voor iedereen een kans om het thuisfront te berichten, per telefoon of per post via het noordelijkste postkantoor ter wereld. Hier ontmoeten we ook het Nederlandse zeilschip ‘Noorderlicht’. Terwijl de ‘Oosterschelde’ eigenlijk al weer op vertrek ligt wordt de tijd gevonden om ervaringen uit te wisselen. Ietwat pijnlijk nieuws voor ons is het grote aantal beren dat zij tegenkwamen op hun tocht rondom West-Spitsbergen, met één ontmoeting zelfs gevaarlijk dichtbij. Dan varen we de schemerige poolnacht in."

9.09.2006 19:02 GMT
79°33.39’N, 010°19.10’O. Kompas 220. Knopen 1,2.
Passagier Willem vertelt verder:
"Ik ken 623 liedjes min of meer. Maar van het enige walvisvaardersliedje uit dat repertoire, weet ik nog maar drie regels: "Baleintjes voor zijn vrouw’s korset, pootjes onder zijn eigen bed, en het spek heeft hij gebâââkken". Alzheimer light slaat juist op dit moment toe. En niemand aan boord die ze aanvult. Wanneer ik de regels zing, vindt Leo dat ik fijn bijdraag aan de algemene vreugde maar hij geeft er de voorkeur aan dat ik dat zingen op de voorplecht doe in plaats van in de salon.
Bemanningen uit de tijd dat de walvissen bij bosjes het loodje legden, zongen zich de longen uit het lijf. Bij het roeien voor het ritme en in de stille avonduren bij het kneden van het deeg. Voorbij die tijd. Dat verleden is alleen vastgelegd bij Van Gewest tot Gewest of op verstofte cassettebandjes op zolders in Harlingen, Den Oever of Veere. Een shantikoor – verweerde mannen in matrozenpakjes – herhaalt ze, maar meestal in de onverstaanbare versie. Mijmeringen bij Smeerenburg, tussen 1614 en 1652 de Nederlandse vestiging voor de walvisvangst. Een stenige vlakte tussen gletsjers, nevels en ijzige winden. Er resten fundamenten van traanovens, van een graf. Dankzij onderzoekswerk van de Groningse archeoloog Louwrens Hacquebord weten we dat er tijdens het drie maanden durende jachtseizoen gemiddeld zo’n 200 mannen verbleven. Het moet er vreselijk gestonken hebben in de zuivere poollucht: rokende traanovens naast een binnenmeer dat diende als open riool. De walvispopulatie was snel gedecimeerd door de massaslachting door bemanningen van elk jaar tussen de 150 en 200 schepen. Een schip was uit de kosten wanneer minstens 4 walvissen waren verschalkt.
Hacquebord c.s. hebben een heel leven bloot gelegd. Niet alleen walvisvaarders woonden in Blubberstad, ook bakkers, botteliers, smeden, timmerlieden en schoenlappers. Ze hadden een eigen kroeg.
De noordwestpunt van Spitsbergen ligt er nu verlaten bij. De zee spiegelt in de zon. Erlangs loopt een bijna Nederlands zandstrandje, misschien van Oosterscheldezand dat schepen op de heenweg meenamen als ballast. Een gletsjer dondert aan de overkant, de toppen zijn bestrooid met verse poedersuikersneeuw. Ginds zwemt de walvis langs, lachend als laatste en beste."

8.09.2006 19:08 GMT
Passagier Willem vertelt verder:
"We zijn op het zeil van de Zeeuwse uitkijk vertrokken. Daar op die top, bijna aan het eind van de wereld, hadden Zeeuwse walvisjagers in de 17e eeuw hun vaste stek op 1 vierkante kilometer rots. In de zomermaanden speurden ze de omringende wateren af, krabden hun Veerse gat en schreeuwden: Prooi op half drie. Veel meer dan de fundamenten van twee traanovens en enkele tientallen graven hebben zij niet nagelaten na 400 jaar. De Uitkijk komt tot leven door een Zeeuws vlagje wapperend naast het kruis op de top. Dik twee weken geleden heeft een groepje Zeeuwse vissers die geplant. Ter ere van de ontmoeting met hun voorvaderen hebben zij stuk voor stuk hun snor afgeschoren. Beneden aan de stenige oever zijn enkele tientallen graven te herkennen. Hopen steen op inmiddels vergane kisten. De oudste overledene was 70 jaar, de jongste 9 jaar, ontdekte de Groningse geschiedkundige Louwrens Hacquebord. Wie was dat jochie dat van zijn moeder mee op zee moest omdat ze thuis geen eten voor hem had. En wie is die man die op die leeftijd niet de kans kreeg rustig een pijpje te roken op het dorpsplein van Serooskerke.
We denken aan ze, na vier eeuwen. De zee neemt een Zeeuw en geeft een Zeeuw. Twee rendieren komen grazen rond de graven. Ze trekken zich niets aan van die in kleurige windjacks gehulde vreemdelingen. Noch van dode Zeeuwen."

7.09.2006 08:10 GMT
79°41.33’N, 013°34.81’O. Kompas 211. Knopen 1,2.
Gisteren onder zeil vertrokken bij de Zeeuwse uitkijk om 12:45, bestemming Moffen. Onderweg passeren we de 80e breedtegraad. Hier wordt ‘volgens een eeuwenoud gebruik’ iedereen gedoopt met het arctische zeewater. Moffen naderen wij tot op de toegestane 300 meter om een kolonie walrussen te bekijken. Dan, in een totale blakte, varen we naar Worsleyhamna in de Liefdefjorden. Vanochtend om 01:50 kwamen we er aan. Een rustige nacht voor anker en nu een prachtige zonnige dag. De gasten maken nu een wandeling op de ‘rendiervlakte’.

6.09.2006 08:47 GMT
79°51.12’N, 011°38.14’O. Kompas 173. Knopen 0,1.
Van Bourbonhamna zijn we dus vertrokken richting Poolepynten. We hebben die nacht prachtig met een bakstagwind kunnen zeilen. We werden wederom op een walvisshow getrakteerd. Vinvissen en witte walvissen en het gerucht gaat dat er ook dolfijnen zijn gezien. Om een uur of 4 ’s nacht hebben we de motor moeten starten. We hoopten bij Poolepynten walrussen aan te treffen maar helaas, ook deze bleven uit met een uitzondering van één, maar die was al heel lang dood. Zijn zongebleekte beenderen waren het hoogtepunt van onze fotografen. Bij het terugvaren van de expeditie met de rubberboten werden wij plots verrast door een baardrob die ons eigenwijs bestudeerde. De volgende bestemming was Signehamna. Deze middag, varend op de motor, wordt een uitgebreide oefening ‘schip verlaten’ gehouden. Onder een dichte mist doemt plotseling in de verte een zonverlichte Lilliehookbreen op. Het diner wordt door velen even onderbroken om van dit mystieke uitzicht te genieten. Voor het laatste zonlicht verdwijnt slaan we linksaf de baai Signehamna in. Hier is het tijd voor de eerste whisky met gletsjerijs aan dek. Op de ochtend van 5 september beginnen wij met een mooie wandeling. ’s Middags benaderen wij de gletsjer Lilliehookbreen. De gletsjerrand op de kaart is gedateerd, 1966. In werkelijkheid is de gletsjer zeker een halve mijl teruggetrokken. We varen derhalve op onbekende diepten. Wanneer wij dicht genoeg genaderd zijn, zetten wij de motor uit en drijven wat tussen de ijsbrokken. Het geknisper van het drijfijs wordt af en toe overstemd door het donderen van de gletsjer. Hier word je stil van.
Vannacht zijn wij naar de Zeeuwse Uitkijk gevaren. Zeilend met een bakstagwind van 5 à 6 Bft, was het voor de bemanning en gasten een inspannende nacht. De smalle passage ten zuiden van Danskøya richting de Smeerenburgfjord was hèt gespreksonderwerp bij het ontbijt. Nu zijn we ten anker bij de Zeeuwse Uitkijk.

5.09.2006 19:26 GMT
79°23.39’N, 010°38.37’O. Kompas 005. Knopen 5,7.
Passagier Willem schrijft verder:
"Het pad in Signehamna voert over grijze steen, in brokken van velerlei omvang ooit achtergelaten door een gletsjer en in rondo’s opgestulpt door permafrost. Hier en daar stroompjes ijskoud water. Het landschap is kaal, omrand door bergkammen. Iets verderop een ondiep, spiegelend meer. Het brakke water hiervan werd gebruikt door onder andere de manschappen van een Duitse meteopost. Die stond in WOII op een heuvel, als steun voor de Kriegsmarine. Iets hogerop stond de radiomast, resten van accu’s en schakelingen hebben vijftig jaar overleefd. In het kamp zelf roestige vaten, achtergelaten gereedschap – een boomzaag, een schop, tentharingen, scharnieren – tekens van menselijk leven. Zouden Heinz Eins en Heinz Zwei aan hun kinderen hebben verteld dat ze de oorlog grotendeels hebben doorgebracht in een verlaten hoekje van Spitsbergen-Noord? Wat deden die mannen na het werk? Wagner luisteren, kaarten, zuipen? Of vooral hopen dat ze niet vergeten waren.
In het ruige landschap vallen juist kleine dingen op. Het schrille gegak van een roodkeelduiker en vooral de mossages. Vele soorten mossen bedekken alom de stenige grond. Van bovenaf gezien lijken het ondoordringbare oerwouden, een soort bonsai-jungle. Je ziet tinten groen, vaalwit, oranje, rood, geel, dicht opeen in grillige vormen.
Of later in de fjord het getinkel van ijsschotsen waarvan een stukje afknapt of die tegen elkaar aan stoten. Soms een rollende donder wanneer een grote brok blauwachtig gletsjerijs in het water glijdt en de ‘Oosterschelde’ laat deinen.
Merkwaardig, die mengeling van groot en klein, ongenaakbaarheid en intimiteit. De hele omgeving is oneindig machtiger dan de mens of dat stalen schip. Het is dan bijzonder te zien hoe die eeuwenoude steen- en ijsmassa’s hun nevelige sluiers oplichten en zich tonen in al hun naaktheid. Dan voel je je een klein jongetje dat achter het gordijntje koekeloert naar een voluptueuze matrone die reeds lang de schaamte voorbij is."

VAN DE REDERIJ (5.09.2006)
Reinier Hoogenboom heeft besloten zijn werkzaamheden voor de rederij niet voort te zetten.Voor het boekingskantoor zoeken wij daarom op korte termijn een enthousiaste, creatieve en gemotiveerde medewerk(st)er voor 32 – 40 uur per week. Een goede taalbeheersing en commercieel inzicht zijn noodzakelijk. Voor meer informatie over de rederij en deze functie; klik hier. Vragen of sollicitaties kunt u per email richten aan Gerben Nab (g.nab@oosterschelde.nl).

4.09.2006 10:01 GMT
78°26.89’N, 011°52.57’O. Kompas 090.
Passagier Willem schrijft:
"Tring. Alarmbel. Midden in het Forlandsundet tussen de vaalwitte gletsjers links en rechts. Het is iets na twee uur en de als lunch genuttigde Belgische uiensoep van Monique zoekt juist zijn weg naar de benedenwinden. Iedereen naar het middendek. Zwemvest pakken bij de trap uit de salon. Kok Sabine leest de namen. Joachim ontbreekt. Hij speelt nog piano. Hij wenst de ‘Oosterschelde’ dezelfde heldenstatus toe als ooit de ‘Titanic’ met het doorspelende salonorkest. Maar ook Joachim moet eraan geloven als de grote ijzeren deur – het waterdichte schot – dichtgaat. Al is het maar een oefening. De opvarenden met de oranje pleebrillen om zijn dan echt compleet. Tony beschrijft beeldend wat mis kan gaan bij verkeerde ingrepen.
Na afloop bespreken we met een groepje tussen de masten hoe het zal gaan als het om het eggie gaat. Je kunt dan globaal een tweedeling maken, weet de meevarende bedrijfsadviseur: zij die doen wat er te doen is en zij die blokkeren en om een sturende hand vragen. De bedrijfsadviseur beweert dat hij dan de leiding zou nemen.
Joachim mag – mits met piano – bij mij in het vlotje."

3.09.2006 20:50 GMT
77°37.65’N, 014°31.06’O. Kompas 302. Knopen 6.
Heerlijk onder zeil, iedereen is erbij. We verwachten morgenochtend aan te komen bij Poolepynten.

3.09.2006 19:37 GMT
77°34.85’N, 014°58.14’O. Kompas 328. Knopen 0,2.
Passagier Willem schrijft:
"Daar lig je dan. Voor Bourbonhamma in de Van Keulenfjorden. Geen plek om een afspraak te maken met je vriendinnetje. Als je te laat bent, heeft je gsm geen bereik. De wind is kil, nu en dan een waterig zonnetje, maar steeds op een veraf gelegen berghelling. We wachten op de beer die de trieste resten begeert van een eens vrolijk zwemmende potvis. De ‘Oosterschelde’ ging vanochtend (zondag zonder klokken) rond half zeven voor anker en sindsdien speuren we of de beer zijn kop over de helling wil steken. De berenwacht bestaat uit een aantal die-hards die met lenzen en telescoopkijkers klaarstaan om de witte bontjas voor het thuisfront vast te leggen. Het is inmiddels half vier ’s middags en de stemming begint wat landerig te worden. Alle berengrappen zijn gemaakt.
Juist hier is de kans op beer het grootst dankzij de pakweg vijftien meter lange mannetjespotvis die enkele weken geleden werd ontdekt door opvarenden van deze struise driemaster. Die ene beer, een van de 3000 op de eilanden, vertikt het echter. Hij heeft de afgelopen weken een druk programma afgewerkt voor de passanten en duikt alleen op bij professionele aandacht. Twee weken geleden, vertelt stuur Anthony, had een ingevlogen ploeg van National Geographic de hoofdprijs. Niet één beer maar een heel stelletje liet zich vastleggen met dank aan de gesneefde potvisstier. Over de doden niets dan goeds.
Ook op voorgaande tripjes deze zomer van de ‘Oosterschelde’ waren er beren te kust en te keur. Misschien komt het wel doordat we, meteen de ochtend na aankomst, in de haven van Longyearbyen, verrast werden door vinvissen. Een diepe zucht van uitgeblazen adem ging aan een vloeiende bolling van het lijf vooraf. Dan zag je nog even het haaievinnetje en tuurde je verder voor de volgende show een paar meter verder. Wij zagen ze, niet de opvarenden van een toeristische viskotter die met volle kracht langsstoof.
We zijn op het zuidelijkste deel van de reis en varen straks – beerloos – op de zeilen noordwaarts. De reisorganisator heeft geregeld dat er zeker walrussen zullen zijn in Poolepynten, aan de oostkant van het eiland Prins Karls Forland. Anders is muiterij niet meer te voorkomen."

2.09.2006 20:47 GMT
78°07.50’N, 013°48.23’O. Kompas 255. Knopen 6,7.
Passagier Bregje schrijft:
"Tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag vliegen we van Tromsø naar Longyearbyen met de zonsondergang mee en halen deze in. Door het wolkendek heen, in het stralend licht, verwelkomen besneeuwde toppen ons op Spitsbergen. Uit het vliegtuig stappen we in een mooie, stille wereld. In het inmiddels grauw geworden licht ligt de ‘Oosterschelde’ op ons te wachten, de houtkachel flink opgestookt. Na een korte nacht slaap begint de reis, en gelijk goed: tijdens het uitvaren zwemmen er twee grote vinvissen naast het schip, een prachtig gezicht. Na een paar uur gaan we voor anker in de baai bij Colesbukta; een oude Russische steenkolenmijn. Met de bijbootjes gaan we aan land voor een wandeling. Het dorpje, dat bestaat uit een paar woonhuizen en wat schuurtjes, ligt er verlaten bij, het is moeilijk voor te stellen dat hier mensen hebben gewoond. De achtergelaten stoelen, bedden en andere huisraad in een van de huizen bewijzen ons een stukje van het leven dat zich hier heeft afgespeeld. Op de terugweg door het dal zien we een poolvos druk in de weer met zijn prooi, een vogel. We kunnen hem tot op enkele meters naderen, blijkbaar is hij erg hongerig want ondanks zijn schichtige blikken eet hij stug door. Terug aan boord genieten we van warme chocolademelk."

2.09.2006 10:00 GMT
Gisteren zijn onze gasten van reis IV vertrokken en is een nieuwe groep gasten aangekomen. Het weer is helaas omgeslagen. De laatste dagen van de vorige reis waren nog heel zonnig, maar nu is het wat miezerig, grijs weer. Dat wordt echter meteen al gecompenseerd. Nog maar net los van de kade duikt een aantal grote walvissen op naast het schip. Ze zijn nu al meer dan een uur naast ons. Als we eenmaal buiten de fjord zijn, kijken we wat we gaan doen. We hopen op een mooie bezeilde koers naar het zuiden.

31.08.2006 05:27 GMT
78°29.49’N, 016°02.18’O. Kompas 214. Knopen 7,0.
Vanmorgen vroeg was het schip wit en er lag een vliesje ijs op het water. De zomer raakt langzaam voorbij. Zojuist om 07:00 anker op gegaan in Skansbukta, nu onderweg naar Longyearbyen. ETA 10:30 LT. (Zie webcams; kies de regio Svalbard.)

30.08.2006 20:08 GMT
78°31.69’N, 016°01.53’O. Kompas 227.
Te Skansbukta voor anker. Morgen vroeg gaan we anker op en zetten koers richting Longyearbyen, de eindbestemming van onze reis.

30.08.2006 08:22 GMT
78°23.72’N, 016°50.80’O. Kompas 090.
We liggen nog in de baai Bjonahamna voor anker. De gasten genieten van een wandeling op deze prachtige, zonnige dag. De barometer is inmiddels gestegen tot onze recordhoogte van 1030 hPa. Ondertussen zijn wij druk bezig op het strandje in de baai met het aanleggen van een vuur en het ophangen van wat slingers en vlaggen. Om half twaalf worden onze wandelaars met warme chocolademelk ontvangen in deze tropisch ogende baai.

29.08.2006 20:56 GMT
78°23.72’N, 016°50.80’O. Kompas 348.
Vandaag zijn we na een wandeling bij Colesbukta vertokken richting Bjonahamna. Ondanks de wind tegen besloten we toch een aantal uur te gaan kruisen. Het was een prachtige zonnige dag en met 8 knopen voeren we door het Isfjorden. Net na het eten zijn we ten anker gegaan in het mooie baaitje Bjonahamna. Morgenochtend staat hier een wandeling op het programma.

29.08.2006 20:23 GMT
78°23.72’N, 016°50.78’O. Kompas 090.
Passagier Johan schrijft:
"Oh Spitsbergen", antwoordde mijn buurvrouw op een toon die deed vermoeden dat ze werkelijk geen flauw idee had waar het lag. Een vakantiepark in Friesland? Een dorpje in Suriname? Tussen Noorwegen en de Noordpool? Toch kozen 23 reisgenoten en 6 bemanningsleden vrijwillig voor een tijdelijk verblijf in de koelkast van Europa. Je kunt over Spitsbergen lezen, verhalen beluisteren, documentaires bekijken, maar Spitsbergen ervaren is een ander verhaal. Zeker met een varend monument als de ‘Oosterschelde’. Neem maandag: een zwaar rokende schoorsteen, troosteloze gebouwen. Grauwheid troef. Dat was de russische (steenkolen)enclave Barentszburg. De keerzijde van het overweldigende natuurgeweld dat Spitsbergen heet op een vierkante kilometer. Even maakte mijn enthousiasme en ontzag plaats voor somberheid. Even verlangde ik weer naar een gesprek met mijn buurvrouw."

28.08.2006 15:27 GMT
78°03.82’N, 014°12.01’O. Kompas 134. Knopen 7,3.
Om 07:45 u laten we onder Blomstrand het anker vallen. Het laatste uurtje vraagt behoorlijke oplettendheid omdat de ijsbrokken van de gletser Kongsbreen verraderlijk groter zijn dan ze van afstand ogen. Ook door deze ijsbrokken zijn de rotsjes op de radar moeilijk te herkennen. Voor de wandelliefhebbers is deze plek geweldig en hier is dan ook een stevige wandeling gepland naar de resten van een marmergroeve. Vlakbij die plaats komen de wandelaars terug aan boord om naar Ny Alesund te varen. Er blijkt nog een (Russisch) passagierschip te zijn met 50 gasten aan boord en zodoende is het ineens ‘druk’ in het dorp en vooral in de souvenirwinkel. De avond en nacht blijven we aan de kade. Om 06:00 op maandagmorgen maken we los om zuidwaarts door het Forlandsundet naar de Isfjorden te varen. Helaas geen wind om te zeilen. Wel een zonnetje dat een poging doet. Op grote afstand spuiten enkele walvissen. Op onze weg naar het zuiden passeren we weer eens de nauwe en ondiepe doorgang van het Forlandsrevet; deze keer kunnen we overal rondom de bodem zien. Om 17:00 u maken we in Barentszburg aan de kade vast. Een – uiteraard Russische – man geeft op de kade aanwijzingen hoe het schip volgens hem zou moeten liggen maar we begrijpen er weinig van.
Velen noemen als bijzonderheid en kwaliteit van deze reis dat ze mobiel onbereikbaar zijn. Bij het binnenvaren van de Isfjorden geven de mobieltjes weer piepjes en velen geven gehoor: bellen dus. De nacht brengen we voor anker door in Colesbukta, een baaitje in de Isfjorden waar een oud mijnwerkersdorpje is.

27.08.2006 07:36 GMT
78°58.13’N, 012°09.04’O. Kompas 024.
De mooie rustige nacht in de Bockfjorden en de wandelingen bij de hete bronnen (22 graden) waren ongeveer het verste punt van deze reis. Nu is het tijd de reisrichting om te draaien en we zetten weer koers de Liefdefjorden uit. Op deze vrijdagmiddag bezoeken wij de trappershut bij Mushamna. Hier wonen een man en een vrouw het gehele jaar door. Nu nog is er af en toe een bezoek van een schip maar binnenkort is het totaal onbereikbaar door het ijs. Zij zijn compleet op zichzelf en de jacht aangewezen. Erg gastvrij worden we ontvangen en we krijgen een kijkje in het leven aan het einde van de wereld. Dan vervolgen wij onze weg, de afstanden op Spitsbergen zijn groot. Er steekt een aardige noordoostelijke bries op en eerst nog moeten wij er met motor tegenin. Zodra we uit het fjord zijn zetten wij zeil. Een westelijke koers richting Smeerenburg. Hier zijn nog de resten te vinden van het grootste nederlandse walvisstation uit de 17e eeuw. Zaterdag bezoeken we, terwijl wij tussen Danskøya en Amsterdamøya liggen, naast Smeerenburg ook nog Virgohamna, het beginpunt van een ballonvaart- en luchtschipexpeditie eind 19e eeuw (beide overigens niet succesvol). ’s Avonds steekt dezelfde noordoostelijke wind weer op en blijkt onze ankerplaats een guur tochtgat. Tijd om zeil te zetten en onze reis te vervolgen. Na een halve nacht mooi zeilen, waarna de wind wegvalt, liggen wij inmiddels in de Kongsfjorden voor anker bij Blomstrand. Deze ochtend zal hier een mooie wandeling worden gemaakt en vanmiddag zullen we Ny Ålesund bezoeken, het noordelijkste dorp ter wereld.

25.08.2006 07:45 GMT
79°27.51’N, 013°19.19’O. Kompas 090.
Bij ons laatste bericht waren we op weg naar de Monacobreen. De kaart dateert uit 1966 en inmiddels is de gletsjer zeker een mijl geslonken. Dit betekende dat we op de kaart tot de oude gletsjerrand konden komen, daarna waren geen dieptes meer aangegeven. Het was een zeer indrukwekkend gezicht. De gletsjer op iets meer dan een mijl, zeker 2.5 NM breed en na een hoogtemeting met de sextant zo’n 75 meter hoog. Af en toe braken er enorme stukken af waarvan het donderend geluid als onweer door de baai rolde. Even later voelde je de golven. We lagen tussen drijvend gletsjerijs, motor uit, lange tijd te genieten.
In de middag zijn we naar de Bockfjorden gevaren. Geen grote afstand maar tussen al het drijvend gletsjerijs waren we toch wel even bezig. Vannacht lagen we daar voor anker, helemaal achter in het fjord, omsloten door landschappen aan elke kant weer anders. Rode bergen ‘Sahara zand’, de spitse besneeuwde bergen, een monding van een modderige rivier, morenen, geelzanderige warmtebronnen en ga zo maar door. Elk moment verandert het bijzondere licht en daarmee het landschap. Op dit moment wandelen wij bij de hete bronnen.

24.08.2006 14:19 GMT
79°35.50’N, 12°42.30’O.
Zijn nu in de Liefdefjorden, in het noorden. We varen naar de grote gletsjer toe en zitten midden in het ijs. We hopen op een mijl te kunnen komen. Gisteren de 80 Noord gepasseerd met een klein feestje. Morgen willen we naar Mushamna om de trappershut te bezoeken, en dan terug, westwaarts. Vannacht wilden we op een vlakte lopen waar vaak veel rendieren zitten maar dat feest ging niet door vanwege een ijsbeer. Vanochtend hadden we langdurig baardrobben rond het schip.

VAN DE REDERIJ (23.08.2006)
Vandaag stond de laatste aanwinst van de rederij, de sleepklipper ‘Salvator’, op de helling bij scheepswerf Bocxe in Delft. Het onderwaterschip werd gekeurd door de verzekeringsmaatschappij. Behoudens enkele kleine dingen was er weinig aan de hand. Als het weer niet al te slecht wordt zal het schip voorzien worden van een nieuwe laag verf en kan de ‘Salvator’ begin volgende week zijn nieuwe ligplaats in de Leuvehaven innemen (achter het voormalig IMAX-theater). De werkplaats die in het enorme vrachtruim komt moet begin oktober klaar zijn en begin december hopen we ook het rederijkantoor naar het schip te kunnen verhuizen.

VAN DE REDERIJ (21.08.2006)
Al dagen lukte het de rederij niet verbinding met het schip te krijgen. Noch met de radio, noch met de Inmarsat-terminal (satelliet). Vandaar dat we verstoken bleven van nieuws. Vanavond belde kapitein Maarten Steen, die Martin Thomsen heeft afgelost, met de iridiumtelefoon om door te geven dat alles goed ging:
“Vrijdag kwam een nieuwe groep gasten aan boord. Direct daarna vertrok de ‘Oosterschelde’ al weer naar het zuiden. In het Bellsund ligt nog steeds de dode potvis, inmiddels wel wat minder fris. En, waar velen al op hoopten, ook de ijsbeer (of een andere) is nog steeds in de buurt. Met de ‘Oosterschelde’ kunnen we dicht bij hem komen en er worden vele foto’s gemaakt. Vanuit het Bellsund vertrokken we vervolgens naar het noorden. Voor de monding van de Isfjorden werden we wel een uur lang vergezeld van een kudde vinvissen. Indrukwekkend. Later die dag zagen we zelfs, van wat grotere afstand, nog enkele dwergvinvissen. Het kon zondag allemaal niet op, want bij Poolepynten zagen we weer de kudde walrussen die zich daar meestal ophoudt. Na drie dagen Spitsbergen hebben we dus bijna alle grote zoogdieren al ‘op ons lijstje’ staan. Het weer was de eerste dag wat regenachtig, maar sindsdien is het droog, hoewel niet stralend, weer. Vanaf onze prachtige ankerplek bij de Lillehooksbreen konden we vanmorgen het fjord bovendien helemaal uitzeilen. Op dit moment koersen we richting de Magdalenefjorden. De eerste sneeuwvlokjes dwarrelen om ons heen en de toppen van de bergen zijn alweer witter dan een week geleden. Is het in Nederland herfstachtig, hier valt de winter al in. Iedereen lijkt zich goed te vermaken aan boord en de sfeer is dan ook heel opgewekt. De komende dagen zal het wel weer moeilijk zijn om contact met de buitenwereld te maken, maar we blijven ons best doen"

15.08.2006 12:42 GMT
78°07.34’N, 013°44.05’O. Kompas 103. Knopen 6.
We zijn nu op weg naar Barentszburg. Onze laatste ankerplaats was in de Kongsfjorden vlakbij het eilandje Blomstrand. Tijdens een 3 uur durende wandeling troffen we prachtige bloemen evenals talrijke vogels en versteend hout. De resten van de verlaten marmergroeve geven het eiland een bijna mysterieuze uitstraling. Ny Ålesund bezochten we gistermorgen. Deze plaats, waar Roald Amundsen’s standbeeld pontificaal middenin het dorpje prijkt, is nu een modern centrum voor arctisch onderzoek. Speciaal voor ons ging de souvenirwinkel open. Wat ons blijft verbazen is het snel wisselende weer. Onze kennis, die we vooral op lagere breedtes hebben opgedaan, blijkt veelal niet toereikend om een voorspelling te wagen. Slechts sporadisch ontvangen we een uitgebreid weerbericht, maar ook dan blijkt het actuele weer vaak heel anders dan voorspeld. De barometerstand schommelt hier maar heel licht rond 1025 Hpa, ook als er een regengebiedje overtrekt. In Virgohamna op Danskøya, in het uiterste noordwesten, lagen we zelfs een beetje verwaaid eerder deze week. Het scheen een vrij plaatselijke ’tocht’ om de hoek van het eiland te zijn, die gelukkig de volgende morgen weer over was. De zogenaamde gevoelstemperatuur verschilt van moment tot moment. Soms, als een stevige wind vanaf een gletser waait, sta je zelfs in dichtgeregen poolkleding te kleumen, andere keren is een dun truitje aan dek voldoende in het aangename zonnetje. Het einde van deze reis komt inmiddels in zicht. Donderdag komen we aan in Longyearbyen.

10.08.2006 18:12 GMT
79°53.80’N, 012°26.67’O. Kompas 075. Knopen 8.
We hebben nog maar één ijsbeer gezien deze reis, maar gelukkig is er voldoende compensatie. Gisteren bijvoorbeeld zijn we met prachtig zonnig weer de Kongsfjorden uitgezeild. Vandaag bezoeken we Ytre Norsk Øya, waar in de 17e eeuw een Zeeuws walvisstation was gevestigd. Het hoogste punt van het eiland heet ‘Utkiken’, of ‘Zeeuwse uitkijk’. Vanaf dit punt keken de walvisjagers uit naar hun prooi, de Groenlandse walvis. Blijkbaar zagen ze ze allemaal, want tegenwoordig komt deze walvis hier niet of nauwelijks meer voor. Onze Zeeuwse beroepsvissers aan boord raken naar eigen zeggen een beetje geëmotioneerd als zij op het pad van hun voorvaderen de berg beklimmen. Geen walvissen dus, maar op het eiland vinden we wel sporen van ijsberen en een groot bot; waarschijnlijk een heupgewricht van een ijsbeer. Gelukkig zien we geen levende exemplaren tijdens onze wandeling. Vanavond komen we kortstondig boven de 80e breedtegraad, daarna gaan we door naar de Liefdefjorden.

7.08.2006 21:37 GMT
Passagier Albert Tromp vertelt:
"We zijn inmiddels een paar dagen aan boord en we zijn volledig overdonderd door de natuur van Spitsbergen. "En het land is woest en ledig". Zo zou je de grootsheid en ongereptheid van deze eilandengroep kunnen omschrijven. We realiseren ons onze kleinheid maar al te goed. De natuur hier geeft ons geen kans het programma uit te voeren zoals dat was voorbereid. Zaterdag al kunnen we niet van boord bij de Trygghamna-vogelkliffen omdat het weer te slecht is. In plaats daarvan vertrekken we richting zuiden, waarbij we hopen dat we hier op de terugweg nog wel even langs kunnen gaan. In de nacht (nou ja, de zon gaat niet onder, dus kun je dan nog wel spreken over nacht?) van zaterdag op zondag breekt de hemel open en zondagmorgen schijnt de zon uitbundig. We gaan met de zodiacs naar de gletsjer, laverend tussen de ijsbrokken en ijsbergjes door. We zien een baardrob liggen op een stuk ijs, zich koesterend in de zon. We kunnen hem vrij goed benaderen, alvorens hij het voor gezien houdt en de diepte induikt. Opeens breekt met donderend geraas een groot brok van de gletsjer af en even later voelen we een vloedgolf onder ons doorgaan. We zijn allemaal te laat om het met onze camera’s vast te leggen, maar daardoor genieten we des te meer. We wanen ons in het ‘land waar de goden wonen’. Later op de dag gaan we aan land aan de oevers van de Van Mijenfjorden. We zien veel planten en vogels, maar weinig andere beesten. Toch stuiten we op een koppel prachtige, grijze rendieren met magnifieke geweien, waar we dicht bij kunnen komen. IJsberen zien we (nog) niet. Maar we zijn er wel op voorbereid. Onze gidsen Jurren en Annemiek dragen degelijke Duitse Mausers mee, waarmee we ons in geval van nood kunnen verdedigen. Straffe wind en sterke deining dwarsbomen onze tocht naar het Hornsund in het zuiden. Dat is jammer, omdat de kans op het zien van ijsberen daar behoorlijk groot is. We blijven nu in het Bellsund, waar we een prachtige wandeling maken over de morenen van de Recherchebreen (breen = gletsjer).
Onderweg naar de Fleur de Lyshamna spot onze gids Jurren een slapende ijsbeer. Er is althans een wit vlekje op de wal te zien dat daarvoor moet doorgaan. Voor de wal ligt een dode potvis, waarbij eerder ijsberen te zien zijn geweest. Het zou dus kunnen. Een deel van ons is echter uitermate sceptisch. We kruipen langzaam naar de wal, maar er gebeurt niets. Uiteindelijk, als we vlak onder de wal zijn, komt het witte vlekje in beweging en het blijkt inderdaad een prachtige ijsbeer te zijn. Nog wel erg ver weg, maar onmiskenbaar. Helaas verlaat het beest, loom lopend, het theater om achter een heuvelrug te verdwijnen. We zijn opgetogen. Wat is de wereld toch ongelijk verdeeld…"

5.08.2006 18:13 GMT
77°56.00’N, 013°07.00’O.
Na een paar drukke dagen in de haven van Longyearbyen zijn we weer onderweg, op zoek naar nieuwe avonturen. De gasten van de vorige reis hebben we, na een heerlijk diner van Joost en een vermakelijk en indrukwekkend optreden van onze gasten zelf (met onder meer een diashow en een zelfgeschreven lied) midden in de heldere (!) nacht uitgezwaaid.
Toen, vroeg in de morgen, terwijl onze gasten nog maar net van boord waren, werden we verrast door een grote groep witte walvissen, die wel een uur rond onze ankerplaats bleven zwemmen. Het waren tenminste 12 volwassen dieren en enkele jongen, met een wat donkerder, grijze kleur.
De nieuwe gasten arriveerden de volgende nacht en vroeg in de morgen maakten we de voorbereidingen voor ons vertrek. Deze reis zullen we de hele westkust bezeilen, van het Bellsund in het zuiden tot de Liefdefjorden in het noorden. We hebben twee weken om dit bijzondere gebied en de natuur verder te verkennen en laten ons niet uit het veld slaan door de koude regen die op dit moment op ons neerdaalt. Ook die maakt deel uit van het Spitsbergen-avontuur.

1.08.2006 12:02 GMT
78°09.48’N, 014°26.87’O. Kompas 048. Knopen 5,2.
Anthony vertelt verder:
"De vorige keer voeren we van Smeerenburg naar Ny Ålesund, langs de kust. Nou ben ik niet zo slim maar ik heb toch wel door dat er hier op Spitsbergen maar drie soorten wind zijn: te veel, te weinig en tegen. Op die reis naar het zuiden hadden we een mix van de eerste en de laatste. Wij hebben een motor om het makkelijk te maken, maar dat was voor die ontdekkingsreizigers wel anders. Ongeveer om 9 uur ’s avonds waren we in het Forlandsundet, waarop de Kongsfjorden uitkomt en ook de Krossfjorden en ook de doorgang oost van Prins Karls Forland. Een druk kruispunt, ik zag wel twee schepen. We lagen aan de kade om elf uur, bij het noordelijkste plaatsje van de wereld, Ny Ålesund op 78 56 N,11 56 E. De pub is alleen op zaterdag en woensdag open, en verder is het plaatsje vol met mensen die allerlei meteo- en natuuronderzoek doen. Onze gasten gingen ’s ochtends de plaats verkennen, ansichtkaarten verzenden en genieten van het vrijuit lopen, zonder iemand met een geweer erbij die de groep bij elkaar probeert te houden (het geweer is voor de beren, niet voor de gasten). We vertrokken vlak voor de lunch naar Blomstrandhalvøya, aan de overkant van de fjord. De groep ging aan land aan de ene kant van het schiereiland en liep naar de andere kant, waar een oude marmergroeve is met de naam ‘London’ Still, met nog de kranen, stoommachines en andere interessante voorwerpen. Na anker op, voeren we naar Barentszburg, ruim 80 NM naar het zuiden, net binnen de Isfjorden. We gingen weer door de nauwe doorgang oost van Prins Karls Forland, het ‘forlands revet’. Bij Poolepynten zagen we tot onze verbazing onze vrienden weer liggen, op het strand, als een grote hoop van blubber, snorren en slagtanden. Zo’n twaalf walrussen. We gingen even bijliggen om beter te kunnen kijken. En weer verder. De wind was bepaald niet behulpzaam, en toen kwam ook nog de oceaandeining erbij toen we uit de luwte kwamen, en iedereen werd in slaap gewiegd (denk ik). Er kwam nog een opwindend moment toen Jurren (een van onze gidsen, oftewel M.I.G.’s: Men In Green) meldde een bijzondere vogel te hebben gezien, een die alleen in het hoge noorden te zien valt: Larus sabini, de vorkstaartmeeuw. Terwijl hij de camera haalde om het vast te leggen, kon ik de vogels rond het schip eens goed bekijken. Ik realiseerde me pas naderhand dat het bijzonder was, ik ben niet zo goed in het herkennen van vogels. Er zijn ook zoveel bijzondere momenten hier, wat is het toch een fantastisch stuk wereld, en het is nog wel mijn baan! Wat een buitenkans… bedankt ‘Oosterschelde’. Vroeg in de ochtend meerden we af in Barentszburg."

30.07.2006 18:34 GMT
79°10.37’N, 010°47.40’O. Kompas 161. Knopen 6.
Anthony vertelt verder:
"We waren een tijdje uit de lucht vanwege de bergen van het noordelijke Spitsbergen om ons heen. Maar nu kunnen we iets vertellen over de afgelopen dagen. Het is waar wat de heer Barentsz zei over de bergen hier: hoge gebergtes met scherpe toppen die meestal verborgen blijven achter de wolken, of ze steken boven een mistlaag op zeeniveau uit, wat navigatie tussen de ijsbergen heel apart maakt. De tocht naar binnen in de Liefdefjorden, om de Monaco-gletsjer achterin te bezoeken, was verbazingwekkend. En hoe dieper we naar binnen voeren, hoe meer ijs om ons heen. Veel zon erop, en de camera’s snorden en klikten. In een klein zijfjord zagen we een scheepje waarmee we al eerder kennis hadden gemaakt, the ‘Isbjørnen II’. Zij hadden een ijsbeer ontdekt, op een schots, en dus voeren we die kant maar eens op. Dichterbij gekomen, zagen we dat de beer een baardrob aan het verorberen was. Heel langzaam gleden we dichterbij, de beer leek zich er niet druk over te maken, hij had meer oog voor de maaltijd voor zijn neus. De camera’s gingen in hogere versnelling, klik klik klik. Wel een uur lang hadden we ons eigen discovery channel, op 30 meter afstand. Het schip was helemaal stil, alleen de camera’s waren hoorbaar, en het geluid van botten waaraan geknauwd werd. Ongelooflijk… only the strong survive… de beer zwom uiteindelijk weg en wij voeren door naar de Bockfjorden en de hete bronnen in Vulkanhamna waar we het anker voor de nacht lieten vallen. Na de lunch de volgende dag gingen we weer naar buiten, maar onderweg stopten we nog bij een trappershut bij Mushamna. We hadden nog nooit een trapper ontmoet en dan heb je je voorstelling van een oude man met een grote grijze baard, een pijp van walvisbeen in de mond, en een trouwe viervoeter naast hem, behalve dat één voet verdwenen was tijdens een bijna dodelijke aanval van een ijsbeer. Die voorstelling verdween snel toen we een van de twee bewoners ontmoetten, een kleine knappe Noorse dame, met een zachte stem. Ze toonde ons haar woning en vertelde hoe alles in zijn werk ging. Ze had inderdaad een hond, maar alle poten zaten er nog aan. Er hingen verschillende robbesoorten te drogen (proviand voor de winter). We zagen nog een moederbeer met twee jongen op een helling, en ook veel Witbuikrotganzen in een meertje vlakbij de hut. Tijdens de terugkeer naar de ‘Oosterschelde’ werden we aangevallen door tientallen Noordse sterns, ze doken op de langsten van ons en soms werden we gepikt (advies: neem een stok mee of ga naast Roelof lopen). Anker op en naar Smeerenburg. We kwamen ’s morgens vroeg aan en we maakten een kleine wandeling door dit stukje Nederlandse geschiedenis. Vlak voor de lunch vertrokken we, de wind op de kop, naar Ny Ålesund. Deze reis is nog lang niet afgelopen en we hebben al zoveel gezien: 6 beren, vele robben en allerlei soorten vogels. Nog geen walvissen helaas. Nog niet."

28.07.2006 02:37 GMT
79°41.34’N, 013°35.21’O.
Bemanningslid Anthony vertelt:
"De laatste dagen waren druk, zowel voor bemanning als voor onze avontuurzoekende vacantiegangers. Maandagmorgen gingen we anker op, op weg naar Poolepynten. We hadden verwacht dat de walrussen in deze tijd van het seizoen al verder naar het noorden getrokken zouden zijn, maar tot ons genoegen lag er een groep van 12 gezellig tegen elkaar. Vroeg in de avond gingen we weer door. We moesten door de nauwe passage tussen Prins Karls Forland en de vaste wal van West-Spitsbergen. Het sont is zo’n 60 NM lang en 7 NM breed met dieptes tot 150 meter. Maar in die plek is er maar een breedte van 200 meter, en veel dieper dan 3 meter is het er niet. En uiteraard alles onder water. Dat houdt een mens wel bezig.
Vroeg op dinsdagochtend kwamen we aan achterin de Lilliehoekfjorden (in de Kossfjorden), in Signehamna. De fjord lag vol met ijs. De rubberboten gingen te water, alle batterijen en filmpjes (old school) werden ingeladen, en zo begon de dag met een fotosessie van enkele uren. Er waren ook enkele zeehonden, ook zij genoten van zon en ijs. En weer gingen we verder noordwaarts, met een stijve bries achterin en de zeilen omhoog, naar het Magdalenefjorden. Hier kwamen we de volgende cohtend aan. Het is een van de populaire fjorden van Spitsbergen, niet erg groot maar wel met een enorme wal van ijs aan het eind, van de gletsjervoet, en daar komen geregeld enorme blokken vanaf die alle kanten opdrijven. Onze ‘ijsberg-comboys’ gebruikten de rubberboot om deze dikke witte vrienden aan te sporen uit onze ankerplek te blijven en een andere weg naar buiten te kiezen. Anker op en weer verder noordwaarts, naar de Smeerenburgfjorden; we kruisen de fjord in, op weg naar een stuk Nederlandse walvisgeschiedenis. Er ligt daar een klein eiland, Amsterdamøya, waar vroeger Smeerenburg (blubberdorp) lag. Hier gaan we ankeren. Door de merkwaardige magnetische variaties in deze omgeving kwamen we eerst wat fout uit. Onze ankerplek werd Virgohamna, een kleine baai op het eiland Danskøya (Denemarken-eiland). Martin, onze Deense kapitein, was de enige die niet verbaasd was. Het is een klein eiland maar met veel historie van vroegere expedities in het arctisch gebied. Nog verder noord zetten we later voet aan wal op Ytre Norskøya, een uitkijkpost die bij de Nederlanders bekend stond als Zeeuwse Uitkijk. Vanaf hier weer verder noord, het open water op, op weg naar het eilandje Moffen, een lage plaat van maximaal 1.5 meter hoog, niet makkelijk te vinden in de mist die rond dinertijd rondom was verschenen. Bovendien zouden we onderweg de 80 graden Noorderbreedte passeren. Alle aandacht was hierop gericht, het stuurhuisje stond vol met wachtende mensen en cameras, maar de 80 wilde maar niet op de GPS-schermpjes verschijnen. De stuurman had van de mist gebruik gemaakt door stiekem wat oost te sturen, aldus bleef het schip net onder de 80 hangen. Na ontdekking van de grap, gingen we over deze lijn om 22:05. Moffen kwam in zicht en de champagne ging op. We hebben het eiland gerond, ook om naar walrussen te zoeken. Moeilijk te zien in de mist en we moesten ook nog eens zo’n 300 meter afstand van de kust houden. Maar, we zagen er veel gewoon rond het schip. In het water zijn ze gratieus, maar op het land is het een ander verhaal. Het kompas draait en we gaan nu zuidwaarts, naar het Liefdefjorden; wie weet welke avonturen ons daar wachten."

VAN DE REDERIJ (27.07.2006)
Inmiddels is de tweede expeditie van start gegaan. Alle nieuwe gasten en hun bagage zijn veilig aan boord gekomen en de ‘Oosterschelde’ heeft koers gezet naar het uiterste noorden van Spitsbergen. Met een beetje geluk wordt zelfs de 80e breedtegraad gepasseerd deze reis. Vanwege deze hoge breedte is het vaak moeilijk radiocontact te maken met het schip, vandaar dat er nog geen nieuws van het schip op deze pagina te melden is. Wel heeft de rederij een aantal prachtige foto’s van de eerste reis ontvangen. Een aantal ervan is nu al te zien op de foto-pagina’s.

VAN DE REDERIJ (27.07.2006)
Passagier Guy van Hoek, nu aan boord, biedt een verslag op het net.

24.07.2006 18:00 GMT
78°37.60’N, 011°26.23’O. Kompas 326. Knopen 7,3.
Gast Hans Tromp schrijft:
"Spitsbergen-1 zit er bijna op. We liggen voor onze laatste overnachting ten anker in de baai Skansbukta. Het is er ‘druk’. Een Frans en een Duits jacht, allebei met aluminium romp, roepen de gebruikelijke discussies op over wat nou mooi is en wat niet. De Duitser wint op alle fronten. Er blijkt bij ons aan boord een groot aantal Koopmans-adepten te zitten en die vinden natuurlijk dat Koopmans de maat der dingen is. En dat is best verdedigbaar.
Na een rustige nacht is er ’s morgens nog een wandeling naar de (gesloten) gipsmijn. Gelukkig ligt er ook nog een erg mooi wrak op de kant. Sep vindt dat hij nu lang genoeg onder de mensen is geweest en dat het tijd wordt voor een kort kluizenaarsleven. Hij klimt het steile gruis op en na wat zoeken met de kijkers vinden we hem uiteindelijk ergens in een beschut hoekje naast een sneeuwveld. We houden het na overleg op ongeveer 300 meter hoogte. Na een uurtje meditatie roetsjt hij in enorm tempo naar beneden. We zijn weer compleet en zetten koers naar Longyearbyen waar we om 13:00 aankomen, zaterdag. Uit het radiocontact kon de havenmeester niet opmaken wat voor prachtig schip hij binnenkreeg, anders had hij ons vast niet verbannen naar de kolenkade, halverwege het vliegveld. We laten het aanbod voor wat het is en gaan op stand ten anker, ook al betekent dat een passagierswisseling (en tassen!) per dinghy. Longyearbyen wordt uitgebreid verkend. Na een terugkomst volgt nog een heerlijk afscheidsdiner van Joost met veel dankbare woorden namens 21 gasten die een geweldige reis hebben gehad. Schrijver dezes is al 4 weken (vanaf Kiel) aan boord en gaat met z’n 3e groep gasten in zee. Deze ervaring roept waardering op voor de bemanning, die niet alleen hard werkt aan het schoon schip maken, maar ook nog eens op ontspannen wijze alweer ruim 20 nieuwe gasten verwelkomt, die zich binnen de kortste keren thuis voelen.
Nog diezelfde zondagavond gaat het anker op en zetten we koers in westelijke richting naar Trygghamna, waar na het ankeren nog een pittige wandeling volgt naar de Alkhornet, waar duizenden alken met jongen op de vele richels nestelen en waar we kunnen zien hoe een van de ouden het jong naar zee leert vliegen. Af en toe mislukt dat halverwege en is de Grote burgemeester er als de kippen bij om het jong te verschalken. Het is midder’nacht’ wanneer iedereen weer aan boord is. De lange heenreis, alle indrukken en de wandeling zorgen ervoor dat het maar heel kort duurt voor de ‘Oosterschelde’ in diepe rust is. Morgen verderop naar het noorden."

VAN DE REDERIJ (22.07.2006)
De ‘Oosterschelde’ staat op dit moment op het punt aan te komen in Longyearbyen. Het is op webcams te volgen.

20.07.2006 15:35 GMT
78°14.17’N, 013°48.02’O. Kompas 087.
Na een bezoek in Ny Ålesund, het noordelijkste plaatsje van de wereld, zeilden we door de nacht naar het grote Isfjorden. Met bakstagwind en een hittegolf van 10-12 graden voeren we comfortabel langs de kust, terwijl we genoten van de spectaculaire kust met ruige bergen en talloze gletsjers. Vanochtend bezochten we Barentszburg, een Russisch mijndorp, en nu liggen we voor anker in Tryghamna (door de Nederlanders ‘behouden haven’ genoemd).
Onze kok Joost vertelt: "Met mijn hoofd vol wilde recepten reisde ik naar Spitsbergen af op ontdekkingsreis naar nieuwe smaakspektakels, gewaagde combinaties en bizarre lokale produkten. In de Noorse fjorden vingen we kabeljauw en koolvis, goed voor een gebakken visje bij de lunch en rauw gemarineerd als een voorgerechtje. Op marktjes in Mandal, Bergen en Tromsø kocht ik wilde zalm, garnalen, gerookte heilbot en roodbaars. Viscakejes begeleidden de lunch en ook in Noorwegen bleken ze een bolus-achtige koffiekoek te bakken. Voor de fanatieke Greenpeace-aanhangers: de walvissteak hebben we laten liggen. Vanaf Bjørnøya spatte mijn droom echter uit elkaar. Geen supermarkten, geen knusse marktkraampjes en bovendien bleek het illegaal rendieren te schieten om pasteien, worstjes, of stoofpotten mee te bereiden. Waarom hadden we dan geweren mee? Er viel hier gewoonweg niks te consumeren. Alleen maar gletsjers, heel veel, prachtig weer, desolate fjorden, ijsberen (mochten we ook al niet schieten), ontelbare aantallen vogels, poolvossen (smaken toch niet lekker) en rendieren. Mijn enige hoop is dat de vogelexpeditie van deze middag terugkomt met lepelblad: een tuinkersachtig plantje dat me lekker lijkt in een salade. Dus tot nu toe een winkelloze reis voorzover Spitsbergen betreft. Heerlijk."
Een kaart van het westelijke deel van Spitsbergen kunt u hier downloaden.

18.07.2006 21:46 GMT
78°55.71’N, 011°56.31’O. Kompas 090.
De zeldzame dieren liggen een beetje in de weg, en ook onze volgende wandeling kan hierdoor niet doorgaan. Vlak bij de geplande ankerplek, Midterhuken in het Bellsund, ziet gids Jan weer een levend wit stipje op de berg. Langzaam naderend zien we een ijsbeer zijn zondagochtend liggen uit te slapen. Hij kijkt even naar ons om maar lijkt niet onder de indruk van topzeilschoeners, keert ons zijn achterste toe en slaapt verder. Deze beer is wat minder bang dan de vorige. Niemand op Spitsbergen verlaat dorp, hut of schip zonder berenverweer. Wij hebben twee oude Duitse geweren met vingerdikke patronen. We willen behalve onszelf niet met de beer, ook de beer niet onnodig met de patronen confronteren. Elke eventuele berenmoord wordt grondig onderzocht hier. Langzaam ontmoeten we meer bewoners en horen we meer berenverhalen.
We brengen de zondag door bij het donderen van de actieve gletcher Fridtjofhamna, in de stromende regen. Het weer is niet saai. ’s Nachts varen we zonder wind met veschrikkelijke deining naar Poolepynten op Prins Karls Forland, waar we in dichte mist het anker laten vallen bij een natuurlijke, 1 meter hoge en mijlenlange dijk. Erachter ligt een soort smeltwatermoeras. In deze mist een contrasterend vlak landschap. De dijk ligt bezaaid met grote balken en palen drijfhout. Noordse sterntjes vliegen ons in de haren en drie enorm dikke heren laten ons hun tanden zien. Walrussen. Wat zijn ze ontzettend groot vet en liggen ze er gezellig bij met hun stekelige snorren. En wat stinken ze. ’s Avonds trotseren we weer een vervelende deining en we ankeren ’s nachts in de stralende zon bij Blomstrandhalvøya. Een schiereiland in de Kongsfjorden, dat door afbrokkeling van de Blomstrandgletsjer een eiland geworden is. Vandaag dat eiland en de vogelrots aan de Ossian Sars Fjellet verkend. O.a. Arctisch valkruid, Kleinste jagers en een Kleine rietgans met jongen aangetroffen. We naderen nog meer zeldzaamheden: een gelegenheid om af te meren en een nacht zonder ankerwacht, op de pier van Ny Ålesund. We zitten bijna op 79 graden Noorderbreedte.

15.07.2006 21:34 GMT
77°33.32’N, 015°02.69’O.
Waar zullen we beginnen. De afgelopen dagen waren zo volgeladen met verbazingwekkende ervaringen dat het moeilijk is om het allemaal in één bericht te stoppen. Eens kijken – twee stops op Bjørnøya. Eerst in Kvalrossbukta, in het zuidoosten, waar we een wandeling hebben gemaakt, en later bij een Noors meteorologisch onderzoeksstation (Herwighamna, in het noorden), waar we een korte inleiding kregen in het wetenschappelijke werk dat ze daar doen. Rond het eiland zagen we diverse soorten Arctische vogelsoorten, zoals de Kortbekzeekoet, de Kleine alk, de Grote burgemeester, en de Kleine, Middelste en Grote jager. Aan land vonden we in de toendra diverse Arctische planten zoals Serastium arcticum, Papaver dahlianum en de Arctische papaver, en ook diverse vogels zoals de Bontbekplevier, de Goudplevier, de Paarse strandloper en de Sneeuwgors. In de avond gingen we op weg naar Spitsbergen met een gunstige SW 4-5 Bft. Sommigen waren een beetje zeeziek maar verder hadden we een snelle en prima oversteek van de Barentszzee, die soms de dansvloer van de duivel wordt genoemd vanwege het betrekkelijke ondiepe ervan en de korte grote golven die er vaak zijn. Weer werden we verwend met verscheidene waarnemingen van bultruggen. Vlak voor aankomst viel de wind weg en werden we omgeven door een dikke mist. De hoofdmotor ging aan en de zeilen werden gestreken, voor de laatste mijltjes naar het Hornsund, het zuidelijkste sont op Spitsbergen. Binnen klaarde het op en we zigzagden tussen kleine ijsbergjes door naar een ankerplaats in Gashamna (Ganzen-haven) voor de nacht. We toasten in stijl op de aankomst: whisky, met blokjes kristalhelder gletsjerijs dat we hadden opgevist uit het water.
Op vrijdagochtend gingen we aan wal voor een wandeling, waarna we koers zetten naar Sofiakammen, in Burgerbukta, een indrukwekkende en steile berg van 925 meter. Hier zagen we vele Drieteenmeeuwen en Noordse stormvogels rond hun broedplaatsen. De rubberboot werd te water gelaten voor een blik op het gletsjerfront en we ontdekten exemplaren van de Kleine zeehond en een familie Witte walvissen. In de loop van de dag bleven we uitkijken naar ijsberen, maar we hadden geen geluk. ’s Avonds ankerden we in Isbjørnhamna, vlakbij een Pools onderzoeksstation. We bezochten hen.
En dat brengt ons bij vandaag (zaterdag). We verlieten Isbjørnhamna vroeg in de ochtend en voeren noord naar het Bellsund. Er stond een vervelende deining tegen, veroorzaakt door harde wind ’s nachts. Tegen lunchtijd kwamen we aan in het Bellsund; op de kust waren verlaten trapper-hutten te zien, en ook waren er veel rendieren op de heuvels. Vele verrekijkers gingen voortdurend over de omgeving, op zoek naar bijzondere beesten – walrussen, witte walvissen, zeehonden, rendieren, vogels en ijsberen. Na aankomst klinkt het alarm: gids Jan ziet iets wits, beetje geelachtig, ver weg. Wanneer we dichterbij komen, wordt het groter, het beweegt, en ja hoor: een prachtige, grote ijsbeer. Hij staat bovenop iets, dat bij nadere inspectie een aangespoelde, dode potvis blijkt te zijn. Alhoewel we langzaam naderen, vertrekt de beer, zwemt aan wal en verdwijnt over de heuvels. De wandeling doen we bij nader inzien maar niet. In plaats daarvan nemen we een kijkje bij de potvis, een 12 meter lange reus van het mannelijk geslacht.
We blijven vannacht hier in Bourbonhamna; we lopen wacht voor het geval de ijsbeer terugkomt voor een hap. Tot zover is het hier overweldigend mooi.

12.07.2006 03:56 GMT
74°06.16’N, 019°33.55’O. Kompas 345. Knopen 3,4.
En daar waren ze dan. Tijdens de ochtendwacht kregen we een regelrechte walvissenshow. Zeven keer zagen we een bultrug en drie keer was er een sprong van dit enorme dier, alleen de staart is dan nog in het water. Eentje kwam zo dichtbij dat we eerst de spuit hoorden en toen pas de walvis zagen. Een andere lag op zijn zij en sloeg met een van de grote flipper sop het water. Wat een verwennerij.
Langzaam komt Bjørnøya in zicht, onder de lage bewolking. De wind is afgenomen en we doen, onder vol zeil, nog maar 3 knopen. We hebben sinds gisteren 14:00 prima wind uit het westen gehad en op dat moment ging ook de koude motregen over in zonneschijn. Prachtig zeilen was het. We starten zo dadelijk de motor voor de laatste mijltjes naar Kvalrossbukta (Walrus-baai) op Bjørnøya; daar gaan we ankeren voor een bezoek aan het eiland. Een kaart kunt u hier downloaden.

10.07.2006 17:10 GMT
70°14.01’N, 20°15.04’O. Kompas 012. Knopen 6,3.
De eerste van onze zes Spitsbergen-reizen is begonnen. Onze nieuwe gasten kwamen gisteravond aan en vandaag zijn we rond het middaguur vertrokken. Eerst moesten we nog voorraden innemen, we hebben zoveel verse groente en fruit als we kunnen bergen. Ook vier nieuwe accu’s voor de machinekamer en, heel belangrijk, twee signaalgeweren en twee grootkaliber geweren. De laatste zijn bij elke landing op Spitsbergen verplichte kost, want de ijsberen heersen er. Op dit moment varen we langs Fugleøya (vogel-eiland), dat zijn naam eer aandoet: duizenden papegaaiduikers vliegen om ons heen terwijl we dicht langs de steile rotsen varen. Hoog boven zien we een paar indrukwekkende zeearenden. We zullen al snel op zee zitten en dan begint de oversteek naar Bjørnøya (bereneiland) en Spitsbergen. Dit zijn walviswateren. Het zal duidelijk zijn dat we er een paar hopen te zien.

VAN DE REDERIJ (9.07.2006)
Vanmiddag was het zover: de eerste groep Spitsbergen-gasten (Tromsø-Longyearbyen, 9-23 juli) is vanaf Schiphol vertrokken. Om 13:00 had iedereen zich verzameld bij de balie van SAS Airlines. Oude bekenden en nieuwe gezichten hadden er duidelijk zin in en waren klaar voor vertrek. Het uitdelen van de tickets en het daadwerkelijke inchecken duurde niet lang, de paspoortcontrole echter des te langer. Gelukkig was iedereen ruim op tijd en in goede stemming, dus de lange rijen werden vrolijk doorstaan. Een erg leuk gezicht om alle enthousiaste Oosterschelde-gasten te zien.
De groep reist per vliegtuig allereerst van Amsterdam naar Oslo, en van Oslo vrijwel direct aansluitend naar Tromsø. Als alles volgens plan verloopt, zullen zij daar vanavond rond 20:00 arriveren en zal er een bemanningslid van de ‘Oosterschelde’ klaar staan om de gasten naar het schip te brengen.

8.07.2006 21:03 GMT
69°39.11’N, 018°57.69’O. Kompas 229. Knopen 01.
De ‘Oosterschelde’ is vanochtend in Tromsø aangekomen, het zogenoemde Parijs van het noorden. Onze laatste etappe voerde ons naar het wilde, ruige eilandengebied van de Lofoten, net buiten het vasteland van Noorwegen. Na een bezoek aan de hoofdplaats, van amper 3800 inwoners, zeilden we noord naar het betoverend
e Trollfjord. Een nauwe ingang naar een klein fjord dat omringd is door steile bergen, terecht een van de meer bekende attracties van Noorwegen. Waar we ook zeilen, overal worden we met veel interesse begroet door vriendelijke mensen. De laatste dagen zijn we binnendoor gevaren, ’s avonds ankeren en genieten van de stilte en de grootsheid van de natuur om ons heen. Zojuist hebben we heerlijk gedineerd, het afscheidsdiner, met de opbrengsten van onze visserij, voortreffelijk klaargemaakt door kok Joost. Daarna een dia-show van ieder’s mooiste foto’s van de reis, de start in Kiel is al weer zoveel indrukken geleden… Morgen wisselen onze gasten – de ‘Oosterschelde’ staat nog veel avonturen te wachten.

VAN DE REDERIJ (7.07.2006)
Tromsø’s haven en andere plekken langs de kust van Noorwegen, ook de
pier in Longyearbyen, kunnen worden bekeken op webcams. Een aantal
webcams vindt u hier gegroepeerd.

6.07.2006 21:10 GMT
68°30.59’N, 016°06.53’O. Kompas 346.
We liggen sinds 20:45 ten anker in Fiskøybukta. Morgenochtend vertrekken we, verder richting Tromsø.

6.07.2006 16:53 GMT
Woensdagochtend vroeg arriveerden we in Svolvær, de hoofdplaats van de Lofoten. We hebben er onder meer gebunkerd en er kwam iemand van de locale krant langs, de ‘Lofotenpost’. Vandaag hebben we het prachtige kleine Trollfjord bezocht en we zijn nu binnendoor in de Lofoten verder aan het varen. Vanavond zoeken we hier ergens een mooi ankerplekje en dan steken we morgen de zee weer op.
Volgens de localen zijn er dit jaar bijna geen orka’s gezien. De kans op potvissen neemt ten noorden van de Lofoten snel toe en daar hopen we nu op.

4.07.2006 06:10 GMT
66°45.22’N, 011°19.07’O. Kompas 037. Knopen 6,4.
Vanochtend om 05:30 passeerde de ‘Oosterschelde’ de poolcirkel, voor de eerste keer sinds de expeditie naar Spitsbergen van 1994. Alhoewel de zon gisteren nog net achter de horizon dipte, hebben we nu 24 uur daglicht. Gek gevoel wanneer je om middernacht op wacht komt en in daglicht verkeert. De eerstvolgende zonsondergang zullen we pas half augustus zien.
Sinds gisteren is de zee onwerkelijk turquoise. Je zou haast denken dat we in het Caraïbisch gebied zijn, maar de temperatuur en de lagen thermische kleding vertellen anders. We varen onder vol zeil met een lekkere westelijke wind en meestal gaan we boven de 8 knopen uit. De uitkijk is verscherpt want iedereen wil graag walvissen zien. En die zitten hier.

3.07.2006 15:00 GMT
65°14.36’N, 008°48.97’O. Kompas 037. Knopen 8,4.
Zaterdagmorgen vertrokken we vroeg uit Bergen, na een succesvol bezoek. Door de eilandentuin gingen we naar het Sogne-fjord; het zou het grottste fjord ter wereld zijn, het loopt 200 km landinwaarts. De dag begon met miezerregen en lage bewolking maar de zon kwam al spoedig tevoorschijn en dat bood ons prachtige vergezichten met bergen om ons heen, sommige met besneeuwde toppen. We brachten een bezoek Vadheim, in een zijfjord; hier konden we gelukkig meren aan een oude, verlopen kade. Ankeren is hier namelijk lastig want het is allemaal erg steil en diep, tot 1000 meter. Ondanks onze hoge breedte, 61 N, nam een aantal toch een duik in het water; anderen maakten een wandeling of gingen wat toeren met de rubberboot.
Diezelfde avond vingen we onze oversteek naar de Lofoten-eilanden aan, zo’n 500 NM naar het noorden. Op zee nam de wind toe tot een lekkere zuidelijke bries en al snel liepen we 9 knopen, onder zeil uiteraard. Met de deining achterin rolden we stevig. De combinatie van de warme golfstroom en het koude water uit de fjorden zorgt voor een voedselrijk gebied, en al snel zagen we de eerste Jan-van-genten, papegaaiduikers en diverse soorten meeuw.Nu, met Bergen zo’n 400 NM achter ons, motoren we weer eens tegen de wind in, nog 230 NM te gaan, ongeveer anderhalve dag varen.

1.07.2006 12:56 GMT
61°05.94’N, 005°35.31’O. Kompas 067.
Wij liggen op dit moment langszij op een kleine kade in Vadheim, een kleine dorp in een zijfjord van het Sognefjorden.
Een van onze gasten, Ingrid Dollee, schrijft:
"Tot nu toe hebben wij als ‘witte wacht’ mazzel. Niet alleen voeren we in onze wacht Mandal binnen, ook de afvaart valt erin. In de vooravond van donderdag, rond 21:00, vertrekken we. Er is een stuk minder wind en dus minder deining, en we schieten lekker op. De kust glijdt aan ons voorbij.
Bij mijn volgende wacht is behalve aan het roer staan weinig te doen. Dit laat ik dan ook over aan mijn mede-wachtgenoten en ik hou mezelf bezig met in de zon zitten lezen, praten en foto’s nemen. Als ik na een kort tukje rond middernacht aan dek kom, zijn we al in het fjord richting Bergen gevaren. Het licht is prachtig. Je hebt geen idee dat het midden in de nacht is.
Doordat het eigenlijk niet donker wordt, kunnen we makkelijk navigeren in het fjord. Er is een mooi systeem met signaallichten dat ons door de fjord leidt. Er staan lichtbakens die afhankelijk van hoe je ze aanstuurt rood, groen of wit licht geven; rood is gevaar en wit is veilig. Het is leuk om de lichten in de verte te ontdekken en ze van kleur te zien veranderen bij benadering. Mijn drie andere wachtmaatjes vinden het best dat ik blijf sturen zodat ik bijna tot in Bergen aan het roer heb gestaan. Prachtig om deze stad te benaderen, onder twee bruggen door te varen en dit alles in stilte, behalve het motorgeluid. Bijna aan het einde van onze vier uur durende wacht neemt Martin, onze kapitein, het roer over en vaart ons naar onze ligplaats voor vandaag. Het is 4 uur ’s ochtends wanneer ik door de straten van Bergen loop om alvast de stad te proeven.
Echt lang geslapen heb ik niet, maar wie wil dat ook als Bergen op ons wacht. Na eens stevig ontbijt de stad in gegaan. De zon schijnt volop en het is warm. We ontdekken de vismarkt waar je zalm, garnalen, kaviaar en nog veel meer mag proeven. Het kabelbaantje genomen alwaar een prachtig uitzicht op de stad. Na een stadswandeling weer terug naar de vismarkt want we gaan vanavond barbecuen en het leek ons leuk om ook wat vis te hebben. Het werd een heel gezellige avond, met de barbecue onder de grote mast, vlees, vis, kip, salades, wijn en goed gezelschap. Na de afwas en een laatste wandeling mijn kooi maar weer opgezocht want vannacht in onze wacht van 04:00 tot 08:00 gaan we Bergen verlaten."

28.06.2006 15:18 GMT
58°01.65’N, 007°27.37’O. Kompas 090.
Na twee volle dagen op zee, is de ‘Oosterschelde’ vanochtend om 08:00 aangekomen in de eerste Noorse haven op onze route naar Tromsø en Spitsbergen. We hebben Mandal gekozen, een klein stadje van 9500 inwoners en ook de zuidelijkste plaats in Noorwegen. We genieten van de heerlijke zon en van de prachtige omgeving. Vanaf een uitkijkpunt vlakbij de haven kun je de hele ‘skaergaard’, de eilandentuin, overzien, vol met rotsige eilandjes en helder blauw water. Een bijzondere eerste kennismaking met Noorwegen.
Wij hebben hier ook indruk gemaakt. De locale vuurtorenwachter, de eigenaar van een 300 jaar oude touwslagerij, de eigenaren van een traditionele scheepswerf, en de locale krant zijn al langsgeweest, evenals vele andere nieuwsgierige inwoners. Onze komst geeft nieuw uur aan een discussie of er wel een brug over de haven moet komen, want dat zou Mandal voor schepen als de ‘Oosterschelde’ onmogelijk maken, en dat zou jammer zijn.
Vanavond, na het verjaarsdiner voor gas
t Niek van Hal (met verse Noorse wilde zalm), gaan we door naar Bergen. Na veel motoren hopen we nu op de beloofde zuidelijke winden, en dan kunnen we die zeilen eens lekker omhoog doen want daar gaat het toch ook om.

VAN DE REDERIJ (26.06.2006)
Na een laatste korte dagtocht zondagmiddag, was voor ons de Kieler Woche voorbij. Een zeer succesvol verlopen week die veel tevreden klanten en een vermoeide bemanning opleverde. Meteen hierna begroetten we al de eerste gasten voor de reis naar Tromsø. ’s Avonds om elf uur tijdens het afsluitende vuurwerk, was iedereen aan boord. We besloten eerst een paar uurtjes te slapen voor vertrek. Vanmorgen om vijf uur gooiden we los. Het is warm maar vochtig en er is hoegenaamd geen wind. Het zicht is matig. We stomen nu ter hoogte van Langeland, de Grote Belt in.

VAN DE REDERIJ (22.06.2006)
Op de pagina Programma staat ons voorlopige plan voor het volgend jaar.
Ook in de zomer van 2007 zal de ‘Oosterschelde’ een aantal reizen naar
Spitsbergen maken.

21.06.2006 09:15 GMT
54°22.38’N, 010°10.98’O. Kompas 027. Knopen 5,3.
Het is woensdag, we zijn dus halverwege de Kieler Woche. Met de zuidelijke wind konden we vandaag ook weer onder zeil weg en we lopen nu met grootzeil, fok en topzeil tussen tientallen andere zeilschepen de Kielerförde uit. Er staat vandaag duidelijk meer wind en ook zijn er buien met wind voorspeld. Zo met ruim honderd mensen aan dek moeten we het dan ook een beetje rustiger aan doen. We bereiden het rif voor van de schoener en de bezaan. De sfeer aan boord is erg goed. Zoals elk jaar hebben we weer dezelfde catering aan boord en is het alsof we weer oude vrienden tegenkomen. Zij kennen de weg aan boord en zijn behoorlijk zeevast; zo kunnen we ons echt fanatiek met het zeilen bezighouden.

19.06.2006 14:05 GMT
54°20.74’N, 010°09.72’O. Kompas 188. Knopen 3,3.
Na een druk weekend als goede opening van de Kieler Woche, met mooi weer, weinig regen en een zacht briesje, zitten we er helemaal in. Zo kunnen wij iedere dag van alle langsvarende schepen genieten op de Kieler Förde. Elke keer weer gaat er een grote groep mensen blij en voldaan van boord, niet in de laatste plaats dankzij de goede catering, waarvan de meeste medewerkers inmiddels een bekend gezicht zijn voor de ‘Oosterschelde’.
We hopen dat we samen met hen en onze gasten nog een goede week zullen hebben.

16.06.2006 10:01 GMT
54°19.28’N, 010°08.61’O. Kompas 090.
Om 10:00 veilig gearriveerd in Kiel. Onze gasten hebben een fantastische reis gehad en zijn inmiddels naar het station. Nu zijn we druk met schoonmaken en voorbereiden op de catering etc. voor de eerste avondtocht.

15.06.2006 22:00 GMT
54°28.60’N, 009°51.00’O. Kompas 102.
Onze stores puilen uit want dit is het begin van de reis naar de koude, noordelijke kusten. Pas in de herfst keren we terug naar Rotterdam. De Nieuwe Waterweg mag nog in korte broek maar op de Noordzee noopt de koude N-wind en later krachtige, buiige NE-wind ons tot het opzetten van hoge kragen en het aansnoeren van capuchons. Regen en tegenwind. Pas woensdag klaart het wat op en wanneer we ’s middags de Elbe opbuigen, kan de motor worden afgezet. Eindelijk zeilen. En echt zeilen want er moet aan getrokken worden. Het is een race tegen de harde ebstroom tot bijna aan de sluis van Brünsbüttel. In de nacht varen we het Nord-Ostseekanal af. Enorme zeeschepen glijden in colonnes door het gladde water van het relatief smalle kanaal. Varen met bos- en landbouwgeluiden en bijbehorende geuren aan dek. Hazen en en een ree met jong vluchten voor een langsglijdende topzeilschoener. Na de sluis in Holthenau zetten we alle zeilen bij, kruisen we de fjord uit en gijpen we de volgende bocht in. Er blijkt nog niet genoeg gezeild. Iedereen doet mee met hijsen, strijken, bakhouden en opnieuw hijsen tot in de haven van Eckenforde. Tot het laatste zeil geborgen is en het Anlegebier geopend wordt.

13.06.2006 18:51 GMT
53°04.37’N, 004°33.77’O. Kompas 015. Knopen 8,0.
We varen nu net ter hoogte van Texel. Vandaag begonnen we, zoals gezegd, met totale blakte. Toen we rond 10:30 de havens van Rotterdam verlieten leek de zee wel olie. Toen er uiteindelijk een zuidwestelijke bries opstak begonnen wij met zeil zetten. Uiteindelijk was dit van korte duur want nog geen half uur later was de wind noordelijk. Dadelijk kunnen wij meer richting het oosten sturen en we hopen op een bezeilde koers. Het was verder heerlijk genieten van het zonnige weer en  onze kok zorgde weer goed voor de inwendige mens.

13.06.2006 11:07 GMT
52°13.00’N, 004°10.70’O. Kompas 045. Knopen 6.
We vertrokken om 08:25 en we bereikten de zee om 10:30. Er was toen geen wind en de stroom was tegen. Nu is er een lichte zuidelijk briesje en we hebben grootzeil en stagfok zojuist gezet. Heel heiïg, amper 3 mijl zicht. Scheveningen zijn we gepasseerd.

11.06.2006 20:01 GMT
51°54.40’N, 004°28.70’O.
Na wat onduidelijkheid over de aankomsttijd van de Volvo Ocean Race-jachten was het grote moment dan toch daar op zaterdagmiddag. De ‘Oosterschelde’ had haar gasten in Maassluis opgehaald en voer onder breefok, topzeil en bram naar Hoek van Holland. Een imposante armada van schepen begeleidde de racemonsters de rivier op, waarna de schepen in de Veerhaven afmeerden. De ‘Oosterschelde’ kreeg toestemming om op haar gewone plaats te liggen, enerzijds voor de pronk en anderzijds als golfbreker voor de wedstrijdjachten. Ook op de kant was het een drukte van belang. Op zaterdagavond gaf dj Tiesto een licht- en geluidshow op de Waterweg, vanuit een jacht dat op een groot ponton op de rivier lag. De dj liet zien en horen dat hij meer in zijn mars heeft dan een simpel plaatje draaien.
Op zondag zeilden we met een andere groep gasten aan boord opnieuw westwaarts maar nu om de zogenaamde import-race mee te kunnen maken. Het waaide niet hard maar evenzogoed zeilden de racers in een razend tempo rond de wedstrijdboeien. Ook nu voeren we weer met de hele armada mee en ditmaal lukte het ons wat beter dan gisteren de snelheid van zo’n dikke 10 knopen van de racers de rivier op te volgen.
Morgen is de laatste dag voor storen en klusjes. Dinsdagmorgen vertrekken we naar Kiel voor de Kielerwoche en het zal pas weer in oktober zijn dat het schip weer in Nederland is.

8.06.2006 11:44 GMT
51°54.40’N, 004°28.70’O.
In Scheveningen was er nog geen nieuwe haring, ze zijn verlaat. Wel nieuwe gasten, alhoewel er vele bekenden bij zijn. Ook een ander weerbeeld: een zuinig zonnetje en een zachte bries. Toch wisten we al zeilend, met een beetje hulp van de motor, een mooie dagtocht te maken en ’s avonds weer in Scheveningen terug te keren. De gasten verlieten het schip en wij tuften gelijk verder naar de Veerhaven. Wat zou ons daar te wachten staan? De grote gekte van de Volvo Ocean Race-kermis. Hoewel de deelnemers van de race nog op zich laten wachten en niemand eigenlijk precies wist waar ze zich bevonden, was de Veerhaven al volgebouwd met tenten, hing het er vol met vlaggen en laveerden de vele toeschouwers over de kade. Wij konden op onze vertrouwde eigen plek afmeren, een toplocatie. Het weer ging ook steeds beter meewerken. Nu hadden we tijd ’to pimp our ship’. Dek geschilderd, de kajuit gelakt, de hoeklijnen strak zwart en natuurlijk… bling-bling… het koper gepoetst (waarom hebben mensen koper in hun huis?). En nu maar wachten tot de profs eindelijk binnen komen.

5.06.2006 19:04 GMT
52°05.98’N, 004°16.00’O. Kompas 215.
Vandaag voeren we een dagtocht op zee vanuit Scheveningen. Een mooie zeilwind uit NW en een vol schip. Oudgedienden en nieuwelingen van de zee. Er bleek door de dagenlange NW toch wat lichte deining te staan en het was ook nogal aan de frisse kant. Een aantal moest dit met een zeeziekte bekopen. Morgen doen we weer een dagtocht vanuit hier en daarna gaan we nog even naar Rotterdam, alvorens we naar Kiel vertrekken voor de aanvang van het zomerprogramma.

4.06.2006 11:40 GMT
Vannacht om 03:30 zijn we na een rustig reisje in Scheveningen aangekomen. Morgen en overmorgen doen we van hieruit een dagtocht.

3.06.2006 08:22 GMT
51°02.00’N, 001°33.44’O. Kompas 060. Knopen 7,5.
We zijn nu onderweg naar Scheveningen. De reis loopt voorspoedig en we kunnen vanwege het mooie weer lekker op dek werken. Gisteren was de laatste dag in Portsmouth. We waren, wederom met Ericsson, bij de start van de etappe naar Rotterdam van de Volvo Ocean Race. Dit was een waar spectakel. We lagen net iets voorbij de startlijn zodat we de racejachten op korte afstand voorbij konden zien vliegen. Deze werden gevolgd door eindeloos veel volgbootjes, die aan alle kanten voorbijvlogen. De Solent werd een kolkende massa. Toen dit circus voorbij was, gingen ook wij in de achtervolging. Normaal gesproken zou dit geen zin hebben omdat deze boten veel te snel weg zijn, maar de wind zakte helemaal weg. Hierdoor konden we nog tussen de racers door varen en een laatste groet brengen aan de Ericsson-boot. Beter konden we niet wensen.

31.05.2006 19:29 GMT
50°48.12’N, 001°07.41’W. Kompas 090.
Ook vandaag bleven wij nog in Portsmouth. Terwijl aan alle kanten de hoognodige klussen werden gedaan, werd de ‘Oosterschelde’ vanmiddag door een aantal piraten geënterd. De Engelse gastlandvlag werd verwisseld door de zwarte doodshoofdvlag. Rauwe kreten werden over dek geslingerd en als in ‘Pirates of the Carribean’ zwaaide ze aan de touwen over dek. Zelfs de papegaai was meegekomen.
Ons verblijf hier in Portsmouth werd door een filmploeg aangegrepen om een promotiefilmpje te maken voor een bedrijf. Hiervoor stelde de ‘Oosterschelde’ zich een aantal uur ter beschikking. Ook in de jachthaven ging dit niet ongemerkt voorbij en zo verzamelde zich op de steiger ook nog een klein publiek. Ook een dag in de haven kan avontuurlijk zijn.

30.05.2006 14:49 GMT
50°48.12’N, 001°07.41’W. Kompas 090.
Het drukke programma liep nog even door. Nadat we ’s nachts van Brighton naar Portsmouth waren gevaren hadden we nog een paar uurtjes om de boot goed schoon te maken. 0m 11 uur kwamen onze gasten aan boord en vertrokken wij om op de Solent te gaan kijken naar de In Port Race van de Volvo Ocean Race. Aan boord waren directie en werknemers van Ericsson die vanuit de hele wereld naar Portsmouth waren gekomen om naar hun eigen boot te komen kijken. Met een stevige wind en een snelheid van 9 knopen liepen we met drie zeiltjes richting het wedstrijdgebied. Daar aangekomen was het dringen en passen en meten om een goed plekje te vinden zo dicht mogelijk bij de bovenwindse boei. Het werd een spannende race met af en toe een stevige wind. De boot van Ericsson deed het helaas niet zo goed en verspeelde een spinnaker in een windvlaag. Dit gebeurde vlakbij en het was wel een spectaculair gezicht. Later voeren we naar de finishboei om de laatste twee etappes te zien. Hier kwamen deze racemonsters op nog geen 25 meter voorbij terwijl ze de spinnakers lieten zakken om de boei te ronden voor het aan-de-windse rak. Uiteindelijk finishte de ‘ABNAMRO1’ als eerste gevolgd door de ‘Pirates of the Carribean’. Na de finish was het vol gas om op tijd te komen, een aantal gasten moest het vliegtuig halen. We lieten de boel de boel en gingen voor een heerlijke lange nacht te kooi.
Vandaag een rustige dag, lekker schoonmaken en opruimen. Ook hadden we Port State Control op bezoek, een inspectie van de Engelse autoriteiten, om het schip te controleren op alles wat met veiligheid te maken heeft. Dit duurde lang maar alles was netjes op orde. Nu genieten we van een vrij avondje.

29.05.2006 07:31 GMT
50°48.11’N, 001°07.38’W. Kompas 090.
Onze rederijmedewerker Reinier Hoogenboom vertelt over de Hemelvaartreis:
"De Hemelvaartreis van dit seizoen bracht de ‘Oosterschelde’ naar de Engelse zuidkust. Ons doel was Portsmouth/Brighton. Donderdag 25 juni waren rond 10:00 uur alle gasten aan boord. Ikzelf zou mijn eerste zee-zeilreis met de ‘Oosterschelde’ gaan maken. Nadat alle gasten hun hut hadden gevonden en een kop koffie hadden gekregen, was het tijd voor de gasten om afscheid te nemen van familie en vrienden. Hoewel het weer niet best was deze ochtend, waren er behoorlijk veel mensen met de gasten meegekomen om hen uit zwaaien. Nadat de trossen waren losgegooid en de ‘Oosterschelde’ op weg ging naar Hoek van Holland, hield Maarten, de kapitein, zijn welkomstpraatje en informeerde de gasten over de gang van zaken aan boord. De eerste stap nadat we tussen de pieren uit waren, was om te kijken hoe de wind stond. Er werd besloten om direct langs de kust naar beneden te gaan richting Boulogne-sur-Mer. Iedereen was aan dek, het weer klaarde op en de kust schoof langzaam aan ons voorbij. Ik was voor eerst mee en genoot met volle teugen van het varen. Er werd ons nog met enig leedvermaak, bleek later, door Anthony, de stuurman, verteld dat dit een cadeautje was. Ik heb het geweten. Ik draaide mee met de wachten van de bemanning, 6 uur op 6 uur af. Langzamerhand verslechterde het weer en werd het ons duidelijk dat we Boulogne niet gingen halen. Het werd Calais. Goede beslissing want er stond een aardig stevige wind uit W tot SW. Uiteindelijk zouden we hier de hele dag verwaaid blijven liggen tot in de nacht. Dit gaf de gasten de mogelijkheid van boord te gaan en Calais te bezoeken. Omdat we uiteindelijk toch aan de andere kant van het Kanaal moesten komen en het weer iets zou verbeteren, werden rond een uur of 2 in de nacht de trossen losgegooid. Iedereen was aan dek gekomen om het mee te maken en vooral ook mee te helpen. Voor de meeste gasten, incluis mijzelf, gaf het het naar buiten varen een spannend gevoel. De haven uit, tussen de pieren door, aardedonker, mist en een onheilspellend geloei van de misthoorn op het havenhoofd. Met het naar buiten varen voelde iedereen de deining komen en bereidde zich in stilte voor op wat zou gaan komen. Nadat we, met een noodvaart, werden ingehaald door een volledig verlichte ferry, kregen we te horen dat we alles klaar moesten maken voor het hijsen van de zeilen. Zodra we op de juiste positie lagen konden we, al zeilend, de traffic-lanes oversteken. Manoeuvrerend tussen de grote jongens kwamen we aan de andere kant terecht en verlegden we onze koers om vervolgens langs de Engelse kust richting Brighton te varen, onze eerste haven. Al motorzeilend hakten we in tegen wind en golven. Het werd iedereen langzaam duidelijk wat Anthony bedoeld had met dat cadeautje. Overigens was vandaag zijn verjaardag en de bemanning had het kotje ietwat opgefleurd met slingers. Het weer verslechterde en zowel de bemanning als de gasten draaiden wachten. Langzamerhand voelde ik me toch wat katterig worden en werd het al snel duidelijk dat ik bovendeks moest blijven. De rest van de bemanning deed alsof het nog niets voorstelde en zelfs onze nieuwe kok Joost wist steeds maar weer de maaltijden op tafel te zetten. In de avond zouden we bij Brighton aankomen, maar Maarten kreeg te horen dat we de haven niet in konden. Ze hadden ons pas de volgende ochtend verwacht. Uiteindelijk werd er besloten om een stukje verder te varen naar Shoreham-by-Sea. Iedereen begon toch een beetje moe te worden en Joost hield toch meer dan normaal over van zijn toch heerlijke maaltijd. Zodra we in de haven waren, kwam de rust terug. Ikzelf kon het wel waarderen, want om nog 10 uur langer buitengaats te blijven liggen was niet echt een prettig vooruitzicht. De volgende dag was het prachtig weer. De zon scheen, de wind kwam nu wel uit de goede hoek en we konden nog een prachtig stuk richting Brighton varen. Dit is zoals je je het voorstelt dat het is. Mooi weer, lekkere wind, de meeste zeilen gehesen, zeilend langs de Engelse zuidkust. Dat gold ook voor de gasten en iedereen was de vorige dag snel vergeten. Uiteindelijk voeren we de haven van Brighton in en konden we na een nauwkeurige manoeuvre aanmeren. De gasten moesten hier van boord en de ‘Oosterschelde’ zou ’s avonds haar reis voortzetten naar Portsmouth. Iedereen was het er over eens, deze dagen waren bijzonder afwisselend geweest, maar wel zoals het moet zijn!"

26.05.2006 19:11 GMT
50°57.68’N, 001°50.79’O. Kompas 090.
De Hemelvaartsreis begon eigenlijk tegen de verwachting in (veel regen tevoren) erg mooi. Met een erg enthousiaste groep gastbemanning konden wij gisteren tussen de pieren van de Maas de zeilen hijsen en vertrokken wij heerlijk zeilend richting België. Zelfs de zon bleef zo’n beetje de hele dag bij ons. Ook de douane nam nog even van de gelegenheid gebruik om bij ons aan boord even mee te genieten. Uiteindelijk begon na een bijna windstille avond de wind toch aan te wakkeren zodat we, met een 7 Bft en nog toenemende wind, besloten vanochtend een veilige haven op te zoeken. We liggen nu in Calais en verwachten dat de wind in de loop van de avond iets zal afnemen. Als alles volgens plan verloopt zijn we vannacht weer onderweg naar onze bestemming Brighton.

25.05.2006 10:00 GMT
51°54.38’N, 004°28.73’O.
Na een week van teambuilding-dagtochten vanuit Vlissingen, is de ‘Oosterschelde’ teruggekomen in Rotterdam. We hadden een week met alle soorten weer die je in deze tijd van het jaar kunt verwachten: kalme zee en zonneschijn, en onweersbuien met harde wind en ruige omstandigheden. Een reis op de ‘Oosterschelde’ is altijd een avontuur.
Maandag hadden we een zogenoemde interim-audit, uitgevoerd door Bureau Veritas; doel was goedkeuring van onze SMS (Safety Management System). Dit SMS maakt deel uit van het ISM (International Ships’ Management System) en het zal verplicht worden in 2008. Het SMS bevat alle procedures die aan boord worden uitgevoerd, zoals het bunkeren van brandstof en brandoefeningen, alles gericht op de veiligheid aan boord. We werken al jaren met het systeem op vrijwillige basis, en nu willen we officiële goedkeuring voordat de deadlines toeslaan.
Verder hebben we ons voorbereid op de vierdaagse Hemelvaart-reis naar Brighton (UK). Kapitein Maarten is terug van vacantie en zal Martin aflossen. Maarten blijft de komende maand de kapitein.
Vanochtend zijn we vertrokken en we zitten nu voorbij Maassluis. Nog even en dan zitten we op zee.

15.05.2006 19:30 GMT
Afgelopen vrijdag en zaterdag zeilden we dagtochten vanuit Bruinisse, waarbij we een korte stop maakten bij de Oosterschelde-dam. Op zondag voeren we zonder gasten over het Veerse meer en door het Kanaal van Walcheren naar Vlissingen. Over belangstelling vanaf de kant hadden we in ieder geval niet te klagen.
Deze week varen we 5 dagtochten vanuit Vlissingen met de Rijkswaterstaatdivisie ‘Beheer Westerschelde’. Naast ontspanning zijn deze dagen ook bedoeld voor teambuilding. In groepjes krijgen onze gasten allen een kleine functie bij het zeil zetten en bij de zeilmanoeuvres. Het is voor de bemanning grappig om te zien hoe lang 6 gasten er zonder aanwijzingen over doen voor er functioneel overleg is over de beste manier van brassen of de breefok opvouwen. Het weer werkte vandaag goed mee. Met een flauw windje zeilden we voor de wind een stuk naar buiten en toen we vanwege het tijdsschema terug moesten was de wind een beetje gedraaid zodat we aan de wind en voorstrooms met ruim 8 knopen terug zeilden.
Tussen de bedrijven door is er nog wel wat tijd voor kleine klusjes aan boord. Volgende week is de ‘Oosterschelde’ weer voor een paar dagen terug in Rotterdam.

5.05.2006 GMT
51°54.40’N, 4°28.70’O.
De New Horizon Cruise-dagtocht vond onder optimale meteorologische omstandigheden plaats. Onze gasten hadden het dan ook geweldig naar het zin en hielpen dapper mee met het zeil zetten. Enkelen waagden zich onder begeleiding van bemanning in het want en klommen een stukje omhoog. Op het manoeuvreren na hebben de deelnemers de hele 4 uur durende tocht gestuurd.
De bemanning mocht ook ditmaal weer een breed scala aan vragen beantwoorden, waarvan enkele absoluut in aanmerking komen voor de originaliteitsprijs op dit gebied. Blij en een beetje verkleurd door de zon stapten onze gasten om half vier weer aan wal in de Veerhaven.
Vandaag was de eerste dag dit jaar dat het weer perfect was voor het buitenschilderwerk. De opbouw voor, de waterstag en het ankerwerk voorop kregen een verflaag, vet of werden daar juist van ontdaan. Aanvankelijk was vandaag de officiele ISM-audit gepland maar deze is uitgesteld.
Vanaf volgende week ligt de ‘Oosterschelde’ nauwelijks meer stil. Gelukkig zijn schip en bemanning er klaar voor al is het natuurlijk nooit klaar met het werk.

VAN DE REDERIJ (26.04.2006)
Afgelopen week kregen alle ondersteuners en bekenden Oosterschelde-Nieuws in de bus. Heeft u het niet ontvangen? U kunt de nieuwsbrief hier downloaden.

25.04.2006 19:56 GMT
De ‘Oosterschelde’ is terug in Nederland na een fantastische race-week. De laatste etappe bracht ons van Lowestoft naar IJmuiden and met een noordelijke wind zeilden we vol en hoog aan de wind met een aangename snelheid van 7,5 knopen over de drukke Noordzee. We moesten voor de kust nog wat slagen maken en toen konden we volop van de resultaten van alle zeiloefening genieten: twee perfecte rondingen van tonnen, twee gijpen en nog eens vijf maal overstag, alles ging gesmeerd. Geweldig zeilen en het is een prima gevoel wanneer alles en iedereen goed samenloopt en alles werkt. We zullen ons race-team van de Vrije Universiteit van Amsterdam zeker missen. Onze eindpositie was ergens middenin het veld overigens.
Nadat we de nacht in IJmuiden hadden doorgebracht, zeilden we in konvooi naar Amsterdam, alwaar de vermoeide studenten hun tonnen bagage van boord sleepten, alsmede eindeloze hoeveelheden lege bierblikken.
Het drukke programma van de ‘Oosterschelde’ gaat intussen door. Volkomen onvoorzien moesten we toen in droogdok, bij de werf Brouwer in Zaandam. De boegschroef ging onderweg kapot en moet worden gerepareerd. Bij Padmos, waar we deze winter in dok
waren, was geen plaats. Gelukkig kon bij scheepswerf Brouwer in Zaandam
plek voor ons gemaakt worden.
Na
het leegpompen van het dok (het is een gegraven dok, geen drijfdok),
was de oorzaak meteen duidelijk: De schroef was van de as afgelopen.
Hoe dat nu kan, moeten we nog maar eens goed onderzoeken, maar als reparatie was het een meevaller. De schroef zelf lag nog in de
schroeftunnel, dus na het maken van een nieuwe spie, aandrukbus en
borgbout was alles weer voor elkaar. Morgenmiddag hopen we weer het dok
uit te kunnen en dan zijn we donderdag nog op tijd in Rotterdam voor
onze volgende vaartocht.

21.04.2006 08:47 GMT
Maandagochtend 17 april. Koffie om 08:00. Vandaag is D-day en de
bemanning van de ‘Oosterschelde’ is er klaar voor. Niet alleen zullen
we nog in Rotterdam veertig VIP’s aan boord krijgen maar tevens schepen
de 24 studenten in die met ons de Race of the Classics gaan varen. Rond
12:00 komen de gasten aan boord onder wie de burgemeester van Rotterdam
en andere hoogwaardigheidsbekleders. Inmiddels is de Veerhaven
volgestroomd met toeschouwers en uitzwaaiende vrienden, vriendinnen en
ouders. Rond 14:00 vuurt de ‘Oosterschelde’ haar kanon af ter opening
van deze editie van de Race. Zo’n twintig deelnemende klassieke
zeilschepen gaan ons voor in een parade richting Maassluis. Het is een
stralende dag.Het eerste traject voert ons naar Oostende. Het valt niet
mee om een goede startpostie te veroveren. We hebben wind en stroom
schuin tegen. De ‘Oosterschelde’ is een perfecte zeiler maar niet
gebouwd voor dit soort koersen. Uiteindelijk valt om 20:00 het
startschot en … we zijn op weg.Om een lang verhaal kort te maken, we
komen er in dit traject van de race simpelweg niet aan te pas. Wel gaan
we zo’n 20 keer overstag, wat een ultieme uitdaging is voor bemanning
en voor de nieuwe 24-koppige, meest onervaren gastbemanning. Wij worden
tijdens deze manoeuvres al snel een hecht en ingewerkt team. We gaan de
nacht en de wacht in en liggen laatste. Onze eerste twee slagen de zuid
in brengen ons terug bij het punt waar we begonnen. Het mag de pret
niet drukken. Het mag gezegd, onze gastbemanning is klasse en geeft
geen krimp.Na een lange nacht kruisen wordt ’s ochtends om 06:30 de
wedstrijd afgeblazen. Wij strijken de zeilen en zetten de kar erbij om
op tijd (14:00) Oostende-haven aan te lopen. Rond 14:30 liggen we vast.
Onze studenten gooien de tap open en de stereo op 10. Als pauwen zo
trots laten ze het bier lustig vloeien. Wij, de bemanning, zijn
behoorlijk uitgeteld maar even goed toasten we op onze gastbemanning.
Enkele die-hards van ons pakken nog een stukje van het feest in
Oostende mee. De rest gaat te kooi om door de nacht heen op en af nog
wat uurtjes dekwacht te lopen.Woensdag 19 april. Oostende-haven. Rond
15:00 gooien we los en kiezen wederom zee. Ditmaal varen we voor in het
veld richting start. Eerst een stukje kruisen (overstag gaan is
inmiddels zoiets gewoons als je tanden poetsen) en daarna vallen we tot
ruime wind. Als een goed geöliede machine trekken we alle lappen erbij.
Overal om ons heen een zee van doek met klassieke schepen eronder. Now
this is serious. Doet ons denken aan lang vervlogen tijden, dat er
geraced werd naar de Oost. Een ansichtkaart waardig. Geen van onze
studenten horen we klagen over de kater. Volop inzet en concentratie.
Vlak na de startlijn steken we op naar een aan-de-winds rak. Alles bij
en aan. We moeten een bovenstroomse boei halen. Wederom, dat lukt dus
echt niet met ons type schip. De ‘Urania’, een jacht van de Nederlandse
marine) vliegt hoog aan loef voorbij. De lachende derde. We stellen
alles in het werk toch de boei reglementair juist te ronden, maar och,
vergeet het maar. De stroom en wind kennen geen genade. Pas om 22:00
zal de stroom kenteren en tot die tijd zijn we genoodzaakt te blijven
kruisen tussen vaargeul en Oostende. Nog even overwogen te ankeren tot
kentering, maar goed, we zijn hier om te zeilen. Wel erg frustrerend om
zo’n 5 uur op hetzelfde plekje te blijven scharrelen. Pluspunt: de
moraal is goed en wordt alleen maar beter. Dan maar nog eens twintig
overstagjes. Rond middernacht ronden we de eerste boei en daarna via
een soort van slaom rond de andere drie boeitjes richting Lowestoft.
Weer gaan we door een koude, winderige nacht. En toch, alle studenten
van de wacht staan op het achterdek en begeleiden ons met mooie
verhalen door de nacht. Rond 13:00, op donderdag, passeren we de
finish. Meteen daarna gaat al het zeil er af (als deden we dit al jaren
samen) en varen we rustig de haven van Lowestoft binnen. Wanneer we
vast liggen, gaat de tap open. Zometeen naar de Yacht Club voor de
prijsuitreiking en dan…, vult u maar in op de stippeltjes. Tot zover
een ontzettend leuke Race, met ons schip de ‘Oosterschelde’.

17.04.2006 GMT
51°54.40’N, 004°28.70’O. Kompas 000.
Nog nog een week van onderhoud, is de ‘Oosterschelde’ nu klaar voor deelname aan de Race of the Classics, een race die elk jaar wordt georganiseerd door studenten uit Amsterdam. Maandag varen we naar Maassluis, onder meer met de burgemeester van Rotterdam, en daar valt het (officieuze) startschot. Aan het schoenerzeil zit een nieuwe giek, het bezaanwant is vervangen, het bemanningsverblijf in het voorschip is verbouwd en het nieuwe schakelbord is geheel in bedrijf. Langzaam komen de deelnemende schepen de Veerhaven binnen, in totaal 19. Op Paaszondag is het overal open schip. De "Oosterschelde’ is open van 13:00 tot 15:00; een beetje korter dan de andere schepen want we hebben ’s avonds een activiteit die we moeten voorbereiden. De race start maandag, met de ‘Oosterschelde’ als startschip. Er zijn stops in Oostende en Ramsgate (of Lowestoft) en de finish is in Amsterdam op zondag 24 april.

5.04.2006 10:00 GMT
51°54.40’N, 004°28.70’O. Kompas 180.
Het seizoen begint weer en tussen de dagtochten door werken we nog hard om allerlei klussen af te ronden. Gisteren voeren we een tocht in het kader van de New Horizon Cruises met een groep van De Maaskring. Dit is een afdeling die werkprojecten met verstandelijk gehandicapten doet. Het was een gezellige dag. Vandaag volgt nog een dagtocht voor New Horizon Cruises. Tevens was het voor Martin zijn eerste tochtje als kapitein op de ‘Oosterschelde’.

24.03.2006 12:01 GMT
Gisteren voeren wij de eerste echte dagtocht van het seizoen. Het was een prachtige, zonnige dag met een strakblauwe hemel. De oostelijke bries was nog wel snijdend koud. Niemand liet zich er echter van weerhouden om van het buiten zijn te genieten. Onze gasten hielpen enthousiast mee met het zetten van de zeilen. Voor de wind zijn we net voorbij de Maaslandkering gezeild. Vervolgens hebben we een bezoek aan de ‘Delft’ gebracht, alwaar we een rondleiding kregen._Het werd een leuke dag, die de bemanning, Lenny, Reinier en Gerben ’s avonds informeel afsloten met het vieren van Gerben’s verjaardag

VAN DE REDERIJ (11.03.2006)
Hoewel het nog steeds erg koud is kunnen we merken dat het voorjaar eraan komt. Er wordt veel naar de rederij gebeld. Onder andere door mensen die meewillen naar Spitsbergen, of door bedrijven die een van de schepen willen inhuren voor een dagtocht. Op 23 maart vaart de Oosterschelde weer uit. Dat is weliswaar maar voor een dag, maar het is toch de start van het nieuwe seizoen.

VAN DE REDERIJ (28.02.2006)
De Spitsbergen-reizen van de komende zomer krijgen veel belangstelling. Reis 1 is vol, op reis 2 zijn nog enkele vrije plaatsen en op reis 3 is nog één vrije plaats beschikbaar. De andere reizen bieden nog meerdere mogelijkheden.

26.02.2006 09:36 GMT
Ondanks de soms snijdend koude wind zijn we vorige week goed opgeschoten. Het boegsprietbeslag is er helemaal af; het ligt bij de straler en de keuring ervan is achter de rug. Op de kade lagen twee gloednieuwe lengtes ankerketting (een lengte is 27,50 meter) ter vervanging van het deel dat we tijdens de dokbeurt hebben afgekeurd. In totaal heeft de ‘Oosterschelde’ overigens 12 lengtes ankerketting aan boord. Er blijft natuurlijk altijd veel werk te doen, maar toch hopen we het de komende maand wat rustiger aan te kunnen doen. In april begint het echte werk, het varen, weer voor ons.

VAN DE REDERIJ (17.02.2006)
Gisteren ontvingen we een – ons niet bekende – oude foto van de ‘Oosterschelde’. Paul Walkey van WV Brahms Ships Chandlers uit Par (Cornwall, UK) stuurde ons deze toe. De ‘Oosterschelde’ ligt op de foto porseleinaarde te laden in de Engelse haven Par, tussen Falmouth en Plymouth, ergens in of rond 1934. Op de foto staat ook het Britse schip ‘Leading Light’, een houten schoener. Paul Walkey gebruikt de foto al heel lang op zijn visitekaartje en ook op de site van zijn bedrijf staat de foto afgebeeld. Par is nog steeds een haven waar porseleinaarde wordt geladen.

8.02.2006 17:22 GMT
51°54.40’N, 004°28.70’O.
Het is misschien van buitenaf niet zo spectaculair wat er aan boord gebeurt, maar het is wel nuttig. Nu het schip voor een langere periode weinig vaart, krijgen we eindelijk tijd voor al die kleine klussen die op zee altijd maar blijven liggen. Veel schoonmaken en opruimen op moeilijk toegankelijke plekken in het schip, maar ook de reparatie van lekkende kranen of het smeren van krakende deurscharnieren.
Er staan nog twee grotere klussen op het programma deze winter: het losmaken van het beslag van de boegspriet en dit laten stralen en verzinken, en het installeren van een geheel nieuwe hoofdstroomkast. Deze laatste wordt weliswaar helemaal aan de wal gebouwd, maar dan moeten alle tientallen stroomdraden nog wel worden aangesloten.
Eerst maken we echter alles in orde voor de jaarlijkse keuring, die deze maand wordt afgerond.

30.01.2006 15:28 GMT
51°54.40’N, 004°28.70’O.
Vanochtend om 07:00 ging het schip te water. Alles verliep verder prima en we zijn binnendoor naar Rotterdam gevaren, alwaar we rond 15:00 aankwamen. We liggen nu weer op onze vaste plek.

27.01.2006 21:27 GMT
De laatste loodjes waren ook dit keer weer zwaar. Op de werf wordt ouderwets lang gewerkt: van 06:30 tot 17:30. Met de snijdend koude wind maakt dat dat we ’s avond behoorlijk moe zijn. Maar, we zijn klaar! De schroefas, de schroef en het roer zijn weer gemonteerd en de stuurmachine zit er weer op. Het schip staat in de verf en is klaar om te water te gaan. Dit wordt waarschijnlijk maandagochtend vroeg. Als er geen lekkages en dergelijke zijn, varen we meteen terug richting Rotterdam.

23.01.2006 21:29 GMT
Het werk vordert nu goed. Het roer is gerecht en al het draaiwerk aan de vingerlingen en de lagers is af. In de vestiging van de firma Padmos in Bruinisse wordt de nieuwe schroefas afgemaakt. Deze komt hopelijk morgen gereed. Eerst zullen de lagers in de schroefaskoker worden geperst en daarna zullen de schroefas, de asafdichting en de schroef weer op hun plek gebracht worden. Pas dan kunnen we verder aan het roer.
De nieuwe huidplaat in de kop zit erin en is al aan de binnenzijde afgelast. Morgen nog eens van buiten en dan de boegschroefmotor weer op zijn plaats. De boegschroef en de haakse overbrenging ervan waren gedemonteerd vanwege een lekkende seal, maar ook die zit weer in elkaar.
De kiel is, met de ballast op zijn plek, eveneens afgedicht.
Als er verder niets tegen zit, kunnen we misschien donderdag weer te water.

20.01.2006 19:59 GMT
Het stapelen van de ballastbroodjes lood in de holle kiel, nodig om ballast toe te voegen, ging heel voorspoedig. Helaas waren er ook wel enkele flinke tegenslagen.
Het roer, dat nog maar twee jaar geleden was vernieuwd, is een beetje krom. Alle ‘scharnieren’ moeten opnieuw worden gemaakt en aangebracht. De stuurmachine heeft daardoor ook te lijden gehad en is naar de firma Promac voor revisie. Verder vond de surveyor van Register Holland een slechte huidplaat in de kop die moet worden vervangen. Vervelend is wel dat recht erboven de boegschroefmotor staat, die daarvoor helemaal van zijn plek moet. En, niet alleen het achterste schroefaslager, maar de hele schroefas bleek ingelopen en deze zal worden vervangen.
We hebben dus werk genoeg voorlopig.

17.01.2006 20:31 GMT
Inmiddels staan we hoog en droog – tenminste van onderen – in het dok bij de Fa. Padmos in Stellendam.
Het werk vordert goed, we zijn dan ook met wel 12 man tegelijk aan het werk. Een heel vervelende klus is het schoonmaken van de binnenkant van de grijswatertank. Deze was rondom met dikke koeken vuil en roest bedekt, maar na twee dagen bikken en krabben ziet het er alweer stukken beter uit. De tanktop (de bovenkant) vertoont echter diepe putten en is op een aantal plaatsen helemaal doorgeroest. We lappen de boel nu een beetje op zodat de tank het tot komende najaar volhoudt. Dan komt er een nieuwe. Daarnaast zijn er nog talloze andere klussen. Van het aanbrengen van vele tonnen extra ballast tot het schilderen van de kettingbak. Morgen komt de surveyor van Register Holland om het onderwaterschip te keuren.

VAN DE REDERIJ (13.01.2006)
Wij bereiden ons voor op de informatieavond over de Spitsbergen-reizen.
In eerste instantie was deze vooral bedoeld voor mensen die het schip nog niet kenden en twijfelden of ze er mee naar Spitsbergen wilden. Inmiddels hebben zoveel mensen zich voor de informatie-avond opgegeven, dat het veel te druk wordt aan boord. We willen echter geen mensen teleurstellen en daarom heeft de rederij besloten dat de avond er nu iets anders uit zal gaan zien:

We ontvangen al onze gasten morgenavond vanaf 19:00 uur aan boord van de ‘Oosterschelde’ in de Veerhaven. We drinken daar een kop koffie en laten iedereen het schip zien. Daarna (± 19:30) lopen we naar een zaaltje dat de rederij heeft gehuurd. Deze zaal is in het gebouw van de S.K.V.R. (Calandstraat 7) op een minuut lopen van het schip. Hier zullen we dan aan de hand van dia’s meer over Spitsbergen vertellen en de avond afsluiten.
De bemanning maakt zich intussen klaar om het schip naar de werf te brengen. Zondag vaart de ‘Oosterschelde’ naar Willemstad en maandagochtend kunnen we door de Haringvlietbrug, zodat we maandag in de middag in het dok van de firma Padmos kunnen worden drooggezet.

VAN DE REDERIJ (5.01.2006)
Herhaalde melding:
Op zaterdag 14 januari 2006 houden we een informatie-bijeenkomst over de Spitsbergen-reizen van de komende zomer.

Locatie: aan boord van de ‘Oosterschelde’ in de Veerhaven
Aanvang: 19:30 uur
Het is een avond voor geïnteresseerden. Meld u zich s.v.p. vooraf aan bij de rederij.